Dat de klimaatverandering tot extreem weer zou leiden, is al jarenlang bekend, maar dat het zo extreem zou worden als deze zondagmorgen, dat had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht.
Om warm te blijven in deze barre omstandigheden, kropen mijn vrouw en ik dicht tegen elkaar aan in de hoop, dat het weer snel zou normaliseren. Gelukkig geschiedde dat, want wij wilden rond het middaguur naar Den Haag fietsen. 
Er stond net als vorige week zondag windkracht 4.
We fietsten via de mooie Landgoederenroute naar de Residentie. Naarmate we dichterbij kwamen, zagen we steeds meer rode kleding. We stalden onze fietsen op de plek, waar we dat bij onze bezoeken aan Den Haag wel vaker doen en wandelden naar het Malieveld. Door de droogte had het gras de kleuren van Den Haag gekregen: groen-geel. Aan de andere kant van het Malieveld zagen we een rode muur oprijzen.
Een half uur later was de groengele grasvlakte overspoeld door een Rode zee.
Het Malieveld stond helemaal vol en toen de kilometerslange stoet naar het Vredespaleis trok, kwamen er nog steeds demonstranten vanaf het Centraal Station aangewandeld, doordat veel treinen dusdanig vol zaten, dat niemand meer mee kon en zij moesten wachten op de volgende trein.
Toen het wat rustiger werd, zagen we mensen van "De Luchtfietsers", waarmee we langs de Waddenzee gefietst hadden. Even later kwamen we Jaap en Juul tegen.
Wij liepen niet mee in de stoet van zo'n 100.000 mensen, daar we naar Ada's moeder moesten voor mantelzorg.
Wij hadden de Rode lijn reeds getrokken in de Rode zee.
En nu maar hopen, dat de medemenselijkheid het wint van grof geweld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten