woensdag 27 maart 2024

Laatste kinderpartijtje

Het eerste schaatsseizoen in IJshal De Vliet loopt zoetjesaan op zijn laatste benen voor wat betreft het langebaanschaatsen. De 250-meterbaan sluit aanstaande zondag. Beneden blijven de ijshockeybaan en de funbaan open, zodat de kunstschaatsers, ijshockeyers en shorttrackers door kunnen blijven schaatsen op zomerijs.

Na vanmorgen boodschappen gedaan te hebben op de Boerenmarkt en "De Helianth", fietste ik na de lunch naar de Marie Diebenplaats om voor de laatste keer dit seizoen een kinderpartijtje te begeleiden.
Ik zorgde ervoor, dat ik ruim op tijd aanwezig was. In de kleedkamer kwam een medewerker van de IJshal naar me toe. Door een misverstand hadden de ouders van de jarige zelf ook een trainer geregeld.
"Geen probleem, dan geven we toch samen les", antwoordde ik.
Ik wandelde naar de funbaan, waar mij een verrassing wachtte. Een voormalige collega van mijn vrouw had het partijtje geregeld en enkele kinderen reden rond in een IHCL-trainingspak. Een jongere van de oudste shorttrackvereniging van Nederland was de tweede trainer. Dit was weer eens wat anders van een doorsnee partijtje.

We begonnen met de hele groep, waarbij ik de basisvaardigheden uitlegde op een speelse manier. Na een minuut of 10 nam de jonge trainer de beste van de groep onder zijn hoede, terwijl ik aan de hand van de reus, de ooievaar, die vliegt en landt op het nest en die kikkers probeert te vangen de anderen een paar basisvaardigheden bijbracht.
Bij het vallen bleek, hoe vaardig de IHCL-ers waren met de valoefeningen. Na de slang, waarbij we heen en weer slingerden, sloten he het laatste kinderpartijtje af met jet toezingen van de jarige en "De boom wordt hoe langer hoe dikker".
Voor het uitrijden gingen de kinderen naar de 250-meterbaan, waar ze zich uit konden leven. Ik reed op de funbaan nog een tijdje rond met een kind, dat voor het eerst op noren reed.
Ik reed na afloop naar de volkstuin, waar Ada nog een klusje voor me had: een stuk grond omspitten. Zo kreeg ik aan het eind van de middag nog een rugspiertraining.

dinsdag 26 maart 2024

36 vlak

Vanmorgen was alweer de voorlaatste training van de "Krasse knarren" van het eerste seizoen in IJshal De Vliet. Om half 9 fietste ik er dus heen. Om kwart over 9 stapte ik op een spiegelgladde ijsvloer voor de gebruikelijke piramide. Ik was benieuwd, hoe ik de 150 rondjes van de Tulpenbollenmarathon had verteerd.

Welnu, de eerste 4 rondjes had ik het best zwaar. Het tempo lag vrij hoog en ik was nog niet warmgedraaid.

Naarmate de afstanden langer werden, ging het steeds beter. Vooral bij de eerste serie van 16 rondjes van 250 meter, die na een rustig begin steeds sneller ging. Ik kon zowaar nog mee met een paar rondjes 34 hoog en een hele serie 35-ers. Alleen toen er rondjes 33 op het bord verschenen, moest ik afhaken.

De lakmoesproef kwam bij de 20 rondjes. Zou ik de hogere snelheid ook vast kunnen houden bij de 5 kilometer, die ik op kop zou schaatsen? Het antwoord kwam al vrij snel. De eerste rondjes gingen in 36 seconden en de rest van de serie bleven alle rondjes onder de 37 seconden. Een vlak schema van alleen maar 36-ers. Je zou gaan denken, dat ik een stayer ben....

