Clubtrouw

Clubtrouw en betaald voetbal gaan bijna nooit samen. Veel spelers hoppen van club naar club, al dan niet ingefluisterd door zaakwaarnemers, die een aardig graantje meepikken van de transfervergoedingen. Voor clubtrouw moet je afdalen naar het amateurvoetbal en dan veelal in de lagere regionen. De meeste kans heb je in de "vriendenelftallen", die meestal vrij ver van de selectie verwijderd zijn.


Het gekke is, dat bij individuele sporten als schaatsen, atletiek en wielrennen clubtrouw veel vaker voorkomt dan bij teamsporten. Bij veel van deze verenigingen tref je leden aan, die al ruim een halve eeuw lid zijn van HUN club. Tourwinnaar en wereldkampioen Joop Zoetemelk is nog steeds lid van wielervereniging "Swift".
Afgelopen week nam zo'n clubicoon in Italië afscheid: Francesco Totti. Op 40-jarige leeftijd stopte hij na 25 jaar voor AS Roma gespeeld te hebben.

Ooit wilde Real Madrid hem dolgraag hebben, maar een salaris, dat 2 tot 3 keer zo hoog was kon deze clubman niet over de streep trekken. Het is mooi, dat er zelfs in de wereld van het grote geld mensen zijn, die trouw belangrijker vinden dan een blanco cheque.
Tegenwoordig zijn ze in het betaald voetbal in Nederland vrijwel uitgestorven, maar vroeger had iedere club wel een speler, die getooid was met de eretitel Mister en dan de naam van de club erachter. Een van de bekendste is Sjaak Swart, Mister Ajax. Zijn hele leven heeft hij alleen voor deze Amsterdamse club gespeeld.

Zelf ben ik inmiddels heel stilletjes 30 jaar lid van de IJVL. Uiteraard hoop ik er nog 30 jaar aan vast te kunnen knopen. Maar bij leven en welzijn zal dat geen probleem zijn. En dat is nu het leuke van een individuele sport: je kunt ook prima samen sporten met leden van andere verenigingen. De "Krasse knarren" zijn een allegaartje van schaatsers van diverse ijsclubs, die al een paar decennia zowel in de Leidse IJshal als op natuurijs veel schaatsplezier met elkaar beleven. Clubtrouw staat dat niet in de weg.

Heen en weer

Het was in vergelijking met de afgelopen dagen behoorlijk was frisser geworden.

Daar ik gisterenavond al had getraind, zou ik vandaag niet gaan lopen, terwijl de kans op buien niet ideaal is om de skeelers weer tevoorschijn te halen. Maar geen nood. Mijn vrouw had wel wat voor mij te doen. Allereerst mocht ik een fiets ophalen van een van mijn dochters, die in de buurt van het Centraal Station al een paar weken gestald stond. Daar het er niet naar uit zag, dat deze de komende weken niet gebruikt zou gaan worden, zou de fiets op een gegeven moment aangemerkt kunnen worden als "weesfiets".

Als dit zou gebeuren, zou de fiets geruimd kunnen worden in het kader van "Fiets fout=fiets weg". Daar zaten we natuurlijk niet op te wachten. Voordat ik naar de binnenstad van Leiden fietste, hoorde ik de telefoon. Mijn vrouw had een tas thuis laten staan. Of ik deze wilde brengen?
Natuurlijk deed ik dat, waarna ik naar de bewuste stalling toe reed. De fiets stond inderdaad op de aangegeven plek. Ik fietste naar station De Vink toe, stalde mijn fiets daar, nam de trein naar Leiden Centraal en trapte met de fiets van mijn dochter naar huis toe.
Daar vandaan wandelde ik naar De Vink om vandaar naar de volkstuin, waar ik water gaf in de planten in de kas. De rest van de uitgepote plantjes hoefde ik niet te doen. Daar zorgde de regenbui, waarin ik terecht gekomen wel voor.

Na mijn plicht verricht te hebben reed ik op huis aan. Met al dat heen en weer fietsen had ik vanmorgen 26 kilometer gefietst. U ziet het: ik krijg het heen en weer van mijn vrouw....

