Holland

Brazilië was de grote favoriet tegen Holland en in de eerste helft maakten ze dat meer dan waar, met alle middelen. De bedoeling was heel duidelijk: Robben uit de wedstrijd schoppen. Oranje had niets in te brengen voor de rust, maar na het zondagsschot van Wesley Sneijder keerden de kansen.

Holland won volkomen terecht van Brazilië, juist op het punt van mentale weerbaarheid. Ze speelden met een Duitse mentaliteit!
Op deze warme zomeravond aten we in de tuin, alvorens ik om half 10 richting stad trok, waar om 10 uur een optreden van the Shoes op het programma stond. Dit keer niet in de steeg tegenover "la Bota", maar op het Stadhuisplein. Het was gezellig druk in de stad met zeer veel oranje kleding.

Op het Stadhuisplein zag ik een groot aantal bekenden: Carl Flaman, Richard Dieke, Wieke Dekker, Marry Heemskerk, Evert Boekesteijn, Michel Versteegen en Frits van Huis, de pechvogel van het afgelopen schaatsseizoen. Terwijl wij zeer vaak het natuurijs op konden, zat deze natuurijsspecialist met een gebroken bovenarm zich te verbijten.
Het optreden van the Shoes begon met een massaal meegezongen "Hup, Holland, hup". Vrijwel iedereen dacht, dat de heren daarmee Oranje op het oog hadden, maar als een goed bibliothecaris had ik me natuurlijk verdiept in het verleden en kon ik de ware achtergrond naar voren halen!
Dit Holland dus!

Nee, de coördinator van de donderdagochtendgroep van de Leidse IJshal speld je niet zo maar wat op de mouw. Dat was op deze zwoele zomeravond met onweersbuien in de verte trouwens erg moeilijk, want ik had de mouwen opgestroopt.
Het was een erg gezellig optreden, met als hoogtepunt de polonaise bij het nummer "Everybody must get stoned" van Bob Dylan.

Dylan heeft nooit kunnen bevroeden, dat er ooit nog eens een polonaise gelopen zou worden op één van zijn liederen. Maar met een aantal aanwezigen had ik deze winter al kunnen oefenen, hoe het was om elkaar in een bont gekleurd lint te volgen.

Geheel in stijl speelde het kwartet van Holland, pardon, the Shoes, een eerste en een tweede helft en een verlenging. Een strafschoppenserie was dit keer niet nodig, dit tot opluchting van gitarist Wim van Huis. Het is en het blijft een gevoelige jongen....