Als je een flinke inspanning hebt verricht, dan kun je in het algemeen de eerstkomende training niet voluit gaan. Dan wordt het een hersteltraining. Een training met de rem erop.
Op weg naar IJshal De Vliet fietste ik in een lichte regenbui, terwijl in het oosten het morgenrood gloorde.
Nu is het rijden van een baanrecord geen routineklus voor me. Ik ben Jordan Stolz niet!
Desondanks had men de trap naar de trainerskleedkamer feestelijk versierd, zodat ik met alle egards ontvangen werd bij mijn eerste training van de "Krasse knarren" na het baanrecord.
Dat schiep verwachtingen, die ik slechts ten dele waar kon maken. Na een tweetal rondjes inrijden begonnen we met een tiental "Krasse knarren" aan de piramide van 100 rondjes. Frits van Huis, die net uit Zuid-Afrika was aangekomen en mogelijkerwijze over de piramides van Egypte was gevlogen, mocht het bal openen.
De eerste series gingen gelukkig niet al te hard, zodat ik het bij kon houden. Bij de eerste serie van 16 rondjes ging het dusdanig hard, dat ik moest lossen. Ik ging in eigen tempo door en werd op een rondje gereden. Dat gebeurde ook met de 5 kilometer, die ik "gewoon" op kop reed. Ik werd door de kopgroep op 3 rondjes achterstand gezet, ondanks dat ik constant 37-ers en 38-ers reed.
De Diesel was echter op stoom gekomen en er volgde zowaar een serie met een drietal 36-ers, terwijl de slotronde in 35,6 ging. De hersteltraining in een lang lint van wel 20 schaatsers was goed verlopen.
Na de koffie en thee in de kantine deed ik in de Leidse binnenstad een paar boodschappen, waarna ik doorfietste naar de volkstuin, waar mijn vrouw op deze wederom extreem warme decemberdag bezig was. 
Daarna trapte ik naar huis, waar op het midden van de dag een soort avondschemering te zien was.
Na de hersteltraining had ik de benen lekker losgereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten