Het oranjezonnetje

Het was een koude start van de dag.

In een kleine strook in het land was er ondanks temperaturen boven de 10 graden Celsius overdag zowaar sprake van vorst aan de grond.
Maar ja, dat krijg je ook, als je op de 18e verjaardag van Amalia 21 mensen uitnodigt en er komen er zo'n 100 opdagen.

Dan krijg je dit soort taferelen.

Je kunt je gasten immers niet met een lege maag naar huis laten gaan. En dan moet je natuurlijk wel raak schieten bij de zwijnenjacht!
Het spreekt voor zich, dat ik bij de training van de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal de vraag stelde, wie van de heren onuitgenodigd naar het verjaardagsfeest was gegaan. Eén boosdoener meldde zich. En daar de opkomst met een twintigtal "Krasse knarren" matig te noemen was, vermoed ik dat enkelen nog niet geheel bekomen zijn van de Oranjebitter.

Het schaatsen ging op zich niet onaardig, maar ik had wel zware bovenbenen. Vermoedelijk doordat ik gisteren 3 uur schaatstraining aan kinderen heb gegeven. Daar zaten vrij veel oefeningen met statische belasting bij. En dan bedoel ik niet de belasting, die geïnd wordt en waarvan feesten voor 21 personen worden bekostigd, waar anderen het met wat minder moeten doen.

Na het door mezelf betaalde kopje thee fietste ik naar de locatie, waar IJshal "De Vliet" gaat verrijzen. Door de overvloedige regenval van de afgelopen 4 weken was het zeer blubberig, maar duidelijk was te zien, dat er aan de fundering wordt gewerkt.

Door de felle zon viel er van de zuidzijde van de bouw geen goede foto te maken. Teveel tegenlicht.

Ik fietste naar het smalle fietspad langs de Vliet, waar je vandaag een beter zicht op de vorderingen had.

Thuisgekomen douchte ik, waarna ik met het zonnetje in mijn leven lunchte.

Mijn vrouw ging zich bezighouden met de volkstuin, ik ging wat kerstkaarten rondbrengen in het heerlijke fietsweer.

Maar wellicht kunnen schaatsers nog veel beter weer tegemoet zien. Het kijken naar de weerkaarten wordt de komende weken toch wel interessant.


Op mijn fietsronde dronk ik een glas melk bij een schaatsvriend en bleek, dat mijn zus in het revalidatiecentrum 4 personen per dag mocht ontvangen. Zo kon ik het kerstboompje van dichtbij bekijken.

Op de terugweg zag ik een oranjezonnetje aan het firmament. Het was wel een ondergaand oranjezonnetje.

 Als de Oranjes zich teveel fratsen veroorloven, kon dit wel eens hun voorland zijn....