Nu heb ik ooit "Drama in drie bedrijven" van Agatha Christie gelezen, één van die schitterende romans van "the Queen of crime", die je telkens weer op het verkeerde been weet te zetten, hetgeen heerlijk leesvoer oplevert voor de vakantie. Ik neem altijd afgeschreven pockets uit de bibliotheek mee als ik op fietsvakantie ga. Als je ze uit hebt, laat je ze achter of je geeft ze aan andere Nederlandse campinggasten. Maar deze tip terzijde: Ada beleefde wat dat aangaat deze vakantie pech met haar fiets in drie bedrijven.
Het eerste bedrijf begon in der Altstadt von Höxter, een plaatsje met prachtige vakwerkhuizen.
In een boekhandel kochten we het boek Weser-Radweg van Bikeline en 10 Ansichtkarten. Helaas hadden ze geen Briefmarke für Holland, dus daarvoor moesten we naar het postkantoor. Terwijl ik op de postzegels uit ging en € 200,- pinde, ging Ada zitten lezen aan de Weser. Toen ik bij haar kwam, kwam Ada met het voorstel om naar het begin van de Weser in Hann.Münden te rijden.
Soms zijn spontane invallen de beste, dus ik stemde in met dit plan van Ada. Daar ging de geplande rustdag, maar het idee om de rivier vanaf het samenvloeien van de Werra en de Fulda tot in ieder geval Bremen te volgen, leek mij wel wat. Maar eerst gingen we brood kopen voor onderweg. Op weg naar een supermarkt kwamen we een sportzaak tegen. Ada reed door naar een levensmiddelenwinkel, ik ging kijken voor een waterdicht jack, daar mijn ademende regenjas alleen nog maar ademde.
Om kwart voor 12 reden we op weg naar Hann.Münden. Het eerste bord van de Weser-Radweg, dat we zagen, was op een plek, waar we het niet verwachtten. Ik stopte snel. Ada deed dat schielijk, omdat er een auto achter haar zat. Later op de dag bleek deze misstap nog gevolgen te krijgen. Maar zo ver was het bij lange na nog niet.
We fietsten in zuidelijke richting langs de Weser. Vaak reden we over een vrij breed fietspad zonder ander verkeer.
Wel kwam je vaak andere fietsers met bepakking tegen. De beschrijving van de prachtige landschappen en schattige plaatsjes, die we onderweg passeerden over deze grotendeels vrij vlakke route, zal ik besparen.
Eén Duitser, die we onderweg gesproken hadden over onze plannen, zei: "Die Weser Radweg? Wunderhaft!"
En daarvan was geen woord gelogen. Wat een fantastisch gebied om in te fietsen!
Na het schattige plaatsje Barsfelde begon het klimmen vlak na Glashütte, in een bos tot we een meter of 40 boven de Weser waren. Hemeln was weer zo'n prachtig dorpje met veel vakwerkhuizen, maar de laatste 10 km naar Hann.Münden (spreek uit als Hannover Münden) waren de zwaarste, vooral voor Ada, die last kreeg van haar voet. We klommen etage voor etage hoger en bij Ada ging het kaarsje langzaam uit. Bij Gimte, een voorstadje van Hann.Münden, gaf ze boekje met de route aan mij, om ons door Hann.Münden te loodsen.
Dat lukte, maar er is een gezegde, dat luidt: in het zicht van de haven stranden. Dat gebeurde met Ada. Terwijl we de camping aan de andere kant van de Fulda al zagen liggen, stapte Ada af. Ze nam een paracetamol, want ze werd rillerig van de pijn. Na 10 minuten in het gras te hebben gezeten, kon ze het opbrengen om de laatste km van de 73 te fietsen. Over 2 bruggen kwamen we op de op een eiland gelegen camping.
Terwijl Ada op het terras met haar been omhoog zat, zette ik in mijn eentje de tent op. Daarna haalde ik Ada op, die meehinkelde. Gelukkig hielp het koelen in het water goed tegen de zwelling van de verstuikte voet. Ondertussen had Ada naar huis gebeld voor wat adviezen. Toch handig, een dochter, die fysiotherapie studeert.
Het spreekt voor zich, dat we de volgende dag een rustdag hielden in Hann.Münden.
Dat was geen straf, want het is een schitterend stadje. 's Ochtends verkende ik het hardlopend en daarna wandelden we in een rustig tempo en namen noodgedwongen regelmatig ons toevlucht tot een terrasje....
Het tweede bedrijf speelde na 2 dagen fietsen door het Wesergebirge in het stadje Rinteln. We hadden net boodschappen gedaan en waren op weg naar Campingplatz Doktor-See. We staken de drukke, doorgaande weg over, waarbij we een paar Duitse fietsers, die we de hele middag tegengekomen waren, inhaalden. Ik reed op kop op het fietspad langs de Hartlerstrasse aan de linkerkant van de weg, Ada daarachter, gevolgd door de Duitsers. Ik passeerde het eerstvolgende kruispunt, Die Drift, waar een auto stilstond. Wij kwamen van rechts en hadden voorrang. Meteen na mij trok de automobiliste op en ze reed Ada omver.
Ada stond gelukkig gelijk weer op en op wat schaafwondjes en blauwe plekken na, leek de schade mee te vallen. De fiets was er erger aan toe. Het stuur stond scheef. Dat was zo recht gebogen, maar het voorwiel was een heel ander verhaal. Er zat een dusdanige slag in, dat het niet meer normaal kon draaien. Het was inmiddels bijna half 7, dus de fietsenmakers zouden wel gesloten zijn. In mijn beste Duits legde ik aan de vrouw uit, dat zo onze vakantie in het honderd liep.
De net als wij geschrokken vrouw zocht derhalve naar hulp. "Ich werde mein Mann anrufen!" Een klein kwartier later kwam hij inderdaad aanrijden met een grotere wagen: een busje van de Feuerwehr.
Na enig overleg bracht hij Ada met fiets en bagage naar Campingplatz Doktor-See. De fiets nam hij daarna mee om te kijken, of hij vanavond nog te repareren was. Wij zetten, toch wel aangeslagen, de tent op en het mobieltje aan, zodat we telefonisch bereikbaar waren voor de brandweerman.
Ada kookte een kopje soep, toen de wagen van de Feuerwehr voor kwam rijden. Het karwei was geklaard. Ze hadden het voorwiel van een collega-brandweerman "getauscht", de banden verwisseld en zo konden ze om een uur of half 8 de fiets al weer afleveren. Bovendien kregen we een doos met wat lekkers.
Wij waren opgelucht, dat we de volgende dag onze reis gewoon konden vervolgen. Hoewel, gewoon? Je rijdt in het begin toch een stuk voorzichtiger. Je kunt het vergelijken met de eerste keren schaatsen, nadat je tegen de boarding bent geknald. Dan rij je toch langzamer en voorzichtiger, maar langzaam maar zeker krijg je weer meer durf en ga je op den duur weer in je eigen tempo rijden.
Deze dag reed Ada reden we naar Stolzenau. Stolz betekent trots, en dat ben ik op Ada, die de dag na de aanrijding zonder zeuren of klagen 80 km aflegt met een bepakte fiets. Siebe heeft dit vermogen tot afzien niet van een vreemde!
Het derde bedrijf speelt in de Stevenshof. Na een prachtige fietstocht door Ost-Friesland van Bad Zwischenahn kwamen we Bad Nieuwerschans, zoals de Duitsers het noemen. In Nieuwerschans hadden de de trein naar Groningen en na een overstap op Schiphol fietsten we vanaf Leiden Centraal naar huis.
Normaal gesproken eindig ik een vakantiedagboek met de dagafstand en de totaalafstand van de vakantie, in dit geval resp. 90 en 1295 km, gevolgd door een slotzin met een kwinkslag. Maar dankzij Ada was het geen gewone fietsvakantie. Toen de de Stevenshofdreef in 2 etappes overstaken, lag Ada weer op de grond. Het frame van haar fiets was doormidden gebroken. Ada had een zere knie en ontvelde vingers. En uiteraard zeer veel schrik in haar lijf.
We zetten de fiets, met hulp van een man, die ik van gezicht ken van het hardlopen, aan de kant van de weg. Ik reed door naar huis om de bagage snel af te laden en om terug te rijden voor Ada's bagage, ook om Ada's knie te kunnen ontzien. Zo eindigde de vakantie zonder het gebruikelijke "Samen uit, samen thuis".
Weer bij de Stevenshofdreef aangekomen, laadde Ada de bagage op mijn fiets en reed er mee naar huis, terwijl ik zo goed en zo kwaad als het ging de twee delen van het frame thuisbracht.
Het is een beetje zoals het verhaal van Paul Baumer, de hoofdpersoon uit "Van het Westelijke front geen nieuws" van Erich Maria Remarque, die 4 jaar lang de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog heeft overleeft en vlak voor het einde van die gruwelijke oorlog, terwijl een tijdelijke wapenstilstand is ingegaan, alsnog wordt doodgeschoten.
Gelukkig is dit veel minder ernstig, maar het was wederom stranden in het zicht van de haven. Maar het had allemaal veel ernstiger af kunnen lopen. Wat had er allemaal niet kunnen gebeuren, als het breken van het frame was gebeurd bij het uberqueren van een drukke weg of in een afdaling met hellingen van 10%. Ada verzuchtte dan ook: "Ik heb een goede beschermengel!"
Desalniettemin: de slotzin, die ik al had bedacht voor de rondrit door, langs en over LF4a, R1, Weser-Radweg en Ost-Friesland ging voor Ada helaas niet meer op: immer geradeaus und so weiter.
3 opmerkingen:
Heftige vakantie, en zo te zien inderdaad een goede beschermengel,
Het blijft een bizar verhaal met een goed einde. En wat zijn vrouwen toch flexibel, hè?
Ada is inderdaad zeer flexibel. Ze heeft met mij als levenspartner dan ook al bijna 30 jaar kunnen oefenen.....
Een reactie posten