"Waar zijn de "Krasse knarren"?

Het was mistig, toen ik vanmorgen naar IJshal De Vliet fietste. Het zicht was dan zo'n 100 meter.

Tot mijn stomme verbazing zag ik op de Korte Vliet een paar boten roeien. Het kan aan mij liggen, maar zij kunnen toch onmogelijk meer zien dan mij?

Bij de Marie Diebenplaats aangekomen stalde ik mijn fiets en wandelde naar de trainerskleedkamer. Om 5 voor 9 stond ik op de gladde ijsvloer van de 250-meterbaan. Het was nog vrij rustig met een tiental schaatsers.
"Waar zijn de "Krasse knarren?", vroeg iemand aan mij.
"Die komen nog", antwoordde ik laconiek.
We waren wat eerder gestart, doordat we afgelopen dinsdag onze 100 rondjes niet af konden maken. Zodoende reden we de eerste 4 rondjes met een peloton van 6 man, maar na een kwartier was dit peloton al aangegroeid tot 15 man, terwijl er naast een groepje snellere knarren nog een kwintet "Krasse knarren" in een rustiger tempo rondreed.

Daarnaast waren er ook aardig wat mensen op de lessen van de Schaatsschool afgekomen en reden er ook nog wat "losse" schaatsers op de 250-meterbaan. Kortom, het was gezellig druk, terwijl je ruimte genoeg dag op de brede baan.

We deden de piramide van 4-8-12-16 en 20 rondjes en weer terug, oftewel telkens een kilometer meer en vanaf de 5 kilometer weer een kilometer minder. Zo kwamen we aan de 25 kilometer, hetgeen we in de Leidse IJshal ook tweemaal per week reden.
Het ijs zag er om half 11 aangeslagen uit, maar het gleed nog goed. Daar er op 8 uur gedweild was, tekent dit de kwaliteit van de ijsvloer in IJshal De Vliet. Deze is gewoon goed. De naar Drenthe verhuisde Nico van Winsen, die een paar dagen in het westen was, kwam dat uitproberen en hij reed weer als vanouds met ons mee.

Hopelijk is hiermee de vraag "Waar zijn de Krasse knarren"?" afdoende beantwoord.