Het gele teken

Ik werd vanmorgen wakker met een zeurend gevoel in mijn rechterkuit. Ik had prima geslapen, dus daar kon het niet aan liggen. Aan het schaatsen van 5 kilometer in IJshal De Vliet ook niet. Voor 5 kilometer schaatsen draai ik mijn hand niet om.

Wat de oorzaak ook was, ik bleef de hele ochtend mijn kuit voelen. Bij het fietsen van in totaal 31 kilometer bij het boodschappen doen bij "De Helianth", naar de volkstuin toe en een extra lus naar huis om de benen maar soepel te rijden, de lichte pijn verdween maar niet.
Toen ik om 1 uur wilde gaan lopen, kwam de regen met bakken uit de hemel.
Ik wachtte tot de regen minder werd en ging toen beginnen aan mijn geplande loop van zo'n 5 kilometer.

Op de fietspaden zag je overal geverfde gele pijlen staan.

Bij deze schoot "Het gele teken" van de stripserie van Blake en Mortimer van Edgar P. Jacobs door mijn hoofd. In mijn jeugdjaren was dit één van mijn favoriete series.

De pijlen wezen me niet de weg naar een spannend avontuur, maar ik volgde de route van de Leiden Ladies Run.

De enige keuzemomenten waren de punten, waar de 5 en de 10 kilometer uiteen liepen.

Een waterig zonnetje was doorgebroken en ik liep meteen door naar de finish, waar ik aan de eerste ronde ging beginnen. Logisch toch!

Na een kilometer lopen was de pijn in mijn kuit verdwenen en ik besloot, toen ik weer vlak bij huis was, de 5 kilometer te verlengen tot de dubbele afstand.

De temperatuur was voor het lopen prima, het zonnetje scheen en na de regen is de lucht schoner, kortom, voor lopen waren het ideale omstandigheden.

Wie mij ervan verdenkt, dat ik een mooiweerloper ben, vandaag kan ik dat niet tegenspreken....

Ik liep dus de tweede ronde, die weer net even anders was dan de eerste.

Bij het ingaan ervan kwam ik marathonmaat Walter Boon tegen, met wie ik een minuut of 5 bijpraatte. Nu zullen veel mensen denken: "Dat doe je bij een wedstrijd toch niet?"
Nou, dan ook!

Het lopen ging makkelijk, maar daar ik na het ontbijt niet meer gegeten had, begon mijn maag een beetje te knorren. Edoch, als je regelmatig 's ochtends op een nuchtere maag loopt, kun je hier wel tegen.

Na ruim 10 kilometer lopen douchte ik me. Met 65,5 kilo was ik 1,1 kilo lichter dan vanmorgen bij het opstaan. Nog lichter waren de klimmers in de Vuelta a España, die vandaag aan de laatste bergetappe begonnen waren. Na de lunch keek ik naar de laatste 50 kilometer.

Op de slotklim reed de Deen Jonas Vingegaard bij zijn naaste belager João Almeida vandaan en besliste hij de Ronde van Spanje in zijn voordeel.

Alleen stond deze dag niet in het teken van het geel, want de leiderstrui in Spanje is rood.