Dweilpauze

Ik fietste vanmorgen opgewekt naar IJshal De Vliet. Na maanden van gedoe met de dweilpauze was dat probleem eindelijk opgelost. Zodoende konden de "Krasse knarren" eindelijk hun piramide van 25 kilometer afmaken zonder de inmiddels gehate dweilpauze als hinderlijke onderbreking.

Ik kwam echter van een koude kermis thuis. Dit schema gaat pas in januari in. Eerst moet er overlegd worden met de verenigingen. Die zijn er 's ochtends niet!!!
Na de dweilpauze van 9 uur stapte ik witheet het ijs op. Het is maar goed, dat mijn bloeddruk op dat moment niet gemeten is. Die zal niet laag geweest zijn.
Met een lijf vol adrenaline schaats je niet lekker. Het duurde dus een paar series, voor ik in mijn slag kwam. Pas bij de 5 kilometer op kop kon ik mijn slag goed raken. Er volgde nog een serie van 16 rondjes, voordat we weer van het ijs af moesten voor de volgende dweilpauze. Voor schaatsers, die eerder waren begonnen, was het in anderhalf uur tijd de tweede dweilpauze.
Ik was niet de enige, die nijdig van het ijs stapte. Een gedeelte van de "Krasse knarren" hield het voor gezien, de rest moest weer op gang komen voor het staartje. Als coördinator van de "Krasse knarren" probeer ik de club bij elkaar te houden. Op deze manier lukt het niet.