"Je krijgt geen smeergeld, Wim!"

Gisterenavond fietsten Ada en ik naar Voorhout, waar een soort mini-reünie was van klas 1C van Pedagogische Academie "De la Salle". De aanleiding was een aanmelding van Anja Kieboom op Schoolbank. Ik had een kattebelletje gestuurd en zodoende keek zij op mijn profiel op Schoolbank, waar ik begin met www.bertbreed.blogspot.com zodat dit weblog meteen als contactadres dienst kan doen, ook voor hen, zoals de schrijver van dit stukje, die geen geld over hebben voor Schoolbank-plus.
Anja woont tegenwoordig in de buurt van Grenoble, ooit het decor van de Olympische Winterspelen.

Anja had op dit weblog gelezen, dat ik nog steeds contact had met Wim Beenakker en John Kranenburg en vroeg mij om als tussenpersoon op te treden. Hetgeen geschiedde, met de mini-reünie als gevolg. Anja was deze week in Nederland om haar dochter weg te brengen, die hier komt studeren. Wim en Joke Beenakker boden aan om als gastheer en gastvrouw op te treden, de datum was vrij snel vastgelegd en zodoende hadden we onverwachts een Westerse reünie.

Naast bovengenoemde personen was ook Mary Ruigrok-van der Ploeg, klasgenoot en vriendin van Anja aanwezig, net als Jeannet, de vrouw van John, die ook het genoegen had mogen beleven om in de oude villa en de stacaravans in de bossen naast de Linnaeushof les te mogen krijgen, waardoor ook zij alle docenten van "De la Salle" kende.
Zoals gewoonlijk bij dit soort avonden was het heel gezellig. Onderwijzend personeel is meestal extravert en creatief, dus je hoeft niet bang te zijn, dat er lange stiltes vallen. Hoewel ik het, bij gebrek aan pedagogische gaven, slechts een jaar heb volgehouden op de Pedagogische Academie, kon ik me prima handhaven in het gezelschap van zeven personen, die wel over deze gaven beschikken.
Uiteraard kwamen er de gebruikelijke sterke, maar ware verhalen naar voren, want er zaten heel wat kleurrijke personen op "De la Salle", zowel bij de docenten als bij de studenten. Er gingen ook een paar fotoboeken rond.

Daarnaast weten Wim en Joke, hoe ze het gezellig moeten maken voor gasten.
Er was ook stokbrood met diverse Franse kazen. Wim smeerde voor iedereen een stukje stokbrood, maar zei daar wel bij: "Deze ronde doe ik het voor jullie. Straks mogen jullie het zelf doen."
En dat was voor mij een simpel intikkertje: "Je krijgt geen smeergeld, Wim!"
Daar diverse personen de volgende ochtend weer vroeg op moesten om hun pedagogische gaven aan te wenden tot heil van het Nederlandse volk, gingen we om 11 uur in de stromende regen op de fiets huiswaarts. Maar dat deerde ons niet. We hadden een zeer gezellige avond beleefd. We waren bevoorrrecht om deel uit te mogen maken van deze reünie.