Zwart voor de ogen of Hallo Wenen

Om 20 voor 9 was ik bij de Leidse IJshal aan de Vondellaan. In totaal kwamen er ruim 20 "Krasse knarren" af op het supergladde ijs. Ook zonder superschaatspakken kun je daar heerlijk schaatsen.
Ook Maja was er weer, maar dan wel de echte!
Net als de week voor de Herfstvakantie reden we de langere afstanden van de piramide met 2 pelotons.
Het is even wennen, maar het gaat over het algemeen goed. Het tempo in het peloton is veel gelijkmatiger, waardoor er slechts heel af en toe iemand moest lossen. Onderwijl zetten de snellere schaatsers het peloton op een paar rondjes. Gemiddeld werden we om de 6 ronden een keer gedubbeld.
Op de binnenbaan was de groep kunstschaatsters weer present, dus wij werden getrakteerd op muziek uit Wenen, zoals de "Radetzkymars" van Johann Strauss.

Jillert Anema had gelijk, toen hij begon over concurrentievervalsing bij het draaien van muziek bij het schaatsen. De kunstschaatsters hadden veel meer profijt van de walsen dan de hardrijders op de buitenbaan!

In Engeland, Ierland en Amerika wordt op 31 oktober Halloween gevierd. Voor de "Krasse knarren" was het meer Hallo Wenen.
Ondanks de minder bij het hardrijden passende muziek hebben we heerlijk geschaatst. Na anderhalf uur schaatsen gleed het ijs nog steeds prima.
Toen ik mijn schaatsen aan het uittrekken was, kwam de beheerder van Ooms Sport naar me toe. Zij willen in samenwerking met Freeskate op een donderdagmorgen een actie organiseren rond kluunschaatsen. Het verzoek aan mij was, of ik wilde polsen, of er belangstelling voor was.

Uiteraard wilde ik dat. Thuisgekomen stuurde ik het volgende mailtje naar alle schaatsers in mijn adressenbestand:
"Ooit eens uit willen testen, hoe kluunschaatsen rijden? De kans om dat te doen komt de komende maanden bij de Leidse IJshal. Ooms Sport is van plan om in samenwerking met Freeskate dit op een donderdagochtend te organiseren. Je kunt dan diverse modellen Salomonschoenen uit te proberen met de bijbehorende Freeskate-ijzers. De datum hoor je van me zodra die bekend is.
Om alvast te peilen, hoeveel mensen belangstelling hier voor hebben: wil je me even mailen, als je eventueel van deze kans gebruik te maken.

Met vriendelijke groet,
Bert Breed"

's Avonds had ik al 5 reacties van schaatsers, die belangstelling voor de testdag hebben.

Voor degenen, die via dit blog van deze actie horen: geef even je naam en je emailadres af bij de winkel van Ooms Sport in de Leidse IJshal, zodat ze je op de hoogte kunnen brengen van de juiste datum en tijd.
Uiteraard zal ik er op mijn blog ook aandacht aan besteden, maar dan weten ze bij de winkel natuurlijk niet, op hoeveel belangstellenden ze kunnen rekenen.
Nu we het toch over acties hebben: in de kantine van de IJshal kwamen een paar jongemannen langs, die ons een flesje Stella Maris water gaven om reclame te maken voor hun streven om schoon drinkwater voor iedereen bereikbaar te maken.

Toen ze door hadden, dat Michel Versteegen "La Bota" beheert, probeerden ze, of dit prima eetcafé hun water niet zou willen verkopen.

Ik schat zo maar in, dat de verkoop van Stella Artois beter zal lopen....
Onder de koffie en warme chocolademelk kwam Kees Borst ter sprake, die afgelopen dinsdag met de "Krasse knarren" had meegeschaatst. De vader van marathonschaatser Ruud Borst was in de jaren '90 Nederlands kampioen marathonschaatsen op natuurijs.
"Ik ben niet zo gauw moe", had Kees gezegd: "Ik heb nog nooit het zwart voor ogen gezien."
"Nou, dat kan ik vandaag niet zeggen", antwoordde ik: "Ik reed af en toe achter Henk Versteegen."

Maar ja, een zwart schaatspak past wel erg goed bij Halloween!

"Ik schaamde me bijna als ik achter je moest schaatsen!"

Overmorgen is het 34 jaar geleden, dat ik in Leiden ben komen wonen. Ik kon een kamer in onderhuur betrekken op Witte Rozenstraat 58a.

Diezelfde maand "ontdekte" ik de Menkenbaan. Vanaf toen fietste ik als de R in de maand was vrijwel iedere dinsdagavond naar de Vondellaan. Vrijwel, want in die jaren was er ook op woensdagavond vrij schaatsen, dus als het dinsdagavond een keer niet uitkwam....
In die jaren schaatste ik rond met een beperkte techniek en een overdosis aan wilskracht. Stapje voor stapje ging ik vooruit, tot ik de eerste mijlpaal bereikte: ik kon af en toe een aantal rondjes aanhaken bij het steevast door René de Vroomen aangevoerde peloton.
Gelukkig stopte de progressie daar niet en na me op een gegeven moment als vast lid van het peloton gemeld te hebben kwam de volgende stap, nadat ik lid geworden was van de IJVL. Na het eerste seizoen droogtraining ging ik zo veel harder, dat ik het peloton wel eens een rondje kon lappen, hangend aan de staart van een snellere groep.

De volgende flinke stap vooruit was de overstap op de klapschaatsen, die ik eind 1998 overnam van Hans den Outer. Vanaf toen werd mijn techniek stukje bij beetje beter. Met een inmiddels betere conditie kwam ik zodoende af en toe per ongeluk op kop van de snelste groep te rijden met een prikslag.
Doordat ik een seizoen lang op kluunschaatsen gereden moest rijden, omdat mijn enkel was dubbelgeklapt bij de droogtraining, ging ik veel stabieler rijden. Johan Cruijff had groot gelijk met zijn uitspraak: "Elk nadeel heb zijn voordeel!"

Dit betekende de doorbraak naar een redelijk verzorgde schaatstechniek, waar ik de laatste jaren flink aan bijschaaf.

De definitieve overstap op de kluunschaatsen kwam vorig seizoen, toen een achillespeesblessure het schaatsen op klapschaatsen behoorlijk gevoelig maakte. Martien Wijnands bezegelde deze overstap met een rake en terechte opmerking.
"Zou je dat wel doen, Bert?", vroeg Martien aan mij: "Op je andere schaatsen rijd je technisch veel beter."
Een paar weken geleden kreeg ik van hem te horen: "Ik schaamde me bijna als ik achter je moest schaatsen!"

Hij zei dit, toen hij mij complimenteerde met de technische vooruitgang, die ik geboekt heb. Het was natuurlijk ook niet leuk voor deze technisch goede schaatser, dat hij vroeger af en toe iemand voor zich moest dulden met alleen een prikslag in zijn bagage.
Gisterenavond was daar in de Leidse IJshal geen sprake van. Het was behoorlijk druk op de buitenring. In totaal reed er een man of 50 rond. Het peloton was op zijn drukst een lint van 25 personen. Vanaf het begin maakte ik daar geen deel van uit. Ik reed mee met de snelste groep. Deze werd zeer lang aangevoerd door Ruud Vermeulen. Martien reed op kop van het grote peloton met een behoorlijk hoge snelheid.
Zelf heb ik een vol uur geen meter op kop gereden, maar dat ik al die tijd mee kon, was wel degelijk een bevestiging van een goede techniek in combinatie met een puike conditie. De oogst van 34 jaar doorzettingsvermogen.
Nadat de meeste schaatsers uit het peloton en de snelle groep waren overgegaan op uitrijden, ging ik nog een rondje of 15 achter Wierd Wagenmakers rijden, toen hij mooi ging schaatsen. Door in een rustig tempo in de slag van een begaafd schaatser te rijden kun je proberen je eigen techniek te verbeteren.
Met nog een man of 10 op de buitenbaan gaf ik Paul, een student, wat technische aanwijzingen. Andere schaatsers hebben mij op deze manier vooruit geholpen, nu is het mijn beurt om deze kennis door te geven aan de jongere generatie.

Ik herken veel van mezelf in deze student. Dezelfde gedrevenheid en hetzelfde enthousiasme. De eerste keer, dat hij op dinsdagavond in de Leidse IJshal kwam schaatsen, was hij in zijn eentje, iedere volgende keer nam hij een vriend mee. Gisteren zelfs een man of 4. Schaatsen doe je immers ook voor de gezelligheid.
Technisch rijdt hij veel beter dan toen ik op de Menkenbaan begon. Met iets meer achteropzitten en een betere zijwaartse afzet kan hij nog flink wat winst boeken, maar de schaatstechniek is verder behoorlijk goed.
Ik zal me dan ook niet bezondigen aan de uitspraak: "Ik schaamde me bijna als ik achter je moest schaatsen!"

Schaatspakken

Sven Kramer reed afgelopen zondag een 10 kilometer van uitzonderlijk hoog niveau. Naar nu bekend is geworden, gebeurde dit in een geheim schaatspak.

Sinds de Zwitserse veteraan Franz Krienbühl de lachers tot zwijgen bracht met zijn revolutionaire skinpak, is er een constante zoektocht gaande naar het meest aerodynamische schaatspak, vooral in jaren met Olympische winterspelen.

Maar ja, nu ligt het geheim op straat.

En dan kan ik niet achterblijven. In het geheim ben ik dan ook al een aantal jaren bezig met het uittesten van Olympische schaatspakken!



Maar niet verder vertellen, hoor!

Zwart ijs

Er is niets, wat schaatsers liever hebben, dan zwart ijs.

Ooit verscheen er een literair tijdschrift met schaatsverhalen onder de titel "Zwart ijs".

En laten we Erik Hulzebosch niet vergeten, die in onvervalst dialect de cd "Zwart ijs" heeft volgezongen.

Onder de titel "Zwart ijs" is er nu ook een documentaire gemaakt door de EO over de relatie tussen (marathon)schaatsen en geloof. Onder het kopje "Balanceren tussen ijs en Christus" is een introductie met prachtige filmbeelden te vinden. Ik wil u graag op deze documentaire attenderen.

Lou Reed

In de jaren '70 was hij een van de meest gedraaide artiesten in "De Hobbit" in Nieuw-Vennep, waar ik regelmatig een bardienst draaide: Lou Reed. Zijn lp's "Transformer" en "Berlin" zijn dan ook klassiekers, net als de lp "Velvet Underground & Nico".

Na een levertransplantatie is hij op 71-jarige leeftijd overleden. Gezien zijn levensstijl in de jaren '60 en '70 is hij opmerkelijk oud geworden.

In de Top 2000 staan steevast 2 nummers, die in ieders geheugen gegrift staan.
Als je alleen de intro hoort, zit "Walk on the wild side" de hele dag in je hoofd, hetgeen niet bepaald een straf is.

Daarnaast schreef hij een perfect lied: "Perfect day".

Lou, nu kun je deze hemelse muziek daarboven spelen.

Fietswiel

In een grijs, pardon, kleurrijk verleden, speelde ik met een viertal vrienden in een folkgroep. We noemden ons "Schelvispekel".

De instrumenten, die ik het best beheerste waren de lepels, het wasbord en....het fietswiel. Met een spies kon je de spaken bespelen als een ritme-instrument, net zoals je dat bij het wasbord doet met ijzeren vingerhoedjes.
Ik dacht redelijk origineel te zijn, tot ik dit weekeinde stuitte op een filmpje op youtube, de schatkamer vol onverwachte pareltjes, met Frank Zappa in de hoofdrol.

Deze muzikale vernieuwer was mij voor en, eerlijk is eerlijk, hij is nog beter ook. Desondanks sta ik wel mooi in een muzikale traditie.
Maar er ging een wereld voor mij open! Ada weet nog niet, wat haar bij de komende fietsvakanties te wachten staat....

Riders on the storm

Begin jaren '70 hadden "The Doors" een grote hit met een van hun meesterwerken: "Riders on the storm".

Op www.weerwoord.be, een forum voor weeramateurs, dat ik in de wintermaanden veelvuldig raadpleeg, was de storm van vandaag al een week geleden aangekondigd. Ik was dan ook goed voorbereid.

Doordat we nog maar net in de wintertijd zitten, was ik vroeg wakker. Dat kwam mooi uit. Om half 8 had ik ontbeten. Het was nog droog en de stormkracht was nog lang niet op haar hoogst, al had het KNMI code Rood uit doen gaan.

Ik had verwacht, dat ik net als op 18 januari 2007, de nu voorlaatste zware storm, een krachtige zijwind zou hebben. Toen stond er windkracht 10 met windstoten, die daar nog eens bovenuit kwamen. Op die donderdag was ik met de "Krasse knarren" aan het schaatsen in de Leidse IJshal. De ijzeren platen op het dak begonnen te klepperen en op last van de brandweer werden we gesommeerd het ijs te verlaten. De training was wat korter, maar we hadden stof genoeg om in de kantine onder het genot van koffie en warme chocolademelk over te praten.
Op die januaridag ben ik 3 keer van de weg geblazen op de Kooltuinweg tussen de Tjalmaweg en het vliegveld. Nu mountainbike ik een paar keer per jaar, dus ik wist, dat je dan niet je stuur om moet gooien, maar rustig afremmen in de richting, waarheen je heen geblazen wordt. Behalve wat extra meters fietsen door het gras was er niks aan de hand.
Dis scenario had ik in gedachten, toen ik om half 8 op de fiets stapte. Maar dat viel alleszins mee.

Ik had de wind half in de rug, waar ik zij-tegen had verwacht. Ik schoot dus meer op, dan ik had gedacht en een ritje door het gras bleef achterwege. Om 8 uur was ik al op mijn werk, een uur vroeger dan normaal.
Buiten zwol de wind aan om rond het middaguur op zijn krachtigst te zijn.

Om half 4 zat ik weer op de fiets en wat bij een flinke storm wel eens vaker gebeurt: de wind wil na de storm nog wel eens uit een andere hoek waaien dan aan het begin ervan. Zodoende had ik op weg naar huis de wind weer half in de rug. Soms valt het mee....

Wintertijd

De wintertijd is van start gegaan met een behoorlijke wind. Het is echter slechts het voorproefje van de herfststorm, die ons morgen te wachten staat. Echt weer, dat uitnodigt tot binnenactiviteiten.
Na bijna 2 weken mijn schaatsen niet geslepen te hebben, nam ik daar nu de tijd voor. Ze waren, behoudens enkele kleine plekjes, nog niet bot, maar schaatsen horen overal scherp te zijn. Daar het makkelijker is om schaatsen scherp te houden dan om ze scherp te krijgen, slijp ik ze in principe minimaal om de week. Vorig weekeinde is het er niet van gekomen, dus deze week moest het. Na eerst Ada's schaatsen gedaan te hebben, nam ik mijn kluunschaatsen onder handen tot ik tevreden was. Er komt tenminste weer voldoende schaafsel van mijn nagels.
Wat dat aangaat pas ik in een muzikale traditie. Frank Zappa gebruikte in "Dancing Fool" de fameuze uitspraak: "Love your nails!"

Daarnaast keek ik uiteraard naar het Nederlands kampioenschap schaatsen, waar IJVL-lid Kjeld Nuis de titel op de 1000 meter prolongeerde.
Op deze rustdag wisselde ik de zomerkaarten van Rolf Lidberg om voor de winterkaarten van de trollen.

Zesdaagse werkweek

In de vorige eeuw hebben de vakbonden alles uit de kast gehaald om de vijfdaagse werkweek ingevoerd te krijgen. In de jaren '60 was het zo ver. In alle sectoren? Nee, in dienstverlenende beroepen bleef de zesdaagse werkweek bestaan. Als bibliothecaris ben ik eens in de 3 weken "gedwongen" om op zaterdag te werken.
Natuurlijk is het heerlijk om het hele weekeinde vrij te zijn, maar de zaterdag is een gezellige dag om te werken. De klanten hebben minder haast dan door de week, dus de sfeer is veel gemoedelijker. Je maakt dan ook vaker een praatje met klanten, een veelal onderschat onderdeel van ons mooie beroep. Onze klanten komen niet alleen voor de boeken of de informatie, maar ook voor een stuk gezelligheid!
Gisterenochtend kwam ik Willem van Vliet tegen, met wie ik in januari een paar prachtige toertochten op natuurijs heb gemaakt.

Hij vertelde me over de voorlichtingsavond over de schaatsreis naar Zweden. Het was een groot succes. In totaal hebben 13 personen zich aangemeld voor de reis naar de Zweedse meren.

Daarnaast hadden we het over de 1000 rondjes van Leiden, die op 15 december alweer aan de vierde editie toe is, met de Monique Velzeboer Foundation als goede doel.

Deze twee evenementen samen leverde het volgende verhaal op. Willem was vorig jaar met een paar Krasse knarren bij Falun de 200 km aan het schaatsen. Als vrij snel werden ze ingehaald door een jongeman van een jaar of 20, die hen met een prachtige techniek voorbij stoof. Na 110 km kwamen ze dezelfde jonge hond tegen. Hij zat er helemaal doorheen. De bekende beginnersfout: hij had de race niet goed ingedeeld en zichzelf volledig opgeblazen.
Oh ja, voordat jullie een verkeerd beeld krijgen van mijn beroepsopvatting: tussen de verhalen door hielp ik Willem aan de door hem gezochte boeken.
Na 's middags met Hans Boers door de veelkleurige Horsten gelopen te hebben, ging onder het kijken naar de 1500 meter op het NK de telefoon. Gerard van Tol zocht voor 's avonds een invaller voor het G-schaatsen.
Nu had ik deze week 6 dagen gewerkt en maar 5 dagen geschaatst. Het was dan ook een uitgelezen kans voor het herstellen van de balans.
Na een zestal pannenkoeken gegeten te hebben, zat ik om kwart voor 8 op de fiets naar de Leidse IJshal. Om kwart over 8 gaf ik schaatsles aan een tiental G-schaatsers. De nadruk lag op de zijwaartse afzet, een punt waar de meeste schaatsers nog zeer veel winst kunnen boeken. Met Steigerungen, glijstarts en de gewone start uit stilstand zat het uur er al weer op.
Behalve een zesdaagse werkweek had ik een vijfdaagse vrijwilligerswerkweek gedraaid. Al klinkt dat meer, dan het is. Het betrof telkenmale een uur. Je moet niet gaan overdrijven.

En een ervan heb ik al weer terugverdiend, doordat de klok een uur teruggedraaid werd....

De Horsten

Vanmorgen heb ik gewerkt op de Hoofdbibliotheek in Katwijk. Om kwart over 1 zat mijn werkweek er op en fietste ik in het najaarszonnetje naar huis, waar ik mijn sportkleding aandeed. We zouden gaan lopen in De Horsten.
Welke Horsten, zult u nu denken, want de naam Horst is wijd verspreid in ons land. Denk maar aan de naam van de gemeente Horst aan de Maas in Limburg.
Ook als voornaam komt het vrij veel voor, maar dan vooral bij onze Oosterburen. Zo voetbalde in het Grote Ajax uit het begin van de jaren '70 Horst Blankenburg.

Naar deze libero wordt in de buurt van Rotterdam een tunnel vernoemd: de Blankenburgtunnel. Eén van de laatste stukken groen in de Rijnmond wordt opgeofferd voor "de doorstroming". Bij Rijkswaterstaat weten ze met het vernoemen naar de tunnel naar een Duitse Ajaxspeler de stemming er goed in te brengen.

Hans Boers en ik hadden geen last van deze kopzorgen, toen we vanmiddag om kwart voor 3 afgesproken hadden bij station Voorschoten. Het was fantastisch loopweer met een temperatuur, die ongewoon was voor eind oktober.

Langs het spoor liepen we naar de Horstlaan, waar aan het aantal geparkeerde auto's af te lezen was, dat we niet de enigen waren, die nog even gingen genieten van de kleurenpracht van het bos. We kwamen dan ook veel wandelaars tegen.
Halverwege het landgoed kozen we voor een bospad, waar na een kilometer de neerslagrecords van twee weken terug was terug te vinden. Ondanks dat het deze week zonnig en warm was, moesten we regelmatig om de drassige plekken heen slalommen, hetgeen de loop veel uitdagender maakte.
Op het pad naar de hoofdingang van de Horsten was het nog veel drukker dan bij de artiesteningang, pardon, atleteningang.
Via de Papelaan liepen we terug naar station Voorschoten, waar Hans en ik afscheid van elkaar namen. Op de Velostrada wees ik een vader, die met zijn dochtertje aan het skeeleren was, op de klaphekjes de twee veeroosters.

Zo konden zij deze hindernis veilig nemen.
Na deze goede daad verricht te hebben, fietste ik verder naar huis, waar ik naar de spannende 1500 meter keek van het NK schaatsen, waar Kjeld Nuis het in de koninginnerit af moest leggen tegen Koen Verweij. Kjeld Nuis was niet de enige IJVL-er, die een zilveren medaille kreeg omgehangen. Ook Laurine van Riessen werd tweede, maar dan op de 500 meter.

Mistige hal

De temperaturen waren vandaag nog steeds eerder nazomers dan herfstachtig te noemen. Om 5 uur, ruim een uur later dan gebruikelijk, fietste ik naar de Vondellaan, waar het bij de Leidse IJshal zeer rustig was. De 3 eerstaankomende personen waren toevalligerwijze de trainers. Joost Wösten, Max Delfos en ik waren om 20 over 5 in de IJshal onze schaatsen aan het aantrekken, maar er waren nog geen kinderen.
"Is iedereen op vakantie?" vroegen wij ons af, maar even later druppelden onze pupillen toch binnen in de mistige hal.

De combinatie van gedweild ijs, vrij hoge buitentemperaturen en de afwezigheid van schaatsers, die de lucht in beweging brachten zorgden er voor, dat de overkant van de hal door de nevelflarden beduidend minder zichtbaar was.

Nu zijn wij als natuurijsschaatsers gewend om af en toe in de mist te schaatsen, maar op een kunstijsbaan is het toch minder gebruikelijk.

De verdeling van de kinderen was redelijk simpel. Max had Alexander, ik de Turkse broertjes en Joost de rest. Door de luchtcirculatie, die we met het schaatsen veroorzaakten, werd de mist al snel minder. Maar ook in de nevelflarden had ik gezien, dat Oktay en Turay flinke progressie hadden geboekt in de 3 schaatslessen, die ze in hun nog jonge leven gevolgd hadden. Maar ja, ze krijgen dan ook schaatsoefeningen op maat en veel persoonlijke aandacht.
Door de flinke vooruitgang konden ze volop meedoen met de spelletjes aan het einde van de les: "Schipper mag ik overvaren" en tweelingtikkertje. En je kunt als trainer nog zo je best doen, nergens anders leren kinderen zo goed schaatsen als bij tikkertje.

Circus

Het was onbewolkt, toen ik de gordijnen openschoof. Er stond weinig wind, dus dan koelt het 's nachts aardig af. Het was, ondanks de "Spaanse lucht", een graad of 8, toen ik naar de Vondellaan fietste. Een pleziertochtje van nog geen 3 km, want de bomen vertoonden de meest uiteenlopende herfsttinten.
In de Leidse IJshal was deze temperatuurdaling goed merkbaar. Het ijs was harder dan gisteren en vooral eergisteren en de kuiltjes waren verdwenen. In mijn clownspak reed ik een rondje of 10 in, waarbij ik een van de schaatstrainsters een prachtige buikschuiver zag maken, toen ze uit moest wijken voor een kind, dat plotseling van richting veranderde. Voor de uitvoering kreeg ze van mij een 9!
Op de binnenbaan mocht ik samen met Niels les geven aan 10 van de 93 kinderen. Voor Niels was het de eerste keer, dat hij training gaf. Het grote voordeel, dat hij aan mij gekoppeld was is, dat het daarna alleen nog maar mee kan vallen.
Want vallen deden we natuurlijk: op de billen, voorover en uiteraard ook de buikschuiver tijdens de schaatsles rond het thema "Circus".

Dit biedt een heel arsenaal aan oefeningen. Denk daarbij aan de trapeze, waarbij je omhoog en omlaag gaat, de acrobaten, die ballen in de lucht houden, maar op een gegeven moment de ballen laten vallen en op moeten rapen en de koorddansers, die zo lang mogelijk op een been moeten schaatsen met de armen wijd gespreid om het evenwicht te bewaren.

Daarnaast lopen er in het circus dieren van diverse pluimage rond. Denk daarbij aan de apen, waarbij de kinderen diep zitten, de tijgers, die door de hoepel springen en de slang, die kronkelt, waarbij je met alle kinderen achter je langs de pilonnen slalomt.

Om de olifanten niet te vergeten. Laat de kinderen rijden met de armen als slurf voor je gezicht (balans), lekker stampen en uiteraard de olifantenoren, waarbij je de zijwaartse afzet oefent.

