Karel de Jong

Donderdag hoorde ik vlak voor het lesgeven in de Leidse IJshal, dat Karel de Jong was overleden. Vanmorgen om 11 uur begon de afscheidsdienst voor dit IJVL-lid. Er waren zeer veel bekenden van de IJshal. Onvermijdelijk, want Karel was één van de meest actieve vrijwilligers.
Onder de vrolijke klanken van de "Schaatsenrijderswals" van Emile Waldteufel werden we verzocht om naar de grote zaal te komen.

Maar wat ik al vermoedde: de zaal was te klein. In de ontvangsthal met videoscherm en geluidsboxen konden we de uitvaartplechtigheden goed volgen. Ik zat naast Carl Flaman, die met Karel een vast duo vormde bij de schaatslessen. Dit tweetal had humor zeer hoog in het vaandel.
Het begon met een verrassing voor me. Iemand van het Apostolisch Genootschap leidde alles in goede banen. Ik wist niet, dat "Broeder Karel" bij dit kerkgenootschap hoorde.
Ik kende hem van mijn eerste jaren bij de droogtraining van de IJVL, maar vooral van de IJshal, waar we in een grijs verleden een aantal jaren samen les gaven op vrijdagmiddag. Ik ben hem zeer vaak tegengekomen aan de Vondellaan. Karel was dan ook een echte liefhebber van het schaatsen. Of, zoals één van de sprekers het uitdrukte: "Hij is met ijzers aan geboren!"
Als geboren en getogen Amsterdammer was hij behept met humor en het hart op de tong. Vanwege zijn harde stem bij de schaatslessen sprak één van de cursisten hem steeds aan met "Sergeant".

Karel kon dat wel waarderen.

Er waren leuke anekdotes bij. Een van zijn dochters was nog klein en zat in het vooropstoeltje op de fiets. Vader zei: "Wil je een kusje van me?"
Tot zijn stomme verbazing kreeg hij als antwoord: "Nee, Karel, niet vandaag!"

Zo passeerde een hele serie anekdotes de revue, voordat Karel op deze koude winterdag gecremeerd zou gaan worden.
"Begraven is niks voor me. Daar krijg je van die koude billen van!"
We zullen zijn humor en onvervalste Amsterdamse accent missen. Maar we koesteren de goede herinneringen aan deze bijzondere schaatstrainer. Zoals deze, die zijn vaste maat Carl Flaman vertelde bij de koffie en thee. Karel en Carl moesten de G-schaatsers laten rijden voor het schaatsdiploma.
De met een stalen gezicht gebrachte mededeling hakte er bij de G-schaatsers wel in: "Jullie zijn allemaal gezakt!"
Er stak een storm van protest op.
"Boven in de kantine zullen we wel even uitleggen, waar het allemaal aan schort."
In de kantine kregen ze uiteraard allemaal hun diploma. Karel en Carl maakten vreemden vaak wijs, dat ze broers waren. Als zij de kans zagen om iemand in de maling te nemen, dan deden ze dat met uitgestreken gezichten!
Karel, rust zacht. Het was een genoegen, om je vaak tegen gekomen te zijn bij het schaatsen.