Trailrunningclinic

Bij een potje scrabble krijg je ongetwijfeld heftige discussies als je het woord "Trailrunningclinic" op tafel legt. In de Dikke van Dale zul je er tevergeefs naar zoeken.

Zonder enige discussie aanvaardden we de gelijknamige aanheb in het mailverkeer onder leden van de IJVL-droogtrainingsgroep.
Met 2 auto's vertrokken we met zijn zevenen vanaf de Leidse IJshal naar Meijendel, waar we net als vorige week een looptraining zouden krijgen van Hans Ravensbergen.

Samen met Frank van den Berg van Berg-running werden we ingewijd in de beginselen van trailrunning.




Telkens als we op een uitzichtspunt in Meijendel waren, kregen we een tip. Deze tips betroffen de juiste schoenen, het langzaam lopen en zoeken naar vlakke paden, het aanpassen aan de omstandigheden, het vooruit kijken, het wandelen als lopen op een gegeven moment even niet kan, het rekening houden met anderen ("Trailen is delen") en het zelfvoorzienend zijn als je in de natuur loopt.

Met ongeveer 20 personen begonnen we aan de trailrun van 10 kilometer met Robert Nozeman als pakezel. In zijn inderdaad zeer handige rugzak konden een stuk of 5 bidons.

Hij was met recht een waterdrager!

Daar ik met Hans Boers samen heel wat trainingskilometers in de duinen heb gelopen, viel de zwaarte van deze looptraining ons erg mee. Het was op deze zwoele zomeravond vooral genieten!






De loop was eigenlijk een serie van 5 wat kortere lopen, omdat we na iedere beklimming naar een uitkijkpunt een paar minuten rust hadden voor de uitleg van een onderdeel van de trailrunning. Zo hadden we nog voldoende hersteltijd ook.



Eén van de aspecten was eerbied voor de natuur. Vol overtuiging vertelde Hans Ravensbergen, dat we de dieren met rust moesten laten.


Die boodschap kwam niet helemaal aan bij mij, daar ik net bezig was enkele horzels van me af te meppen!




Hoewel ik met enige regelmaat in Meijendel had gelopen, waren er heel wat nieuwe paden voor Hans Boers en mij, maar ook voor Jos Drabbels, die hier nog weel eens natuurfoto's gemaakt heeft.










Het lopen in het mulle zand is best zwaar, vooral als je een paar beklimmingen kort achter elkaar krijgt.














Maar doordat Hans Ravensbergen een tempo aangaf, dat iedereen vol kon houden, werd het niet te zwaar.



Desalniettemin was er een deelneemster, die na een kilometer of 8 kramp in een kuit kreeg.


Frank van den Berg ging als lopende bezemwagen met haar naar de verzamelpost bij de parkeerplaats, waar we nog lichtjes de spieren oprekten.






Al met al was het een geweldige avond, waarop we met volle teugen hadden genoten van de trailrunningclinic.