De dikke directeur, waarbij je met je buik vooruit moest schaatsen en de clown met zijn schaatsstappen, ontbraken natuurlijk niet.
Het leuke van werken met zo'n thema is, dat kinderen, zonder dat ze het beseffen, een hele serie verschillende oefeningen afwerken. Laat dat maar aan de clown van Circus Breed over....

Leiden Marathon

Het is nog een eind weg, maar ik heb me net ingeschreven voor de Leiden Marathon. De vorige 11 edities heb ik netjes uitgelopen, dus in 2014 ben ik weer van de partij.

Komend jaar loop ik niet met Hans Boers als Bert en Ernie, maar ga ik weer ouderwets solo.

Het parcours is prachtig en het is altijd leuk om naar een groot duursportevenement toe te trainen.

Maar dit is allemaal van later zorg. Eerst hebben we op zondag 15 december de 1000 rondjes van Leiden in de Leidse IJshal.

Als schaatser kijk ik daar nog meer naar uit!

Zomerijs met kuiltjes

Met voor de tijd van het jaar zeer zachte temperaturen fietste ik naar de Vondellaan, waar vanochtend weer schaatsles werd gegeven aan kinderen.

Het was wat drukker dan afgelopen maandag, toen 88 kinderen op kwamen draven. Gisteren stond de teller op 86, vanmorgen werd de eerste keer de 100 gepasseerd: 105 kinderen.
In kleedkamer 2 trok ik mijn rood-geel-groen-geblokte hes aan. Daarbij kreeg ik een aantal opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd: "Het lijkt wel een korte jurk" en "Je ziet er uit als een joker!"

"Bij Spel zonder grenzen levert dat dubbele punten op", antwoordde deze joker, die de bal vaardig terugkaatste.

Ik begaf me naar het ijs, waar ik al snel ontdekte, waarom er gisteren op de buitenbaan pilonnen op het ijs stonden. Door het warme weer was er veel condenswater, dat vanaf de dakspanten naar beneden druppelde. Zo ontstonden er kuiltjes in het zomerijs. De druppel holt de steen uit!
Het was slechts een klein probleem vergeleken met de Jaap Edenbaan. Deze openluchtbaan in Amsterdam was vandaag gesloten vanwege het warme weer!
In de Leidse IJshal was echter, zoals bijna altijd, prima te schaatsen.
Tijdens het inrijden zag ik Kiek Straathof, die met haar vader en moeder en zusjes ook op de instuif afkwam. Kiek zit nu op shorttrack bij de IHCL. Terwijl ik nog een paar rondjes op de buitenbaan reed, werd Jeroen Straathof gestrikt om ook schaatsles te geven. Je zult als kind zomaar schaatsles krijgen van een wereldkampioen!

Op de binnenbaan kregen de kinderen les van iemand, die dat nooit zal worden. Maar de man met de kluunschaatsen gaf gewoon weer een heel speelse les. Annemarie, die voor het eerst aan mij gekoppeld was, keek haar ogen uit. Een verhaaltje als rode draad voor een hele serie oefeningen. In dit geval begon het verhaal met koeien melken.

Zo kun je dus ook schaatsles geven. De kinderen hadden het naar hun zin en daar gaat het om.

















Na de kop chocolademelk fietste ik terug met mijn buurvrouw. Haar dochter Isis had les van kunstschaatsters en er ook met volle teugen van genoten.
Terwijl ik mij boven om wilde kleden, werd er aangebeld. Ik liep naar beneden en zag daar 2 mij onbekende vrouwen staan.
"Een collecte", dacht ik, toen ze met een opengeslagen tijdschrift op de proppen kwamen.
"Veel mensen lijden tegenwoordig aan depressiviteit", begon een van de vrouwen mijn vermoeden van een collecte leek te worden bevestigd. Tot ik de titel van het tijdschrift zag, dat de andere vrouw in haar handen had: De Wachttoren.

Het was onmiskenbaar: dit waren Jehova's getuigen. In mijn kinderjaren heb ik er wel eens eentje gevangen met een lasso, toen ik Indiaantje speelde. Dat leek me nu wat overdreven. Ik antwoordde zakelijk, dat ik geen enkele belangstelling had.
Ik heb namelijk een veel probater middel tegen depressiviteit: schaatsles geven aan kinderen op zomerijs met kuiltjes!