De volgende steeds korter wordende series moest ik de snelsten laten gaan, maar kon ik als kopman van de achterhoede steeds in de 35 seconden blijven. Na de gedwongen rustperiode in februari piekte ik bij de Bert Grotenhuis Bokaal en na een week herstel kan ik constateren, dat ik in topvorm ben.
Dat komt mooi uit, want na het schaatsseizoen heb ik nog 6 weken om me voor te bereiden op de Leiden Marathon. De goede conditie moet ik dan om gaan zetten in een goede loopconditie. 
Om daaraan te werken, liep ik bij thuiskomst nog "even" ruim 4 kilometer om na de lunch nog een kleine 20 kilometer uit te fietsen. Een ietwat onevenwichtige wintertriatlon na 20 rondjes in 36 vlak geschaatst te hebben.

maandag 25 maart 2024

Gezinsverpakking

Vandaag was mijn laatste reguliere schaatsles voor de Schaatsschool in IJshal De Vliet voor dit seizoen.
Om half 9 pedaleerde ik naar de Marie Diebenplaats, waar we na de dweilpauze de spiegelgladde ijsvloer konden betreden. 
Nu is het altijd een vraagteken, hoeveel schaatsers op de schaatsles voor de beginnersgroep op komen. Vlak na de Boekenweek 2024 was het een kwartet met een soort gezinsverpakking.

Een echtpaar, dat vaak kwam, had hun dochter meegenomen. De juf was ziek en een vervanger was niet beschikbaar. Het kind ging dus mee naar de schaatsles. Hier is dus sprake van een goede opvoeding.

Want de afgelopen winter zou wel eens ons voorland kunnen worden voor wat betreft het schaatsen op natuurijs. De hele schaatscultuur van dit kleine land aan de Noordzee komt door het steeds sporadischer worden van natuurijs zwaar onder druk te komen.

(Open bovenstaand artikel uit het NRC in een nieuw tabblad. Daarna is het te vergroten tot leesbare letters)
Dit is precies de reden, waarom ik regelmatig als schaatser bij klimaatdemonstraties te vinden ben.

Maar nu even niet. Ik stond voor een viertal schaatsers, die ik beter wilde laten schaatsen. En het mooie van schaatsles geven aan jong en oud is, dat kinderen veel sneller leren dan volwassenen. Hoe ouder je bent, hoe meer je af moet leren en afleren is moeilijker dan aanleren. Kinderen hoeven vrijwel niets af te leren, dus hun vooruitgang is veel groter.

Door de aanwezigheid van een kind was de schaatsles speelser dan anders, maar de schaatstechniek komt zo ook voldoende aan bod. Na de les gingen we met de trainers en de lesschaatsers naar de barruimte boven, waar we konden genieten van warme chocolademelk en zelfgebakken taart.


Thuisgekomen was ik van plan om een kilometer of 5 hard te lopen, maar mijn vrouw had andere plannen. Op de volkstuin hadden we een paal liggen, die geschikt was om een jonge boom te ondersteunen. Nu wilde een zus van Ada in haar tuin een appelboom planten.

Transportbedrijf Breed mocht de paal milieuvriendelijk naar Ada's ouders vervoeren, waar haar zus op dat moment aanwezig was.

Grappig om te zien, hoe ruim auto's om je heen rijden bij het inhalen. Bang voor de punt? Ik heb nog geen fietser achteruit zien rijden....
Nu had mijn vrouw nog een klusje, waarbij ze wat hulp kon gebruiken op de volkstuin. Een schuurtje moest leeggeruimd worden en de bruikbare houten stokken, balken en planken moest gescheiden worden van de onbruikbare.

Dat betekende een klein uurtje bukken en sjouwen. Geen zwaar werk, maar daar ik geen brood bij me had, begon mijn maag te knorren. De stukken taart waren kennelijk verteerd.
Ik fietste naar huis, waar ik om 3 uur brood smeerde. De looptraining doe ik morgen wel.

zondag 24 maart 2024

Triomf der techniek, of "Daar kom ik mijn bed niet voor uit!"

Na het succes van de eerste Oliebollenmarathon eind december werd er gezocht naar een toepasselijke afsluiting van het eerste schaatsseizoen in IJshal De Vliet. Deze werd gevonden in de Tulpenbollenmarathon. Het grote verschil zat erin, dat we de oliebollen wel aten en de tulpenbollen niet.

Ik had contractverlenging gekregen van de organisatie om als degelijke diesel voorop te rijden bij de langzaamste groep, die 75 rondjes zou rijden. Zodoende mocht ik voor de derde keer in 4 dagen tijd om 6 uur opstaan. Bofte ik even!

Ik zag in mijn eentje aan de ontbijttafel en om kwart over 7 trok ik mijn jas en mijn schoenen aan en fietste naar IJshal De Vliet, waar ik op deze winderige en wisselvallige dag aankwam met de kilometerteller van de maand maart op 538 kilometer.


In de trainerskleedkamer trok ik mijn schaatsen aan. Onderwijl werd er om mij heen driftig heen en weer gelopen. De transponders deden het wel, maar de tenaamstelling was bij allemaal Schaatsschool in plaats van Schaatsschool 1 et cetera.

Ik werd daar niet warm of koud van.

Ik schaats al bijna een kwart eeuw met een rondenteller en deze doet het bijna altijd feilloos. Een transponder is handiger, maar ja, dan moet de techniek wel meewerken. En vandaag was het niet bepaald een "Triomf der techniek"!

Het werd nog erger toen we klaarstonden voor de loze ronde en het aantal ronden per groep werd omgeroepen: "De snelste groep 150, de middengroep 100 en de langzaamste groep 50 rondjes."

Het enige wat deze voorrijder uit kon brengen was: "Daar kom ik mijn bed niet voor uit!"

In mijn contract stond toch duidelijk te lezen: "De voorrijder rijdt tenminste 75 ronden op kop en is gerechtigd dit aantal te verdubbelen."
En bij mij geldt: een man een man, een woord een woord.

En zo begon ik aan de taak, die ik op mij genomen had.




Het was een zware taak, die ik op me genomen had, want pal achter mij reed Dennis van der Hoorn. 

Een roemrijk schaatsgeslacht, want tot driemaal toe werd een Elfstedentocht gewonnen door een Van der Hoorn

De opdracht was dus duidelijk: deze Van der Hoorn voorblijven. Daarvoor moet je echter over een puike conditie beschikken. Met een onorthodox trainingsschema zorgde ik met 503 rondjes in Haarlem ervoor, dat ik in topconditie aan de start stond.

We waren de 50 ronden gepasseerd, die naar schatting in 42 seconden per ronde gingen, toen er een man van de snelle groep, die constant rondjes 31 reden, op het rechte stuk onderuit ging. Wij temporiseerden, want hij moest van het ijs geholpen worden. Daar er genoeg mensen waren om te helpen, reden wij in aangepast tempo door. Het heeft geen zin om daar met nog eens 10 schaatsers omheen te gaan staan.
Niet veel later ging een andere man op precies dezelfde plek onderuit en nog weer later een derde.

Door de valpartijen werd het een stuk onoverzichtelijker.

Op een gegeven moment hadden we meer rondjes gereden dan de middelste groep.
 
Maar dat kwam ook, doordat de voorrijder van die groep een tijdje rechtop moest rijden en de geleende transponder zodoende niet meer de ronden van de middengroep aangaf.

De handmatige rondenteller versloeg hier de triomf der techniek. Ik riep het aantal gewoon naar speaker Evert Tazelaar. Na 75 rondjes verliet een substantieel deel van mijn groep ons peloton en reed ik met een selecte groep door naar de 100 rondjes.
Daarna ging ik solo naar de 150 ronden toe, waarvan de groep die voor deze afstand ging, nog maar een twaalftal ronden verwijderd was.

Op een steeds legere baan volbracht ook ik deze afstand.
Na een tweetal bekers warme chocolademelk en een handvol paaseieren wandelde ik naar de kleedkamer toe. Met een bos tulpen. Het moet natuurlijk wel in stijl blijven....

zaterdag 23 maart 2024

Rondom "De Horsten"

Het weer was beter dan voorspeld voor onze omgeving, maar één ding klopte helemaal. Ten opzichte van woensdag was de temperatuur flink gekelderd.
Vooral in combinatie met windkracht 5 zorgde dat voor een nog lagere gevoelstemperatuur.
Mijn vrouw en ik ontbeten samen, nadat wij uit dromenland waren ontwaakt.
Daarna vertrok Ada naar de volkstuin, waar zij de hele dag aan de slag zou gaan. Ik ging de wekelijkse boodschappen doen bij "De Helianth" voor mijn schoonouders en onszelf. Ons deel bracht ik thuis, waarna ik naar Ada's ouders fietste.
Vandaar trapte ik naar "De Horsten". Ik had met Hans Boers afgesproken om een rondje van 6 kilometer zou gaan hardlopen door dit koninklijke landgoed.

Na op deze frisse maartse dag over verharde en onverharde paden te hebben gelopen, fietste ik naar de volkstuin toe, waar ik een paar boterhammen at, voordat ik volgens afspraak mest ging scheppen. Op een gegeven moment, toen ik bijna klaar was, ging ik mijn rug voelen.

Daar ik morgen op kop ga rijden bij de Tulpenbollenmarathon in IJshal De Vliet, de opvolger van de Oliebollenmarathon, stopte ik. Je moet naar je lichaam luisteren als je niets wilt forceren. Ik ging naar huis om me te douchen na een rondje in en om "De Horsten".

vrijdag 22 maart 2024

Laatste schaatsles IJVL

Het eerste seizoen van IJshal De Vliet nadert zijn einde met rasse schreden. Vandaag was de laatste schaatsles van de kinderen van de IJVL en traditiegetrouw sloten we dat af met de gebruikelijke Mini-Elfstedentocht.

Nadat de wekker om 6 uur rinkelde, reisden mijn vrouw en ik op deze druilerige dag naar Rotterdam, waar we een gezellige maar vermoeiende dag hadden met onze kleinzoons.

Ik reisde wat eerder terug naar de Sleutelstad, zodat ik nog een klein beetje kon helpen bij de opbouw van de hindernissen op de 250-meterbaan. Walter Boon had alles weer netjes uitgewerkt en ten opzichte van een tweetal weken geleden nog wat verbeteringen aangebracht.

Walter reed de eerste ronde voorop rijden, waarna de kinderen met de stempelkaart 2, 3 of 4 rondjes moesten rijden voordat ze een spempel kregen.
Ik reed een beetje als een vliegende kiep rond om alles in de gaten te houden en af en toe een handje te helpen.

Ook maakte ik de nodige foto's van de Mini-Elfstedentocht, maar ik was niet de enige. Het geeft een goed beeld van de laatste schaatsles.

Het geeft een goed overzicht van de meeste hindernissen.



De trainers van de vrijdagmiddag kregen hulp van diverse ouders, waarvoor onze hartelijke dank.

Zodoende was het slotakkoord geslaagd te noemen.

Ik maak een diepe buiging voor alle hulp, die de trainers vandaag kregen.

Voordat we aan de patat, frikandellen en kroketten konden gaan beginnen, kregen de kinderen hun schaatsdiploma. Het eerste seizoen in IJshal De Vliet is op een oor na gevild.

De tijd vliegt soms.

donderdag 21 maart 2024

Herstellingsvermogen

De wekker stond op kwart over 6. Mijn vrouw had afgesproken om met een vriendin te gaan wandelen en zij zou de trein van 7.23 vanaf Leiden Centraal nemen. Daar ik toch wakker was, kleedde ik me ook maar aan.
Aan de ontbijttafel kreeg ik een appje, of ik vandaag na het schaatsen nog een klusje wilde doen op de volkstuin. Uiteraard deed ik dat met liefde voor haar.

Daar ik nog tijd genoeg had, besloot ik op weg naar IJshal De Vliet via de volkstuin te gaan. Ik bracht meteen het groente- en fruitafval weg voor in het compostvat. Ik was om 8 uur de enige op de volkstuin.

Met een kleine omweg reed ik vervolgens naar de Marie Diebenplaats, waar ik mijn schaatsen aandeed en om kwart over 9 de eerste rondjes reed op een niet gedweilde baan. Aanvankelijk gleed deze nog goed, maar gaandeweg werd de 250-meterbaan stroever.
Hoewel ik het peloton van een elftal "Krasse knarren" aan het eind van de series meestal moest laten gaan omdat ik de tempoversnelling dan niet bij kon benen, ging het beduidend beter dan afgelopen dinsdag. De rondjes 37 hoog kon ik weer goed aan, ging het sneller, dan kwam ik net tekort.

Het herstellingsvermogen van een goed getraind sportlichaam is toch wonderbaarlijk. Want na de thee reed ik nog langs de Bierwinkel aan de Zeemanlaan om via de Oostvlietweg naar huis terug te trappen.

Het was wel een stuk minder warm dan gisteren, maar voor het hardlopen was dat wel fijn. Thuisgekomen na ruim 30 kilometer fietsen en 25 kilometer schaatsen trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep ik nog 4 kilometer hard voordat ik onder de douche stapte.

Ik ben nog niet volledig hersteld van de Bert Grotenhuis Bokaal, maar ik lig aardig op streek.