De afgelopen dagen stonden in het teken van herstelwerkzaamheden. Gisteren belde ik naar de tandartspraktijk om een afspraak te maken met de mondhygiëniste. Bij degene, die mij meestal behandelt, kon ik over een half jaar terecht.
"Kan ik dan bij een andere mondhygiëniste terecht?", vroeg ik.
"Dar kan", kreeg ik als antwoord: "Kun je vanmiddag? Er heeft net iemand afgebeld."
En zo fietste ik om kwart over 3 naar de tandartsenpraktijk, waar om kwart voor 4 gedurende ruim een half uur herstelwerkzaamheden aan mijn lastige gebit werden verricht.
Op de terugweg fietste ik langs de Leidse IJshal, die weer een stukje leger was. De Zamboni was opgehaald. Deze is verkocht aan Schaatsbaan Rotterdam.
Vanmorgen volgden bij de fysiotherapeut de volgende herstelwerkzaamheden. Het gaat beter, al dacht ik daar bij het masseren van sommige plekken even heel anders over. Maar ja, wie de marathon wil lopen, moet pijn kunnen verdragen. Na afloop voelden de benen wel een stuk soepeler aan.
Maar tot dit soort kunststukjes was ik niet in staat. En dat heb ik ook nooit gekund. Dat laat ik aan kunstschaatsers over. En daar ging ik over praten met Yvonne Kieft, sinds jaar en dag trainster van Kunstschaatsvereniging Rijnland. Zij weet veel over de historie van het kunstschaatsen in Leiden. Vanaf de opening van de Ton Menken IJsbaan was ze erbij. Een goede vraagbaak voor "Glibbers op glissen".
's Middags lunchte ik thuis, waarna ik het groente- en tuinafval naar de volkstuin bracht, waar mijn vrouw druk in de weer was, waarna ik doorfietste om wat bij mijn schoonouders af te leveren.
Thuisgekomen trok ik mijn sportkleding aan en ging testen, welke uitwerking de herstelwerkzaamheden van vanmorgen hadden op de duurloop van zo'n 10 kilometer. Welnu, dat was wel in orde.
Dat gold ook voor het spoor tussen Leiden en Den Haag. Ook daar hadden de herstelwerkzaamheden goed uitgepakt. Er reden weer treinen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten