Reünie Antoniusschool

De Antoniusschool in Nieuw-Vennep bestaat dit jaar 100 jaar en dat is in dit dorp in de Haarlemmermeer niet geheel ongemerkt voorbij gegaan. Er was een reünie georganiseerd op vrijdagavond 4 juni en kennelijk hadden wij in onze jeugdjaren genoeg gebeden, want op deze zonovergoten dag volgde een zwoele zomeravond, zodat je tot 1 uur 's nachts gewoon lekker op het schoolplein kon kletsen met oud-schoolgenoten van de St. Antoniusschool en de St. Jozefschool.

Ja, vroeger waren het vlak bij elkaar gelegen twee scholen. Je had een jongens- en een meisjesschool. De kleuterklassen en de eerste klas waren nog gemengd, maar vanaf de tweede klas volgde de scheiding der seksen. Deze was vrij strikt, hoewel er één uitzondering de regel bepaalde. In de tweede klas kregen wij, als een soort gewenningsfase, les van juffrouw Brown, een mooie, nog jonge onderwijzeres. Voor de rest waren er enkel mannen aanwezig op de Sint-Jozefschool, zoals ook uit deze klassenfoto's blijkt.


Direct nadat ik van de Sint-Jozefschool af was gegaan naar "Porta Vitae" werd de scheiding tussen jongens- en meisjesschool opgeheven, geheel in stijl met de tijdsgeest van de jaren '60, die voor katholiek Nederland prachtig is verbeeld door Wim Sonneveld met zijn "Frater Venantius".

Om kwart voor 7 vertrok ik met een lichte tegenwind vanaf huis naar Nieuw-Vennep, waar een uur later al een lange rij stond, toen ik kwam aangefietst. Er waren diverse bekenden in de rij, waaronder een paar zussen van me. Daar wij thuis 12 kinderen hadden, kon mijn vader natuurlijk wel proberen om een korting te bedingen: het is immers voordeliger per dozijn.
Het duurde bijna een kwartier, voor we op het gezellig drukke schoolplein waren, maar dat gaf niet, want in de rij kon je al bijkletsen met oud-klasgenoten. Ik liep met Nico Blokker, met wie ik alle jaren in de klas had gezeten, meestal in de jeugdelftallen van DIOS had gespeeld en die ik vroeger met het stappen ook regelmatig tegenkwam.
Annemieke, Koos en Clemens Beenakker waren ook aanwezig, waarbij de wereld soms klein is: Guido, de zoon van Clemens, was aan de Vrije Universiteit een studiegenoot van mijn zoon Siebe.
Met het Jubileumboek met veel foto's uit de afgelopen eeuw in de hand begaf ik me in het feestgewoel. Daarbij liep je op tegen de wetmatigheid van een reünie: sommige mensen zijn nauwelijks veranderd, anderen zijn dat toch behoorlijk. Bij de eerste categorie hoef je geen moeite te doen, bij de tweede groep kostte het vaak veel moeite om op de naam te komen. "Raad eens wie?"

Het was klip en klaar, dat ik tot de duidelijk herkenbare personen behoorde. De constatering: "Kikker, jij bent geen spat veranderd" kreeg ik diverse keren te horen op deze fantastische avond.



Ik kwam naast een hele serie klasgenoten ook mensen tegen, die ik vooral kende van voetbalvereniging DIOS, jongerenkoor "Octopus" of van "De Hobbit".
Het was op deze zomeravond vooral GENIETEN!!!!
Zo kwam ik Liesbeth van Dongen tegen. Uit de tijd, dat ik met mij 1.33 "lengte" nog flink opkeek tegen de meisjes, hadden wij elkaar ons eerste zoentje gegeven. En zo kruisten onze wegen elkaar weer. Liesbeth woont tegenwoordig in Rijnsburg en nu wil het toeval, dat ik daar sinds kort eens in de 3 weken op zaterdagochtend ga werken. Als goed bibliothecaris deed ik meteen aan klantenbinding!
Terwijl "The old Strangers" speelden op het podium, praatte ik met een heleboel mensen bij: Jaap van den Eshof, wiens neef Henk ijsmeester is van IJsclub "Voorwaarts" in Katwijk, Anja Dickhoff, Phil Krom, Lammie Peters en Truus Blom, die ik in "De Hobbit" nog vaak ben tegengekomen, Rob en Leon Bakker en Piet Touw, die altijd consumptiebonnen uitdeelde bij het Midwinterfestival. Dit gaf me de gelegenheid om nu op mijn beurt Piet op een biertje te tracteren.
Verder sprak ik mijn nichten Marianne en Jenny, de moeder van oud-marathonschaatser Peter Baars, Bertus Spreeuw en zijn vader en moeder, Siem Munsterman, Sjaak Huiberts, Peter Stevens en Piet en Joop Verhoeve, die net als ik in DIOS 8 speelden. De Duitsers scoren altijd in de laatste minuut, wij deden dat veelal in de derde helft.
Verder kwam ik Agatha Kortekaas en Rita de Wildt tegen, die met mij in de klas zaten op "Porta Vitae" in Hoofddorp, sprak ik met Jan van Tol en Ted van Zelst en met Lia Munsterman, die ik in de Stevenshof nog regelmatig tegenkom, alsmede met Karin Bakker, die altijd aanwezig is als het gezellig is. Ieder mens heeft zo zijn of haar talenten en Karin is iemand, die het overal gezellig weet te maken. Eén keer zat ik in de wachtkamer bij tandarts Koetsier, toen Karin binnenkwam. Zelfs in die wachtkamer werd het gezellig! Voorts kletste ik met Dorien Spaan en met Gert Dol en Annemieke Warnink. Bij hen had ik een slaapplek geregeld, zodat ik om kwart over 1 niet naar Leiden terug hoefde te fietsen.

Tot slot wil ik Jan Schrama niet onvermeld laten. Hij was de grote motor van het jeugdvoetbal van DIOS en hij heeft altijd een positieve invloed op me gehad met zijn hameren op sportiviteit. In mijn jeugd kon ik absoluut niet tegen mijn verlies en dan heb je toch een probleem, als voetballen niet bepaald je grootste talent is. Er school geen Arjen Robben in mij. Daar staat tegenover, dat ik nooit geblesseerd was.

Jan Schrama was jarenlang directeur van de Antoniusschool en dezelfde tomeloze inzet, die hij voor de jeugdvoetballers had, had hij voor de kinderen op zijn school. Serieus werken en gezelligheid kunnen prima samen gaan!
Ondanks alle drukte, waren er toch mensen, die je miste.

Deels was dat een eigen keus van die mensen. Jammer, maar je moet het gezellig maken met de mensen, die er wel zijn. En dat waren er heel veel! Sommigen waren er niet bij, omdat ze inmiddels zijn overleden. Op zulke momenten besef je pas goed, dat je gezegend bent met een goede gezondheid. Hoeveel mensen kunnen er immers zeggen, dat ze op 54-jarige leeftijd probleemloos een marathon lopen? Wat dat aangaat heb ik een rijk leven!
Om half 2 namen Gert Dol en ik nog een afzakkertje, voor ik om half 4 op het logeerbed als een blok in slaap viel na deze geweldig gezellige reünie van de Antoniusschool