Verrassingen

Het leuke van sport is, dat niet altijd de grote favoriet wint. De Olympische Spelen staan bol van dit soort verrassingen. Ietwat onderbelicht zijn de Wereldkampioenschappen Allround in Olympische jaren. Dit weekeinde werd in Hamar geschiedenis geschreven door de Zweed Nils van der Poel, die een achterstand van meer dan 21 seconden ruimschoots ongedaan wist te maken.

Een stayer pur sang wint slechts zelden een allroundtoernooi.

Daarvoor verliezen ze teveel tijd op de korte afstanden. Je kunt Piet Kleine van een hoop verdenken, maar niet, dat er een sprinter in hem schuilt. In 1976 werd hij na zijn gouden medaille op de 10 kilometer op de Spelen wereldkampioen werd voor Nederlands kampioen Hans van Helden, die driemaal brons won bij diezelfde Winterspelen en voor de Noor Sten Stensen, de Olympische kampioen op de 5 kilometer.

Nog groter was de verrassing, toen vijfvoudig winnaar van goud, Eric Heiden, een week later geklopt werd door Hilbert van der Duim, die in Lake Placid geen enkele Olympische medaille won. Een vierde plaats op de 5000 meter was zijn beste klassering.

Voor Heiden was het de enige keer in de periode 1977-1980, dat hij geen goud won!

In 1988 werd de Amerikaan Eric Flaim, winnaar van het zilver op de 1500 meter in Calgary, toch vrij verrassend wereldkampioen. Verder dan een 4e en een 7e plek kwam hij niet op allroundtoernooien. Tweemaal wist hij zich niet te plaatsen voor de 10 kilometer.

Dat een Italiaan nog eens wereldkampioen op de grote vierkamp zou worden, was in onze jeugd onvoorstelbaar. In 1992, toch de jaren waarin Johann Olav Koss rondreed, wist Roberto Sighel, een subtopper die regelmatig het podium haalde, zijn welverdiende gouden plak in ontvangst te nemen. 

Enigszins verrassend was het optreden van Koen Verweij in 2014, toen hij bij de afwezigheid van veelvraat Sven Kramer de wereldtitel voor zich op wist te eisen. Op de 10 kilometer moest hij tot het uiterste gaan om de titel in de wacht te slepen.
Die 10 kilometer werd 4 jaar later ook beslissend.

In 2018 werd Patrick Roest in het Olympisch Stadion in Amsterdam tot ieders verrassing wereldkampioen, doordat de Noor Sverre Lunde Pedersen zichzelf in gewonnen positie onderuit schopte. Die 10 kilometer werd trouwens gewonnen door ene Nils van der Poel uit Zweden....

Hij bleek geen eendagsvlieg te zijn. Maar dat hij een erkend stayer als Roest op bijna driekwart minuut zou rijden, mag je gerust een daverende verrassing noemen. Net als een Belg met een bronzen plak. Bart Swings flikte het weer!