Heden ten dage hoor je vrijwel niemand meer over loffelijk gedrag.
Een kleine eeuw geleden kreeg mijn moeder aan het eind van de lagere school een getuigschrift voor loffelijk gedrag en voldoende kennis de Godsdienstleer.
Deze maand was het 30 jaar geleden, dat mijn moeder is overleden. De dag ervoor heb ik een appelboom geplant, die nog steeds groeit en bloeit.
Geheel in deze Rooms-Katholieke geest zijn wij opgegroeid. Mijn moeder had als lijfspreuk: "Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!"
Als iedereen zich daar aan hield, dan zou het leven op deze wereld al stukken aangenamer zijn.
Het spreekt voor zich, dat loffelijk gedrag mij met de paplepel is ingegoten. Zozeer zelfs, dat het lijkt of het aangeboren is. Mijn gedrag dan ook een schoolvoorbeeld van loffelijk gedrag.
Reeds op de lagere school waren er meesters, die hier zozeer van onder de indruk waren, dat zij na schooltijd van mij uitleg wilden krijgen over wat ik onder loffelijk gedrag verstond.
Dit is een vast patroon geworden in mijn leven. Dat krijg je, als je ergens een expert in bent. Dan kan het gebeuren, dat je soms onbegrepen bent. Een pregnant voorbeeld hiervan is mijn directeur, die mij anderhalf jaar geleden "een eigenwijze stijfkop" noemde.
Ik was het roerend met hem eens. Maar ja, als je loffelijk gedrag vertoont, dan ga je dat natuurlijk niet veranderen, omdat anderen het niet helemaal begrijpen....
De kerk op het getuigschrift is trouwens de kerk van Hoogmade, die anderhalf jaar geleden in vlammen is opgegaan. De groene torenspits was een duidelijk herkenbaar oriëntatiepunt in de omgeving. Of het nu met fietsen, hardlopen of schaatsen was, door die kerktoren wist je altijd, waar je was.
En dat is precies, wat een kerk moet zijn: een oriëntatiepunt zijn bij het ontdekken van de wereld. En dat ontdekken kan prima met loffelijk gedrag!
Een kleine eeuw geleden kreeg mijn moeder aan het eind van de lagere school een getuigschrift voor loffelijk gedrag en voldoende kennis de Godsdienstleer.
Deze maand was het 30 jaar geleden, dat mijn moeder is overleden. De dag ervoor heb ik een appelboom geplant, die nog steeds groeit en bloeit.
Geheel in deze Rooms-Katholieke geest zijn wij opgegroeid. Mijn moeder had als lijfspreuk: "Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!"
Als iedereen zich daar aan hield, dan zou het leven op deze wereld al stukken aangenamer zijn.
Het spreekt voor zich, dat loffelijk gedrag mij met de paplepel is ingegoten. Zozeer zelfs, dat het lijkt of het aangeboren is. Mijn gedrag dan ook een schoolvoorbeeld van loffelijk gedrag.
Reeds op de lagere school waren er meesters, die hier zozeer van onder de indruk waren, dat zij na schooltijd van mij uitleg wilden krijgen over wat ik onder loffelijk gedrag verstond.
Dit is een vast patroon geworden in mijn leven. Dat krijg je, als je ergens een expert in bent. Dan kan het gebeuren, dat je soms onbegrepen bent. Een pregnant voorbeeld hiervan is mijn directeur, die mij anderhalf jaar geleden "een eigenwijze stijfkop" noemde.
Ik was het roerend met hem eens. Maar ja, als je loffelijk gedrag vertoont, dan ga je dat natuurlijk niet veranderen, omdat anderen het niet helemaal begrijpen....
De kerk op het getuigschrift is trouwens de kerk van Hoogmade, die anderhalf jaar geleden in vlammen is opgegaan. De groene torenspits was een duidelijk herkenbaar oriëntatiepunt in de omgeving. Of het nu met fietsen, hardlopen of schaatsen was, door die kerktoren wist je altijd, waar je was.
En dat is precies, wat een kerk moet zijn: een oriëntatiepunt zijn bij het ontdekken van de wereld. En dat ontdekken kan prima met loffelijk gedrag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten