Sven Kramer Academy

Normaal gesproken schaats ik op donderdagmorgen met de "Krasse knarren". In anderhalf uur tijd rijden we dan een piramide van 100 rondjes en met de rondjes rust en het in- en uitrijden komen we dan uit op ongeveer 120 rondjes oftewel 30 kilometer schaatsen op de 250-meterbaan in IJshal De Vliet.
Vandaag kwam ik in 3 uur en 46 minuten tot 89 rondjes.

Ik weet, dat ik de schijn tegen heb, maar ik was niet vastgeplakt aan het ijs. Het had alles te maken met de start van de Sven Kramer Academy in de gloednieuwe ijshal in Leiden. Om kwart voor 8 fietste ik in het ochtendgloren naar de Marie Diebenplaats, waar het nog niet zo druk was. De rest van de ochtend was dat totaal anders.

Er zouden 750 schoolkinderen komen schaatsen in een drietal groepen van ongeveer 250 kinderen. In de Leidse IJshal aan de Vondellaan hebben we wel eens ruim 200 kinderen tegelijk op het ijs gehad in de Kerstvakantie en toen kon je je kont niet keren en waren alle huurschaatsen gewoon op, maar op de 250-meterbaan konden we dit aantal kinderen makkelijk kwijt. Met een flink aantal trainers van de Schaatsschool waren er ook voldoende ervaren krachten om het in goede banen te leiden.
Het motto "Schaatsplezier voor jong & oud" zou vandaag volledig tot zijn recht komen. Dat kwam mede door het team van de Sven Kramer Academy. Het is een geoliede machine, die efficiënt en soepel de organisatie en de looproutes letterlijk in goede banen leidde. Met het vakantieschaatsen kunnen we daar wel een voorbeeld aan nemen. Het idee om een nooduitgang als uitgang te nemen na een looproute langs het doorgeefluik van Ooms Sport vind ik zeer vindingrijk. Binnenkomende en uitgaande scholen liepen elkaar zodoende niet in de weg!

Na een laatste briefing in de kantine ging het trainersgilde naar boven om de schaatsen aan te trekken en de meute kinderen op te vangen.

De openingshandeling was uiteraard voor de beste allroundschaatser aller tijden. Er was veel lokale pers afgekomen op de veelvoudige Olympische, Europese en wereldkampioen schaatsen. Alleen de Elfstedentocht ontbreekt nog op zijn imposante erelijst.

Terwijl wij ons bezig hielden met met name de mindere goden onder de beginnende schaatsers, stond Sven de pers te woord. Zo deed ik 7 minuut 14 over een rondje van 250 meter. Ik reed met een jongetje, dat wel 20 keer viel in 1 rondje. Maar het plezier was er niet minder om. Even voor de goede orde: 7.14 was tot 1 maart 1969 goed voor een wereldrecord op de 5000 meter. Op die dag bracht Kees Verkerk het wereldrecord van Fred Anton Maier op 7.13.2.


En zo werd het langzamerhand tijd voor de officiële toespraken onder het toeziend oog van 250 kinderen en hun begeleiders.


En toen werd het tijd voor de daadwerkelijke start.

Het was een mierenhoop op smalle ijzers, dat over de spiegelgladde ijsvloer, die de ijsmeesters voor hen hadden neergelegd, de eerste streken op het ijs maakten.

Voor de absolute beginners was het te glad, maar daar zou in de loop van de morgen verandering in komen, daar er tot de drie groepen kinderen geweest waren niet meer gedweild worden. Het ijs begon meer en meer op afgetrapt natuurijs te lijken. Voor een natuurijstraining perfect!

Maar dat mocht de pret niet drukken. De kinderen hadden het naar hun zin en de trainers ook.

Na de eerste serie gingen de meeste trainers wat drinken in de kantine. Ik bleef om de laatste kinderen van de eerste lichting uit te zwaaien en de eerste nieuwkomers op te vangen.

De maag gaf na de tweede serie aan, dat ik deze pauze niet over kon slaan, dus ik at en dronk wat aan de gezellige Stammtisch van de trainers in de kantie. De benaming "geordende chaos" was juist gekozen. Echt lesgeven kon je met zulke grote groepen niet, maar zeer veel individuele begeleiding wel. Wat al die tijd bleef was de pret in de ogen van de kinderen. Dat gold ook voor de ijshockeykinderen op de ijshockeybaan beneden ons.

Wat ons nog niet gelukt was, was om grote groepen allochtone kinderen naar de ijsbaan te lokken. Dat lukte Sven Kramer wel. Bij Nederlanders zit schaatsen in de genen, voor kinderen wie (voor)ouders van elders naar ons land kwamen, is dat niet het geval. En bij hen zitten kinderen, die bij de eerste keer op de smalle ijzers, wegreden of zij nooit iets anders gedaan hadden. Kortom: voor ijsverenigingen ligt er een grote bron aan nieuwe schaatsers, die aangeboord kan worden. Qua stralende snoetjes zag ik geen enkel verschil tussen de kinderen.
Na de drie grote groepen bleef ik in IJshal De Vliet. Eerst in de kantine wat eten en drinken, daarna in de trainerskleedkamer wat lezen op mijn mobieltje. Na ruim 2 uur wachtte nog een uur lesgeven aan de kinderen van de IJVL. Voor het gemak gaf ik dezelfde les als gisteren.

De afkorting van de Sven Kramer Academie is Ska. Het is vrolijke, opgewekte en aanstekelijke muziek. Dat geldt ook voor de net gestarte SKA in Leiden!

En wie ben ik om Sven Kramer tegen te spreken.....?