A blessing in disguise

Als je geboortekaartje er zo uitziet, dan weet je zeker, dat het met de zegen wel goed zit.

Ik heb dan ook oog voor wat de Engelsen "A blessing in disguise" noemen.

Ik heb al eerder een blogverhaal geschreven over een zegen in vermomming.

Heel soms is de hemel op aarde!

Nog niet vermoedend, wat een hectische dag het zou worden, fietste ik vanmorgen zoals iedere dinsdag om half 9 naar de Leidse IJshal, waar ik met de "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide van 125 rondjes zou gaan rijden.
Ik legde iets weg in de kast met gevonden voorwerpen, toen Henk Distelvelt net langs liep.

Gekscherend zei ik tegen hem: "Je ziet het, ik kom uit de kast."
"Op jouw leeftijd kun je het hebben."
Hierop volgde een serie grappen en grollen over en weer. De stemming zat er dus goed in, toen we het ijs opstapten. We reden net als de laatste weken met 15 "Krasse knarren" de 25 kilometer. 

Het leek een routinedag te worden. Op zich niet gek, want met gemiddeld een jaar of 40 schaatstraining in de benen, mag je ons best geroutineerd noemen. Alles verliep gladjes tot de laatste ronde van de 125.

Degene, die op kop reed, kwam vlak voor de bocht uit de schaatshouding overeind en viel plat voorover. Het meest bijzondere was, dat zijn hoofd niet in de rijrichting lag, wat normaal gesproken met een val gebeurt, maar juist de andere kant op. De bril was tijdens de val gesneuveld.

Normaliter staat een schaatser meteen op. We zijn geen voetballers.

Maar de gevallen schaatser bleef roerloos liggen. We stopten uiteraard onmiddellijk en zagen, dat dit serieus was. Ik kon niet bevroeden, dat we het gisteren geleerde bij de herhalingscursus BHV zo snel in de praktijk moesten brengen.
Terwijl de nieuwe ijsmeester zich met een paar schaatsers over het bewusteloze slachtoffer ontfermden, klikte ik de ijzers van mijn kluunschaatsen eraf en pakte mijn mobieltje om 1-1-2 te bellen. Een paar anderen waren ook al op dat idee gekomen. 
Gelukkig was er ademhaling, ook al was deze onregelmatig, maar af en toe leek het wel op gaspen.
We bereidden ons er op voor, dat we zouden moeten reanimeren, maar gelukkig hoefde dat niet. De eerste ambulance was er binnen 5 minuten na het telefoongesprek, de tweede volgde heel snel, net als 3 agenten. De gezondheidszorg mag door overbelasting minder goed draaien, dit was echt professioneel!
Ik gaf informatie aan de agenten over waar het slachtoffer woont, zodat zij zijn vrouw konden verwittigen. Binnen 10 minuten werd de bewusteloze patiënt vervoerd naar het LUMC.
Boven praatten we nog even na met elkaar bij koffie, thee en warme chocolademelk. Wij waren het er over eens, dat de val niet de oorzaak was van het bewustzijnsverlies, maar dat het juist omgekeerd was.

Daarna moesten we geduld betrachten. Als coördinator van de "Krasse knarren" zou ik contactpersoon zijn. Ik had geen telefoonnummer van zijn vrouw, alleen dat van onze trainingsmaat. En die nam uiteraard niet op. Het was dus een middag tussen hoop en vrees.

Tot ik vanmiddag op de volkstuin net klaar was met het opgraven van een rijtje wortels, toen de telefoon ging. Ik had onze gevallen schaatsvriend aan de lijn! De dag was meteen goed!

De meeste schaatsspullen waren in de ambulance meegegaan, de helm had ik meegenomen. Deze kon ik nu wegbrengen, daar zijn vrouw thuis wat spullen op zou halen voor het verblijf in het ziekenhuis.
Daar aangekomen kon ik de helm afleveren en vroeg zij, of ik mee wilde naar het LUMC. Natuurlijk!
Zo kon ik hem mededelen, dat de deskundige jury van de kunstschaatsers de val een 8,7 waard vond.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik uit de eerste hand horen, hoe het was gegaan. In het LUMC was in eerste instantie het hoofd grondig onderzocht, maar er was geen enkel hersenletsel.
Dat kun je niet zeggen van deze fractievoorzitter in de Tweede Kamer. Als je gelooft, dat de wereld wordt geregeerd door als mensen vermomde kwaadaardige reptielen, dan is er volgens mijn bescheiden mening sprake van behoorlijke hersenbeschadigingen. 

Het euvel, dat wel ontdekt is, is een middels katheterisatie te verhelpen dichtgeslibde kransslagader. Een tikkende tijdbom dus. Vroeger of later was het fout gegaan. Het had dus ook kunnen gebeuren, als je op een stille landweg zou fietsen.
Dat het in de Leidse IJshal gebeurde met schaatsers, die meteen te hulp schoten en met 2 mensen, die net een herhalingscursus BHV hadden gehad, mag je gerust bestempelen als "A blessing in disguise"!