Na de afgebroken natuurijstraining was ik vroeger thuis. Ik ging even een blokje van 4 kilometer hardlopen om de adrenaline uit mijn lijf te lopen op deze mooie herfstdag.
Aan het eind van de middag fietste ik voor de tweede keer naar IJshal De Vliet. Voor de IJVL zou ik leg geven bij de beginnersgroep. Op het moment, dat ik het ijs op stapte, ging mijn telefoon.
"Dat kan wel wachten tot na de les", dacht ik: "Nu ben ik er voor de kinderen."
Van mijn groep was een zestal kinderen op komen dagen. De eerste helft van de les werkten we aan de zijwaartse afzet, maar dan wel vanuit het midden. De kinderen pakten dit goed op.
De tweede helft van de schaatsles werden alle groepen samengevoegd. We begonnen met rondjes rechtsom schaatsen, iets waar de meeste schaatsers moeite mee hebben.
Daarna volgde de stoelendans. Ditmaal met pylonen. Eerst met ieder kind een pylon, later werd er iedere keer eentje uit het spel gehaald. Tot mijn grote en waarschijnlijk ook haar eigen verrassing bracht het langzaamste kind uit mijn groep het tot de laatste twee en werd ze verliezend finalist.
Na het tweelingtikkertje was de les afgelopen en keek ik wie er gebeld had. Willem van Vliet, de secretaris van Stichting IJshal De Vliet kon me melden, dat het probleem van de dweilpauzes in de ochtend opgelost was. Deze gaat definitief naar kwart voor 11.
IJsmeester Wiemer bevestigde dit.
Opgelucht fietste ik naar mijn schoonmoeder, waar ik met mijn vrouw een zwarte bonenschotel zou eten. Op weg er naar toe werd ik getrakteerd op een prachtige avondschemering langs de Vliet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten