LVC

Ik geef het grif toe: in mijn jeugdjaren ben ik regelmatig naar het LVC aan de Breestraat gegaan.

Maar dat was voor het bezoeken van pop- en folkconcerten.

Voor degenen, die hoopvol uitkeken naar mijn optreden in het LVC: ik moet hen teleurstellen. Ik treed daar niet op!
Dat doe ik morgen in Limburg, waar ik met de droogtrainingsgroep van de IJVL de Mergellandroute ga fietsen.
Het beste en meest gehoorde geluid, dat we daar produceren, zijn de vele lachsalvo's.

Zo doof als een kwartel

Communicatie is nooit mijn sterkste punt geweest, maar de laatste tijd ging het van kwaad tot erger. Het begon met water in mijn rechteroor na het zwemmen in zee. Ik was redelijk hardhorend aan dat oor.
Tegelijkertijd begon de telefoon kuren te vertonen. We konden wel bellen, maar niet gebeld worden. Aan een kant lekker rustig, maar ja, je wilt toch wel bereikbaar zijn.
Geen nood, er was ook nog email. Maar daar mijn provider overgenomen is, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog eens een nieuw emailadres.
De instellingen moesten gewijzigd worden. Ik dacht, dat ik alles gewijzigd had, maar deze week bleek, dat dit niet helemaal het geval was geweest. Ik kon wel mailtjes ontvangen, maar geen nieuwe versturen.
Er is echter altijd een overtreffende trap. Die had ik gisterenmorgen te pakken, toen bij het ontwaken mijn linkeroor ook dicht bleek te zitten!

Ik was zo doof als een kwartel. Luide gesprekken hoorde ik vaag op de achtergrond. Luisteren naar Ada was gewoon onmogelijk! Ik weet, dat het niet zo goed is, om met wattenstaafjes in de oren te gaan wroeten, maar nu moest het maar even. Er kwam wel het nodige bruins uit, maar desondanks bleef de doofheid.
Aan het ontbijt gaf Siebe me de tip, om met lauw water te spoelen. Doordat het water op lichaamstemperatuur is, mengt het zich goed met het vocht in het oor. Ik stapte onder de douche en zette de douchestraal afwisselend op mijn linker- en mijn rechteroor. In eerste instantie leek het niet te werken, maar na op de bank met mijn hoofd naar beneden gelegen te hebben, kwam er wat vocht uit het oor en kon ik zowaar weer wat horen.
Op weg naar mijn werk, waar ik zou helpen de spullen uit de Strandbibliotheek naar de opslag te brengen, liet ik, om mijn gehoor te testen, af en toe mijn fietsbel horen.

Gelukkig kon ik nog steeds horen. Het oorsuizen, dat me de hele dag begeleidde, nam ik maar voor lief.
Eén ding is voor mij wel zeker: Oostindische doofheid is een stuk makkelijker dan gewone doofheid!

Beste Annerieke

De voorpret begon een paar weken gelden al, toen ik van een trainingsmaat een mailtje kreeg, dat hij een boek had besteld voor de 32e verjaardag van Annerieke. Of ik daar wat mee kon?
"Daar wil ik even over nadenken", mailde ik terug.

In eerste instantie zat ik met het lied "Sinds 1 dag of 2" van Doe Maar in mijn hoofd, maar op een goede morgen werd ik wakker met een half gedicht in mijn hoofd. Zoiets wordt ook wel inspiratie genoemd.
Het gedicht werd verder vrij vlot op papier gezet en gisteren was dan de dag, waarop Annerieke verrast zou gaan worden na de droogtraining.
Kennelijk voelde iedereen aan, dat dit een bijzondere trainingsavond zou worden, want met 12 personen was dit de drukst bezochte droogtraining van deze zomer. Het was ook een van de leukste.
Na twee rondjes inlopen op "De Bult" volgde op de touwladder mijn favoriete trainingsvorm: schaatsplanken. Er zijn niet veel trainingen, waarop ik meer doe, dan de trainer mij opdraagt, maar na vrij lang "inrijden" ging ik bij de 3 x 2 minuten bij de laatste keer voluit, waar we wat rustiger aan mochten doen.
Aansluitend volgde op een rondje Steigerungen een sessie met 10 keer starten in de elastieken zoals Usain Bolt. Ik heb niet het idee, dat ik hem, net als prins Harry, kan kloppen.

Maar goed, de prins heeft al zijn snelheid nodig om aan de paparazzi te ontkomen, nu hij de moderne versie van "De nieuwe kleren van de Keizer" ten beste gaf in Las Vegas.

Wij hielden ons niet onledig met deze ongein, maar sloten de leuke droogtraining af met een partijtje blokjesvoetbal, waarbij bidons dienst deden als blokjes. Wiens bidon 3 keer was omgeschoten, moest een rondje geven. Je moet eens kijken, hoe fanatiek iedereen dan ineens wordt!
Was de droogtraining al leuk, het hoogtepunt van de avond moest nog komen, toen ik voorlas uit eigen werk.


Beste Annerieke,

Voor veel vrouwen is het even schrikken
als rond de 30 de eierwekker begint te tikken.
Dan begint voor hen de jacht op DE man,
die hen telkens in vuur en vlam zetten kan
en daarbij ook nog een brave huisvader is.
Bij deze verwachting gaat het meestal mis,
want deze mannen zijn, zoals je al vermoedt,
in de werkelijkheid een heel schaars goed.
Je komt ze niet tegen bij het speeddaten,
zoals afspraakjes tegenwoordig heten.
Nee, deze mannen moet je vooral zoeken
in zeer romantisch geschreven boeken.
“Daar doe ik niet aan mee”, zul je zeggen,
maar dit bewijs valt toch niet te weerleggen.
Dus Annerieke, erken het nu maar gewoon,
je bent in een boek eindelijk de hoofdpersoon.
De slotzin ken je, ook al ontken je dat stellig en nukkig:
“Annerieke en haar man kijfden nog lang en gelukkig!”

Je trainingsmaten van de IJVL

Voorbereidingen

Zoals ik me grondig voorbereid op een fietsvakantie, zo bereid ik me ook voor op een weekeinde Zuid-Limburg. Vrijdag, zaterdag en zondag vertrek ik naar het uiterste zuiden van Nederland om de Mergellandroute te gaan fietsen met trainingsmaten van de IJVL.

Bij de voorbereidingen hoort ook, dat de fiets in orde is. Na mijn werk ben ik een uur bezig geweest om de racefiets goed na te lopen. Het zadel heb ik vervangen door een exemplaar, dat wel heel was, de ketting is gesmeerd en de banden zijn goed hard opgepompt.
Toen ik klaar was, kon ik meteen aan tafel aanschuiven voor een voortreffelijke door Ana bereide maaltijd. Niet zozeer, omdat ik aan het klussen was, maar vooral omdat we een gast hadden: Peter van Dijk.
Hij is terug in Nederland na een seizoen voor een Amerikaanse ploeg gekoerst te hebben. Het is toch leuk om het verschil tussen Europese en Amerikaanse wielerwedstrijden te horen. Waar in Europa een bergetappe echt een bergetappe is, is dat in the USA anders. Daar heb je een vrij vlakke aanloop, waarna je een kilometer of 10 moet klimmen naar de finish. Het wordt dan echt een sprint bergop. Want daar houden de Amerikanen wel van: spektakel!
De voorbereidende sloop op eerdere bergen, zoals in Europa gebruikelijk, blijft achterwege. Terwijl dat toch een van de charmes van het wielrennen is: in het voortraject je tegenstanders slopen.
Wat mij betreft hoeven mijn trainingsmaten daar niet bang voor te zijn. Mij ontberen zowel de pure kracht als de pure snelheid om dat te kunnen doen. Eerlijk gezegd ga ik eerder voor de rode lantaarn, maar vooral voor het kweken van duurvermogen en de gezelligheid in deze trainingsrit over de Limburgse heuvels.

Het is een prima voorbereiding op het schaatsseizoen 2012-2013, dat over een maand alweer begint.
Bij de voorbereiding op het weekeinde hoort ook, dat je je voorbereid op het parcours. Het zou wel eens heel druk kunnen worden zaterdag. Tegelijk met onze Mergellandroute wordt de toertocht "Cycle for hope" gehouden. Ik vermoed, dat daar heel wat meer wielrenners op afkomen dan het IJVL-tiental.

Afgelast

Ik had een afspraak lopen met Jaap de Gorter om samen in Nieuwkoop een toertocht van 50 km te gaan skeeleren. Gezien de weersverwachtingen voor vandaag, hebben we gisterenavond besloten om niet naar Nieuwkoop af te reizen.

Het zou kunnen, dat de pelotonstart wel door zou kunnen gaan, maar skeeleren in de regen is niet prettig, vooral doordat je weinig grip op het asfalt hebt.

Daar zowel Jaap als Hans Boers gisteren al hadden gelopen, en beiden drijfnat geregend waren, liep ik van huis uit een rondje naar de volkstuin, om water te geven in de kas. De rest van de tuin had al ruim voldoende water gekregen.
Via een kleine omweg maakte ik er een loop van ruim 8 km van. Ik liep droog en zowaar nog regelmatig in het zonnetje ook.
Maar eerlijk gezegd: liever had ik in en om Nieuwkoop geskeelerd, maar door de soms felle buien van vanochtend zat dat er niet in.
Maar goed, het skeelerseizoen is nog niet voorbij. Volgende week zondag is de Kaag en Braassemtocht. Ook al ben ik er zelf niet bij, deze skeelertocht kan ik van harte aanbevelen!

Armstrong

Dit was het weekeinde van Armstrong. En dan met name het afscheid van Armstrong.
Het begon vrijdag met het nieuwsbericht, dat Lance Armstrong zijn strijd tegen de beschuldigingen van stelselmatig dopinggebruik heeft opgegeven en de USADA hem zijn 7 Tourzeges wil ontnemen.

Het zou ook vreemd zijn, als je de staat van dienst ziet van "The Boss": 7 jaar op rij onbedreigd de Tour de France kunnen winnen, zonder een inzinking. En dat, terwijl de nummers 2 t/m 10 in bepaalde jaren allemaal wel een keer betrapt zijn op dopinggebruik.

Je kunt mij een hoop wijsmaken, maar daar geloof ik niet in. Ik doe genoeg aan duursport om te weten, dat je af en toe boven jezelf uit kunt groeien, en dat er dagen zijn, dat je vleugels hebt.

Maar dat je dat 7 jaar lang 3 weken aan een stuk hebt? Nee, dat gaat er bij mij niet in. Temeer daar Lance Armstrong regelmatig naar Italië ging naar dr. Ferrari (what's in a name?) voor trainingsadviezen. Ferrari is in Italië, wat Fuentes was in Spanje.
Er zal de komende jaren nog heel wat juridisch gesteggel over komen, maar wat mij betreft kan Lance Armstrong zijn naam veranderen in Ambulance Armstrong: hij wordt behoorlijk beschadigd afgevoerd!
De tweede Armstrong, die dit weekeinde in het nieuws kwam, was Neil Armstrong.

De man, die als eerste mens voet zette op de bodem van de maan, is gisteren op 82-jarige leeftijd overleden. De zinsnede: "That's one small step for man, one giant leap for mankind" is legendarisch.

De Nederlandse uitdrukking "Loop naar de maan" was ineens in een heel ander daglicht te staan.

Jaren later kwam de vlucht van de Apollo 11 op een andere manier op mijn pad.

Ik las het boek "Effect" van Johann Olav Koss, een van de allergrootste schaatsers ooit en de zussen Heidi en Bente-Marie Ihlen. Hierin kwam de vluchtgenoot van Neil Armstrong ter sprake. Buzz Aldrin kwam psychisch in de problemen.

Hij kon het niet verkroppen, dat hij niet de eerste man op de maan was. Buiten het feit, dat Kuifje en kapitein Haddock er al eerder waren geweest, haalde Koss dit voorval aan als schoolvoorbeeld van een verkeerde focus.

Er zijn slechts 12 mensen op de maan geweest van de 7 miljard wereldburgers, die op aarde rondlopen en desondanks heb je het er psychisch moeilijk mee, dat je de eerste niet bent.
In de (top)sport werkt het precies hetzelfde. Als je bij een Wereldkampioenschap of de Olympische Spelen "slechts" tweede wordt, ga dan niet zitten sippen, maar bedenk dan, dat zo ongeveer de hele mensheid graag met jou van plaats zou willen ruilen!
Of zoals mijn schat van een moeder het heel praktisch wist te verwoorden: "Kijk naar wat je hebt, niet naar wat je mist!"
Wijze woorden van een wijze vrouw. Want al waren we geboren als Breed, in een gezin met 12 kinderen heb je het niet breed....

Rondje Pitch Putt

Er was veel regen voorspeld voor het weekeinde, dus toen ik gisteren om 3 uur thuis kwam van mijn werk wist ik niet, hoe gauw ik de skeelers onder mijn voeten moest doen voor een rondje skeeleren. Het was half bewolkt, maar wel droog.
Via de Korte Vliet reed ik naar de Lammebrug om over de Oostvlietweg naar de Vlietlanden te skeeleren en vandaar naar de Kniplaan. Onderweg kwam ik diverse wielrenners van "Swift" tegen, die kennelijk ook nog wilde profiteren van deze "droge" middag.
Want helemaal droog was deze niet. Bij restaurant Cronesteyn begon het te spetteren. Gelukkig zette de bui niet door, want skeeleren in de regen is niet echt prettig, doordat je te weinig grip hebt op het asfalt.

Bij de Kniplaan reed ik langs de Vogelplas, waar we komende winter, net als de afgelopen 5 jaar, weer hopen te kunnen schaatsen.
Aan de oostzijde van de Vogelplas skeelerde ik naar Leidschendam toe. Waar ik normaal gesproken door het industrieterreintje skeeler, probeelde ik dit keer het naar links afbuigende fietspad. Zo kwam ik bij het golfterrein van Pitch Putt.

Over het parkeerterrein reed ik naar de weg en sloeg rechtsaf naar de dijk toe. Dit stuk asfalt was matig, maar in de bebouwde kom was het op de Oostvlietweg nog veel ruwer. Net of je op een fiets over kasseien rijdt.
Ik nam in het zonnetje dus de eerste de beste afdaling over glad asfalt naar het fietspad, dat me weer aan de oostzijde van de Vogelplas bracht.
Over de Kniplaan reed ik naar de hoge brug over de Vliet. Hier moet je voorzichtig afdalen, want aan het eind van de afdaling volgt een haakse bocht, met een paal in het midden en fietsers en brommers, die je pas laat aan ziet komen.
Het asfalt op het stuk van de Kniplaan tussen de kassen is het slechtste van de hele route. Maar na de tunnel onder de Veurse weg, waar je niet te snel af moet dalen, omdat je het tegemoetkomend fietsverkeer niet aan kunt zien komen, maak je een haakse bocht naar rechts en klim je naar de Horstlaan.
Hier vandaan reed ik naar de Velostrada, waarna ik richting Stevenshof skeelerde. Het was inmiddels 5 uur, dus het was behoorlijk druk op dit fietspad.

Al met al heb ik volop genoten van dit Rondje Pitch Putt van een kleine 40 kilometer.

Scott McKenzie en de Protestgeneratie

Eind november is er een muziekproject rond muziek uit de jaren '60, met na afloop een hippiesfeest.

Normaal gesproken ga ik voor de fietsvakantie in de zomer voor de laatste keer voor het schaatsseizoen naar de kapper. Met dit feest in het vooruitzicht, alsmede een mogelijke reünie van "De Hobbit" in Nieuw-Vennep, sloeg ik deze knipronde maar over en liet ik mijn haar alvast groeien.
Nu had ik echter buiten de waard gerekend. Zondagochtend begon Ada over mijn soms wat wilde haar. Ik legde uit, hoe de vork in de stel zat.
Daar nam ze echter geen genoegen mee: "Als je er niks aan doet, kom ik in protest!"
U merkt het, we stammen beiden uit de protestgeneratie, die deze week een icoon verloor: Scott McKenzie.

In 1967 werd hij op slag beroemd met "San Francisco". Dit nummer, zijn enige hit trouwens, vatte de tijdgeest van die jaren goed samen. Afgelopen zaterdag overleed hij op 73-jarige leeftijd.
Vanmorgen zat ik om half 9 bij trainingsmaat Edwin Minnee, die de opdracht van Ada nauwgezet uitvoerde: de bakkebaarden kortwieken en het haar uit mijn nek verwijderen. Durf nu nog eens te beweren, dat ik uit mijn nekharen klets....
Deze vaak in de prijzen vallende kapper uit Katwijk knipte mijn haar dusdanig, dat eind november de oren wel bedekt zullen zijn.

Wat mij betreft kan de winter dus vroeg invallen. Aldus deze natuurijsschaatser, die bij tijd en wijle nog naar zijn schat van een vrouw luistert ook!

Tunnelvisie

Tunnelvisie staat in een kwaad daglicht. Het duidt op onderzoeken, waar niet alle gegevens worden meegenomen, omdat men werkt naar een bepaalde uitkomst, het licht aan het eind van de tunnel. Bij recherchewerk van de politie kan dat betekenen, dat de verkeerde persoon voor jaren achter de tralies komt te zitten.
Toch wil ik volgaarne mijn tunnelvisie aan jullie voorleggen. En dan specifiek betreffende de tunnel onder de A44 ter hoogte van de voormalige dierentuin van Wassenaar.

(Bron foto: PPE)
Met skeeleren is dit een bijzonder lastige tunnel, daar de helling vrij steil is, je een bocht moet maken, waardoor je tegemoetkomende fietsers niet aan kunt zien komen en er ook nog eens een hoge trottoirrand ligt om het nog wat lastiger te maken.
Welnu, grondige inspectie mijnerzijds bij een Rondje Horstlaan heeft een veilige afdaling aan het licht gebracht.
Daarvoor moet je gebruik maken van de afdaling voor voetgangers. Aan het begin en het eind van de afdaling zijn hekken geplaatst, zodat je er niet naar beneden kunt fietsen zonder af te stappen. Aan de zijkanten zit een ijzeren trapleuning, waardoor je je langzaam af kunt laten zakken. Kortom: Arbotechnisch is deze afdaling perfect geschikt voor skeeleraars!
Je komt een meter of 2 voor de fietsroute uit, zodat je daarna veilig de tunnel in kunt rijden en aan de andere kant van de A44 omhoog kunt skeeleren. Daarbij krijg je geheel gratis een krachttraining cadeau.
Komend vanaf de Horstlaan moet je even rechtdoor skeeleren en dan over de stoeptegels even parallel aan de A44 rijden. Na een meter of 20 zie je de afdaling voor voetgangers.
Rij je over de Via 44, rij dan een meter of 20 door na de stoplichten tot bij de bushalte. Hier begint de veilige afdaling voor skeelers.

Zelf heb ik vandaag het Rondje Horstlaan genomen, zoals schaatsers dat meestal doen: linksom, of zo je wilt: tegen de klok in. Het asfalt is veelal goed. Je moet even opletten, waar je de Via 44 kunt volgen na de rotonde, want deze snelfietsroute is nog niet bewegwijzerd. Je moet de afslag hebben, waar je aan de overzijde rood asfalt midden op de weg ziet liggen!

Ten opzichte van het rondje met eerst de Velostrada zit er een kleine hindernis extra in het parcours. Als je naar de Horsten toe rijdt, loopt de weg een beetje af naar de laatste drempel toe. Toen ik er reed, kwam er net een auto uit de weg. Ik werd hier voor gewaarschuwd door een tegemoetkomende fietster: Ans van Dijk, met wie ik op donderdagmorgen altijd in de Leidse IJshal schaats bij de training van de "Krasse knarren".
Het voordeel van eerst de Via 44, dan de Horstlaan en tenslotte de Velostrada is weer wel, dat je de tunnel onder de spoorlijn Leiden-Den Haag vanaf de westkant kunt nemen. Deze is iets minder steil dan die van de oostzijde en je hebt meer overzicht.

Zo zie je maar: soms is het goed, dat je beschikt over tunnelvisie.

Skeelertrainer

En ineens was ik skeelertrainer.
Ik kwam thuis van mijn werk en kreeg van Ada te horen, dat ik Gerard van Tol moest bellen. Een van de skeelertrainers bij de G-schaatsers was verhinderd en daar door vakanties de spoeling erg dun was, kreeg ik het verzoek, of ik de snellere groep les zou willen geven.
"Ik ben er toch", antwoordde ik. Dit gezegd hebbend, had ik nog 2 uur de tijd om een skeelerles in elkaar te draaien. Ondertussen moest ik nog wel alle spullen bij elkaar zoeken, eten en naar de skeelerbaan in Leiderdorp fietsen.
Als u mij dus vraag, wat ik op papier had staan, dan moet ik eerlijk zeggen: "Niets!"

In mijn hoofd had ik wel een serie oefeningen. Gedeeltelijk waren het oefeningen, die ik de afgelopen jaren bij de skeelertraining zelf aan den lijve heb mogen ondervinden, gedeeltelijk waren het oefeningen, die ik van het lesgeven in de Leidse IJshal had "getransponeerd" naar het skeeleren.
Met 4 G-skeeleraars lukte het prima. Kevin was, zoals gewoonlijk, niet te houden, dus waar ik anderen een oefening voor 3 rondjes gaf, mocht hij er 4 doen. Zo kon ik bij iedere oefening 1 rondje meerijden bij dit kwartet, of het nu was bij de Steigerung over 100 meter, de slalom of met lange rustige slagen met wind in de rug en dieper zitten en een prikslag met de wind tegen.
Om half 9 zat mijn taak als skeelertrainer er weer op en kon ik nog een half uur meetrainen bij Tjeerd Wierdsma. Het was niet de makkelijkste oefenstof. We moesten bij de kleine bocht 6 rondjes pootje over naar rechts. Daarnaast moesten we 2 grote rondes de dronkemanspas doen.

Overbodig om te zeggen, dat het laatste mij het beste af ging....

Schaatsplanken

Ieder jaar kijk ik er weer naar uit: het moment, dat we met de droogtraining weer op de schaatsplanken gaan staan. Het is een onmiskenbaar teken, dat het schaatsseizoen nakende is.
De schaatsplank, een uitvinding van de beste schaatser ooit, Eric Heiden, is een zeer intensieve oefenvorm. Je kunt het niet op halve kracht doen, want dan blijf je letterlijk halverwege de plank steken.

De schaatsplank benadert de schaatsslag en dan vooral de zijwaartse afzet, het meeste van alle oefeningen. Alleen het skeeleren kan hiermee wedijveren. Er is echter een groot verschil. De intensiteit. Bij de schaatsplank ben je eigenlijk voortdurend aan het sprinten.
Ook de rest van de droogtraining van de IJVL op "De Bult" was behoorlijk intensief: sprinten in elastieken, de touwladder en touwtjespringen.
Vooral voor Patrick Keizer, lid van het roemruchte Team de Gorter bij de 1000 rondjes van Leiden, was deze eerste droogtraining een flinke vuurdoop. Temeer daar er net als vorige week slecht 1 kleedkamer beschikbaar was bij Swift en wij netjes wachtten, tot de dames klaar waren met douchen.
In de tussentijd deden wij een rondootje met 1 keer de bal raken, waarmee we de 2 uur trainen volmaakten.

Deze voetbaloefening was leuk, vooral omdat er wat obstakels waren bij de kantine van Swift. Dit leverde af en toe hilarische taferelen op.
Nu we het daar over hebben: Jaap de Gorter bracht tijdens de droogtraining wat op ballet gebaseerde oefeningen in. Dus als u ons in een roze tutu in de Leidse IJshal op het ijs ziet verschijnen, dan weet u, hoe dat komt.

Wassenaarse zwemloop

Net als gisteren was het bloedheet. Toch voelde het, doordat er meer wind stond, wat koeler aan. Na wat utteren thuis, vertrokken Ada en ik om 4 uur naar het strand.
We fietsten naar Wassenaarse slag, waar ik 24 uur te laat was om aan de Wassenaarse zwemloop mee te doen.
Maar dat vond ik niet zo'n probleem.

