Elfdorpentocht

Vanmorgen stond de wekker op 6 uur. Mijn vrouw bleef lekker liggen, terwijl ik in mijn eentje ging ontbijten. Vandaag stond namelijk de Elfdorpentocht op het programma, een mini-Elfstedentocht voor kinderen.

Om kwart over 7 zat ik op de fiets naar de Leidse IJshal. Rond zonsopgang tref je meestal de laatste temperaturen van de dag.

Aan de grond was het nog kouder.

Ik was dus helemaal in de stemming, toen het sjouwen en sleuren voor de opbouw van het parcours begon. Te beginnen met het storten van de sneeuw in de hoek, waar de "Krasse knarren" altijd verzamelen.

Het zag er nog hagelwit uit.

Met kussens, banken, ijshockeydoelen, karren, pilonnen, planken en linten maakten we in ruim een uur tijd een parcours met diverse hindernissen.


Nu ben ik reeds vanaf mijn geboorte een lichtend voorbeeld voor iedereen.

Het was volkomen voorspelbaar dat ik als voorrijder in het donker de eerste loze ronde op kop mocht schaatsen, waarna ik me begaf naar de sneeuwhoop.




Daar kon ik met volle teugen genieten van het spektakel van kinderen, die door de sneeuw heen banjerden.

Ook een enkele verdwaalde volwassene wilde het gelukzalige gevoel ervaren hoe het is om op schaatsen tot je enkels weg te zakken in de sneeuw.

Maar ja, als voorbeeldig voorrijder had ik dit ook al uitgetest. De Elfdorpentocht, die in Teun de Reede een uitstekende speaker had, verliep verder zonder noemenswaardige kwetsuren. Er waren wel wat valpartijen van kinderen, maar een troostend woord en een rondje meerijden doen wonderen.

Na ruim een uur hadden de kinderen 11 stempels verzameld en volgde een gezamenlijke ereronde met een medaille om de nek. Met rode konen reden ze daar trots rond.

De vrijwilligers ruimden de baan leeg. Het opruimen ging, zoals zo vaak, veel vlotter dan het opzetten van de Elfdorpentocht.