Een zeer bijzondere kwakkelwinter

De opmaat van het laatste seizoen in de Leidse IJshal was veelzeggend. Bij het helpen van het opspuiten van de ijsvloer moest ik al na een paar dagen afhaken, omdat ik positief testte.
Desondanks zag ik het positief in.

Je kunt beter voor het schaatsseizoen positief testen dan er in.
Een week later was ik de eerste schaatser van het laatste seizoen op de Ton Menken IJsbaan.
Het gevolg van de corona was echter wel, dat het seizoen behoorlijk wisselvallig verliep. Maar door de nadruk op techniek te leggen, kwam de snelheid wel weer terug.
Sterker nog, gaandeweg het seizoen werd mijn techniek steeds beter. En nu we het toch over beter worden hebben: vlak voor de Herfstvakantie viel één van de "Krasse knarren" plat voorover op het ijs en werd hij bewusteloos met een ambulance naar het LUMC vervoerd. Die val bleek "a blessing in disguise", want achteraf bleek de oorzaak te liggen in dichtgeslibde kransslagaders.
Een viertal bypassoperaties verder was het besef er: als dit ergens bij een fietstocht in de polder of in de duinen zou zijn gebeurd, dan was hulp vermoedelijk te laat gekomen. Dit was echt door het oog van de naald kruipen!
Bij het langdurige herstel na een tweetal operaties bleek hoe belangrijk het is om een goed getraind lichaam te hebben. Je herstelt toch sneller! Tegen alle verwachtingen in stond onze schaatsvriend in februari weer op het ijs. Voor mij was dat het mooiste moment van het schaatsseizoen!
En dat, terwijl we in december op natuurijs konden schaatsen in Warmond en op de Schenksloot.
Maar hoe mooi dat ook was, sport is toch de belangrijkste bijzaak van het leven. Dat iemand, die oog in oog gestaan heeft met de dood, het overleefd heeft, is veel belangrijker.
De winter ontwikkelde zich als een onvervalste kwakkelwinter. 
Half december zaten we aan de goede kant van de streep, maar ondanks veel nachtvorst werden de koude periodes door overvloedig te warme periodes vakkundig weggewist.
Het schaatsseizoen verliep verder goed. Het ijs op in de Leidse IJshal was zoals gebruikelijk zeer glad. Met soms wel 8 keer in 7 dagen op het ijs was het wel druk te noemen.
Naarmate het seizoen vorderde, werd het steeds vaker de laatste keer.

Bij het schaatsen voor kinderen in de schoolvakanties, bij de IJVL, de "Krasse knarren" en de schaatslessen voor volwassenen. Het was één groot afscheidstournee voor de Ton Menken IJsbaan.
Het culmineerde in een groots slotfeest op 26 maart.


Deze zeer bijzondere kwakkelwinter sloot ik af als laatste schaatser op de Ton Menken IJsbaan.