De slaap kwam helaas niet meer. Om half 7 ging ik maar wat lezen. Ik waakte er voor om Ada wakker te maken. Dat was het voorrecht van Joep, die om half 9 met luide stem riep: "Eruit, stelletje luiwammesen!"
We ontbeten een half uur later, nadat we de ongemakken van het muntapparaat in de douche doorgrond hadden. Tevens maakten we de lunchpakketten klaar.
Willem Jongsma en Lotte van Walstijn waren er om kwart over 10. Ze hadden een aardbeientaart meegenomen. Het snijden van een taart in 10 enigszins gelijke stukken bleek nog een hele kunst. Nadat we de vergelijking met 3 ongelijksoortige driehoeken hadden opgelost, konden we met een gerust hart naar Alkmaar fietsen.
De enige, die dat niet deed was Sammy, die in de fietskar meereed. In een plastic opbergbak had Tim een uitsparing gesneden en gezeten op een kussen op de bodem werd Ria's hond geketend met 4 kettingen.
"De Houdini-hond", zei Tim.
Sammy werd van zijn ketenen bevrijd en hij produceerde meteen stank voor dank.
We wandelden als rasechte toeristen meteen naar de Kaasmarkt, na geld gepind te hebben, om in de voetsporen te kunnen treden van onze geestverwant Pietje Bell.
Het was zeer druk in het mooie en gezellige centrum van Alkmaar. We kuierden langs de marktkramen en hadden al snel in de gaten, hoe snel je elkaar hier kwijt was. Om 1 uur zouden we elkaar treffen bij de fietsen.
Naarmate we dichter bij de Kaasmarkt kwamen, werd het steeds drukker. We liepen aan de overkant van de gracht, waar het rustiger was, naar de kaasdragers toe.
Hier stond het 6 rijen dik.
Ada dacht, dat het nepkazen waren, maar hierin vergiste zij zich.
Een bruid werd in haar jurk met sleep over het plein gedragen. We hadden het idee, dat de bruidsjurk niet helemaal brandschoon gebleven was. De grootste verrassing betrof haar schoenen: de bruid droeg basketbalschoenen!
Joep, Ada en ik raakten in de drukte de rest van ons gezelschap kwijt, zodat we met ons drieën om de Kaasmarkt liepen en aansluitend door winkelstraten en langs grachten zwierven.
Onverwacht kwamen we 7 bekenden tegen. Op het terras van "The Irish pub" volgde de verbroedering van de 2 groepen.
Ada zag in de winkel naast de pub een geruite bloes voor mij hangen. Helaas, de maat was XXL. De winkeleigenaar kwam ons helpen en zei met een kennersblik: "U bent Breed".
Ik kon dat slechts beamen. Maar helaas, in XL zwom ik ook nog.
We zwierven door Alkmaars mooie centrum naar de fietsen. Ada had een halsketting en oorbellen gekocht voor "Die Schöpfung".
Om half 2 zat Sammy in de "SM-kettingen" en reden we door het drukke verkeer naar Nijenburgh, het park tussen Alkmaar en Heiloo in. Op een zonovergoten veld in het bos hadden we een lunchpauze.
Met een bodem in onze maag fietsten we onder de bezielende leiding van Ada naar Egmond toe. Egmond-Binnen.
We betaalden te toegang tot de duinen. Sammy vond dat niet zo geslaagd en wilde de kar uit. Zodra we reden, was hij weer tevreden. Met de wind in de rug en in de zon was het al snel bloedheet. We lieten Sammy wat drinken. Bij deze tussenstop had ik een wind gelaten.
Margriet zei: "Wat stinkt die hond!"
Vlak voor Bakkum sloegen we af en fietsten met de wind tegen naar Egmond aan Zee toe, waar we op het terras van "De Parel van Egmond" wat vocht tot ons namen. Vooral het Hefe Weizenbier vond gretig aftrek.
Het laatste stuk naar Alkmaar was pittig te noemen. We hadden de harde noordenwind pal tegen. Het tiental fietsers verbrokkelde in diverse kleine groepjes. Met een luid blaffende hond trok ik de aandacht van het overige wegverkeer.
Met ruim 34 km op de teller waren we terug op camping Alkmaar, waar we chips en borrelnootjes nuttigden onder het genot van een enkel biertje. Willem en Lotte vertrokken weer naar huis, terwijl wij de voorbereidingen troffen voor het avondmaal. We aten pasta met asperges en zalm.
Een gitaarspelende buurman bracht Tim op een idee. In de schaduw en in de wind koelde het behoorlijk af, zodat we telkens een laagje kleding meer aantrokken. Rob en Joep zetten het windscherm op.
De bezitters van het HBO-diploma, daterend uit de tijd voor Inholland, gaven zich over aan het woordenboekspel. Een woordenboek van net na de Tweede Wereldoorlog leverde raadselachtige woorden op als klassiaan, Naye paise en oneiroscopie.
Een eindsprint leverde niet genoeg punten op om Margriet met 26 te achterhalen, maar met een tweede plaats met 23 punten was ik dik tevreden. Naye paise, de munt van India, een honderdste rupie, was een goede belegging gebleken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten