We hebben er 9 jaar op moeten wachten, maar eindelijk konden we weer op de Kagerplassen schaatsen. Wat dat aangaat boffen we nog, want aan het begin van dit millennium duurde het 12 jaar, voordat het ijs tussen Leiden en de Haarlemmermeer dik genoeg was om er op te kunnen schaatsen.
De klimaatverandering doet zijn werk en de schaatsers zijn de eersten, die dat aan den lijve ondervinden.
Op de aanlegsteigers van het Vennemeer trok ik mijn kluunschaatsen aan. Daar we niet echt een tijd hadden afgesproken, wist ik niet, of ik eerder of later was dan de andere "Krasse knarren". Om kwart over 10 schaatste ik via de Zijp naar de Kaagsociëteit.
Daar keerde ik en reed terug naar het Vennemeer, waar ik nog geen bekenden zag. Ik reed weer terug en ging nu om de Zwanburgerpolder richting Warmond. Daar hielden de schaatssporen ineens op. Een vrouw, die voor mij reed, schaatste over golvend ijs. Er zat maar één ding op: zo snel mogelijk terug.
Ik reed weer langs de Kaagsociëteit en probeerde de Zomersloot uit. Na 100 meter sneeuwijs had ik het wel gezien. Waarom zou je op slecht ijs gaan rijden, als je voor zwart ijs kunt kiezen.
Ik draaide de Zijp weer op en kwam Frits en Wim van Huis, Jan Versteegen en Richard Dieke tegen. Zij waren via de Kaag naar de Koppoel gereden. Gezamenlijk schaatsten we naar Huize Brugzicht. Je kon onder de fietsbrug door schaatsen, maar het ijs op weg naar de Does was matig te noemen.
Jan en Wim gingen naar huis, met Frits en Richard schaatste ik via de Warckerleede, het Norremeer en de Dieperpoel naar de Eijmerspoel, waar de ijszeilboten ons keerpunt waren.
Over nagenoeg dezelfde route reden we terug naar het Vennemeer, waar Frits en Richard ook het ijs verlieten. Morgenochtend zijn we om half 10 weer van de partij.
Ik nam een korte eetpauze en verstuurde wat appjes, voordat ik via dezelfde route naar Kaageiland schaatste.
Onderweg kwam ik Gon Schiereck tegen. Na even gepraat te hebben reed via de Kever en de Ade naar de Koppoel, waar ik bij "De Vergulde Vos" om half 2 had afgesproken met Rob Pijpers, die weer een geweldige film in elkaar gezet had.
Via dit trapje betrad de filmmaker het ijs.
Zoals een schaatser op natuurijs oog moet hebben voor details, zo heeft een filmer dat ook.
Daarna werd het tijd voor het inmiddels dagelijkse Schaatsjournaal.
Daarin komen niet alleen de interviewer en de schrijver van dit blog aan bod. Op natuurijs in de buurt van Leiden kom ik altijd bekenden tegen.
Arthur van Winsen was de eerste "Krasse knar", die geïnterviewd werd.
Frank van Rest vertegenwoordigde de jongere generatie.
Mijn neef Corrin Duivenvoorden sloot de rij. U mag driemaal raden, welk onderwerp reelmatig ter sprake komt als wij elkaar zien.
Het filmpje, dat Rob Pijpers vakkundig gemaakt heeft, is een aanrader. Kijken dus!
Na afscheid genomen te hebben van Rob at ik nog even wat voordat ik de Koppoel weer op schaatste.
Via de Kleipoel en de Boerenbuurt tot het pontje reed ik naar de Kever.
Daar reed ik Bauke Dooper tegemoet. Samen met deze Fries reed ik over de gebruikelijke route terug naar het Vennemeer. Onderweg kwam ik mijn buurman Henny van Egmond tegen, die mij had getipt over het schaatsen op de Kagerplassen. Met Bauke reed ik nog verder naar de Vrouw Vennepolder, waar we afscheid van elkaar namen.
Ik reed terug naar het Vennemeer, waar na ruim 70 kilometer schaatsplezier een einde kwam aan deze KleineMolentocht.
De prachtige weerkaatsing van de namiddagzon op het spiegelgladde ijs maakte de schaatsdagcompleet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten