Mountainbiken met bepakking

We hadden niet verwacht, dat we heel vroeg zouden slapen, maar dat het tot 3 uur zou duren? Naast de camping was een feest aan de gang bij de watersportclub van Litomerice.
Men was niet van plan om ook maar enige rekening te houden met het feit, dat kampeerders ook wel eens willen slapen. Diverse verzoeken of het wat zachter kon bleken aan dovemansoren gericht.
Pas toen iemand om half 3 verhaal kwam halen en begon met "Fuck you" werd het langzamerhand wat stiller. Onze kennismaking met het nachtleven van Litomerice....
Om 6 uur werden we al weer wakker na 3 uur slaap. We hadden gisteren afgesproken om er vroeg uit te gaan met het oog op de laatste etappe naar Praag en daar de buitentent kurkdroog was, voegden we de daad bij het woord. We begonnen gelijk met het inpakken van onze spullen.
Rond 7 uur zat alles op de fiets. We ontbeten in de keuken en om kwart over 7 verlieten we de camping van de schaarse nachtrust.
We zaten meteen vanaf "Autocamp Slavoj" op de route. Het eerste deel was makkelijk: dat was geasfalteerd, maar na 3 kilometer kregen we het eerste onverharde stuk voor onze kiezen. Dat was een beetje manoeuvreren van de ene kant van het pad naar het andere.
Na Kfesice werd het echter andere koek. Je moest als het ware over tractorsporen door het boerenland ploegen. Het landschap was mooi, maar slechts af en toe konden we er een blik op werpen. Onze ogen waren vrijwel constant gericht op de oneffenheden pal voor onze wielen. Het geheel had zeer veel weg van mountainbiken met bepakking.

Vanaf Lounky reden we weer over asfalt. Bij Roudnice staken we de Labe over om daarna lang langs deze rivier te rijden. Slechts af en toe werd dit vlakke fietspad onderbroken. Tussen Dobrin en Racice klommen we door een bos, waarbij we een hert weg zagen schieten, toen we eraan kwamen klimmen.
Door het bos daalden we af naar de Bosbaan van Racice, een roeibaan van 2 kilometer lengte. Het was er zeer druk. Er stonden veel tenten langs de kant van de baan. Kennelijk waren er wedstrijden dit weekeinde.
Een grote tegenvaller was, dat we veelal tegenwind hadden. Door het warme weer was het al zwaar genoeg.
In Horni Pocaply stuitten we om 10 uur op een restaurant, maar dat ging pas om 1 uur open. Vlak voor Melnik zagen we een slang over het fietspad kronkelen.

Het op een heuvel gelegen Melnik, waar de Moldau in de Elbe stroomt, zag er leuk uit, maar we lieten het links liggen in verband met de tijd.

In Horin hadden we een fietspad, dat golvend klom tot we een onverhard pad kregen, dat de benaming nauwelijks verdiende. We hadden stukken, dat we gewoon over gras moesten rijden, dat een maand geleden voor het laatst gemaaid was. Mountainbiken voor gevorderden.
Ma een aantal kilometers twijfelden we, of we wel goed zaten, maar een paar ons tegemoet komende mountainbikers wisten ons duidelijk te maken, dat dit de goede "weg" was.
In Luzec stuitten we, op weg naar het veerpont op een geopend dorpscafé voor koffie en chocolademelk. Gelaafd gingen we naar het pontje.


De veerman hielp ons om de beladen fietsen veilig vanaf de steile helling in de boot te krijgen. Hij vaarde nog even terug om een gezin, dat net aan kwam, ook meteen over te zetten.

Onder toeziend oog van de vogels op het kabel van de veerpont maakte de veerman een foto van ons en onze rijwielen op de Moldau.




Vlak na Bukol stuitten we op een hardloopwedstrijd. Op de fiets hadden we het al aardig warm, de deelnemers aan de halve marathon moeten het nog veel warmer hebben gehad. We reden in het staartje van de loop. Een fietster in fluorescerend hesje aan reed achter de laatste 2 loopsters. De weinig soepele loopstijl van mensen, die er helemaal doorheen zitten, herkende ik maar al te goed van de marathon van Leiden afgelopen mei.

Vanaf Schloss Veltrusy hadden wij, net als de laatste loopsters, een fietser, die ons begeleidde. We moesten aan de overzijde van de Moldau over een brug, die afgesloten was voor alle verkeer. De Tsjechische mountainbiker loodste ons keurig langs alle lastige punten op het parcours langs Schloss Nelahovezes, waaronder een heus mountainbikeparcours pal langs de Moldau!
Na ons in Lobecek het vervolg te hebben gewezen, namen we afscheid van onze gids. In een plekje in de schaduw namen we in Dolanky om 1 uur een lunchpauze, waarna we aan de laatste etappe begonnen. Eerst volgde nog een stuk langs de Vltava, daarna begon de lange klim naar Vodocholy en Drasty.
Aanvankelijk daalden we na Drasty lichtjes af, maar naar Klecanky was het een helling van 16%. We kwamen op een fietspad langs de Moldau te rijden, waar we naast veel fietsers ook veel skeeleraars hebben gezien. Ik denk, dat we er vandaag wel 100 skeeleraars zijn tegengekomen. En dan te bedenken, dat we heel wat kilometers over onverharde paden of anderszins ongeschikte wegen hebben gereden.

We fietsten Praag binnen via de wijk Troja. Volgens het boekje waren hier een aantal campings aan dezelfde weg, hetgeen bij navraag bleek te kloppen.

We namen de eerste, Troja Sokol, die bij een jeugdherberg lag. Voor 1530 kronen konden we 3 nachten op de camping verblijven. Om half 4 zetten we de tent op, douchten ons, deed Ada een was en fietste ze terug naar de supermarkt. Bij aankomst op de camping stond de kilometerteller op 1460,5 kilometer vanaf huis. Ada zit hier met haar boodschappenritjes zo'n 6 kilometer boven.
We aten macaroni met koolrabi en een yoghurt toe, voordat we naar de binnenstad van Praha fietsten.

Het ging goed tot een omleiding in een park. Door het ontbreken van bordjes met fietsroute 2 waren we daarna dolende. Dit gaf naast het zoeken ook een beetje wrijving, maar uiteindelijk kwamen we bij de Manesuv-brug, het begin- of eindpunt van de Elbe-Radweg.

We reden door naar de wereldberoemde Karelsbrug, waar je over de hoofden van de toeristen kon lopen. Daar het niet zo geslaagd was om hier met de fiets aan de hand tussendoor te laveren, zetten we onze fietsen vast aan een hek om net als de toeristen uit de rest van de wereld over deze prachtige brug te flaneren.



We liepen heen en terug over deze Moldaubrug om aansluitend wat door de straten in het oude centrum van Praag te wandelen om alvast sfeer te proeven.


Om half 9 waren we terug bij de fietsen.

Een enorm steile helling, waar niet tegen op te fietsen viel, want percentages van 25% en meer, bracht ons in het hoog gelegen park. Hier vandaan reden we direct terug naar Troja. Met een dagtotaal van 111 kilometer sloten we deze warme dag af op het terras van de camping met een biertje en een wijntje.