Fia

Op de kalender staat het toch echt: 1 oktober. Desondanks was het vanmiddag bloedheet, toen ik om half 3 een stuk ging lopen. Het leek wel hartje zomer. Ik zocht bewust naar de schaduw, zoals ik dat ook pleeg te doen, als ik in de zomer een stuk ga hardlopen. Tijdens de loop kon ik mijn hoofd een beetje leeg maken, terwijl een zeurende overbelastingspijn in de kruisbanden van mijn rechterbeen aangaf, dat ik de laatste tijd toch wel tot het randje ben gegaan met de looptraining.
Vanochtend ben ik wezen werken in mijn oude stek in Katwijk aan den Rijn, waar ik 20 jaar hoofd ben geweest.
Bij terugkomst thuis vond ik een briefje op tafel: tante Fia is overleden. Uiteraard nam ik contact op met degene, die me gebeld had om dit droevige bericht door te geven. Ondanks dat mijn schoonzus al jaren aan de ziekte van Parkinson leed, kwam het overlijden onverwachts. Gisteren was ze in het ziekenhuis opgenomen. Ze hadden nog geprobeerd haar te opereren, maar dat was een kansloze missie.

Fia, je bent nu van je lijdensweg verlost. Rust in vrede.