Trilveen

Trilveen. Het klinkt een beetje als een plaatsnaam in carnavalstijd. Maar dat is het niet. Op internet vond ik deze omschrijving: Op water drijvende (laag)veengrond die bij het betreden in een golfbeweging raakt, vaak in een dichtgegroeid trekgat. Als een stuk trilveen loslaat ontstaat er een drijftil, een drijvend eilandje.
Op deze zomerse zondag zouden we het trilveen gaan bekijken. Er zijn maar een paar plekken in Nederland, waar dat kan. Bij ons in de buurt was de dichtstbijzijnde plek Tienhoven. Om half 9 waren Ada en ik onderweg naar Leiden Centraal, waar we een rechtstreekse stoptrein hadden naar Hilversum-Sportpark. Je bent en blijft immer sportief.
Vanaf hier reden we de heide op, eerst in de richting van Hollandsche Rading, waarna we afbogen naar Loosdrecht, om bij het vliegveld van Hilversum een rustig weggetje naar Tienhoven te nemen. Hoewel rustig: er reden niet veel auto's, maar fietsers des te meer. We waren om 11 uur op de plek van bestemming, waar we met Paul Crezee hadden afgesproken.
Paul was er nog niet. De Tomtom was niet de nieuwste versie en in deze hoek van het land was inmiddels het een en ander gewijzigd aan de doorgaande wegen. Maar om half 12 waren we met deze natuurkenner aan het wandelen.

Het eerste stuk liep langs boerensloten en petgaten, waar we konden genieten van dit puur Hollandse landschap met ook nog eens Hollandse luchten. Het was half bewolkt met prachtige wolken.
Na een kilometer of 2 kwamen we uit op het pad, waar Ada en ik gefietst hadden. Het was aanmerkelijk drukker geworden in een uur tijd. Het leek af en toe wel filerijden. Sommige fietsers konden dit drietal wandelaars wel wegkijken.

Op een bankje bij een tweetal petgaten, waar je de vorming van trilveen zag in diverse stadia, namen we onze lunch. We zaten naast een vogelaar, die wat bijzonderheden vertelde van de ooievaars, die hoog in de lucht vlogen. Ze waren al op weg naar Aftika en maakten gebruik van de termiek. Zo konden ze soms 10 km verder komen zonder inspanning. Op deze "zuinige" manier spaarden ze veel extra kracht uit op weg naar de overwintering in Afrika.

Van de vogelaar kregen we de tip, hoe we verder konden wandelen, dwars door de weilanden, naar Westbroek. Bij het bord langs de weg met uitleg over hoe trilveen ontstaat, begon dit pad, genoemd naar de op 50-jarige leeftijd overleden boswachter Bert Bos.
We hoefden niet meer op de talloze fietsers te letten en met een paar wandelaars voor ons en af en toe wat wandelaars als tegenliggers, liepen we de 5 km door dit mooie natuurgebied. Halverwege kwamen we op een plek, waar er een paar planken gelegd waren op het trilveen. Op de planken voelde je het veen al op en neer bewegen bij iedere stap, die je deed.

En dan komt het waagstuk: je voet op het trilveen zetten. Dat gebeurde op de manier, die je ook gebruikt bij het testen of natuurijs al dik genoeg is. Je staat dan stevig met één been op de kant en verplaatst je gewicht heel voorzichtig naar het andere been. Je zag je voet met heel weinig druk al wegzakken in het veen. Het deed me een beetje denken aan de wandelvakantie in Dartmoor.
Maar goed, niet iedereen kan zeggen, dat hij op trilveen "gestaan" heeft.


Paul zag op zo'n drijvend eiland zonnedauw staan, een vleesetende plant, die leeft van insecten. En die zitten hier genoeg. Ook zeer veel libellen, een fantastisch mooi gezicht.

Via een paar bochten kwamen ze in Westbroek terecht, waar we langs de vrij drukke weg naar Oud-Maarsseveen wandelden. We zagen vlak langs de weg een platgereden ringslang liggen, vlak bij de ingang van de Molenpolder.

In Oud-Maarsseveen streken we op deze warme zondagmiddag neer op het terras van cafe "'t Kikkertje". Het Brand-biertje smaakte prima.
Na een half uur op het terras gezeten te hebben, met af en toe een steelse blik op de eerste Pyreneeënetappe in de Tour de France, liepen we naar de auto en de fietsen. Hier namen we afscheid van Paul en pedaleerden wij naar de Loosdrechtse plassen, dat in een ander seizoen ook heel mooi is.

We namen de weg, die dwars door de Loosdrechtse plassen liep en reden langs een soort goudkust: het ene huis was nog groter en luxieuzer dan het andere. In Hilversum hadden we om 5 voor 6 de trein terug naar Leiden, waar we om half 9 in de tuin zaten te eten. Het leek Spanje wel. Maar ik denk niet, dat je daar trilveen kunt vinden.