Donderdagmorgentraining

Al sinds het begin van de eeuw is de donderdagmorgen een vaste trainingsmorgen voor me in de wintermaanden. Dan schaats ik met de "Krasse knarren" een piramide van 25 kilometer. Eerst in de Leidse IJshal aan de Vondellaan, sinds 2023 in de gloednieuwe IJshal De Vliet. 
Sinds vorig jaar loop ik op donderdagmorgen in de zomermaanden met "Krasse knar" Aad Kleijweg. We doen dan meestal een intervaltraining in polderpark "Cronesteyn".

Zo ook op deze halfbewolkte dag met een heerlijke temperatuur om in te lopen. Alleen als de zon even doorbrak op één van de langste dagen van het jaar was het flink zweten.

De 3 kilometers gingen behoorlijk vlak: 4.44, 4.37 en 4.40. Veel vlakker zul je het niet krijgen. Bij het verlaten van "Cronesteyn" konden we de vorderingen van het verbreden van de Europaweg en alles wat ermee te maken heeft met eigen ogen aanschouwen.


Aan de andere kant van het Lammenschansplein zagen we de vorderingen bij de bouw van de tijdelijke fietsbrug over de Trekvliet.


Na deze loop van 8 kilometer evalueerden we de donderdagmorgentraining en kwamen bij de muntthee en gemberkoek nog heel wat andere zaken ter sprake. Flink trainen en gezelligheid gaan hand in hand.

Helmplicht

Het wel of niet dragen van een helm was decennialang een vrije keuze van de schaatsers. Velen van hen droegen een muts, maar een helm was in de Ton Menken IJsbaan een vrij zeldzaam verschijnsel.

Er was een tweetal uitzonderingen. Bij zowel het shorttracken als het ijshockey was de helm gemeengoed.
Bij het langebaanschaatsen, qua aantallen de grootste ijssport, begon de kentering in de tweede helft van de jaren ‘80. De in 1986 opgerichte IJVL stelde aan deelnemers aan de schaatstrainingen de helm verplicht, maar daar werd niet altijd de hand aan gehouden. Zoetjesaan volgden meer verenigingen dit voorbeeld. Zo ontstond een meer wisselend beeld, waarbij mensen bij de clubtrainingen een helm droegen en tijdens de vrije uren niet. Maar de trend was gezet en bij evenementen, waarbij de helm verplicht was, zoals de wintertriatlon, droeg iedere deelnemer er één.
De grote doorbraak kwam in november 2016, toen het bestuur van de Friesche Elf Steden de helm verplicht stelde voor alle deelnemers aan de Elfstedentocht. Wie het zonder helm wil proberen, krijgt geen stempel en als je een stempeltje mist, krijg je geen Elfstedenkruisje. Piet Kleine kan erover meepraten…. 

In die jaren zag je een grote kentering. Op groepsfoto’s bij het vrij schaatsen zag je voor die tijd weinig schaatsers met helm, een paar jaar later reed vrijwel elke recreant met deze hoofdbescherming.
Feitelijk zijn alleen de kunstschaatsers een uitzondering op deze trend. Uit esthetisch oogpunt schaatst men liever blootshoofds.

Vorig seizoen voerde “Thialf” in Heerenveen de helmplicht in voor alle schaatsers. Op 1 januari 2026 volgt IJshal De Vliet dit voorbeeld blijkens dit bericht in de nieuwsbrief van juni 2025: Veiligheid op het ijs vinden wij bij IJshal De Vliet enorm belangrijk. Daarom voeren we per 1 januari 2026 een helmplicht in voor alle schaatsers op onze ijsbaan. Om iedereen de kans te geven rustig te wennen, doen we dit stapsgewijs. Veel schaatsers dragen nu al een helm - en dat juichen we van harte toe! Een helm verkleint de kans op hoofdletsel bij een val aanzienlijk. Of je nu beginner bent of al jarenlang over het ijs glijdt: een ongeluk zit in een klein hoekje. Met een helm op schaats je niet alleen veiliger, maar vaak ook met meer zelfvertrouwen. Om de overgang soepel te laten verlopen, zullen we de komende tijd regelmatig communiceren over deze nieuwe regel: met borden, meldingen op de website én tips voor het kiezen van een goede helm. Zo maken we samen van veiligheid iets vanzelfsprekends. We voeren de maatregel in met als doel: een veiligere en bewustere schaatsomgeving voor iedereen. Dus zet ‘m op - je helm en je beste schaatsbeentje! Samen houden we het leuk én veilig op het ijs. Meer informatie over de helmplicht en veel gestelde vragen vind je binnenkort op onze website en in de hal.

