De Elfstedentocht van 1961

Op wat regen in de nacht na, waar ik door een diepe slaap trouwens niets van heb gemerkt, beleefden we zowaar weer eens een droge donderdag.

Om kwart over 8 zat ik op de fiets om in IJshal De Vliet met de "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide van 100 rondjes af te leggen. Nadat ik vorige week donderdag en dinsdag wat minder soepel geschaatst had en gisteren op de fiets 58 kilometer had weggetrapt, was ik benieuwd, hoe het nu zou gaan. Welnu, dat viel reuze mee.
Nadat Wierd Wagenmakers de eerste vier rondjes voor zijn rekening had genomen, bleek ik stukken langer met de tussentijdse versnellingen in de piramide mee te kunnen.
Niet dat ik het tempo altijd bij kon houden. Sommige mensen hebben een grotere acceleratie dan anderen. Ik ben in al mijn vezels een stayer, dus ik moet het hebben van gelijkmatigheid.
Het risico bij een tempoversnelling is, dat je mee wilt gaan en dan het beentempo verhoogt, waardoor je de glijfase verkort. Vroeger reed ik altijd met een prikslag. Op slecht ijs is dat een handige techniek, maar niet op het gladde ijs in IJshal De Vliet.

Gerrie Knetemann zou zeggen, dat je dan gaat "harken". Of om het met een Fries gezegde te verduidelijken: "Op oud ijs vriest het licht". Oude kwalen komen snel terug.

Mijn antwoord op de tempoversnellingen was om technisch te blijven schaatsen. Met de nadruk op de druk op de hiel. Een eenmaal ontstaan gat werd zo niet groter.
Het was gezellig druk op de baan met een peloton van 20 "Krasse knarren" en een even groot aantal "losse" schaatsers en lesschaatsers.
Na de training dronken we met een tiental "Krasse knarren" koffie, thee en warme chocolademelk, terwijl we konden genieten van schaatsverhalen. Wierd Wagenmakers kon smeuïg vertellen, hoe hij in 1963 meedeed aan de Elfstedentocht als wedstrijdrijder. In Sneek zat hij als 18-jarige zelfs in de kopgroep. Net als veel anderen werd hij in Franeker van het ijs gehaald.
"De Hel van '63" zou in deze tijd bij voorbaat afgelast zijn.

Dat gold ook voor de Elfstedentocht van 31 december 1961, die op het laatste moment werd afgelast. Wierd beschikt nog steeds over het startbewijs van deze nimmer gereden Tocht der Tochten.

Voor dit soort schaatshistorie moet je toch echt bij de "Krasse knarren" zijn!
Voor de toekomstige "Krasse knarren" gaf ik 's middags schaatsles voor de IJVL. Voor 6 kinderen gaf ik met een aantal kleine variaties dezelfde les met de armzwaai als gisteren. Dit alles was onder het toeziend oog van een fotograaf van de KNSB.