Vroeger was dit voor de lotende leden van de Elfstedenvereniging een spannende periode. Je kreeg dan te horen, of je was ingeloot of uitgeloot. De kans op dat laatste was een kwart eeuw geleden trouwens een stuk groter dan dat eerste. Je had begin jaren '90 een kans van 1 op 7 om ingeloot de worden.
Langzamerhand werd het aantal vaste leden jaar op jaar wat kleiner en met het verstrijken van de tijd sinds de laatst georganiseerde Elfstedentocht in 1997 nam ook het aantal lotende leden af, waardoor de verhouding een jaar of wat geleden dusdanig werd, dat de lotende leden om het jaar mochten starten. Je wist dus in welk jaar je de Tocht der Tochten mee mocht schaatsen op de dag zelf en in welk jaar niet.
Vorig jaar is het besluit genomen, dat alle lotende leden, die op 1 juni 2014 lid waren, met ingang van dit jaar mee mochten doen met de Elfstedentocht. De loting heeft plaatsgemaakt voor een vaste lidmaatschapskaart. Deze is nu 5 jaar geldig. In de begeleidende brief kon ik lezen, dat ik in startgroep 8 mag starten, dus redelijk vroeg. Ik mag dus een uur of 16 doen over de 200 kilometer door Fryslân.
Het jaarlijkse ritueel van loting heeft nu plaatsgemaakt voor een vijfjarenplan, een uitvinding van de communisten in de Sovjet-Unie. En nu maar hopen, dat dit vijfjarenplan van de Koninklijke vereniging "De Friesche Elf Steden" succesvoller is....
Iedere fietser in Leiden kent de stempels wel, die op diverse plekken op het fietspad zijn verschenen met de tekst "Flink fietsen". Daar ben ik het volkomen mee eens. Sinds 1 januari heb ik 9.410 kilometer weggetrapt. Ik hoef "nog maar" 590 kilometer te rijden om ook dit jaar de 10.000 kilometer vol te maken, dus dat moet gaan lukken.
Voor mij was het een groot raadsel, wie achter deze positieve raad aan de Leidenaren zaten. Dat was vanmorgen te lezen op de site van het Leidsch Dagblad.
Met het oog op de gezellige maar veelal dikmakende decembermaand onderschrijf ik deze boodschap: ga flink fietsen!
In de aanloop naar de klimaattop in Parijs had GroenLinks een fotowedstrijd georganiseerd, waarop deze door mijn schaatsvriend Jos Drabbels gemaakte foto uitverkozen was om op spandoekformaat gedrukt te worden. Als inzender kreeg ik de eer om er mee te lopen tijdens de Klimaatparade in Amsterdam.
Ik had beloofd om in schaatsoutfit naar de demonstratie in Amsterdam te komen en daar hield ik me aan, ondanks dat er regen en veel wind werd voorspeld. Nu heeft de sportkleding van tegenwoordig de prettige eigenschap, dat het snel droog is, terwijl windbrekers er voor zorgen, dat je betrekkelijk weinig last meer hebt van de tegenwind.
Zo fietsten Ada en ik om half 11 naar Leiden Centraal, terwijl we wisten, dat de afgesproken trein naar Amsterdam-Zuid niet reed. Het was erg handig van de NS om werkzaamheden te plannen, terwijl er een grote demonstratie plaats zou vinden. We reisden derhalve met een grote droep demonstranten in een overvolle trein naar Amsterdam Centraal, waar we door het mooie Mokum de tram naar het Museumplein namen.
Op het podium van cabaretier Dolf Jansen bezig met het vermaken van de duizenden mensen op het plein, waar in 1893 het eerste officiële wereldkampioenschap schaatsen gehouden is, dat door Jaap Eden werd gewonnen.
Naast cabaretier is Jansen ook nog een zeer verdienstelijk marathonloper en heeft hij met vaardige pen diverse boeken op zijn naam staan, waaronder enkele sportboeken.
Als goed bibliothecaris raad ik de boeken van Dolf Jansen natuurlijk aan.
Intussen wandelden wij naar de plek, waar de spandoeken met prachtige natuurfoto's uitgedeeld werden. Toevalligerwijze was dit in de buurt van een ijskar.
Terwijl het gelukkig niet al te hard regende, stelden wij ons op aan de rand van het Museumplein.
Met schaatsen om mijn nek hield ik het spandoek met de foto van schaatsen op De Kaag vast.
Na 12 jaar konden we op een schitterende dag met berijpte bomen, riet en weilanden voor het eerst in 12 jaar weer schaatsen op de Kagerplassen. Niet voor niets prijkt deze foto op de cover van mijn schaatsboek "Molen- en Merentocht".
Ik was trouwens niet de enige schaatser. Een duo uit Deventer liep in Noorse truien met Friese doorlopers en houten noren om de nek eveneens mee in de Klimaatparade. Maar ja, het verschil tussen min 1 en plus 1 is wel erg groot....
GroenLinks organiseerde de grootste wandelende fototentoonstelling met al de climatemoments die de afgelopen maand waren ingestuurd met naast de 15 grote spandoeken nog tal van foto's op A3-formaat.
Mijn complimenten trouwens voor de organisatoren van Mijn Climate moment. Alles was keurig geregeld!
Het duurde vrij lang, voor we konden vertrekken voor de demonstratie door het centrum van Amsterdam. De kop van de stoet had het Weteringcircuit al bereikt, toen wij eindelijk konden gaan wandelen. Ik schat in, dat wij ongeveer halverwege de stoet liepen.
Met zo'n 7000 andere bezorgde burgers liepen we via het Rembrandtsplein langs het Rijksmuseum weer terug naar het Museumplein.
Het woord is nu aan de politici, die in Parijs afspraken moeten gaan maken om de CO2-uitstoot te beperken. Eindelijk, zou je zeggen, want de problemen zijn er groot genoeg voor.
Na het ontbinden van de demonstratie mocht ik het spandoek meenemen naar Leiden. Na de treinreis fietste ik naar de Leidse IJshal toe, waar de ijsmeester niet aanwezig bleek te zijn, maar ik vermoed, dat Jan van Rijn vast wel een plekje weet te vinden om dit mooie spandoek op te hangen.
Een bekende strofe uit een van de vele Sinterklaasliedjes luidt: "Zou de goede Sint wel komen, nu hij het weer zo lelijk vindt?"
Welnu, niet alleen de Sint vond het weer zo lelijk, verreweg de meeste Nederlanders vonden dat ook. Regen en harde wind teisterden me op de fietstocht naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal schaatsles ging geven aan de G-schaatsers van de IJVL.
Daar het de laatste zaterdag voor Sinterklaas was, was het de vraag, of net als in het verleden IJsclub "Voorwaarts" uit Katwijk geregeld had, dat de Goedheiligman zou komen.
Daar ik dat niet wist, had ik een tweetal programma's samengesteld: eentje met de Sint en eentje zonder de Sint.
Welnu, de Spaanse bisschop kwam niet. De G-schaatsers moesten met mij genoegen nemen. Het kan niet altijd feest zijn.
Daar een groep G-schaatsers meedoet aan de 1000 rondjes van Leiden, had ik wat meer duurwerk in het programma opgenomen.
Een halve piramide bijvoorbeeld: 5 rondjes, 1 rondje rust, 4 rondjes, 1 rondje rust enzovoorts en zo verder. Daarnaast waren er voor de 2 sprinters 3 glijstarts, die gemaakt moesten worden, terwijl men al diep zat en ook de gewone start werd zo tot 3 keer toe afgewerkt. Het laten hangen van het niet-standbeen werd geoefend, net als het versnellen in de bocht. Als krachtoefening moest men in tweetallen 4 rondjes rijden, waarbij de voorste de achterste een rondje voorttrok, waarna men van plek wisselde. Zo kwamen beide schaatsers een tweetal keer aan de beurt.
"Time flies when you're having fun", dus onder het uitleggen van een oefening klonk door de luidsprekers, dat we het ijs moesten verlaten. De les zonder de beschermheilige van de zeelui was voorbij gevlogen.
Om 12 uur had ik afgesproken met Hans Boers om te gaan lopen. De plaats van vertrek was de Kniplaan. Vroeger spraken we af "tussen de kassen", maar daar deze aan de noordzijde van de Kniplaan ontmanteld zijn, was er sprake van een heel ander uitzicht. Achter een huis kon je een Bartlehiem-achtige bruggetje zien, wat voorheen onmogelijk was.
Onder Hollandse luchten liepen we in het najaarszonnetje langs de Vogelplas, waar de golven in de harde wind vrij spel hadden. Gezien de weersvoorspellingen blijft dat minimaal de eerste helft van december zo. Maar wie weet schaatsen we eind december weer op het ijs van de Vogelplas. Het zal niet de eerste keer zijn.
Via het fietspad door de weilanden liepen we Stompwijk in, waar we langs de voetbalvelden van Stompwijk '92 en "Heb Blesse Paard" richting Zoeterwoude. Op een stuk van de Meerhorstloop liepen we tot de houten brug naar het fietspad tussen de weilanden door. Zo liepen we over rustige wegen naar de Vlietlanden, waar we weer terugliepen naar de Vogelplas. Vandaar was het nog een kilometer naar ons vertrekpunt. Hier kwamen we Els, de zus van Hans met haar partner Huib tegen, die van het mooie najaarsweer genoten door een flinke wandeling te maken.
Met een loop van 14 kilometer hadden Hans en ik de langste training sinds de marathon van Leiden gelopen.
Het grootste compliment, dat je als schaatstrainer kunt krijgen, kreeg ik gisteren. Niet met woorden, maar met een simpel dansje. Ruud Vermeulen reed met de Zamboni om het ijs in de Leidse IJshal te dweilen. De kinderen van de buitenschoolse sport stonden met hun schaatsen aan te wachten tot ze het ijs op mochten. Een klein meisje stond een minuut of 10 op de rubber matten te dansen, terwijl Henk Heuzen, Ken Ainsworth en ik onze schaatsen aantrokken.
"Die heeft zin om te beginnen", kreeg ik van de twee trainers te horen. Ik kon het beamen: "Zulke enthousiaste kinderen kun je niet genoeg hebben in je trainingsgroep."
Natuurlijk zegt dit iets over het enthousiasme van dit kind, maar omgekeerd kun je ook stellen, dat ik mijn eigen passie voor het schaatsen heb over weten te brengen. Hoe het ook zei, na zo'n fantastisch begin kon de schaatsles natuurlijk niet meer stuk.
Met balansoefeningen, zijwaartse afzet, hangen in de bocht en als slotstuk van de les pootje over, eerst langs de boarding en later op "mijn" helft op de binnenbaan, hadden we een gevarieerd programma.
Eenmaal pikten we 5 rondjes buitenbaan mee.
"Wie durft mag pootje over doen", zei ik, voordat de kinderen vertrokken.
Nadat de laatsten onderweg waren, schaatste ik er achteraan. Ik moest vreselijk lachen, toen ik een van mijn kinderen op het rechte eind pootje over zag doen. Over gehoorzame kinderen gesproken....
We besloten de schaatsles met "stoelendans" met pilonnen en standbeeldtikkertje. Na diverse series werd het voor de tikker wel heel lastig om de bevrijder te ontmaskeren: de trainer!
Bij de aansluitende les van de IJVL kon ik niet hetzelfde programma afwerken. Niet omdat het dansende kind ontbrak, maar doordat het niveauverschil in deze groep vrij groot is. Eerst moest ik de hele groep van 20 kinderen een warming-up laten doen. In deze tijd van Sinterklaas liet ik ze als Goedheiligman op zijn paard rijden. Maar helaas, zijn schimmel sloeg op hol! De kinderen schoten als een pijl uit een boog. Maar helaas, Sint-Nicolaas viel van zijn paard. Een val op volle snelheid volgde.
De rest van de les werden de oefeningen overgoten met een Sintsaus, waarna we met alle kinderen de stoelendans deden. De winnares wist de winst binnen te slepen door de laatste pilon tot driemaal toe met een buikschuiver voor de neus van een concurrent weg te kapen. De vele valoefeningen, die ik in de loop der jaren gegeven heb, droegen rijpe vruchten.
Het heeft altijd iets onwezenlijks, als een jong iemand kanker krijgt en al helemaal, als het een topsporter is, die geacht wordt juist supergezond te zijn. Dus was het bericht, dat Thijsje Oenema melanoomkanker heeft en nu moet vechten voor haar leven, behoorlijk onverwacht.
Als topsporter weet de nationale sprintkampioene wat knokken is, maar dit wordt een strijd van een heel andere orde. Vanaf hier wens ik Thijsje Oenema en haar naasten heel veel sterkte toe en bovenal heel veel beterschap!
Het was behoorlijk druk in de Leidse IJshal. Naast een peloton van 20 "Krasse knarren" reden er een stuk of 10 losse schaatsers rond. Het tempo op deze donderdagmorgen lag behoorlijk hoog. Door het koudere weer was het ijs keihard en gleed het erg goed. De gebruikelijke piramide van 125 rondjes werd op een kleine valpartij na zonder problemen afgewerkt.
Na afloop gingen we nog een rondje of 10 "mooi schaatsen" onder leiding van Wierd Wagenmakers. Terwijl wij daarna onze schaatsen uittrokken, zagen we ijsmeester Jan van Rijn een gaatje in het ijs boren. Met het oog op de 1000 rondjes van Leiden wilde hij weten, hoe dik het ijs was.
Welnu, het was 2 centimeter. Op natuurijs zou je daar natuurlijk doorheen zakken.
In de kantine werd de training uiteraard geëvalueerd. Dit plaatsten we wel in een breder perspectief. Vroeger kon je, als je bij een marathon of een (Alternatieve) Elfstedentocht te hard van stapel was gelopen en dit met een flinke inzinking moest bekopen, afdoen met: "Ik heb mezelf opgeblazen."
In dit tijdsgewricht wordt dit al snel verkeerd uitgelegd. Hetzelfde doet opgeld bij een Bommelding, een woordspeling die heden ten dage alle alarmbellen laat rinkelen.
Zo kwamen de bommeldingen bij seksboerderijen in Kropswolde en Waterhuizen van gisteren ook nog ter sprake. Een van mijn trainingsmaten wist te melden, dat er enkele seksbommen waren gevonden.
Wat dat aangaat kan de wereld wel wat meer "Blommenkinders" gebruiken. En zo kwamen we tenslotte uit bij de levensfilosofie van de deze week overleden protestzanger Armand: "Neem het leven niet te serieus. Je overleeft het toch niet!"
Deze paradijsvogel is naar het paradijs vertrokken.
Vanaf vandaag is het nieuwe biljet van € 20,- in omloop.
De afgelopen maand hikten we af en toe aan tegen de 20 graden. Doordat we thermisch gezien ver boven onze stand leefden, is het zeewater nog steeds behoorlijk warm. Bij Zandvoort wordt nog steeds bijna 15 graden Celsius gemeten.
Natuurlijk heeft dit zijn weerslag op het weer en dan met name in de kustprovincies. De hoge temperaturen zijn niet bepaald bevorderlijk voor stabiel winterweer. Daar moet je uit de flinke hoeveelheid dagelijkse uitdraaien met een lantaarntje naar zoeken.
Maar in weerkundig opzicht kunnen we vermoedelijk een nieuw wapenfeit bijschrijven dit najaar. Oktober kwam uit op een gemiddelde van 9,9 graden, november staat met nog een dag of 5 te gaan op een gemiddelde van 10,7. Het moet wel heel hard afkoelen, wil dit nog "mis" gaan.
Waar het in ieder geval mis gegaan is, is op het gebied van de CO2-uitstoot in Nederland. Ooit gold ons land als een gidsland, nu verkeren we in de onderste regionen.
Met alleen nog Malta en Luxemburg onder ons krijgen we kennelijk het weer, dat we verdienen. Een nieuw twintigje willen we allemaal wel verdienen, maar temperaturen van bijna 20 graden zijn in de wintermaanden en de late herfst natuurijsschaatsers een gruwel.
Ooit heb ik smakelijk gelachen om het verhaal van een schaatser van de IJVL, die zijn schaatsen na een wedstrijd in "Thialf" in Heerenveen had laten liggen. Hij kon de volgende dag wederom naar Fryslân afreizen om zijn schaatsen op te halen.
Welnu, vanmorgen was het mijn beurt. Rond half 9 fietste ik vanuit de Stevenshof naar de Vondellaan. Vlak voor mijn neus ging de fietsbrug over de Rijn open. Daar ik de keuze had om minutenlang in de kille regen stil te staan of om een stukje extra te fietsen, koos ik ervoor om via de Haagsche Schouwbrug te rijden.
Om mijn handschoenen droog te houden fietste ik met blote handen in het waterkoude weer. Bij aankomst in de Leidse IJshal waren mijn vingers verkleumd.
Ik trok mijn Rossignol-langlaufschoenen aan en wilde mijn ijzers eronder klikken, maar deze zaten niet in mijn rugzak. Die moesten nog thuis liggen. Ik had ze zondagmorgen geslepen en daarna de schaatsen van mijn vrouw. Mijn ijzers had ik, niet zo mindful, weggelegd met het idee: "Straks stop ik ze in mijn rugzak."
Berouw komt echter na de zonde. Ik wandelde naar de winkel van Ooms Sport, waar ik hoopte om een paar kluunschaatsen te kunnen huren, maar dat bleek niet het geval. Ook klapschaatsen waren niet te huur. Vaste schaatsen wel, maar daar ik sinds eind 1998 niet meer op vaste ijzers gereden had, leek me het niet zo'n geslaagd plan om dat in het peloton uit te testen. Er restte mij niets anders dan in de kille regen weer op huis aan te fietsen.
Op de Stevenshofdreef stond het verkeer muurvast. Voor de tweede keer in de spits was de Haagsche Schouwbrug opengegaan voor een vrachtschip. Een ideaal tijdstip om files te veroorzaken. Is dit beleid om aan te tonen, dat Rijksweg 11 West noodzakelijk is? Want uit eigen ervaring weet ik, dat dit beslist niet de eerste keer is, dat deze brug midden in de spits geopend wordt.
Doordat ik de langlaufschoenen, die redelijk waterdicht zijn, had aangehouden, kon ik na terugkeer in de Leidse IJshal meteen het ijs op stappen, waar 15 "Krasse knarren" al bezig waren met het blok van 20 rondjes. Ik reed op een halve baan ongeveer hetzelfde tempo, waarna ik het blok van 5 kilometer voor mijn rekening nam. Met enige adrenaline in mijn lijf, omdat ik schaatsen veel leuker vind dan fietsen in waterkoud weer met flinke regen, gingen deze 25 rondjes in een redelijk rap tempo.
De rest van de piramide heb ik lekker gereden, al waren de pauzes dit keer niet echt aan mij besteed. Telkens moest ik uitleggen, waarom ik al zo vlot vertrokken was, waarop steevast opmerkingen geplaatst werden als: "Je wordt ook een dagje ouder", "Het is de leeftijd" en natuurlijk de onvermijdelijke "Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken!"
Toen ik tegen René Strelzyn zei: "Dit gebeurt me geen tweede keer!", kreeg ik als antwoord: "Zeg nooit nooit!"
Ik mag hopen van niet, want ik gebruik mijn benen liever op het gladde ijs dan op het kletsnatte asfalt.
Vanmiddag ruimde ik in de Katwijkse bibliotheek een boek op met de welluidende titel "Tussen Katwijk en Parijs" over de schilder Adolphe Arts. Na een jarenlang verblijf in Parijs, oriënteerde hij zich als een der eerste kunstschilders in 1873 in Katwijk. Het begin van Katwijk als een kunstenaarskolonie.
Toevalligerwijze verkeer ik deze dagen ook tussen Katwijk en Parijs, doordat mijn schaatsfoto is uitgekozen voor de klimaatparade in de aanloop naar de klimaattop in Parijs.
De grote demonstratie in Parijs gaat door de terreurdreiging niet door, dus ik weet niet, of deze foto in spandoekformaat naar de Franse hoofdstad gaat. Maar in ieder geval is deze aanstaande zondag te zien tijdens de klimaatparade in Amsterdam, als er een soort wandelende fototentoonstelling wordt georganiseerd.
Als een volleerd spreekstalmeester zou ik zeggen: "Komt dat zien!"
Vanmorgen om een uur of half 7 werd ik wakker door het krabben. De onbewolkte hemel met vrijwel windstil weer had voor een flinke afkoeling gezorgd, waardoor je moest krabben wilde je door je voorruit kunnen kijken.
Het had dus gevroren. Ik vertrok dan ook eerder naar mijn werk. In deze heerlijke vrieslucht wilde ik een extra lus maken via het Valkenburgse meer. Tot mijn stomme verbazing zag ik enkele sloten helemaal bedekt zijn met een vliesje ijs.
Zo kan het, ondanks de waanzinnig hoge temperaturen van de afgelopen maand, dus gaan!
Dit bracht mij ertoe om mijn winterverwachting voor 2015-2016 definitief naar buiten te brengen. Terugkijkend op het afgelopen jaar is er sprake van een afwisseling van warme tot zeer warme periodes met soms behoorlijk koude.
Ik verwacht, dat dit patroon zich ook in de wintermaanden voort zal zetten. Het gaat in mijn ogen geen superwinter worden, maar ik verwacht wel een paar korte ijsperiodes. Een winter zoals 2002-2003. Als je kunt schaatsen op natuurijs, dan moet je ook onmiddellijk gaan, want het ijs zal sneller weg zijn dan je lief is. En dan denk ik niet aan grote tochten, maar aan ondiepe meertjes en plassen als de Vogelplas.
Ik zou graag een steviger winter aankondigen, maar de afgelopen paar "winters" hebben me wel bescheiden gemaakt. Desondanks verwacht ik wel, dat ik deze winter diverse keren gewekt zal worden door het geluid van krabben.
Een week na de Zevenheuvelenloop had ik met Hans Boers bij station Voorschoten afgesproken. Om half 3 zette ik mijn fiets op slot en wachtte in het zonnetje op mijn trainingsmaat. We dachten op de Palelaan, dat we tussen de buien door konden lopen, maar ter hoogte van de Landgoederenroute net voorbij raadhuis "De Paauw" moesten we onze mening herzien.
Donkere wolken pakten zich boven ons samen en daaruit kwam de eerste winterse neerslag van de winter van 2015-2016 naar beneden zetten. Nu heeft het lopen in de hagel wel iets. Je voelt je dan al snel een bikkel.
Dat klopte in mijn geval ook wel een beetje, want meteen vanaf het begin van de duurloop van 12 kilometer voelde ik mijn bovenbenen. Net alsof ik gisteren een lange loop gedaan had. Maar goed, als het nodig is, kan ik bikkelhard zijn voor mezelf. Ik zette door en probeerde aan te haken bij Hans, die veel soepeler liep dan mij.
Maar het was niet alleen afzien vandaag. Het was ook genieten. Zoals van de hagel op het mos.
(Foto: Michiel Tebbes)
In een minuut of 5 was het mos hagelwit geworden. Op de Horstlaan liepen we weer in het zonnetje, om bij de Velostrada weer op een korte hagelbui getrakteerd te worden. Het was niet bepaald hagelslag van Venz....
Na afscheid genomen te hebben van Hans, fietste ik op huis aan. Het fietspad was gewoon nat, maar op de houten bruggen lag een hagelwit hageldek. Daar fietste ik toch maar wat rustiger en voorzichtiger bij dit voorproefje van wat ons de komende winter te wachten staat.
Deze in Gouda geboren schaatser komt momenteel uit voor Canada. Daar zullen ze heel blij met hem zijn. Mijn vrouw is trouwens ook geboren in Gouda. En ik kan u verzekeren, dat ik heel blij met haar ben!
Nu reed Bloemen in de voorlaatste rit. Iedereen ging er vanuit, dat deze mondiale toptijd in de rit tussen de twee matadoren van de 10 kilometer van de laatste jaren, Sven Kramer versus Jorrit Bergsma, gegarandeerd zou sneuvelen. Maar dat is nou het leuke van de sport: af en toe zijn er daverende verrassingen. Zo ook tijdens deze recordrace. Bergsma wist een flink gat te slaan ten opzichte van Kramer en reed halverwege de race een paar keer onder het schema van Bloemen. Maar op het eind stortte hij helemaal in elkaar en werd hij door de Friese veelvraat nog op ruim 9 seconden gezet in de laatste paar ronden.
Daar ik vroeger op dinsdagavond mezelf regelmatig testte in de Leidse IJshal door aan het eind van 2 uur training een 10 kilometer te klokken, weet ik heel goed, hoe zo'n inzinking aanvoelt. Heel lang kun je een strak schema vasthouden, maar soms heb je van het ene moment op het andere pap in de benen. Bergsma had dat gisteren op de avond, waarop hij een wereldrecord had willen rijden.
Waar Bloemen onbevangen kon schaatsen, daar er totaal geen druk op zijn schouders rustte, daar verkrampten de twee Friezen. Kramer kon zich nog enigszins herstellen, Bergsma ging door de druk volledig kopje onder. Maar hij mag zichzelf niets verwijten. Hij heeft alles geprobeerd om het wereldrecord te pakken. Het lijntje tussen een topprestatie en een inzinking is soms maar heel dun. En zo waren de Bloemen voor Bloemen.
Nu heb ik de afgelopen dagen enorm genoten van het zeer goede rijden van IJVL-lid Kjeld Nuis en Kai Verbij uit Hoogmade. Maar als stayer heb ik toch het meest genoten van de verrassing op de 10 kilometer.
Onlangs kreeg ik van Bas Warnink een mailtje onder de kop "Keet?"
Wie mij een beetje kent weet, dat deze brave en oppassende burger zich altijd verre heeft gehouden van keten. Sterker nog, ik zou niet eens weten hoe dat moet!
Gelukkig hoefde ik me niet op dit voor mij wezensvreemde terrein te begeven. Het bleek om "A tribute to Kate Bush" te gaan.
Sinds haar komeetachtige binnenkomst in de muziekwereld ben ik een fan van Kate Bush. Er ging een schok door me heen, toen ik "Wuthering Heights" voor het eerst op de radio hoorde. Dat je zo hoog en zuiver kunt zingen!
Voor de vorm moest ik nog even met Ada overleggen, maar voor mij stond vast, dat ik de uitnodiging voor "Dreaming of Kate" zou aanvaarden. Derhalve bracht ik gisteren na de schaatslessen mijn sportkleding en mijn kluunschaatsen thuis en fietste ik daarna meteen door naar het station van Leiden, waar ik de trein naar Hoofddorp pakte. Vandaar wandelde ik naar "De Duycker", waar ik Tim de Beer en Bas en Nel Warnink ontmoette.
Gevieren gingen we kijken en vooral ook luisteren naar "Dreaming of Kate". Eigenlijk kwam je ogen en oren tekort. Wat een wervelende show van de uit Haarlem afkomstige zangeres Maaike Breijman en haar loepzuiver spelende Engelse band.
Na vrijwel ieder nummer volgde in de coulissen en soms zelfs op het podium een razendsnelle verkleedpartij. Allerhande uitdossingen, die Kate Bush zelf gebruikte bij haar muziekfilmpjes, keerden op het poppodium in Hoofddorp terug.
Ook de mime-achtige dans van Kate en de mimiek van deze Engelse zangeres waren te bewonderen in de show van twee keer drie kwartier, waarbij we ons geen seconde verveelden. Daar Kate zelf slechts eenmaal op tournee geweest is toen ze in 1978 doorbrak en in 2012 in Londen een serie van 22 concerten gaf, die in mum van tijd waren uitverkocht, moesten we het doen met deze geweldig goede coverband. Ik kan iedereen aanraden om naar "Dreaming of Kate" te gaan, als deze band bij je in de buurt optreedt. Je zult er geen spijt van krijgen!
Nu zijn Bas en ik de laatste jaren naar diverse coverbands geweest van onder andere "The Doors", "Pink Floyd" en "Led Zeppelin". Het waren stuk voor stuk zeer goede bands. Mijn vriend maakte daarbij een zeer terechte opmerking: "Als je zo'n goede coverband hoort, dan krijg je nog meer bewondering voor het origineel!"
En zo is het maar net. Maaike Breijman is een geweldige zangeres, maar Kate Bush heeft nog net iets extra's.
Gisterenmiddag had ik weer een dubbele schaatsles. Eerst voor de buitenschoolse sport, daarna voor de IJVL. De eerste schaatsles had ik een grotere groep dan normaal, doordat Hans Solleveld verhinderd was. Geen nood. Henk Heuzen en ik verdeelden de kinderen van zijn groep. Ik had 18 kinderen, maar ik had wel de hele binnenbaan tot mijn beschikking. Een zee van ruimte.
Dit was voor zowel de kinderen als voor de trainer een verademing. Bij het houden van een oefening hoefden ze niet na 5 slagen af te remmen, omdat de boarding al weer dichterbij kwam. Ze konden de oefening gewoon één of een paar rondjes lang uitvoeren. De rustmomenten waren wat minder, maar dat is juist goed. Ik geniet er altijd met volle teugen van als ik kinderen met rode konen zie schaatsen. Vooral als de vooruitgang van een maand schaatslessen al zichtbaar is.
Door de grootte van de groep kon ik de kinderen minder individuele aandacht geven, maar met tweelingtikkertje en vooral met "De boom wordt hoe langer hoe dikker" is een grotere groep juist fantastisch.
Bij de les van de IJVL was de derde schaatsclinic. Al het goede komt in drieën, nietwaar. Er reden ruim 30 kinderen rond op de baan en er waren 5 trainers. Eerst moesten de groepen geformeerd worden. Zelf kwam ik in een gemengde middengroep terecht. Met een diversiteit aan oefeningen vloog te tijd om.
Om kwart over 6 was het weer spelletjestijd. Net als het uur ervoor sloten we af met tweelingtikkertje en "De boom wordt hoe langer hoe dikker". Met meer dan 35 personen is dit een hilarische oefening. Gelukkig hadden we op de binnenbaan een zee van ruimte.
Afgelopen dinsdag stond een klassieke interland op het programma: Duitsland-Nederland. Nadat vorige week vrijdag in Parijs door terroristen tevergeefs was geprobeerd om bomgordels tot ontploffing te brengen in een vol voetbalstadion bij de wedstrijd Frankrijk-Duitsland, wilde de terreurbeweging IS op herhaling.
Eenzelfde scenario leek klaar te liggen bij de interland in Hannover van ons Oranje tegen de wereldkampioen voetbal. Er restte de autoriteiten niets anders dan de wedstrijd af te lassen. Ook de wedstrijd België-Spanje ging vanwege de terreurdreiging niet door.
Het doemscenario voor het Europees kampioenschap voetbal in Frankrijk komende zomer. Speciaal voor de autoriteiten, die bij iedere vage dreiging moeten beslissen, of de wedstrijd door mag gaan of moet worden geannuleerd. Las je de wedstrijd af en blijkt het achteraf loos alarm, dan is hoon je deel. Maar wee de gebeente, als je een wedstrijd door laat gaan en er gebeurt iets....
Voor Nederland was het EK al geen feest na de roemloze uitschakeling in de voorronde, maar ik ben bang, dat dat deze zomer voor de voetbalsupporters uit andere landen komende zomer ook gaat gelden. Het is nooit leuk om een groot toernooi te moeten missen, maar of dat voor France 2016 ook zo is? Achteraf zou het "a blessing in disguise" kunnen zijn, want voor kwaadwillenden is het helaas makkelijk scoren.