Zomeravondtraining

Na in de tuin gegeten te hebben, stapte ik om 7 uur op de fiets naar het clubhuis van "Swift", waarvandaan we om half 8 zouden vertrekken voor de wekelijkse droogtraining van de IJVL, waarvan ik al 30 jaar lid ben.

Dit betekent, dat ik inmiddels al 30 jaar ervaring heb met droogtraining en al heel veel oefeningen ken. Nu kan ik wel zeggen, dat ik heel veel oefeningen kan, maar dat zijn er altijd minder dan ik ken, daar ik niet alles goed uitvoer. Zoals bij de meeste mensen: ik ken meer dan dat ik kan.

Het is een hele prestatie van Elwin den Dulk, dat hij iedere keer weer nieuwe oefeningen voor deze oude rot heeft.

Vanaf "Swift" waren we naar het Romeinse fort gelopen.

Daar hadden we de gebruikelijke inwerkoefeningen zoals kruispasjes, hielaanslag en knieheffen, maar ook eentje, die een beetje in de vergetelheid was geraakt: kaatssprongen.

Na wat gewone Steigerungen kregen we een variant, waarbij we veel meer op onze voorvoet moesten landen en meteen weer afzetten. Een totaal andere manier van lopen!

Er volgde een blok elastieken, waarbij ik aan Frank Damen was gekoppeld. Om beurten moesten we hangen in de elastieken en dan rustig maar krachtig af moesten zetten en degene, die je tegenhield als het ware vooruit trekken. Daar ik nog niet volledig hersteld ban van de marathon van Leiden, was "mijn" elastiek minder strak gespannen dan die van Frank.
Na een rondje grondoefeningen met ook weer nieuwe varianten, die we morgen waarschijnlijk zullen voelen, kwamen de schaatsstappen in de elastieken opnieuw aan de orde, maar nu dynamischer.

Daarna liepen we terug naar "Swift". Daarmee zat de droogtraining er weer op op deze toch weer warme dag. Maar daardoor hadden we een heerlijke temperatuur bij deze zomeravondtraining.

Giro

De afgelopen week stond het bloedstollende slot van de Giro in het middelpunt der aandacht.

De uitdrukking "Het wordt billenknijpen" kon dit keer met recht letterlijk genomen worden.

Hoe spannend wil je het hebben met 6 man binnen de 90 seconden. In principe konden ze allemaal de Giro winnen.

Natuurlijk was tijdritspecialist Tom Dumoulin op voorhand de favoriet, maar een lekke band of een slippertje en een renner uit een ander zou de Giro winnen.

Maar gelukkig ging vandaag alles goed voor de Nederlandse kampioen tijdrijden, die het laatste roze van de Giro won.

Het Giroblauw was voor Mikel Landa. De Spanjaard won het bergklassement.

Maar Nederland in het algemeen en Limburg in het bijzonder kon het hardste juichen.

Voor het eerst in 100 jaar won een Nederlander het algemeen klassement van de Giro d'Italia.

Daarmee plaatst Tom Dumoulin zich in een heel bijzonder rijtje. Tot nu toe hadden slechts 2 Nederlanders een grote wielerronde gewonnen.

In 1967 won Jan Janssen de Vuelta a España en in 1968 de Tour de France.

In 1979 en 1980 volgde Joop Zoetemelk dit goede voorbeeld door achtereenvolgend de Ronde van Spanje en de Ronde van Frankrijk zegevierend af te sluiten.

Mogen we de naam van de Giro-winnaar van 2017 alvast noteren als Tour-winnaar van 2018?

Aardbeien

Vanmorgen stonden we om 7 uur op. We wilden na het ontbijt meteen naar de volkstuin toe. Dat lukte. Om 8 uur zaten we op de fiets er naar toe. We wilden wat klussen op de tuin doen voordat de stralende zon het echt heet zou maken.

