Ploegenachtervolging

Het was de zoveelste winderige dag van februari.

Dat merkte ik vooral, toen ik terug kwam fietsen van de Leidse IJshal, waar ik met de "Krasse knarren" had geschaatst. Voor het zover was, had ik thuis ontbeten, terwijl ik keek naar de ploegenachtervolging op de Olympische Spelen van Beijing.

Zowel de Nederlandse vrouwen als de mannen wisten zich niet te plaatsen voor de finale en werden verwezen naar de troostfinale. Dat maakte het schaatsen een stuk makkelijker, want nu hadden we niet het gevoel, dat we iets zouden missen als we achteraf naar dit mooie onderdeel zouden kijken.
We reden met een peloton van 15 man met een tiental losse schaatsers. Het was dus ondanks de Winterspelen aardig druk op de baan, temeer daar er op de binnenbaan nog een vijftal kunstschaatsers hun kunnen toonden.

Daar er bij de "Krasse knarren" toch wel behoorlijke verschillen zitten bij de maximumsnelheid was er bij de langere series sprake van een tweetal pelotons. Zo ontstond er toch een soort ploegenachtervolging. Het "langzame" peloton probeerde telkenmale om niet op een rondje gereden te worden, het snelle peloton probeerde juist wel te dubbelen.
Na de training van 25 kilometer volbracht te hebben, konden we bij de koffie, thee en warme chocolademelk op onze mobieltjes kijken naar de medailleverdeling op de ploegenachtervolging.

"We" hadden er een bronzen plak bij. De dames hadden zich opgericht in de troostfinale en de Russinnen werden verslagen. De finale werd gewonnen door de Canadezen, doordat één van de Japanse vrouwen onderuit ging in gewonnen positie.

Hoe anders was het bij de Nederlandse mannen, die ook in de troostfinale faalden. De Amerikanen grepen het brons. Het goud ging naar de Noren, die de Russen naar de tweede plaats verwezen. Als je zag, hoe mooi de Noorse ploeg in elkaars slag schaatste en hoe rommelig het bij de Nederlanders ging, dan is de uitslag volkomen verklaarbaar.
Waar de vrouwen nog het excuus hadden, dat de schaatssters in 3 verschillende ploegen rijden, ging dit niet op voor de 3 Jumbo-Visma-rijders. Dit had toch makkelijk minimaal eenmaal per week getraind kunnen worden?

De matrix, die bepalend zou zijn voor de schaatsers, die naar Beijing af mochten reizen, bleek volledig te kloppen. Noch Sven Kramer, noch Marcel Bosker kon potten breken in China. De Jumbo-schaatsers Tijmen Snel en Dai Dai Ntab mogen zich terecht bekocht voelen, dat zij hun eerlijk verdiende plaatsing op moesten offeren voor een "zekere" gouden medaille op de ploegenachtervolging.

Maar wellicht gaan we in Nederland nu eindelijk de ploegenachtervolging eens serieus nemen....