Gisteren heb ik met Hans Boers door "De Horsten" gelopen en in de schaduw vond ik het al warm zat.
Daar komt bij, dat ik niet zo'n geweldige zwemmer ben. Ik zal niet meteen verzuipen, maar 500 meter zwemmen naar een boei en dan weer terugzwemmen ligt op dit moment denk ik niet in mijn vermogen. Daar zou ik echt op moeten trainen.
Vanmiddag deed ik qua tijdsduur wel een goede poging daartoe. Het water van de Noordzee was zo lekker, dat Ada en ik daar lekker lang in ronddobberden. Ada een minuut of 20, ik een half uur. Waarbij mijn vrouw er in slaagde droog haar te houden.

Ik dook lekker in de golven. De vorige keer, dat ik dat gedaan had, na de droogtraining op de dag dat mijn zoon zijn master haalde, heb ik dat moeten bekopen met bijna 2 weken slechthorendheid aan een oor. Het ziet er nu naar uit, dat mijn rechteroor weer dicht zit.

Lastig, maar het gaat vanzelf weer over. Dat weet ik uit ervaring.

"Das ist nicht schlimm!"

Communicatieproblemen zijn van alle tijden. Vooral communicatie tussen verschillende talen levert nogal eens hilarische taferelen op.
Zo bracht General Motors in de jaren '60 met veel bombarie de Chevrolet Nova op de markt in Mexico.

De Chevrolet verkocht echter niet. Niet zo heel gek trouwens, als je weet, dat "no va" in het Spaans "rijdt niet" betekent....

Vooral bij talen, die nauw aan elkaar verwant zijn, doet dit probleem zich voor. Alles kan net even anders zijn, dan je denkt.

Zo stuitte ik tijdens mijn fietsvakantie langs de Moezel op het bordje "Judengasse". Je denkt dan meteen aan de donkerste bladzijde uit de Duitse geschiedenis: de Holocaust met de gaskamers in Auschwitz. Maar dat is fout gedacht. Gasse betekent gewoon steeg. In het verleden hebben vermoedelijk veel Joden in deze steeg gewoond.
Een tweede voorbeeld deed zich voor in Daun.

Bij een Konditorei schreven we de laatste Ansichtkarten bij latte macchiato en chocolademelk. Ada was hier lekker bezig. Ze griste de landkaart van de Eifelsteig uit mijn handen, liet haar aantekeningenboekje vallen en bij het oprapen daarvan nam ze het talellaken mee. De helft van mijn chocolademelk kwam op het schoteltje of op het tafelkleed.
"Das ist nicht schlimm!" zei de serveerster.
Ik vond het ook niet slim van Ada! Dat was het natuurlijk ook niet, maar de serveerster bedoelde gewoon: "Het is niet erg!"

Een ander voorbeeld werd me aangereikt door mijn collega Bernadet Bakker, die aan kwam met het voorbeeld van een appelwijn met de naam Viez. Ik denk niet, dat het in Nederland goed zal verkopen....
Nu we het toch over levensmiddelen hebben: in Duitsland kom je regelmatig Neukauf binnen.

Het heeft niets te maken met studentes, die hun examen in het bed van de professor halen of met secretaresses, die zich in liggende positie omhoog werken in de organisatie.

Nee, Neukauf betekent gewoon Nieuwkoop. En dan heb je het over heel andere glijbewegingen.

Weer een misverstand de wereld uit. Blijft er voor mij nog eentje over. Dat mijn trainingsmaat Frank Damen zich gevleid voelt bij lezingen in Duitsland, dat kan ik me goed voorstellen. Deze beginnen bij onze Oosterburen steevast met "Meine Damen und Herren."
De vraag, die me intrigeert, is welk toilet hij bezoekt.

Het bordje op de deur is toch heel duidelijk....

Erft Radweg

Na 2 km flink klimmen vanuit het Ahrdal in Blankenheim, reden we ten noorden van dit stadje over een onverhard pad over op en neer golvend bos naar Frohngau. In het bos stak een ree een meter of 20 voor mijn voorwiel over.
In Frohngau moesten we een heuveltje over, waarna we 2 km konden gaan dalen naar Holzmühlheim, waar de Erftquelle was.

Hier stopten we even voor wat foto's.

De Erftquelle was heel wat overtuigender dan de Ahrquelle.

Het grote voordeel van een Quelle is, dat je op het hoogste punt bent. Je kunt dan heel lang afdalen. In het mooie dal daalden we af via Schönau naar Bad Münstereifel. Alleen voor Bad Münstereifel was er nog een stevige klim.

Bad Münstereifel was het zoveelste leuke stadje op onze fietstocht door de Eifel.

Ondanks dat het tijdens de Tweede Wereldoorlog grotendeels in puin is gebombardeerd, is het oude karakter van dit Eifelstadje goed bewaard gebleven.

Op een terras aan het water namen we cappuccino, koude melk en Käsetorte. Dit had veel weg van een rijstevlaai.

We bleven ruim een uur in dit leuke plaatsje.

Op een bankje bij de Wechter Tor aten we wat boterhammen, waarna we bij de fietsenmaker bij het station twee paar wielerhandschoenen kochten.

Om kwart over 2 waren we op weg naar Euskirchen. Bij Iversheim reden we even verkeerd, maar via Arloff trapten we over vrij vlak terrein naar Euskirchen, waar we bij de Italiaan, waar we vorig jaar gegeten hadden, nu een ijsje namen op het zonnige terras.
De weg naar de Erft was vrij snel gevonden. Hier was goed te zien, dat we de Eifel nu echt achter ons gelaten hadden. Niet dat het nu Hollands vlak was, maar de heuveltjes stelden niet veel meer voor.
Via Hausweiler, Weilerswist en Bliesheim reden we tegen de wind in naar Erftstadt, waar we om half 6 inkopen deden voor het avondeten. Na enig zoeken waren we om kwart over 6 op de camping. Bij Campingplatz "Liblarer See" was het lastig om binnen te komen. Ik kreeg een sleutel van het toegangshek, maar moest wel mijn ID-kaart afgeven: "Ausweis bitte!"
Waar hebben we dat meer gehoord?

Op de tentweide stond een grote tafel met een stuk of 20 Duitsers. De keus, waar we de tent op konden zetten, was dus beperkt. Maar elk nadeel heb zijn voordeel.
Net toen Ada wilde gaan koken, vroegen onze Duitse buren, of we mee wilden eten. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We schoven aan aan de lange tafel en kwamen naast Jurriaan Vreeburg te zitten, een Duitser, wiens vader in de Tweede Wereldoorlog via de Arbeitseinsatz in Duitsland te werk was gesteld en die daar zijn grote liefde vond. Zijn vader kwam uit Katwijk aan den Rijn!
Na 75 km gingen de barbecuestokjes er de diverse salades er wel in.
Om 8 uur gingen we nog even zwemmen in de Liblarer See. Het water was 23 graden, dus heerlijk.

's Avonds las Ada "De schaduw van de wind" van Carlos Ruiz Zafon uit. Ik deed hetzelfde met "De ooggetuige" van Simone van der Vlugt.

We werden de dag erop verwelkomd door een onbewolkte hemel. De van de dauw kletsnatte Susten 3XP hingen we droogstomen, terwijl we ontbeten. Om half 10 kon ik sleutel 71 inleveren, € 11,- betalen en konden we Kamp "Liblarer See", pardon, Campingplatz "Liblarer See" verlaten.
We fietsten naar Erftstadt, waar we in het prachtige park om Schloss Gracht heen reden en vandaar naar de Erft Radweg. Deze hervatten we tot Gymnich, waar we op zoek gingen naar de Gymnicher Mühle.
Dat was niet zo eenvoudig als we dachten. Bij deze watermolen verschijnt een heel natuurinformatiecentrum, maar dat was duidelijk nog niet klaar. Dat gold ook voor de cappuccino. Het zou een kwartier duren, voor het apparaat deze koffie zou leveren.
We reden dus verder, maar de richtingborden stonden zo vreemd, dat we het niet vertrouwden. Aan een paar werklui vroeg Ada de weg.

Zo reden we 5 minuten later over een voor vrijwel alle verkeerafgesloten viaduct over een Autobahn. We kwamen in een bos zonder duidelijke fietspaden. Het spoor van een mountainbikers bracht ons door het prachtige Wald, tot we op een groot grasveld kwamen. Een smal spoor liet ons zien, waar mountainbikers ons voor gegaan waren. Een kleine kilometer crossten we door het gras, tot een hardloopster ons de juiste weg wees.
We waren vlak bij Kerpen en hadden door de Kerpener Bruch gezworven. In Kerpen namen we op het Marktplatz latte macchiato, koude melk en 2 dunne flensjes.
Om klokslag 12 uur zaten we op de fiets naar Aussichtspunkt Frechen, pal naast Burg Modrath. Doordat de bomen inmiddels flink gegroeid waren, was niet veel te zien van deze 250 meter diepe bruinkoolwinningsput.

Langs de Erft fietsten we naar Bergheim. Vlak bij de Aachener Tor namen we om 1 uur op een bank onze lunch. We wandelden, stepten en fietsten door het voetgangersgebied van dit leuke stadje voor we aan ons laatste deel van de Erft Radweg begonnen.
We passeerden de enorme tuin van Schloss Paffendorf. Op weg naar Bedburg werd de rivier steeds breder.
Dit deel was het mooiste deel van de Erftradweg vanaf Euskirchen. Bedburg was een aardig stadje, maar we hebben in de Eifel wel leukere gezien.
Al met al was dit vanaf Euskirchen de saaiste tocht, die we in 2 weken fietsvakantie in de Eifel en aan de Moezel hebben gemaakt.

Na Schloss Bedburg stapten we over op de mooiere Wasserburgenroute.

Mucho calor

Het was de eerste tropische dag van 2012. Desondanks had ik met Hans Boers afgesproken om te gaan hardlopen. "Mucho calor", zei Hans aan de telefoon op de dag, dat José door Siebe en Ana naar Schiphol werd gebracht om terug te vliegen naar Bilbao.

"Mucho calor" is te vertalen als "heel heet" en dat klopte wel, temeer daar we om 2 uur, op het heetst van de dag, hadden afgesproken.

En waar trainen wij in deze tropische temperaturen dan voor? Om te schaatsen op natuurijs, als het zo'n 40 graden kouder is.

Of nog meer natuurlijk.
Probeer dat maar eens aan een buitenlander uit te leggen....
Het gebeurt niet vaak, dat je in deze omgeving met hardlopen geen andere hardlopers tegenkomt, maar vandaag was zo'n zeldzame dag.
We waren vandaag misschien zeldzame hardlopers, helemaal van gisteren waren we natuurlijk ook niet. We hadden op station Voorschoten afgesproken en liepen door "De Horsten", zodat we vrijwel continu in de schaduw liepen.

Desondanks waren er enkele wandelaars, die naar ons keken, alsof ze water zagen branden.
Wij hadden echter voldoende water meegenomen en ook ons tempo aangepast. Tranquilo!

Zodoende was het nog best goed te doen.
Het was trouwens zo warm, dat bij een van de weilanden in "De Horsten" we wel 11 koeien telden, die verkoeling zochten in de sloot op de manier, die door Peter Spier zo prachtig was beschreven in

Toen mijn kinderen jong waren, heb ik dit prentenboek eindeloos voorgelezen.
Wil je afvallen, dan is dit trouwens een uitstekende methode. Met 8 km lopen en 8 km fietsen, was ik ruim een kilo lichter geworden.
Ik ga me echter niet rijk rekenen. Het is vooral vocht, dat in de vorm van zweet mijn lichaam heeft verlaten. Want zweten deden we wel. Het was dan ook "mucha calor".

Ahr Radweg

In Ahrdorf kwamen we dooreen omleiding terecht bij een terras, dat we anders beslist niet gezien zouden hebben. In het zonnetje op deze tot dan toe bewolkte en frisse dag namen we cappuccino, chocolademelk en twee stukken zelfgemaakte taart. Herrlich!
Met een Duits stel, dat ook op het terras had gezeten, fietsten we langs de Ahr op tot Neuhof. Hier begon de lange klim uit het Ahrdal naar Lommersdorf. Het uitzicht was naar alle kanten toe prachtig.

We passeerden de Jodokuskapelle en reden Lommersdorf in, waar de bakker gesloten was op woensdagmiddag.
We daalden af naar Freilingen, waar we weer vol aan de bak konden op weg naar de Freilinger See, waar Campingplatz Eifel Camp gevestigd was. Hier konden we onze tent neerzetten op een groot grasveld tussen de stacaravans.
Om 5 uur stond de tent en haalden we een ijsje bij de kiosk bij de ingang. We gingen douchen bij het achterste toiletgebouw. De douche was gratis, maar het was wel een soort wisselbad: koud, warm, koud etc. Geheel volgens de Kneipp-kuren. Dat mocht wel na ruim 53 km fietsen.
Opgefrist gingen we eten bij "Waldläufer" op het campingterrein. Ada had Bohnensuppe, ik Gulaschsuppe. Beide waren pittig te noemen. Ada had een groentepizza, ik eentje met tonijn. Oraniensaft en Franziskaner Weizen maarkten de maatlijd voor nog geen € 35,- compleet.

Om half 8 gingen we wandelen. We staken de weg naar het stuwmeer over. Waar vanmiddag druk gezwommen werd in de Freilinger See, daar overheerste nu het vissersgilde. We liepen een klein stukje langs het meer en staken over naar de weilanden en de bossen.
Waar we vanmiddag 4 roofvogels tegelijk zagen op de klim naar Lommersdorf, daar zagen we hier op een stukje van 100 bij 100 meter 4 buizerds of sperwers vlak bij elkaar.
We staken de weg over en liepen om het bos achter de camping heen om bij onze tent thee te zetten. In het schemerduister zagen we een dier over het pad lopen. We richtten onze zaklamp er op. Het bleek een egel te zijn.
Naar oeroude Eifeler traditie regende het 's nachts. Het was bewolkt, maar droog, toen we de tent om half 8 verlieten. Ruim 2 uur later verlieten we Campingplatz Eifel Camp.
Eerst was het nog een kilometer behoorlijk klimmen, maar vlak voor Reetz begon de afdaling. We daalden 3 km met een behoorlijke vaart af. Helaas voor ons was het fietspad, dat we moesten hebben, net na een bocht met meteen een vrij steil klimmetje. We stonden in een veel te hoge versnelling om deze fietsend te nemen.

We volgden de Ahr Radweg tot Blankenheim, een prachtig stadje.

Hier was de Ahrquelle. In de muur van een huis was een uitsparing gemaakt, waaruit je water op zag borrelen uit de muur.

We wandelden even door het centrum om op het terras van een Italiaanse ijssalon cappuccino en Kakao te drinken.
Vanuit het Ahrdal in Blankenheim was het 2 km flink klimmen naar de noordrand van dit stadje.