Bij de injectie vroeg de doktersassistente, of het pijn deed. Ik moest moeite doen om wat te voelen en uit de grond van mijn hart zei ik: "Ik wou, dat ik bij een marathon zoveel voelde!"
's Avonds voelde ik me iets vermoeider dan anders, maar dat was ook het enige. We gingen iets vroeger dan gebruikelijk naar bed. Mijn vrouw was zo vertrokken, bij mij duurde het iets langer. Maar de slaap was diep. Tot 4 uur.
We werden midden in de nacht wakker en daar we allebei op de zijde sliepen, waarin geprikt was, voelde deze een beetje stijf aan. Voor de rest niks. Wel besloot ik om pas dit weekeinde te gaan sporten. Het lichaam is net als na een marathon of een (Alternatieve) Elfstedentocht aan het herstellen en het opruimen van afvalstoffen.
Eén van de wijze lessen van de mentale training is, dar rust net zo belangrijk is als training! Terwijl mijn vrouw weer vrij snel insliep, lag ik nog een uur te hanenwaken. Iedereen heeft zo zijn hobby's.
Om een uur of 7 werden we wakker en gingen ontbijten met de zekerheid, dat we ons koest zouden houden vandaag.
Daar mijn vrouw onze kleinzoon gisteren had opgehaald, mocht ik hem vandaag met trein en metro weer naar zijn ouders brengen. De spieren voelden een beetje stram, maar dat was dan ook alles.
Mogelijk biedt de injectie de mogelijkheid, dat we eerder naar Asturias kunnen reizen. Een wenkend perspectief. Maar vooralsnog is dit onzeker.
Desondanks probeerden we het coronajaar in perspectief te plaatsen. Voor ons is dit 1/65e deel van ons leven. Voor onze kleinzoon echter één derde. En om het nog bonter te maken, twee van zijn drie verjaardagen vielen in deze intelligente lockdown! Een heel ander perspectief.
Het perspectief van een snelle kabinetsformatie is inmiddels ook vervlogen, net als mooi lenteweer op korte termijn.
Het is maar, vanuit welk perspectief je alles bekijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten