Immer geradeaus und so weiter

Wir sind wieder zurück. En dat moet je in zorgvuldig in het Duits neerschrijven, want ik heb het idee dat "Wir sind wieder zu rück" iets heel anders betekent.
Dat ik dit stukje met een Duitse openingszin begin, is niet toevallig. Ik ben met Ada in Deutschland wezen fietsen.
De komende week zal ik het een en ander uit mijn vakantiedagboekje op internet zetten over deze prachtige fietstocht. We zijn van huis uit begonnen en zijn via de Midden-Nederlandroute, ook wel bekend als LF4a, naar de Achterhoek gefietst, waar wij in Groenlo bij mijn neef Jan van der Post en zijn vrouw Jeann op familiebezoek zijn geweest. Vanuit Groenlo reden we een paar dagen over de Europa Radweg R1, die vanaf Arnhem lang parallel liep met de LF4a.

De R1 loopt door naar Berlijn. Zo ver gingen wij niet. Door het fraaie Münsterland en het Teutoburgerwoud fietsten we naar Höxter aan de Weser.

Vandaar fietsten we naar Hann.Münden, het beginpunt van de Weser-Radweg, om vanaf de samenvloeiing van Werra en Fulda door het prachtige Weserbergland te fietsen naar de in de Noordduitse laagvlakte gelegen Hanzestad Bremen.

Vandaar trapten we door Ost-Friesland naar Nieuwerschans, om de trein terug te nemen naar Leiden.
En we moeten eerlijk zeggen: we hebben Duitsland als fietsland leren kennen. Wat een prachtig land! En nog lekker dichtbij ook. Met de Duitsers hadden we over het algemeen een goed contact. De meeste Oosterburen zijn gewoon vriendelijk en gastvrij.

Al met al hebben we samen 1295 km gefietst in 15 dagen. In die 2 weken ben ik 2 kilo afgevallen, dus wie met wat overgewicht zit...
Die paar weken, ben je op elkaar aangewezen. Pa Beenakker, de vader van vrienden van me, gaf als iemand met een nieuwe vlam aan kwam zitten, altijd het advies: "Ga eerst maar een paar weken met elkaar op vakantie." Juist in zulke situaties leer je elkaar goed kennen.
Dat doe ik nu al een kleine 30 jaar met Ada, en het leuke is: je ziet telkens weer, waarom je voor iemand gekozen hebt. En zo spookte op een gegeven moment telkens het lied "Du" van Peter Maffay door mijn hoofd, en dan speciaal de zinsnede "Du bist das Mädchen, dat zu mir gehört!"

Hier heb ik niets meer aan toe te voegen.
Temeer, daar het voor ons beiden een onvergetelijke vakantie was, doordat Ada is aangereden, gelukkig zonder blijvend letsel. Ik zal hier een apart verhaal over schrijven op dit blog.
Vraag echter nooit de weg aan een Duitser, want het antwoord bevat altijd de woorden "Immer geradeaus", terwijl elders in de bedachtzaam geformuleerde zinnen de woorden "Und so weiter" regelmatig op zullen duiken.