Bij de tuin aangekomen ging Ada onkruid wieden, terwijl ik de planten in de kas water gaf alsmede de bonen en de courgettes op het land. Toen ik daar mee klaar was, vroeg ik aan de vrouw met de groene vingers: "Heb je nog een klus voor me?"
"Je mag de aardbeienplanten water geven. Dan kunnen ze nog beter groeien."

Daar aardbeien mijn lievelingsfruit is, had ik verder geen aanmoediging nodig. Ik deed het met alle liefde. Na al 3 kwartier met de gieter naar en van de sloot gelopen te hebben, kwam daar nog een half uur bij. Er kwam geen klacht over mijn lippen. Alleen al het visioen van verse aardbeien tussen mijn lippen....

Tropentraining

Meteen na het ontbijt ging mijn vrouw naar de volkstuin. Vanwege de verwachte tropische temperaturen moesten de planten vroeg water krijgen. Zelf deed ik dat thuis in de tuin en voor het huis, voordat ik naar de binnenstad van Leiden fietste om boodschappen te doen.
Om half 12 fietste ik ook naar de volkstuin. De hitte viel op je. Ada had nog een klusje voor me.

Ik moest, pardon, ik mocht de haag knippen.

Om half 1 fietste ik naar mijn schoonouders toe met de eerste sla en andijvie van het land. Na bij hen wat gedronken te hebben reed ik op huis aan, waar ik binnen at omdat het in de tuin op het zuiden niet te harden was.

Desondanks kriebelde het bij mij. Een kleine week na de marathon had ik wel zin om te gaan lopen. Gezien de hitte zou het een hersteltraining worden van een kilometer of 4 worden. Uiteraard zocht ik zoveel mogelijk schaduw.

Het lopen ging heel aardig voor de eerste loop na de marathon. Natuurlijk ging ik niet voluit.
Na me gedoucht te hebben, knipte ik mijn nagels, terwijl ik de slotklim van de Giro d'Italia volgde, die werd gewonnen door de Fransman Thibaut Pinot.

Tom Dumoulin kwam binnen met een achterstand van 15 seconden.

Dit resulteerde in deze tussenstand aan de vooravond van de slottijdrit van bijna 30 kilometer.

Alfred Hitchcock had dit kunnen verzinnen.

We kunnen morgen nog een hete dag tegemoet zien.

In het zicht van de haven

Het zal niemand ontgaan zijn, dat het in dit Hemelvaartsweekeinde zomers warm is in Nederland. Fijn voor iedereen die vrij is en van het zonnige weer kan genieten.

Voor de schaatsers op natuurijs onder ons ziet de verwachting er de komende week een tikkeltje minder uit.

In de 30-dagen anomalie is goed te zien, hoe snel de te koude periode vanaf 10 april is weggepoetst door het thermisch geweld van de afgelopen week.

Hierboven die van 5 mei, hieronder die van vandaag.

Hieruit blijkt eens te meer, hoe snel de temperaturen oplopen Dat deed het vandaag ook in Italië, waar Tom Dumoulin vandaag zijn roze leiderstrui in de voorlaatste bergetappe kwijtraakte.

Voor de derde keer in 2 jaar tijd dreigt een Nederlander in het zicht van de haven te stranden in een van de 3 grote ronden. Dumoulin verloor in 2015 de rode trui in de Vuelta op de voorlaatste dag, Steven Kruijswijk vorig jaar een dag eerder de roze trui en vandaag volgde Dumoulin dat slechte voorbeeld. Wat is dat toch? Is het toeval? Kunnen we slechter met de druk van het favoriet zijn omgaan? Is het het euforische gevoel van "We zijn er al!", waar Nederlanders nogal een handje van hebben? Of is dat het karma, wat Vincenzo Nibali gisterenavond ter sprake bracht?
Het is nog niet verloren, want er komt zondag nog een tijdrit van 30 kilometer, maar je kunt daarin altijd beter met een voorsprong beginnen, ook al ben je specialist in de race tegen de klok. Vooralsnog kunnen we nog geen "Gloria" aanheffen.

Of "we" de Giro winnen weet ik uiteraard niet, maar wel weet ik, dat ik de komende week volledig in Italiaanse sferen ben.

"Het oude was zeker afgeragd...."

Een oeroude traditie op Hemelvaartsdag is dauwtrappen. Dan sta je bij het ochtendgloren op en maak je een flinke wandeling bij het krieken van de dag. Aan het eerste deel van de traditie hield ik me keurig, de wandeling was echter kort en na de sanitaire stop kroop ik om 5 uur weer in bed voor de slaap der rechtvaardigen.
Om half 8 stapten mijn vrouw en ik uit bed op deze zonovergoten Hemelvaartsdag. Het was inderdaad hemels weer.

Na het ontbijt fietsten we naar de volkstuin, waar ik de planten water gaf en de lege regentonnen omkeerde om het drab op de bodem eruit te laten lopen. Ada was inmiddels aan het werk met haar groene vingers: onkruid wieden en wat plantjes poten. Terwijl mijn vrouw tot 1 uur op de tuin bleef, fietste ik om 11 uur naar huis om het blog bij te werken en met wat vergeefse pogingen mijn Italiaans flink te verbeteren met het oog op "Viva Verdi & Rossini" volgende week zaterdag.

Om 2 uur reed ik in wielerkleding samen met mijn vrouw naar Hillegom, waar we op bezoek gingen bij Joep. Gedrieën wandelden we naar de Hoofdstraat, waar we op het terras van "De Houttuin" genoeglijk aan koffie en bier zaten. Terwijl we rustig met elkaar zaten te praten, gebeurde er van alles om ons heen.
Het begon met twee mannen van een flink eind in de 20. Zij hadden twee flesjes bier besteld en constateerden, dat de uiterste houdbaarheidsdatum februari 2017 was.
De gezellige ober verblikte en verbloosde niet en diende de heren van repliek met: "De smaak wordt er alleen maar voller van!"
Ik kon het niet nalaten om een duit in het zakje te doen: "Hoe ouder de wijn, hoe duurder die wordt."

Dit inkoppertje liet de ober niet aan zijn neus voorbij gaan: "Dus heren, jullie boffen nog met de prijs van dit bier."
Achter mij zat een groep van 10 mannen en vrouwen, waarvan aan de tatouages van 2 mannen te zien was, dat zij Feyenoord-fans waren. Er werden over en weer wat geintjes over het betalen van de rekening betaald, toen een van de mannen zich liet ontvallen, dat hij zijn vakantiegeld net binnen had gekregen.
"Mooi", kreeg hij van een andere man te horen: "Dan kun jij mooi de rekening betalen."
"Niks ervan", zei zijn vrouw: "We hebben al een bestemming voor dat geld. We gaan een nieuw bed kopen."

Hierop antwoordde een derde man heel snedig: "Het oude was zeker afgeragd...."
Ik lag in een deuk van het lachen.
Maar denk nu niet, dat dit alles was. Even later kwam er, het was inmiddels een uur of 5, een man van onze leeftijd op de twee mannen van het rijpe bier afgestapt met de mededeling: "Ik kom jullie de huid vol schelden."
Op het terras met zo'n 20 gasten begon hij zijn epistel: "Nou zitten jullie altijd de godganse dag op jullie mobiel. Ik probeer jullie al vanaf half 3 te bereiken, want wij zouden gaan varen met elkaar. Ik heb jullie gebeld, geappt en heb een mailtje gestuurd. Al die tijd heb ik staan wachten op jullie antwoord."

Daarna deed hij, waarvoor hij gekomen was: de twee verbouwereerde mannen de huid vol schelden op een vol terras. Hij draaide zich om en wandelde rustig weg.

Nu pas snap ik, waarom "The Beatles" destijds persé in Hillegom op wilde treden....

Kansloos

Zelden was tijdens een finale een ploeg letterlijk kansloos. In 90 minuten wist Ajax tot de slotseconden niet één kans te forceren in de wedstrijd tegen Manchester United.

De sluwe vos José Mourinho had met een combinatie van het Italiaanse catenaccio en het Britse kick and rush het antwoord gevonden op het felle jagen van het jeugdigste elftal, dat ooit de finale van een Europa Cup speelde.

Het is de Engelsen gegund in deze wellicht meest emotionele week in de geschiedenis van Manchester al blijf ik er bij, dat deze wedstrijd uit piëteit met de slachtoffers van de walgelijke aanslag in de Manchester Arena minstens 2 weken had moeten worden uitgesteld.

Maar in de wereld van het grote geld, dat het internationale voetbal is geworden, is voor dit soort sentimenten, dat we vroeger gewoon fatsoen noemden, geen plek. Wat dat aangaat heeft de club van het grote geld het gewonnen van de opleidingsclub.
Wat dat aangaat doet het me denken aan de kansloze missie van Ajax in 1969 tegen A.C. Milan. De eerste Nederlandse finalist in de Europa Cup I ging met 4-1 kansloos ten onder. Ajax renoveerde het talentvolle elftal met enkele gerichte aankopen en nadat Feyenoord het jaar erop A.C. Milan uitschakelde won het later als eerste Nederlandse club de Europa Cup I.
Daarna was de beker met de grote oren 3 jaar op rij voor Ajax. Waar kan ik voor de herhaling van deze trits tekenen?
Hoe dan ook gaan er weer goede tijden aanbreken voor het Nederlandse voetbal. Ajax bulkt van het talent, maar ook bij Feyenoord lopen er zeer goede jonge spelers rond. Rusland gaan we waarschijnlijk niet halen, maar Oranje miste in 1982, 1984 en 1986 ook de grote toernooien om in 1988 Europees kampioen te worden.

Op dit moment zit Oranje in een dip, maar er komen andere tijden.

Marathonrevolutie

Eind april had ik een stuk geschreven over de marathonrevolutie. Voor mijn doen had ik door omstandigheden weinig getraind. Afgelopen zondag kon ik zien, waar dit allemaal toe zou leiden. Welnu, het antwoord was duidelijk: ik had mijn langzaamste marathon gelopen.

Toch is dit niet het hele verhaal. Het ligt wat genuanceerder. Als je de eerste en de tweede halve marathon bekijkt, dan zie je een flink verval: 2.13.07 om 2.28.04. Net geen kwartier.

Normaal gesproken zou ik ontevreden zijn met zo'n verval. Dat wordt anders als je het weer erbij betrekt. De eerste helft was het grotendeels bewolkt, vanaf Hoogmade, de geboorteplek van mijn moeder, werd het zonnig. Mijn schat van een moeder had dan ook een zonnig karakter, dus dat klopt helemaal.

In deze tijd van het jaar scheelt dat al gauw een graad of 5. Met de ervaring van 15 uitgelopen marathons kan ik u verzekeren, dat 19 graden of 24 graden met hardlopen een wereld van verschil maakt.

Desondanks zat in mijn ogen het grootste deel van het verval in het maken van te weinig kilometers. Het verschil tussen 2 of 3 maal een 30 kilometer is toch wel erg groot. Ik kon het wat hogere tempo in de eerste halve marathon simpelweg niet volhouden bij gebrek aan het échte duurwerk. Wat dat aangaat zit ik helemaal op de lijn van Miranda Boonstra.
Een marathon vraagt om kilometers maken. Zorg ervoor, dat je die in een mooie omgeving loopt, zodat je tijdens het hardlopen niet alleen van het kilometervreten, maar ook van de mooie natuur kunt genieten!

Manchester in rouw

Het was een kop, die ik voor aanstaande donderdag in gedachten had als Ajax morgen Manchester United in de finale van de Europa League geklopt zou hebben. De rouw was figuurlijk bedoeld.

Vanmorgen hoorde ik op de radio het afschuwelijke bericht, dat Manchester letterlijk in rouw is ondergedompeld, doordat een godsdienstwaanzinnige zich in de Manchester Arena heeft opgeblazen bij een popconcert.

In deze sfeer zou de finale morgen in Stockholm gespeeld moeten worden. Mijn mening is dat deze finale afgelast moet worden. Welke voetballer uit Manchester is er met zijn hoofd bij? Het is immers weer eens duidelijk: sport is de belangrijkste bijzaak in het leven. Bijzaak inderdaad.
In de wereld van het grote geld, dat voetbal inmiddels toch wel genoemd kan worden, zal het thema vermoedelijk zijn: the show must go on. Het Heizeldrama is hier een afschuwelijk voorbeeld van. Ondanks 39 doden ging de wedstrijd gewoon door.

Het kostte enige moeite om de wedstrijd tussen Liverpool en Nottingham Forest stil te leggen tijdens the Hillsborough disaster in 1989.

F.C. Twente moest in 1990 de dag na de vuurwerkramp van Enschede de uitwedstrijd in "De Kuip" tegen Feyenoord spelen. De KNVB eist van de Tukkers dat er wordt gespeeld. De wedstrijd eindigt in een 1-1 gelijkspel, waardoor F.C. Twente op een haar na Europees voetbal misloopt. Maar er is niemand die daar om maalt op dat moment.

En in deze sfeer zou de wedstrijd gespeeld moeten worden? Hoezo eerlijke strijd? Zeker voor de aanhangers van Manchester United is het voetbalfeest al bedorven voor het begonnen is.

Ik maak me echter geen enkele illusie. "The show must go on" na de aanslag op de ploeg van Israël bij de Olympische Spelen in 1972 spreekt wat dat betreft boekdelen.

Zelfs een aanslag op de spelersbus van Borussia Dortmund kon de bobo's van de UEFA niet vermurwen. Er moest en zou de volgende avond gespeeld worden tegen AS Monaco. De aangeslagen Duitsers gingen, zoals te verwachten was, kopje onder in die wedstrijd.
Twee weken uitstel van de wedstrijd lijkt me het minste. Hoe kun je als Manchester United nog juichen als je de Europa League wint terwijl je stad in rouw gedompeld is?
Een nog mooier statement tegen het terrorisme zou zijn om de wedstrijd af te lassen en beide teams als winnaar uit te roepen onder het motto "sport verbroedert".

Toeschouwer

Er is een bepaalde wisselwerking tussen de sporter en de toeschouwers. Gisteren was dat duidelijk te merken. Als je een marathon loopt, dan maakt het fysiek gezien niets uit of je voor een groep enthousiaste toeschouwers of dat je in je eentje door de polders zwoegt. Mentaal is het echter wel een wereld van verschil.

Gisteren was dat weer duidelijk te merken bij de marathon van Leiden, waarbij Oud Ade weer voor het absolute hoogtepunt van de dag zorgde. Op het punt, waar vrijwel iedereen het moeilijk krijgt zorgt enthousiast publiek ervoor, dat je vleugels krijgt.

Precies wat er bij de Elfstedentocht in Bartlehiem gebeurt.

Bij het voetbal noemen ze de supporters wel de twaalfde man. Dit verklaart ook, waarom clubs thuis vaker winnen dan uit. Fysiek zou er geen verschil mogen zijn, maar in de praktijk is dat er wel degelijk. Zie het verschil bij landskampioen Feyenoord. Alle nederlagen zijn dit jaar bij uitwedstrijden geleden, in "De Kuip" stonden de Rotterdammers bij wijze van spreken al met 1-0 voor bij de aanvang van de wedstrijd. Het legioen heeft, ook al spelen ze niet mee, toch een bepaalde invloed op de spelers van beide clubs.

Waar ik gisteren sporter was, die aangemoedigd werd, daar was ik vandaag toeschouwer. Mijn trainingsmaten van de IJVL hadden vanavond droogtraining onder leiding van Elwin den Dulk. Om 8 uur fietste ik naar "Cronesteyn", waar zij een looptraining hadden. Vandaag was dat aan mij niet besteed. Het lichaam moet zich nog herstellen van de inspanning die marathon heet. Zo kon ik de droogtraining ook een keer van de andere kant bekijken.

Want zo vaak krijgen we bij de droogtraining geen toeschouwers....