Hellingproef

De hellingproef valt bij het rijexamen onder de bijzondere verrichtingen. Bij het skeeleren gaat dit zeer zeker ook op, met een subtiel maar essentieel verschil. Bij het autorijden gaat het er om, dat je deze verrichting heuvelopwaarts uitvoert, bij het skeeleren gaat het er om, dat je veilig beneden komt. Met skeelers kun je nauwelijks remmen, dus voor je aan de afdaling begint, moet je goed inschatten, met welke snelheid je naar beneden komt en welke obstakels je daar aantreft.
Op een mooie woensdagavond in een wisselvallige week reden we vanaf "De Bult" een rondje Zoeterwoude. Onder de bezielende leiding van niemand minder dan Jaap de Gorter oefende we eerst meteen afdaling met bocht op de wielerbaan van Swift. Best eng, zo de eerste keer, maar uiteindelijk valt het allemaal erg mee. Weer een drempel overwonnen. Met deze positieve ervaring vertrokken we met zijn zessen naar het industrieterrein van Zoeterwoude-Rijndijk en vandaar reden we het Molenpad uit. Hier was het behoorlijk druk met fietsers, wandelaars en zelfs een paar ruiters, dus de eerste en de laatste van dit kleine peloton moest aangeven, wat er op ons af kwam.
Alles ging probleemloos, waarna de grootste hindernis van de dag kwam: de viaduct over de A4. Omhoog skeeleren kost aardig wat kracht. Het is dus een uitstekende trainingsvorm!
Maar dan: de hellingproef!

Het voelt de eerste meters als was je een wielrenner, die met enorme snelheid vlak langs een ravijn afdaalt, maar al snel heb je in de gaten, dat het meevalt. Het moeilijkste was het inschatten, waar je moest beginnen met het de bocht in sturen. Uit het feit, dat we allemaal zonder brokken de bocht wisten te nemen, kun je concluderen, dat we met Jaap de Gorter een toptrainer hebben getroffen. Want bij mij ging bij het autorijden de hellingproef, met wat extra rook uit de uitlaat, niet bepaald vlekkeloos, nadat ik deze één keer uitgelegd had gekregen.

Wat dat aangaat had Siebe het in de Frans/Spaanse Tour des Pyrenees een stuk lastiger. Hij was bij de beklimming van de Tourmalet in deze wedstrijd voor profs (!) flink achterop geraakt. De organisatie had de weg al vrijgegeven, voordat de laatste renners gepasseerd waren. Zo mocht hij van de Tourmalet af gaan dalen, terwijl de auto's hem al tegemoet kwamen!!!
Ik kan me niet herinneren, dat dit in de Tour de France gebeurd is....
Tussen de vele hardlopers en fietsers reden we nog een rondje door Cronesteyn, alvorens we de spoorbaan voor de tweede keer konden passeren op weg naar "de Bult".
De avond ervoor hadden we met de droogtraining van de IJVL heel andere weersomstandigheden. De regen kwam toen met bakken uit de hemel, net als toen ik zaterdagmiddag voor het eerst na de fietsvakantie in Duitsland weer eens een kilometer of 6 hardliep. Daarbij merk je toch wel het verschil tussen hardloop- en fietsspieren. Aan de conditie kan het na 1300 km fietsen niet liggen, maar je moet toch weer even wennen aan het hardlopen. Geen probleem, de eerste wedstrijd, de Vlietloop, is pas op 5 september. Ik ga er maar van uit, dat het met de loopconditie niet bergafwaarts gaat....