Degenen, die met de helm op geboren zijn, hebben het goed getroffen. Zij kunnen bij het bestuur van IJshal De Vliet een ontheffing aanvragen.

Een heerlijke zomerdag

Eén zwaluw maakt nog geen zomer.

Maar een nest vol wel!

Voor de zoveelste keer dit jaar beleefden we een heerlijke zomerdag. Deze begon voor mij al om half 6, toen ik uit bed stapte voor onze wekelijkse oppasdienst. In Rotterdam werd opa met open armen ontvangen door de kleinzoons. 
De oudste werd naar school gebracht, waarna de jongste bij het schoolplein rondrende met de kreet: "Pak me dan als je kan!" 
Even later klom hij in het grote touwklimrek met de uitroep: "Ik klim naar de top van de Eiffeltoren."
Voor een driejarige deed hij dat uitzonderlijk geconcentreerd. Niet eenmaal, maar tot driemaal toe. 

Thuisgekomen zochten we de bibliotheekboeken bij elkaar, waarna we de boeken gingen ruilen bij de dichtstbijzijnde bibliotheek. In de bibliotheek las opa een paar boeken voor, waardoor de keuze voor hetgeen we zouden lenen nog wijzigde.
Op de terugweg stopten we bij een speeltuintje. Daar klom de kleine op een grote ronde schommel, die opa mocht duwen. "Hoger en hoger."

Op een gegeven moment werden de ogen wat waziger en al schommelend viel de peuter in slaap. Hij lag veilig in het midden van het touwwerk. Ik stond net op het punt om hem wakker te maken, toen Ada langs kwam fietsen. Met haar OV-fiets ging ik de oudste van school halen, zodat het welverdiende middagdutje niet ruw verstoord hoefde te worden.
Weer thuis konden we in de tuin eten. Een voorrecht van de zomer. Daarna mocht opa een paar boeken voorlezen.


Na een ijsje werd het badje in de tuin gevuld met koud water. De jongens konden lekker afkoelen en elkaar nat spuiten met waterpistolen. Opa stond af en toe ook in de loop van de waterstraal.
We aten 's avonds tagliatelli met bloemkool en broccoli. De jongens waren uitgehongerd en bunkerden flink. Om kwart voor 7 fietsten we naar Rotterdam Centraal na een heerlijke zomerdag in de Maasstad.

Waterlelieloop

Het was vandaag een rommelige dag met veel kleine fietsritjes. Gedeeltelijk voor het doen van boodschappen, maar ook voor een nieuwe batterij van mijn voorlicht en naar de volkstuin toe. Het was geen straf om buiten te zijn.

Rond het middaguur liep ik een rondje van een kleine 6 kilometer. Daarbij kwam ik langs de Schenksloot, waar waterlelies te kust en te keur in het water lagen.

Bij de Ommedijk ontwaarde ik een koe, die verkoeling zocht in het water.

Langs het Valkenburgse meer en de Rijndijk liep ik weer naar huis toe. Het was een landelijke doch waterrijke trainingsloop geweest.

De Luchtfietsers

Gisterenavond was in Scheltema in Leiden de vertoning van de film "De Luchtfietsers".

Tijdens de protestfietstocht tegen de vervuiling en bedreiging van de Waddenzee in juli 2023 is voor een uur of 30 aan filmmateriaal geschoten, waaruit Studio Roekoe een prachtige film heeft samengesteld, die de karakteristieken van deze 1200 kilometer lange fietstocht goed weet samen te vatten.

Op zijn beurt was deze tocht een herhaling van de Waddenfietstocht uit 1978. 

Met Ada fietste deze veteraan naar Scheltema, waar we Eva en Mari, de makers en regisseurs van deze film, aanwezig waren, samen met Zeff, één van de deelnemers aan deze mooie maar zware tocht.


We fietsten niet alleen, maar begaven ons ook op het Wad.

En dat had soms veel weg van een modderbad....
Met een twintigtal andere bezoekers van het Groene Ideecafé keken we naar de film, waarna de anderen vragen konden stellen aan het kwintet deelnemers.

Mocht u de kans krijgen om "De Luchtfietsers" te zien, ga dan beslist kijken.

Vooral de dronebeelden van dit kwetsbare maar wonderschone Werelderfgoed zijn van buitengewone schoonheid. 


De Luchtfietsers gingen u voor.

Ontdek zelf ook de schoonheid van het Wad.

