Klûnen op de A12

De al lang van tevoren aangekondigde blokkade van de A12 door Extinction Rebellion stond vandaag op de agenda. De klimaatopwarming was deze week goed voelbaar. Het ene warmterecord na het andere sneuvelde.

Het zou opnieuw tropisch warm worden in ons land. Dat zou zonder inspanning al zweten worden op de A12.

Fokke en Sukke hadden het wat dat betreft bij het juiste eind.
Na vanmorgen bij "De Helianth" boodschappen gedaan te hebben, vertrok ik op de fiets naar Den Haag. Mijn vrouw was verhinderd, dus ik moest het in mijn eentje zien te rooien. Nou ja, in mijn eentje?  
Er waren nog zo'n 10.000 mensen op de A12. Het was dus even zoeken naar een rustige plek, waar ik de droogtraining rustig uit kon voeren. En liefst in de schaduw.

Het gevaar van oververhitting lag op de loer. Nu heb ik met vergelijkbare temperaturen in 2006 wel eens een marathon uitgelopen, dus ik kan er wel tegen, maar je hoeft op mijn leeftijd de grenzen niet meer op te zoeken.
Na een aantal korte series schaatsstappen te hebben gemaakt, werd aan mij gevraagd, of ik een slachtofferprofiel wilde laten maken, dat met krijt op het asfalt zou worden getekend. Ik stemde toe. Om het echter te maken, moest ik mijn schaatsen aantrekken.  En zo trok ik de vaste schaatsen, waarmee ik in 1997 de Elfstedentocht had uitgereden, aan en kluunde naar de plek, waar ik moest gaan liggen.

De tekenaar schreef er bij: "Klimaatslachtoffer: de laatste schaatser."

En dat klopte helemaal: op 26 maart was ik de laatste schaatser in de Leidse IJshal.

Nu heeft elk deel zijn tegendeel, dus ik was de eerste klûner op de A12. Net zoals ik vorige week de eerste schaatser in IJshal De Vliet was.

Trainingsmaat Leo legde mijn kluuntocht op het fietspad vast.

Onderweg werd ik nog door diverse mij onbekende fotografen op de gevoelige plaat vastgelegd. En dat gevoelig ging langzamerhand ook voor mijn voeten gelden.

Ik kwam een groep van ruim 10 "Luchtfietsers" tegen, met wie ik na kon praten over de fietstocht langs de Waddenzee. Terwijl ik op een krukje mijn brood at, trok ik mijn schaatsen uit en mijn sportschoenen weer aan. Dat voelde toch wat comfortabeler. Klûnen op de A12 valt nog niet mee.
Ik praatte nog even met wat "Luchtfietsers", toen de laatste vordering werd aangekondigd. Vanaf nu ging met arresteren. De helft van de groep trok zich bescheiden terug, de andere helft wilde graag het ADO-stadion bezichtigen.

Langs de A12 liep ik aan de kant van het Malieveld terug naar mijn fiets, waarmee ik om 4 uur huiswaarts reed.

De ontruiming zou nog uren duren.