De term binnendruppelen was volledig van toepassing op de training van de "Krasse knarren" vanmorgen in de Leidse IJshal. We beleven vooral aan de kust een dag met langdurige regen.
Op zulke dagen kunnen we de boeren niet de schuld geven van een drinkwatertekort.
Nee, vandaag krijgt "Bots" gelijk met de zin "Er is genoeg voor iedereen" uit het lied "Zeven dagen lang".
Het was een Nederlandstalige cover van het Bretonse lied "Son ar Chistr", dat door Alan Stivell, de grondlegger van de Keltenrock, ook buiten Bretagne bekend geworden is.
Welnu, dat binnendruppelen kon vandaag zowel letterlijk als figuurlijk genomen worden. Zeker voor degenen, die net als ik op de fiets naar de Vondellaan waren gekomen. Binnen trok ik mijn regenbroek en zomerjas uit en hing deze te drogen.
We begonnen wat later, doordat meer "Krasse knarren" een laagje natte kleding uit moest hangen. Eén voor één stapten de 15 schaatsers het ijs op, terwijl op de binnenbaan een handvol kunstschaatssters hun rondjes draaiden.
Die van ons waren een stuk groter: 200 meter om precies te zijn. Wierd Wagenmakers opende traditioneel het bal met de eerste 5 rondjes van de piramide van 125 omlopen. Bij de serie van 10 vloog het tempo omhoog en kwam de 27 kilometer per uur tevoorschijn. Het peloton spatte uit elkaar en na 2 kilometer kwamen kleine plukjes binnendruppelen over de virtuele finishlijn.
De geest was uit de fles en dan krijg je hem er moeilijk weer in. Ik ga niet zeggen, dat het een chaos was, want het is lastig om mensen, die voor het eerst weer schaatsten en een kilometer of 20 in het uur reden te mengen met schaatsers, die 7 kilometer harder reden.
Zelf zat ik er met een gemiddelde van 23 kilometer precies tussenin. Maar ja, ik ben dan ook een echte middenmoter. De 5 kilometer reed ik dan ook constant op kop, alleen haalde een groot deel van het peloton mij een paar rondjes in, zodat ik maar een tweetal schaatsers achter met had. 
Maar hetgeen Bert Grotenhuis tijdens de naar hem genoemde Bokaal constateerde, deed ook nu weer opgeld. Ik citeer: "Ergens op de dag komt dat altijd op een wonderlijke manier samen achter de rug van oermens Bert Breed, die na zo’n rondje of 350 een safe heaven en oase van rust vormt voor de knallers. Om er daarna ook weer lustig vandoor te gaan."
Want ziedaar, de laatste kilometer reed iedereen weer achter me, waarna het bij de kortere afstanden weer het gebruikelijke beeld was van binnendruppelende schaatsers.
Dat was ook het beeld, toen ik thuiskwam bij mijn vrouw. Daar het halverwege de IJshal en huis begon te regenen, kwam ik thuis ook binnen druppelen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten