De hel van '63

Terwijl het er naar uit ziet, dat we in het nieuwe jaar weer een nieuwe vorstperiode tegemoet kunnen zien, en we het vanochtend bij de schaatslessen in de Leidse IJshal het met 200 kinderen zeer druk hadden, ben ik nog aan het nagenieten van de film "De hel van '63" van Steven de Jong.

Gisteren ben ik met een groot deel van de verhuisploeg van afgelopen woensdag in Beverwijk naar de bioscoop geweest, waar Tim, Lotte en Willem kozen voor de 3D-brillen "bij "Avatar", terwijl Bas, Nel, Ada en ik kozen voor het drama van en over de Elfstedentocht van 1963.

De film heeft in de Volkskrant een negatieve recensie gekregen, hetgeen meer over de zuurgraad van de Volkskrant zegt dan over de film. De film geeft namelijk een prima weergave van de ontberingen, die gepaard gaan met het rijden van de Tocht der Tochten. Daar ik in zowel 1996 als 1997 op het parcours van de Elfstedentocht te vinden was in redelijk barre omstandigheden (zie "Halen of falen?" en "De lamme en de blinde" in augustus 2008), waren deze tochten een plezierritje in vergelijking tot de editie van 1963.
Onderweg met de trein ben ik begonnen aan het boek "De hel van '63", de roman, gebaseerd op de film en geschreven door Dick van den Heuvel.

Het verhaal draait om 4 toerrijders, die ieder voor zich een speciale reden hebben om de Elfstedentocht hoe dan ook te willen volbrengen. Annemiek is een verpleegster, die in de voorafgaande winter, toen de Elfstedentocht op het laatste moment niet doorging, haar verloofde Melle verloor, die onder het ijs geschoten was. Nu heb ik dat laatste een keer van zeer nabij meegemaakt, toen een trainingsmaat in volle vaart door het ijs ging, maar gelukkig liep dat voor ons wel goed af. Het is wel een gebeurtenis, die je je leven lang bijblijft.
De tweede hoofdpersoon is Kees, een man van 12 ambachten, 13 ongelukken en ook nog eens 11 steden. Zijn vrouw staat op het punt van bevallen, als hij voor de zoveelste keer ontslagen wordt. Soldaat Henk neemt de benen tijdens een bivak in de bossen in hartje winter, hetgeen meer militairen zouden moeten doen. Het kwartet gecompleteerd wordt door de 17-jarige boerenzoon Sjoerd, die de pachtboerderij van zijn vader wil kopen en daarvoor op bezoek wil bij twee ooms, die aan de Elfstedenroute wonen, om te vragen, of zij garant willen staan.
Deze personen komen op die roemruchte 18e januari op een gegeven moment bij elkaar.
Tussendoor zie je alle twijfel bij het bestuur van de Elfstedenvereniging: eerst of ze de tocht uit zullen schrijven, op de dag zelf of ze de tocht alsnog af kunnen lassen. Alle machinaties rond het nemen van dit soort beslissingen komen prachtig in beeld, net als de enorme druk van de media. Doordat in de vergaderingen, waarin nog stevig sigaren werden gerookt, Fries werd gesproken, doet dit zeer authentiek aan. Deze authenticiteit wordt nog eens versterkt door de originele beelden van de Tocht der Tochten, die naadloos in de film verwerkt zijn.

De beelden van de tocht zelf zijn om je vingers bij af te likken. Ik ga hier niet het hele verhaal vertellen, want dan is de lol er vanaf voor degenen, die nog naar de film willen of die het boek willen lezen. Waarbij ik nog wel op wil merken, dat het boek en de film op aardig wat plaatsen van elkaar afwijken. De hoofdlijnen blijven uiteraard hetzelfde, maar het boek heeft meer nuances en is daardoor op veel details anders.

Daar ik intussen wel een boeken over de Elfstedentocht heb gelezen, komen de motieven van de hoofdpersonen zeer geloofwaardig over: die zijn echt gebeurd, zij het met andere schaatsers dan de 4 fictieve romanpersonages.
Ik kan dus iedereen van harte aanbevelen om naar de film "De hel van '63" te gaan. En voor degenen, die de film in de bioscoop missen: op 18 januari 2013 wordt deze gegarandeerd uitgezonden op de televisie!

Alternatieve Kerstcross

Na het Kerstontbijt ging ik hardlopen in de dooiende sneeuw. Op internet was te lezen, dat de jaarlijkse Kerstcross van Sportvereniging Meerburg was afgelast, omdat het te gevaarlijk werd geacht. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik liep in mijn eentje anderhalf rondje om de Stevenshof en dan kun je goed zien, waar je je voeten neer kunt zetten. Tijdens een wedstrijd is dat natuurlijk een stuk lastiger.
Het was een prachtige loop. Vooral het stuk langs de witte weilanden was schitterend, hoewel het fietspad hier het slechtst begaanbaar was. Je zakte hier zo ver weg in de dooiende sneeuw, dat je sokken binnen de kortste keren doorweekt waren. Met een temperatuur van 2 graden boven nul is dat niet bepaald een fijn gevoel. Maar goed, je kunt het ook zien als een training in afzien.
Halverwege kwam ik in de druilerige regen zowaar nog een drietal andere hardlopers tegen: een man, die veel harder door het moeilijk begaanbare terrein heen ploegde, en 2 vrouwen, die net iets langzamer liepen dan dit "rendier".
Al met al was de 10 km hardlopen vergelijkbaar met een duurloop van een kilometer of 14 over "normaal" terrein. Op deze witte Kerstmis kwam ik langs de weilanden een grote witte vogel tegen, waarvan ik in eerste instantie dacht, dat het een ooievaar was. Hoe toepasselijk op Eerste Kerstdag! In de "Nieuwe zakgids Vogels" van Peter Hayman bleek, dat het om een kleine zilverreiger ging.

Rendier

In de tijd dat ik nog voetbalde bij DIOS in Nieuw-Vennep was ik het beslist niet, maar met schaatsen sta ik te boek als trainingsbeest. Op de dag voor Kerstmis mocht dit trainingsbeest zowaar een keer voor rendier spelen. Henk Heuzen had bij de schaatslessen voor kinderen afgelopen maandag het pak van een Kerstman aangetrokken.
Maup Honcoop zei, dat hij wel een slee kon regelen.
Al filosoferend aan de bar kwamen we er op, dat er dan rendieren bij moesten. Henk zou bij een feestartikelenwinkel geweien regelen en ik meldde me direkt aan als rendier, samen met Maup en Hans van der Plas. Dit soort verkleedpartijen was ik wel gewend. In mijn jeugdjaren heb ik 15 jaar meegedraaid als vrijwilliger bij het Midwinterfestival in Nieuw-Vennep, een nog steeds bestaande instuif voor kinderen in de lokale sporthal, toendertijd in "de Vespohal", tegenwoordig in "de Estafette". Ze moeten intussen in de buurt van de 40e editie zijn.

Uit de verkleedhoek haalden we de meest excentrieke kledij, waarmee we, soms zelfs geschminckt, de stemming er al aardig in wisten te krijgen. Vaak regelde ik de openingsact: een paar clowns, iemand in een ijsberenpak en een vierpersoonstandem met ook nog iemand op de bagagedrager. Dit laaste ging bij het opstappen in de kleedkamers ten koste van een wastafel.
Wat ook heel leuk was: toen de voorzitter van het organisatiecomité na zoveel jaren trouwe dienst afscheid nam, mocht hij het Midwinterfestival openen door een lint door te knippen. Welke onverlaat had nu een ijzerdraad in dat lint gedaan? Bert van der Vliet vatte het sportief op: "Ik wist wel, dat er een rotgeintje was uitgebroed!"
Maar wie kaatst kan de bal verwachten. Toen Bas Warnink en ik 10 jaar "meedraaiden" met het MWF, kregen we een slagroomtaart aangeboden. Voor de foto moesten we tegelijk een flinke hap nemen. Beste mensen, wij hebben een veel beter dieet dan Sonja Bakker: één hap van een taart met scheerschuim en je hoeft gelijk niets meer!!!

Met deze rijke ervaring in het achterhoofd glibberde ik op de fiets naar de IJshal aan de Vondellaan. In de kleedkamer kregen we niet alleen een gewei van de Kerstman, maar ook een rode neus met knipperlichtje.

Wijzend op de vier ontsnapte rendieren, die in Groningen doodgeschoten waren, vroeg ik natuurlijk meteen om gevarengeld.
Toen Maup Honcoop, net als ik geboren en getogen in Nieuw-Vennep, ook getooid was met gewei en rode neus, kon ik volledig naar waarheid zeggen: "Het zijn weer de Vennepers, die de kar moeten trekken!"

Met een zevental rendieren betraden we gezamenlijk het ijs, waar de Kerstman twee rondjes werd rondgereden over de buitenring, alvorens we de 150 kinderen les gingen geven.




Ik had met Jaap de Gorter een groepje van 15 kinderen op de binnenring. Het thema lag voor de hand: dieren! De aap, de ooievaar, de giraffe, de poes en diverse vogels passeerden de revue.


Aan het slot van de les kreeg de Kerstman nog een ereronde op de slee over de buitenring: bij een Europees of wereldkampioenschap in Heerenveen moeten ze er meer moeite voor doen dan Henk Heuzen. Maar volgens mij hadden de rendieren nog meer plezier in de extra ereronde met de slee dan de Kerstman!

Kerstkaarten

Vandaag een vriend geholpen bij het verhuizen, samen met nog een aantal vrienden. Het was gezellig, maar zwaar werk. De wasmachine de trap af helpen tillen, zware kasten die net door de deur kunnen, dat soort werk. Vele handen maken licht werk, maar ook met 9 personen kun je niet allemaal tegelijk door de deur met een wasmachine in je handen. Daarnaast was er een flinke stapel dozen met boeken, cd's en huisraad. Het verhuizen met de kleine verhuiswagen ging in 2 etappes. Maar Joep komt mooi te wonen met uitzicht op de Oude Maas.

Thuis gekomen na te hebben geglibberd op het aangevroren plaveilsel vanaf station De Vink, hadden we weer wat Kerstkaarten ontvangen. Normaal gesproken breng je geen rangorde aan in de ontvangen kaarten, maar er zat er één bij van Jos Drabbels en Sophie Stein, die herinneringen opriep aan de allermooiste periode van 2009.

De foto is gemaakt, toen we met een flinke vertegenwoordiging van onze droogtrainingsgroep op een prachtige zaterdag rondzwierven op het ijs rond de Kaag. Op de foto reden we in de buurt van de Hanepoel. Zo mooi is Nederland!!!!
Voor het verslag van deze prachtige dag verwijs ik graag naar januari onder het kopje "Alternatieve Molentocht".
Verder kregen we van Erik en Mariët Spierings een bijzondere, zelfgemaakte kaart van Nijntje in mozaïek:

De derde Kerstkaart kregen we zelfs dubbel. Zowel van Hen en Corine van den Haak als Rens en Mieke Aalders kennen mijn smaak. De foto op deze kaart zou zomaar gemaakt kunnen zijn op de dag in januari, dat we met een groepje IJVL-ers naar Alblasserdam getrokken waren om een flink stuk van de Molentocht van de Alblasserwaard te rijden. Zie in januari onder het kopje "Alblasserwaard".

Schaatslessen

Het viel niet mee, om op de fietspaden te rijden. Deze hadden zeer veel opgevroren sneeuwranden. De doorgaande wegen daarentegen waren met sneeuwschuivers schoongemaakt en gepekeld. Wilde je fietsen, dan was het dus verstandig om de verkeersregels te negeren en op het voor auto's bedoelde wegdeel te gaan rijden.
Om kwart voor 9 was ik bij de Leidse IJshal, waar ik ook deze Kerstvakantie weer een paar ochtenden in de week les zou geven aan kinderen. Vorig jaar konden we vanaf de IJshal meteen doorfietsen naar de Vogelplas, maar hoewel het koud genoeg was geweest voor een beschaatsbare ijsvloer, had de grote hoeveelheid sneeuw roet in het eten gegooid. Maar goed, deze winter is nog niet afgelopen.
Er waren, ondanks de waarschuwingen op de radio, om niet de weg op te gaan als het niet strikt nodig was, toch 107 kinderen op de schaatslessen afgekomen. Gezien de matige tot slechte begaanbaarheid van de wegen was dit voor alle trainers een meevaller.

Een maagdelijk sneeuwdek

Het had flink gesneeuwd afgelopen nacht. Te hard voor de schaatsliefhebbers. Tegen beter weten in begaf ik me om 10 uur op de fiets naar de landijsbaan van Voorschoten. Het ploegen door een maagdelijke sneeuwdek had wel wat van mountainbiken weg. Telkens glibberde je weg door de opgevroren sneeuwranden onder de verse laag sneeuw.
Bij de lege ijsbaan aangekomen kon ik terug op de heenweg. Het had te weinig gevroren vannacht. Met zo'n laag sneeuw zou het minimaal 4 graden moeten vriezen om überhaupt dezelfde dikte te kunnen houden en het had afgelopen nacht niet meer dan ruim 1 graad gevroren. In de witte wereld ploegde ik door de sneeuw naar huis.
Toen ik daarna met Ada in een sneeuwbui naar de stad fietste, hoorden we een zware donderklap. Zeer uitzonderlijk. Onweer komt in de wintermaanden nauwelijks voor, laat staan in een sneeuwbui!
's Middags ben ik nog een kilometer of 8 wezen hardlopen. Je kunt immers niet elke dag oefenen in de sneeuw. Je zakte tot je enkels in de sneeuw, dus de demping was perfect. Dat was niet van het tempo te zeggen, want je moest constant je voeten zorgvuldig neerzetten. Al met al was het een zware training. Maar goed, bij de Elfstedentocht begin je ook met een paar kilometer hardlopen.

Ik kwam nog langs de ijsbaan van de Stevenshof. Dit kleine baantje was open. De sneeuw werd handmatig van het ijs geschoven. Het bovenlaagje zag er papperig uit. Even heb ik nog getwijfeld of ik mijn schaatsen zou halen, maar echt lekker zou je op dit kleine baantje toch niet kunnen rijden. Ik maakte mijn rondje langs de rand van de Stevenshofpolder dus hardlopend af, genietend van het gezicht op de weilanden met een maagdelijke sneeuwdek.

IJsbaan van Voorschoten

Op vrijdagavond druk gezocht op internet, maar het enige betrouwbare natuurijs in de omgeving zou vermoedelijk op de ijsbaan van Voorschoten te vinden zijn. Op www.stgv.nl zou de volgende morgen te lezen zijn, of de ijsbaan inderdaad haar poorten zou openen. Dat gebeurde, na een nacht, waarin het in Deelen 18 graden gevroren had. Bas Schijff krijgt toch gelijk met zijn in de te warme herfst gedane aankondiging van een koude winter (zie Een milde winter? op dit weblog in november).
Om half 10 stuurde ik een mailtje rond aan de droogtrainingsgroep en de krasse knarrengroep van de Leidse IJshal, alvorens nog even boodschappen te gaan doen.
Om 11 uur stapte ik op de fiets om samen met Jos Drabbels naar de ijsbaan in Voorschoten te rijden. Jaap de Gorter, Arthur van Winsen en Bert Raaphorst waren hier al rondjes aan het rijden, toen wij om half 12 hun goede voorbeeld volgden. Het was een heerlijke winterdag met temperaturen onder nul.

Desondanks dooide het licht aan de noordkant van de baan. Er kwamen scheuren in het ijs, waaruit op een gegeven moment water uit omhoog kwam wellen. Duidelijk een voorbeeld van de kracht van het zonlicht, ondanks dat we bijna op de kortste dag zitten. De temperaturen worden namelijk altijd in de schaduw gemeten door de weermannen.
We reden een paar blokjes van een rondje of 20/25, vaak met Arthur van Winsen op kop. En bij Arthur was het deze week afzien: eerst maandag 3 kwartier op de tandartsstoel, en op deze zaterdag op natuurijs. Ik moet zeggen: het afzien op zaterdag beviel beter. Je kunt beter je beenspieren oefenen dan je kaakspieren.
Op natuurijs kan hij zijn krachten op een of andere manier beter kwijt dan op kunstijs, dus dan is het, als je Arthur wil volgen, kiezen op elkaar en bikkelen maar.
Om 12 uur kwam Frank Steenkamp ook nog even langs. Hij was bij de Vogelplas wezen kijken, maar zelfs de grootste waaghals van de IJVL vond het ijs nog te dun. Onderweg was hij op de besneeuwde weg langs de Vliet met zijn fiets over de kop geslagen, daar waar ik gisteren voorzichtig reed. Jaap de Gorter wil Frank Steenkamp voor deze en zeer veel andere duikelingen nomineren voor de Eikel Cup, voor de IJVL-er, die de grootste blunder heeft begaan. Ik vermoed, dat Frank hoge ogen gooit.
Na de koffie en warme chocomel, waarbij de ijsmeester Arie de Korte tegenkwamen, gingen we weer een "blokje" hardrijden. Jos en Arthur hadden een extra versnelling gevonden, die Jaap en ik niet bezaten. Toen we ingehaald werden, ging Jaap met hen mee, maar na één ronde werd het tempo van Arthur en Jos Jaap de Gorter te gortig.
Om een uur of half 2 verliet dit trio de ijsbaan in Voorschoten. Ik hield Ada, die een rustiger tempo had, gezelschap. Om half 3 verlieten ook wij de landijsbaan. De eerste dag op natuurijs zat er op. Vanavond nog les geven bij het G-schaatsen in de Leidse IJshal om morgen weer naar de ijsbaan van Voorschoten te gaan, waar we om 10 uur hebben afgesproken.

Woudaap

Na het werken bracht ik mijn tas thuis en reed meteen door naar kasteel Duivenvoorden om een kerstboompje te halen. Bij dit landgoed tussen Voorschoten en Leidschendam mag je zelf je kerstboom uitgraven. Voor € 10,- had ik een mooi klein boompje. Na de Kerstvakantie breng ik de kleine spar weer terug, waar ze de boom weer in de grond zetten, zodat ik kan zeggen, dat mijn (gehuurde) kerstboom klimaatneutraal is. Vooral omdat ik hem in mijn fietstas vervoer. En onderweg heb je de lachers nog op je hand ook!
Op de heenweg reed ik langs de ijsbaan in Voorschoten, die er redelijk goed bij lag over de besneeuwde weg langs de Vliet naar de Vogelplas. Door de opgevroren sneeuwranden was het af en toe glibberen. De behendigheid, opgedaan bij het mountainbiken, kwam in deze omstandigheden goed van pas. Halverwege zag ik een vreemde vogel op de stam van een knotwilg. Nee, ik keek niet in de spiegel....
Bij de Vogelplas aangekomen was in één oogopslag duidelijk, dat het de komende dagen niet mogelijk zou zijn, om hier te kunnen schaatsen. De Vogelplas lag nog voor ongeveer tweederde open.
Na de kerstboom thuis uitgeladen te hebben, kleedde ik me snel om om naar de IJshal te fietsen. Hier mocht ik twee uur lang schaatsles geven aan twee groepen kinderen.

's Avonds kon ik in een vogelboek, Nieuwe zakgids Vogels van Peter Hayman, op zoek gaan naar welke vogel ik op weg naar de Vogelplas gezien had. Zelf had ik het niet verzonnen, maar het was toch echt een woudaap!

Sneeuw

Het zag er een paar dagen veelbelovend uit, maar sneeuw en dooi voorkwamen, dat ik gebruik kon maken van mijn vrije dagen om te gaan schaatsen. Ik had al een collega gevraagd om stand-by te staan voor vandaag en morgen, maar helaas, het zit er nog niet in. Misschien dat het komend weekeinde kan? We wachten rustig af, want anders loop je een grote kans op een nat pak.

Door de vele sneeuw, die gevallen was, stond er 's ochtend een recordlengte van 700 km file. In de overdekte IJshal konden we dat ook merken. Er kwamen minder krasse knarren dan gewoonlijk opdagen bij de wekelijkse donderdagochtendtraining. Met het oog op mogelijk natuurijs had ik een piramide opgesteld van 5, 15, 25 en 35 ronden en dan 25, 15 en weer 5.



De komende 2 weken is het Kerstvakantie en dan is er iedere ochtend schaatsles voor kinderen, dus dit was de laatste krasse knarrentraining van 2009.

Bij de koffie en de warme chocomel kwam er een hele serie prachtige verhalen, waarvan ik u deze niet wil onthouden: in de tijd, dat Dries van Wijhe regelmatig wedstrijden won, kwam het rijden met een hartslagmeter op. De meeste marathonschaatsers wilden niet "in de verzuring" rijden. De hartslagmeter gaf dat punt keurig aan. Als aan alle kanten de hartslagmeters gingen piepen, dan was dat voor "Dolle Dries", die zelf zonder deze technische fratsen reed, het moment om te gaan demarreren. Deze lepe marathonschaatser wist, dat de anderen zich op dat moment zouden "sparen". Voor Dries van Wijhe werkte het gepiep om hem heen als een startschot.

Eerste natuurijs

Iedere winter begint het flink te kriebelen als het gaat vriezen. Zouden we weer op natuurijs komen? Ik ben in die periodes dan ook gekluisterd aan sites als http://www.schaats-en-skate.nl/ijsmeld.htm en www.weerwoord.be waar weeramateurs de weerkaarten bespreken en de trends vaak al vroegtijdig oppikken. Dat afgelopen weekend een natuurijsperiode begon, verraste mij dan ook niet echt. De grote vraag is dan altijd: komt het er van, dat we op natuurijs kunnen schaatsen. Hier in de buurt van Leiden is het nog niet zo ver, maar gisteren werden in de Ryptsjerksterpolder voor het eerst in de winter 2009-2010 de ijzers ondergebonden.

Laten we hopen, dat we, ondanks dat het in het westen toch wat gaat kwakkelen, binnenkort dit voorbeeld kunnen volgen op de Vogelplas. Zodra het kan, zal ik het op dit weblog vermelden.

Te lange bouten

Een nieuwe dag brak aan, na als een blok geslapen te hebben. Het was flink wat kouder als gisteren. De koude lucht had Fryslân weten te bereiken. De voorbode van wat een natuurijsperiode zou kunnen gaan worden. Na het ontbijt bestuurde ik de Audi naar Thialf, waar we om half 11 het ijs weer konden betreden. We kregen 's ochtends training van Ron Kortekaas. Het was veel drukker op de supergladde ijsvloer, dus was het voor de trainers moeilijker om de rijders uit Leiden er uit te pikken. Bij mij was dat echter niet het geval. Met mijn knal-oranje TNT-pak viel ik er makkelijk uit te pikken. Ron hoefde dus niet te vragen: "Wer bisto?"

Ron had als thema eveneens de bochtentechniek gekozen, dus dat sloot perfect aan bij de oefeningen, die Pieter gisteren opgegeven had. Het lopen van de bochten ging steeds makkelijker.
Bij het klûnen in de dweilpauzes merkte ik, dat mijn rechterschaats niet goed sloot bij het dichtklappen. Ik vroeg aan Ko van Wetten, wat het zou kunnen zijn. Ko had meteen door, dat er een imbusschroef niet goed vast zat, maar hij had helaas het juiste imbussleuteltje niet bij zich.
Daar we lunchpauze hadden, ging ik naar de schaatswinkel van Thialf. Daar constateerde men, dat er te lange bouten waren gebruikt, waardoor er speling was ontstaan. Ik zou op een gegeven momentzelfs mijn nieuwe ijzer kunnen verliezen. "Ik wil de bout eruit draaien, maar het is op jouw verantwoording" zei de man van de winkel. Ik had echter geen keus en gelukkig ging het goed.
Terwijl ik de inwendige mens versterkte, werden de te lange bouten vervangen door exemplaren van het juiste formaat, zodat ik 's middags weer lekker kon gaan schaatsen.
Bij het woord "bouten" moet ik altijd terugdenken aan de tijd, dat we hier met een paar vrienden veel grappen over maakten. Bas Warnink zat in de jaren '70 in dienst, hetgeen hij trouwens goed gedaan heeft: de Russen zijn immers niet gekomen. In die tijd bestuurde het kabinet Den Uyl ons land en de dienstplichtigen hadden in de vele nutteloos doorgebrachte uren een spervuur aan grappen en grollen op gang gebracht met "Minister Van der Stoelgang van Boutenlandse Zaken". Als je op deze manier benaderd, bezie je een onschuldig zinnetje als "Even een bout uitdraaien" met heel andere ogen....

De middagsessie kregen we training van Herco Liem. Ik had Herco dit jaar 2 keer ontmoet: op het ijs van de Vogelplas op Nieuwjaarsdag en in juli midden in de bossen
bij Hellendoorn bij een ijscokar. Met "Tot op het ijs" hadden we op die warme zomerdag afscheid genomen.

Het was gelukkig wat rustiger op de ijsvloer, dus hadden we de ruimte om het zijwaartse afzetten goed te kunnen oefenen, alvorens deze oefening in de bochten toe te gaan passen.
Herco was zeer onder de indruk van de bochtentechniek van Shani Davis. Door het hoge ritme van Davis in de bochten na te bootsen, merkte je, dat je met een hogere snelheid de bochten uit kwam. "Nederlanders willen graag mooi schaatsen, maar het gaat er uiteindelijk om, hoe je het hardst kunt schaatsen!" Door twee keer 8 ronden te variëren met slaglengte en frequentie in de bochten, kon je goed voelen, wat voor effect de bochtentechniek heeft op zowel de snelheid als op de spieren.
Om 4 uur zat het door Jos Droogh, Sonja Hoogsteen en Hans Post goed georganiseerde trainingskamp er helaas alweer op. Wat leer je veel, als je twee dagen zo intensief met je schaatstechniek bezig bent met 3 trainers, die allemaal net andere accenten leggen.

"Dat was een metamorfose, Bert"

Zaterdagochtend vertrok ik met Jaap de Gorter, Annerieke van der Beek en Mijke Hartendorp in de Audi van Jaap naar Heerenveen. We gingen naar het Krasse knarren en schoone schaatsters-kamp in Thialf. Overbodig om te zeggen, dat ik niet in de tweede categorie viel.
Om half 2 gingen we met het gezelschap van ongeveer 40 IJVL-leden naar de kleedkamers, om even later het gladde ijs van Thialf te betreden. Nu had ik van een paar krasse knarren al gehoord, dat het ijs in Heerenveen superglad was. "Dat zal wel" dacht ik, maar na mijn eerste rondje wist ik meteen, waarom Thialf garant stond voor veel wereldrecords tot in Calgary en Salt Lake City hooglandbanen werden aangelegd. De IJshal in Leiden heeft altijd goed ijs, maar dit sloeg echt alles!
Na het inrijden ging ik naar de middengroep, waar we deze middag les zouden krijgen van Pieter Smit. We begonnen met oefeningen om de valbeweging er goed in te krijgen. Voor mij kwam dat goed uit. De afgelopen twee seizoenen ben ik hier druk mee in de weer en het gaat steeds beter. En in Thialf liep het helemaal lekker. Door het gladde ijs kun je veel langere slagen maken, waardoor je veel meer tijd hebt om de valbeweging goed uit te voeren.
Na de dweilpauze gingen we verder met de bochten. Daar het voor mij de eerste keer was, dat ik dit seizoen op een 400-meterbaan reed, moest ik er in het begin aan wennen, maar gaandeweg lukte het steeds beter. Eén van de eerste bochtoefeningen was meteen kat in het bakkie voor me: veel slagen maken in de bocht. Dit was gedurende een kleine 30 jaar een specialiteit van me. Pas de laatste 2 jaar lukt het me om de slag in de bocht te verlengen, en dan nog onevenwichtig ook: met rechts lang, met links kort.
Ik liet mijn speciale bochtentechniek aan Pieter zien, maar dat vond hij niet zo geslaagd. Hij kwam naast me rijden en zei me, wat ik met links moest doen. En toen viel het kwartje. Ineens lukte het om goed met links af te zetten in de bocht. Waar ik 30 jaar had lopen utteren, lukte op deze zaterdagmiddag in december op het magische ijs van Thialf binnen de kortste keren.

Voor het eerst in de ruim 15 jaar, dat ik training krijg van Pieter, kreeg ik complimenten over mijn schaatsen. "Dat ziet er goed uit, Bert!" Het ging ook heel lekker. De valbeweging ging goed, ik kon zowel op het rechte eind als in de bochten diep blijven zitten, kortom: schaatsen gaat dan voor je gevoel moeiteloos. Waar de anderen uit de middengroep de twee rondjes rust namen tussen de blokjes van 6 rondjes schaatsen, bleef ik gewoon doorgaan. Heerlijk!
Na afloop van deze fantastische training reed ik naar Pieter toe.
"Dat was een metamorfose, Bert" zei Pieter, waarop ik antwoordde: "Dat komt door de opmerking van Wierd Wagenmakers een maand geleden, dat je niet moest wegtrappen, maar moet wegduwen bij de afzet". Pieter moest wel lachen om dat antwoord. "Ben ik jaren bezig om je iets aan te leren, kom je aanzetten met wat iemand anders je een maand geleden verteld heeft".
Achteraf heb ik Pieter tekort gedaan met mijn antwoord. Of beter gezegd: dit was te kort door de bocht. Hij heeft alles wel degelijk meermalen uitgelegd, maar een toevallige opmerking zette me op het juiste spoor. Je hebt nu eenmaal snelle leerlingen en langzame.....
Beter dan oud-minister Pieter Winsemius, die de titel van een managementboek aan een zeer rake opmerking van Johan Cruijff ontleende, kan ik het niet zeggen: "Je gaat het pas zien, als je het doorhebt".

Om 4 uur moesten we helaas al van het ijs af, waarna we naar Grou vertrokken om in het Stayokay in dit watersportdorp kamer 22 te betrekken voor de nacht. Met Jos Drabbels en Wil Verbeij ging ik voor we in "Het Theehuis" een warm buffet hadden nog even een paar biertjes drinken in een plaatselijk café. Uiteraard hadden we het ook over schaatsen. Jos Drabbels had dezelfde ervaring als ik nu met de bocht had in een grijs verleden met de zijwaartse afzet. Ineens heb je het door!
En om in de stemming te blijven, ging kamer 22 na het heerlijke buffet nog even doorzakken....

Klimaattop

Na de op één na warmste november vanaf 1900 (alleen 1994 scoorde nog "beter") en zeer veel neerslag, lijkt het er op, dat rond het komende weekeinde de bordjes verhangen gaan worden. Ironisch genoeg op het moment, dat de klimaattop in Kopenhagen met tal van wereldleiders naar zijn climax toe gaat. Levert de klimaattop direct merkbaar resultaat op? Of zoals Barack Obama het zegt: "Yes, we can!"
De temperaturen gaan terug naar waarden rond het vriespunt en dan gaat het bij iedere schaatser toch een beetje kriebelen. Zou er net als vorig jaar een natuurijsperiode komen?
Op zich is daar op dit moment nog niets over te zeggen. Het weer valt met redelijke betrouwbaarheid tot 5 dagen vooruit te voorspellen, daarna wordt het toch minder betrouwbaar naarmate het tijdstip verder weg ligt. Maar de trend is toch duidelijk.
Diverse onafhankelijk van elkaar opererende weermodellen geven in meer of mindere mate kouder weer aan, van temperaturen net boven het vriespunt tot zelfs matige vorst.

Kortom, het ziet er naar uit, dat we na anderhalve maand veel te warm en te nat weer, afstevenen op de eerste aanval van Koning Winter in seizoen 2009/2010. Als ik nu zou kunnen tekenen voor net zo'n mooie natuurijsperiode als vorig jaar, ik zou het blind doen!

Dubbele petten

Als er iets is, waar politici bang voor zijn, dan is het de beschuldiging, dat ze met dubbele petten op zitten. In februari zou dat zomaar ineens het geval kunnen zijn door de enorme progressie van Kjeld Nuis op de 1500 meter.

In korte tijd wist deze Zoeterwoudse schaatser, lid van "mijn" IJVL, zijn persoonlijk record terug te brengen van 1.47.08 via een paar keer 1.46 naar 1.44.43. En dan moet Salt Lake City nog komen. Als hij zich nog een paar keer zo fors weet te verbeteren, dan ligt deelname aan de Olympische Spelen binnen handbereik en wie de geschiedenis van de Winterspelen een beetje kent, weet, dat er in de uitslagen ALTIJD verrassingen voorkomen.
Het zou dus zo maar kunnen dat de Zoeterwoudse wethouder Sjaak Stuijt ineens met het probleem van de dubbele petten komt te zitten. Behalve wethouder van het weidse en groene Zoeterwoude, is hij ook nog voorzitter van het bestuur van de IJVL. Sterker nog, met Wil Verbeij komt 40% van het bestuur van de IJssport Vereniging Leiden uit Zoeterwoude!
Nu zou het natuurlijk een zeer efficiënte manier van huldigen zijn: je hoeft maar één toespraak te houden voor zowel gemeente als IJVL. En efficiënt is Sjaak wel. Met schaatsen heeft hij een zeer efficiënte slag. Ik ben diverse keren met Sjaak Stuijt tochten wezen rijden op natuurijs. Via zijn mobieltje overlegde hij met zijn ambtenaren, zodat de gemeente Zoeterwoude vanaf de Oostvaardersplassen draaiende gehouden werd. In managementjargon: besturen op afstand.
Maar behalve een goed bestuurder is Sjaak Stuijt ook een heel prettig mens in de omgang en absoluut integer. Ook het probleem van de dubbele petten wist Sjaak, blijkens deze foto, genomen bij een paar graden onder nul, op zeer efficiënte wijze op te lossen.

Testrit

Vanochtend nam ik twee paar schaatsen mee naar de IJshal. Wierd Wagenmaker overwoog om kluunschaatsen te kopen, maar wilde ze eerst uitproberen. Wij hebben allebei maat 42, dus ik bood aan om de "kabouterschaatsen" een keer mee te nemen. Daar Wierd iets hogere voeten heeft, paste hij de Rossignol-langlaufschoenen nadat ik de inlegzooltjes eruit gehaald had.

In het begin moest Wierd er even aan wennen, maar verrassend snel had hij de slag te pakken. Ik deed er 5 jaar geleden een stuk langer over om goed weg te rijden op de kluunschaatsen. Maar ja, als je technisch zo goed rijdt, kun je volgens mij op elke schaats uit de voeten.
We reden met een stuk of 20 krasse knarren in piramidevorm 125 rondjes op wederom superglad ijs, waarbij Wierd eerst in zijn eentje een keer een rondje pakte en daarna een paar keer in een groepje. We horen wel een keer, of de testrit dusdanig bevallen is, dat hij ook tot aankoop van kluunschaatsen overgaat.
Na 's middags als Rijmpiet een stuk of 15 gedichten weggewerkt te hebben op mijn werk, at ik zowaar een keer een donderdagavond thuis.

Siebe zou 's avonds om een uur of 8 vertrekken naar Spanje om Ana weer te zien en om zich voor te bereiden op het wielerseizoen 2010, waarin hij gaat koersen voor Telco in Pamplona. Als het goed is, is het niet "mañana, mañana" en staat er een fiets voor hem klaar, waarop ook hij een testrit kan maken.

Zichtlijnen

In het Leidsch Dagblad stond deze week, dat de velden en de kantine van F.C. Rijnvogels een paar honderd meter verplaatst zouden moeten worden, omdat een of andere architect had uitgevogeld, dat de zichtlijnen dan beter uitkwamen. We hebben het hier over een kantine, die er nog maar een paar jaar staat. Voorzitter Niek-Jan van Kesteren, die ook een dikke 20 jaar in het bestuur van de bibliotheek heeft gezeten, had als commentaar: "Als dat gebeurt, lever ik nog dezelfde dag de sleutels in bij de gemeente Katwijk."
Als je dit allemaal zo leest, denk je: "Dit is te zot om waar te zijn!" En dat is juist het verrassende van Nederland: dit zou nog zomaar kunnen gebeuren ook! Onderweg naar mijn werk had ik in mijn hoofd al snel een gedicht over dit actuele onderwerp klaar. De beginregels had ik voor andere voetbalgedichten al opgeslagen op mijn computer, dus het gedicht over de zichtlijnen had ik snel klaar en kon ik mailen naar Rijnvogels-voorzitter Niek-Jan van Kesteren.

Beste voorzitter,

Sinterklaas kwam bij het voetbalveld aan
en daar zag hij jou buiten de lijnen staan.
Sinterklaas komt uit Madrid,
waar de voetbalclub Real zit,
en deze heren worden kampioen
dankzij een man met heel veel poen.
Maar deze voorzitter heeft veel meer plezier
van zijn eigen F.C. Rijnvogels hier.
Maar geld smijten kan ook in Katwijk,
want natuurlijk heeft die architect gelijk
en gaat jullie kantine snel verdwijnen
voor iets belangrijks als de zichtlijnen!
Ajax heeft op de Arena een schuivend dak,
maar Katwijk overtreft dat echt met gemak,
want met zuurverdiende belastinggelden
heeft Rijnvogels straks schuivende velden
waarop men niet werkt met kalklijnen
maar waarop zichtlijnen verschijnen!

Sinterklaas en Pieterbaas

Rijmpiet

Beste schaatser,

Sinterklaas arriveerde in Nederland
en hij dacht: "Wat is daar aan de hand?"
Onze schaatser was uit de skeelers gestapt
nadat hij menig meter had weggetrapt.
Regen, wind en kou konden hem niet deren,
en het liefst reed hij in zijn sportkleren.
De skeelers hangen droog in de schuur tot de lente,
want een schaatser toont nu op het ijs zijn talenten.
Daar zie je hem nu iedere week gaan
bij de trainingen op de kunstijsbaan.
Maar het mooiste, zegt Sinterklaas wijs,
vinden de meeste schaatsers natuurijs.
Een schaatser is dan volledig in zijn sas
op zijn gladde ijzers op de Vogelplas
en hij rijdt het komende jaar ook graag
heel wat kilometers op De Kaag.
Schaatsers rijden heel graag tochten
waarbij ze vaak dorpjes bezochten
met namen als Rijpwetering en Nieuwkoop
en ze behouden ondanks alles toch de hoop
dat ze in de winter weer naar Fryslân mochten
voor het rijden van de Tocht der Tochten.

De Goedheiligman

Beste voetballer,

Sinterklaas kwam bij het voetbalveld aan
en daar zag hij jou binnen de lijnen staan.
Sinterklaas komt uit Madrid,
waar de voetbalclub Real zit,
en deze heren worden kampioen
dankzij een man met heel veel poen.
Maar deze amateur heeft veel meer plezier
met zijn eigen voetbalclubje hier.
En dan is er nog die club uit Rotterdam,
die eindelijk een beetje boven water kwam,
want ze stonden op punt van verzuipen
in hun eigen stadion “De Kuip” en
jij weet als zeiler: het gaat mis
als een schip of club stuurloos is.
Maak het pakje nu maar heel gauw open,
want Sinterklaas doet niet aan miskopen.

Sinterklaas en Pieterbaas.


Beste tennisser,

Sinterklaas reed op zijn gemak
Met zijn paard over het dak
Maar dat vond jij helemaal niets,
Je reed veel liever op je fiets
Om naar de tennisbaan te gaan
Waar je een balletje kon slaan.
Service, baseline en forehand,
Cross-pass, match en backhand,
Tennis lijkt wel een Engelse les.
Sla je raak, dan roep je “Yes”,
Maar heb je pech dan sla je mis
En dan zeg je zeker en gewis
Dat het een vuiltje in je oog is.
Verder zit je ook op zit basketball
En zo’n oranje bal zie je overal
Dus daar hoef je niet naar te speuren,
Als je speelt in je eigen clubkleuren.
Maar van sporten krijg je trek
Dus dan is het helemaal niet gek
Dat de Sint jou niet is vergeten
Met deze letter om lekker op te eten!

Pak maar uit en ga genieten,
Sinterklaas en al zijn Pieten.

Geachte chef-kok,

Sinterklaas kwam op zijn schimmel aangereden
en hij zag, dat jij in de keuken heel tevreden
weer een nieuwe gerecht aan het uitproberen was.
Voor nieuwe recepten komt een kookboek vast van pas,
dus stuurde Sint Nicolaas zijn knecht op zoek
naar een bij een chef-kok horend kookboek.
Intussen kon een andere Piet jou goed observeren
en zodoende kan de oude, wijze bisschop je leren
dat als je niet eeuwig aan het Sonjabakkeren wilt zijn,
dat je niet ieder gerecht, ook al is het nog zo klein,
zelf nog even voor wilt proeven voor de klant,
want dan wordt de buikriem aan de krappe kant.
Nu is het hebben van een lichtelijk gerezen buik
bij de meeste sporten niet bepaald zo puik,
het wordt zelfs als een handicap ervaren.
Maar in jouw sport wil je dat juist al jaren:
welnu, met dit cadeau kun je met je gulle lach
gehandicapt koken en golfen met de Franse slag.

Sinterklaas

Beste Ouwe taaie,

Sinterklaas is ieder jaar weer verbaasd,
als hij ziet, hoe jij door de heuvels raast.
Op je fiets met tassen vol met bepakking
beklim jij zonder noemenswaardige training
de hellingen en het valse plat.
Ouwe taaie, hoe doe jij dat?
Jij kunt enorm genieten van de natuur
en trapt de kilometers weg, uur na uur
zonder te versagen en zonder gezeur.
Jij hebt bijna altijd een goed humeur.
Sinterklaas kan dit wel waarderen,
menigeen kan een hoop van je leren.
Je man is een bofkont met zo’n vrouw,
ook al is ze vrijwel altijd in touw,
omdat er nog een klusje moet worden gedaan.
Maar ook zonder training kun jij je mannetje staan,
tijdens de etappes van de fietsvakanties
al of niet geplaagd door een stevige bries.
Daarom geven Sinterklaas en de Zwarte Pieten
de F van Fietsvakantie om van te genieten.

De Goedheiligman

Beste atlete,

Sinterklaas komt altijd veel te weten,
dit keer dus ook over onze atlete.
Zo kwam het de bisschop ter ore
hetgeen hem niet zo erg kon bekoren,
dat jij je drukt bij de Coopertest.
Nee, dan ben je niet op je best.
Die Coopertest doe jij dan met je mond
en praat dan gerust het klokje rond.
Voorts is het de Sint wel opgevallen,
dat de mannen niet voor je vallen
op de toch meest geëigende plek.
Op het ijs gaan ze wel op hun bek,
maar niet voor de voeten van jou.
Zo sta je dan jaren in de kou
te wachten vol radeloze gedachten,
terwijl je al die jaren staat te smachten
naar een man, waarin je zo nu en dan
eens lekker je tanden zetten kan!

Pak maar uit, ga genieten
Sinterklaas en al zijn Pieten


Ik ben op mijn werk Rijmpiet in deze periode van het jaar. Degenen, die zelf niet zo makkelijk kunnen dichten, mogen bovenstaande gedichten gebruiken.

IJsstrijd

Vorige week kreeg ik van mijn schoonzus Marja een mailtje over IJsstrijd. Dit kreeg ik op www.ijsstrijd.nl te lezen:
GEEF ALLES IN IJSSTRIJD 2010!
Hèt schaatsevenement voor Hollandse doorzetters, ijsvreters, vroege vogels, doordouwers en kluners. Voor individualisten, (bedrijfs)teamspelers en schaatskampioenen.
IJsstrijd 2010 belooft één groot feest te worden. Te midden van duizend andere schaatsers en enthousiaste toeschouwers zetten zo'n 500 "IJsstrijders" een unieke schaatstocht prestatie neer. Zij leggen individueel of in een team op één dag 200 kilometer af. Samen schaatsen zij € 500.000,- bij elkaar voor de ontwikkeling van de draagbare kunstnier. Een droom voor veel nierpatiënten. Help jij deze droom met Elfstedentochtlegende Henk Angenent en Wereldkampioene Ireen Wüst en heel veel andere schaatshelden waar te maken? Doe dan ook mee met IJsstrijd!
Het spreekt voor zich, dat ik daar aan mee wil doen.
Het evenement vindt plaats op zaterdag 20 februari op Flevonice in Biddinghuizen. Op zich moet het haalbaar zijn om in mijn eentje 200 km te schaatsen. Ik heb het vorig jaar bij de Elfurentocht immers ook gedaan, in een persoonlijke recordtijd van 10 uur en 5 minuten. Voor een verslag: zie het stuk "Elfurentocht" op dit weblog in december 2008.

Veel zal afhangen van de omstandigheden. Flevonice heeft bij temperaturen onder de 5 graden goed ijs, maar boven de 8 graden wordt het, zoals een vaste rijder in Biddinghuizen het uitdrukte "bagger". We zullen zien, wat februari voor ons in petto heeft. In ieder geval zal ik er voor gaan, want opgeven, daar houd ik niet van....
Mijn persoonlijke pagina is te vinden op http://www.ijsstrijd.nl/acties/bert-breed/streefbedrag/
Dit wordt voor mij de derde keer, dat ik meedoe aan de Nierstichting Elfstedentocht, dus enige ervaring kan me niet ontzegd worden.
De longen worden dat weekeinde goed gebruikt, want de dag erna doe ik mee aan de "Carmina Burana" van Carl Orff tijdens de Leidse Scratchdagen. De uitvoering is in de Pieterskerk. Het wordt voor mij de derde keer, en de vijfde uitvoering, dat ik meezing in het koor, dat dit meesterwerk uitvoert. Overbodig om te zeggen, dat ik iedereen kan aanbevelen om op 21 februari 2010 te komen luisteren naar de "Carmina Burana".