Slotfeest

De datum stond al heel lang vast. Zondag 26 maart zou de laatste dag worden, waarop we in de Leidse IJshal konden schaatsen.

Op 22 oktober 1976 was er een massale toeloop op de gloednieuwe Ton Menken IJsbaan.

De eerste overdekte ijsbaan in Nederland sloot na 47 jaar de deuren en dat wilden we niet onopgemerkt aan ons voorbij laten gaan.

De wekker stond op 7 uur, maar omdat de zomertijd net was ingegaan voelde dat toch anders aan. Na in mijn eentje ontbeten te hebben fietste ik voor de laatste keer naar de Vondellaan om mijn schaatsen onder te binden.
Ik zou helpen met de opbouw van het parcours voor de mini-Elfstedentocht voor kinderen. Om 10 uur mochten zij van start om over het parcours van 400 meter de diverse hindernissen te nemen. Zelf was ik voorrijder en hielp ik kinderen als dat nodig was.

Na een rondje met de dochter van Marieke en Jos Dohle geschaatst te hebben, ging zij geheel zelfstandig door met het verzamelen van de stempels.
De kinderen genoten met volle teugen van de sneeuwhoop, waar ze doorheen moesten banjeren. Diverse kinderen lieten zich bewust languit in de sneeuw vallen.

Tussen de bedrijven door liet ik me ook vereeuwigen in de grote lijst.

Daar was trouwens niet de enige plek, waarop dat gebeurde. Jolanda Grimbergen, medeorganisator van het slotfeest, Jos Dohle en ik hadden nu een baanrecord in handen, dat nooit meer verbroken zou gaan worden.

We mochten onze naam dan ook bijschrijven op het stuk boarding, dat meegaat naar IJshal "De Vliet". Echter, voordat ik mijn dienst bij de ingang kon draaien en waarbij we reclame maakten voor het boek "Glibbers op glissen", dat ik aan het schrijven ben over de geschiedenis van deze bijzondere ijsbaan, werd ik naar boven geroepen.
In de kantine maakte ik kennis met Ben van den Hoek, die in de Ton Menken IJsbaan de schaatslessen opzette en in 1979 nog een jaar beheerder van de ijsbaan is geweest. Ik kreeg zijn archief over zijn tijd bij deze 200-meterbaan, waar de wieg van het shorttracken in Nederland stond.
Een groep Amerikaanse schaatsers vroeg, of ze mochten komen trainen. Tot verbazing van iedereen deden ze dat op de binnenbaan. Ton Menken zag daar wel brood in. Met onder andere Arie Ravensbergen  zette hij het Nederlands shorttracken dusdanig op de kaart, dat halverwege de jaren '80 de wereldtop in Leiden reed.

Jeroen Straathof, de voorzitter van de IHCL, staat dus in een rijke traditie, toen hij een demonstratie shorttrack met de jeugd gaf.

Ook dweilorkest "Kleintje Pils" was van de partij.

Zelf probeerde ik in de kantine deelnemers voor de demonstratie Bavarian curling te strikken.


Daar werd ik geïnterviewd door Sleutelstad. Ik kon meteen door naar de curlingbaan, waar we na het ijshockeyen van de Leiden Lions-jeugd een demonstratie Eisstockschiessen gaven. Daar speelde ik mee met de verliezende partij. Het was gezellig en de winnaars van de troostfinale speelden letterlijk voor spek en bonen, een oeroude ijstraditie! Een glaasje Glühwein smaakte daarna prima.
Intussen gaven de kunstschaatsers van KSVR een show, die naadloos overging in het discoschaatsen. Deze was zéér, zéér druk bezocht. Je kon over de hoofden lopen.
DJ André kon zich voor de laatste keer uitleven aan de Vondellaan. Net als het massaal toegestroomde publiek.



Zelf nam ik een uurtje pauze om even wat te eten en te drinken en even bij te kletsen alvorens ik mijn schaatsen voor de tweede keer aantrok en me in de menigte te begeven. Het ijs was helemaal verrot gereden en had veel weg van het ijs in Fryslân tijdens de Elfstedentocht van 2012.

En net als 11 jaar geleden passeerden we een hoop sneeuw.

Hier moest je uitkijken voor laar vliegende sneeuwballen. Hard schaatsen was hier uitgesloten. Het was uitbollen en genieten van alle genietende mensen om je heen. 
Met nog 20 minuten te gaan werd de ijshockeyklok aangezet en begon het aftellen.

Voorzitter Jos Arts en ceremoniemeester Dennis van der Hoorn hielden een korte toespraak, waarna ik tot mijn stomme verbazing de eer werd gegund om officieel het laatste rondje in de Leidse IJshal te mogen schaatsen.

Om kwart over 5 werd de stekker eruit getrokken en in het donker weerklonken de klokken van "Time" van "Pink Floyd" luid en duidelijk uit de luidsprekers.

Uit het duister kwam plotsklaps een drietal schaatsers aangereden, die met een fakkel in de hand een  rondje reden. Nadat zij klaar waren hing er een soort mist in de lucht.
Jolanda Grimbergen liep met nog een aantal schaatsers op blote voeten een rondje, waarna ik als écht de laatste schaatser op de Ton Menken IJsbaan een allerlaatste rondje reed.

In de Bijbel staat de spreuk: "De eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten."

En dat klopt volledig, want op 28 september 2022 was ik de eerste schaatser van het laatste seizoen in de Leidse IJshal. En zo is de cirkel helemaal rond.

Met een mengeling van weemoed en het uitzicht, dat we later dit jaar kunnen schaatsen op een prachtige ijsbaan aan de Vliet hadden we een drukbezochte en gezellige vrijwilligersavond in de kantine aan de Vondellaan.

De ene deur gaat dicht, de andere deur gaat open.

Maar het innerlijke vuur blijft branden....