Moerbeiloop

Vanmorgen was het prima weer om te gaan lopen. Dat deed ik dan ook. Na het ontbijt ging mijn vrouw naar het Stevenspark om met de Vitalityclub te gaan sporten. Een soort droogtraining.

Ik trok ook mijn sportkleding en hardloopschoenen aan en via een rondje door het Stevenspark liep ik naar het park van Ter Wadding, waar ik zaterdag ook gelopen had.

Ik was benieuwd, of de geknakte tak van de moerbeiboom nog op het pad lag.

Toen ik een auto van de gemeente Voorschoten zag staan bij de ingang van het park, wist ik eigenlijk al genoeg.

Bij de moerbeiboom aangekomen zag ik, dat de laatste tak net werd weggeruimd en op de laadbak van een kleine vrachtwagen werd gelegd.

Eén van de mannen van de plantsoenendienst vroeg mij, of ik wel eens een moerbei gegeten had? Voor zover ik wist niet.

Eigenlijk kende ik de moerbeiboom alleen van de lagere school en dan met name van de zijderups, die deze boom nodig had om zijde te kunnen spinnen.


Hij haalde een paar rijpe moerbeien van een tak en liet met deze proeven. Het smaakte heerlijk. Vergelijkbaar met rijpe bramen. De auto reed weg en ik zag op het pad nog veel moerbeien liggen.

Daar deze moerbeien al een paar dagen op de grond lagen, leek consumptie ervan mij niet bevorderlijk voor de volksgezondheid.

Dat gold niet voor het laaghangende fruit, dat nog aan de boom hing. Na nog een paar moerbeien gegeten te hebben, liep ik 2 grote rondes door het park, waardoor ik de geamputeerde moerbeiboom nog diverse keren zag.

Met nog een flinke slinger door het Stevenspark liep ik vanmorgen 6 kilometer bij de Moerbeiloop.

Vaandeldrager

Gisteren was de tweede keer, dat er een grote protestdemonstratie was georganiseerd in Den Haag  onder de naam "De rode lijn". Rond het middaguur fietste ik er in mijn eentje naar toe via de immer mooie Landgoederenroute. Mijn vrouw was wegens mantelzorgverplichtingen verhinderd.

Bij aankomst op deze grotendeels zonnige zondagmiddag zag het er al veel drukker uit dan op 18 mei.


Ik werd nog gefilmd door iemand van de Hogeschool voor de Kunsten, waarna ik me langzaam naar de
Rode zee op het midden van het Malieveld bewoog.



Met eigen ogen kon ik zien, dat het nog drukker was dan de 100.000 deelnemers aan de Rode lijn dan een maand geleden.

Destijds konden we niet meedoen aan de tocht naar het Vredespaleis, nu kon ik dit wel. Toen ik net van het Malieveld afkwam, zag ik de mij zeer bekende vlag van Extinction Rebellion Leiden.

Ik sloot me bij hen aan en al snel kreeg ik het verzoek, of ik met de vlag zou willen lopen. Daar was ik wel toe genegen. Bij de Olympische Spelen is het een grote eer, als je vaandeldrager mag worden en daar de Spelen voor iemand met alleen duurvermogen niet is weggelegd, stelde ik me tevreden met de rol van vaandeldrager in een stoet van 150.000 deelnemers. 

Doordat het een best groot vaandel was, ving het af en toe veel wind in de tochthoeken. Daar moest je op bedacht zijn.

Daarbij was het ook mijn taak om er op te letten, dat de drie gebreide rode lijnen achter me niet te ver achterop zouden raken. Vooral bij bochten was dat lastig. Als bijna dagelijkse schaatser in het winterseizoen in IJshal De Vliet weet ik, dat degenen in de binnenbocht makkelijk een voorsprong nemen op degenen in de buitenbocht.

Nu we het over de gebreide rode lijnen hebben: daar werd tijdens de protesttocht door de Residentie nog steeds aan gewerkt!

Bij het Vredespaleis trad het Klimaatkoor op. Hier hielden wij een minuut of 5 halt.

We liepen verder richting Malieveld en kwamen daarbij langs de Tweede Kamer, die momenteel gerestaureerd wordt. Vandaar was het nog maar een kilometer naar het Malieveld, waar de grootste demonstratie in 20 jaar ontbonden werd.
De vaandeldrager had geen last van vaandelvlucht, maar leverde wel de vlag in. En mocht men mij nu een vaandrig gaan noemen, dan kan ik daar alleen in toestemmen in combinatie met het woord dolle.