Zaterdagavond gekeken naar de 500 meter van vrouwen en mannen in Calgary en naar de 3 km van de vrouwen bij het WK schaatsen. De 5 km van de mannen liet ik schieten, want de volgende dag wachtte ons een zwaar muziekprogramma: de Stem van Haarlemmermeer.
Wegens het enorme succes van de generale repetitie waren er afgelopen maandag- en dinsdagavond extra repetities ingelast en mochten wij een uur eerder opdraven. Om 10 uur 's ochtends hadden we in Hoofddorp een laatste repetitie, waarbij nog een paar dingen fout gingen.
Logistiek was trouwens niet de sterkste kant van dit project, want de aankondiging, dat er voor broodjes gezorgd zou worden, werd slechts mondjesmaat waargemaakt. En zo kon het gebeuren, dat het tweede broodje pas gebracht werd, toen we de backstage moesten verlaten voor de eerste van de 4 optredens.
Het begon als een soort flash mob. De mannen moesten "ooooooo" zingend het binnenstromende publiek verrassen. Ja, en als je dan toch bezig bent, dan kun je het publiek toch maar het beste vermaken door gekke grimassen te trekken of op een andere manier voor een vrolijke noot te zorgen, zoals huppelpasjes, knielen voor een vrouw e.d. Kortom, dit was een kolfje naar mijn hand.
Na de eerste uitvoering in de foyer spoedden wij ons naar de Duycker, waar "ons" koor op zou treden. "Personeel!" roepend loodste ik Pieter in zijn rolstoel door het dicht opeen gepakte publiek voor de ingang heen.
Verrassend waren de mannen en de vrouwen van elkaar gescheiden. De vrouwen zongen in de grote zaal, de mannen in de kleine. Dat gaf mij een Aha-Erlebnis. Op de lagere school in Nieuw-Vennep "mochten" de jongens naar de Sint-Jozefschool, terwijl de meisjes in het witte gebouw van de Sint-Antoniusschool bleven.
We hadden 4 keer dezelfde serie van 4 liederen. Na iedere serie kwam er een nieuw publiek. Ook daar: de mannen kwamen naar ons toe, de vrouwen gingen naar het vrouwenkoor toe. Via een groot beeldscherm in beide zalen hadden we contact met de alten en sopranen en hun hoge tonen mengden zich met ons fraaie gezang, ook al zaten er in de eerste twee blokken toch nog wat schoonheidsfoutjes.
Na deze liederencyclus 4 keer ten gehore gebracht te hebben, spoedden we ons naar de foyer voor nog een paar fragmentarische liederen, waaronder mijn favoriet: ritmisch oh he ho ho etcetera schallen een brulkoor!
Het publiek verdween na dit hoogstandje naar de grote zaal van de Meerse voor een slotconcert, terwijl wij de laatste echte pauze van de middag hadden.
Dit schema schotelden wij de volgende drie groepen van 800 toeschouwers nogmaals voor. Tussen dit talrijke publiek liep oud-klasgenoot van "Porta Vitae", Jan Suidgeest, die mij onmiddellijk herkende. Uiteraard maakte ik even een praatje met hem. Niet te lang, want het gezang ging voor.
Gedurende de dag merkte je, dat het muziekstuk er steeds beter in kwam. Wat dat aangaat is muziek maken niet anders dan schaatsen: door veel trainen wordt je steeds beter. Oefening baart kunst!
Na de laatste sessie, die uiteraard het beste verliep, konden wij gaan luisteren in de grote zaal, waar het Pablo Nerudakoor van Cees Thissen een spetterende finale gaf. Bas Warnink en Tim de Beer zongen behalve in ons koor ook nog mee in dat koor. Ook hier maakte componist Merlijn Twaalfhoven gretig gebruik van de flash mob-methode.
Plukjes koor en solisten waren verscholen tussen het publiek en zongen af en toe wat fragmenten, terwijl andere solisten, waaronder 3 Bulgaarse zangeressen a la Mystere des Voix Bulgares, op het podium voor de hoofdmoot van dit sluitstuk van de Stem van Haarlemmermeer zorgden.
Eerlijk gezegd had ik, na de enorme chaos bij de repetities op maandagavond en vooral bij de generale repetitie, niet verwacht, dat dit muziekwerk zo'n succes zou worden.
Genietend van een welverdiend biertje nam Schelvispekel Plus afscheid van elkaar na een heerlijke dag zingen en lachen. Uiteraard. Zingen en plezier gaan hand in hand.
Bas en Nel Warnink hadden een uitnodiging voor het buffet, Tim de Beer, Rob Ammerlaan en Margriet Biemold vertrokken naar Haarlem en Gert en Annemieke Dol zetten mij op het station van Nieuw-Vennep af.
's Avonds was ik om kwart over 8 thuis, waar ik, liggend op de bank, kon genieten van de verrassende ontwikkelingen op de 1500 meter in Calgary bij zowel de mannen als de vrouwen, met Ivan Skobrev en Ireen Wüst als toch wel verrassende winnaars. Maar na deze sleutelafstand dook ik snel mijn bed in.
Want het is een waarheid als een koe: oefening baart kunst. Maar je wordt er wel moe van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten