Koolzaadloop

Na de storm van gisteren voelde het in het zachte windje aan als windstil.


Het was na de vorst aan de grond bij KNMI-meetpunt Voorschoten een frisse ochtend. 

Ik liep om half 11 naar de Maaldrift, niet ver van de dit meetpunt af, en zag daar tot mijn stomme verbazing koolzaadplanten in bloei staan. Eind december! Hoe gek wil je het hebben?


Op zich is het verklaarbaar, als je deze temperatuuranamolie ziet.

Maar ja, 2020 was dan ook samen met 2014 het warmste jaar ooit gemeten. Dat hoeft echter nog niet te zeggen, dat we geen natuurijs meer kunnen krijgen deze winter.
De zogenaamde pluimen laten een licht dalende lijn zien tot rond het vriespunt.


En dan verschijnen er ook nog eens weerkaarten met mooie blokkades op de Atlantische Oceaan.



Het probleem is echter, dat er geen kou voorhanden is in Europa. Maar wie weet komt dat ook nog goed. Eind december en begin januari is een stralingswintertje voldoende om op de Vogelplas te komen.

Met dit soort licht hoopvolle bespiegelingen in mijn hoofd liep ik het vaste rondje van 7 kilometer, waarna ik thuis het zweet van mijn lijf spoelde.

Ik pakte de fiets en reed terug naar de Maaldrift. Bij het lopen had ik mijn mobieltje niet bij me, maar ik wilde het bloeiende koolzaad nog wel op de foto zetten.

Daarbij zag ik ook een bijzondere vorm van verjonging. Een jonge wilg groeide in een oude vermolmde knotwilg.

Vanaf de Maaldrift fietste ik door naar de volkstuin om het groente- en fruitafval van de Kerstdagen in het compostvat te doen. Daarna trapte ik verder naar het huis van mijn schoonouders, waar mijn vrouw al was. Samen met Ada en haar vader maakte in een wandeling in de omgeving. Het zonnetje was even doorgekomen en ondanks de vrij lage temperaturen was het lekker wandelweer.
Samen met mijn vrouw fietste ik naar huis, waar we samen lunchten.
's Middags keek ik naar het kwalificatietoernooi in "Thialf". Vooral het baanrecord van Patrick Roest in de rit met Jorrit Bergsma op de 10 kilometer was van uitzonderlijk hoog niveau. Het kwam in de buurt van het wereldrecord.

Maar zoals dit gehele Kerstweekeinde waren de verrichtingen van Tijmen Snel de rode draad. Op de 1000 meter reed hij voor de derde dag op rij een persoonlijk record.  Met 1.08.48 werd hij wederom zevende. Maar het gat met de gevestigde orde wordt steeds kleiner. Als je weet, dat sprinters rond hun dertigste op hun top zijn, dan zie ik als zijn eerste trainer in de Leidse IJshal zijn toekomst hoopvol in.

Deze IJVL-er schaatst heel stabiel in de subtop mee. De komende jaren zie ik hem in de voetsporen van onze clubgenoot Kjeld Nuis treden, die ook stap voor stap de top wist te bereiken. De Friezen hebben hier een mooi gezegde voor: "Je kunt niet in één keer van de kelder naar de zolder springen."
En zo is het maar net!