Heilige plaatsen

In de Leidse Studenten Ekklesia is er op 7 zondagen achtereen een serie vieringen rond het thema "Heilige plaatsen". Rond dit thema was er ook een kunstproject opgezet, waarbij je zelf ook voorwerpen en teksten in kon sturen rond dit thema.

Zelf had ik het getuigschrift voor Loffelijk gedrag en voldoende kennis der Godsdienstleer van mijn moeder uit 1925 ingestuurd.

Katholieker kun je het niet krijgen. Dit getuigschrift is mij zeer dierbaar. Er bestaan en bestonden mensen, waar geen kwaad in zit of zat en mijn 30 jaar geleden overleden moeder is één van hen. Wat dat aangaat was ons gezin rijk gezegend.

Ook dat kon je niet katholieker krijgen. Wie echter goed kijkt naar het getuigschrift, dat groter is te maken door er op te klikken, ziet dat Jezus ver voor de jaren '60 en '70 al was uitgedost als hippie. Van huis uit heb ik meegekregen, dat goed voorbeeld goed doet volgen....

Robert Long zong daar ook al over in "Jezus redt".

Welnu, dit getuigschrift uit het Rijke Roomsche leven kon dus als getuigenis van een verdwenen levensgevoel met een gerust hart ingebracht worden in het kunstproject van de LSE.

Daar ik getrouwd ben met een protestantse vrouw gaan we samen op zoek vanuit verschillende tradities. Een verrijkende zoektocht met aardig wat misverstanden.

Als je uitgaat van de Barmhartige Samaritaan als de kern van de Bijbel, dan kom je een heel eind. Het gaat er in het leven toch vooral om, dat je je medemens, die het minder getroffen heeft, helpt.

Zo moeilijk is dat niet. Wat dat aangaat krijg je in je leven kansen genoeg.

Het hoeft niet altijd groots en meeslepend. Vaak is een handje helpen al voldoende!

Denk nu niet na deze preek van een leek, dat ik een heilig boontje ben. Op dit vlak faal ik vaak genoeg. Op andere gebieden trouwens ook....

Daar vandaag in de viering van de LSE het kunstproject gepresenteerd werd, kreeg ik een uitnodiging om naar de Hooglandse kerk te komen. Samen met Ada fietste ik er voor de eerste keer in 2021 naar toe. Het plan was, om daarna over het Singelpark te gaan wandelen. Het liep echter anders.

Daar ik zeer bekwaam ben als het om misverstanden gaat, kreeg ik de vraag voorgelegd, waar het getuigschrift van mijn moeder was.
"Thuis", antwoordde ik geheel naar waarheid.
Ik was er van uitgegaan, dat het digitaal inzenden van de afbeelding met een begeleidend mailtje voldoende was. 

Niet dus. Dus fietste ik na de dienst met Ada naar huis om de grote wissellijst op te halen en naar Rapenburg 100 te brengen. Wie zijn hoofd niet gebruikt, moet zijn benen gebruiken.
Met deze lijst goed ingepakt in de fietstas reed ik weer naar de mooie Leidse binnenstad, terwijl mijn vrouw naar de volkstuin ging. Van het wandelen over het Singelpark zou vandaag toch niets komen.

De ramen aan de voorzijde van Rapenburg 100 doen dienst als etalage. Daar is deze piepkleine tentoonstelling de komende 3 weken te bezichtigen.