Andreaskruis

Om half 10 gisterenavond was ik in een diepe slaap. 's Nachts ging ik er wel een paar keer eruit om met infludo de opkomende verkoudheid tegen te gaan. Ik was daarna meteen weer vertrokken naar dromenland.

Om 8 uur verliet ik de echtelijke sponde na een uur of 10 geslapen te hebben. "De Tour wordt in bed gewonnen" was de wijsheid, die Joop Zoetemelk in dit soort gevallen opperde.
Nou, winnen zat er vandaag niet in. Ik was allang blij, dat ik mee kon doen aan de Halve marathon van Katwijk. Ik had geen koorts, de cruciale factor of je wel of niet kunt lopen. Het is bij te weinig mensen bekend, dat met hardlopen je lichaamstemperatuur met 1 tot 2 graden stijgt. Als je dan met 38 graden of meer gaat lopen, kun je flink in de problemen komen.
Het is dus heel belangrijk, om altijd goed naar je lichaam te luisteren.
Om kwart over 10 zat ik op de fiets naar het station van Voorschoten, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Samen fietsten we via Wassenaar naar Katwijk, waar we via de Nachtegaallaan naar de Boulevard reden, waar de start van de zwaarste 21,1 km van Nederland was.
Op het terras van "Het Strand" trokken we de trainingsjacks en afritsbroeken uit en daarna begaven we ons naar de tent, waar we onze tassen op konden bergen. Hier zag ik mijn collega Thea Aandewiel.
"Ik wist niet, dat je meeliep?" zei ik.
"Ik niet, maar mijn zoon Bert wel", antwoordde ze geheel naar waarheid.

Bert zou binnenkomen in 1.35.36, waarmee hij 39e werd!
Speaker Teun de Reede deed weer van zich horen, terwijl wij in het startvak stonden. Edwin van der Sar, Nederlands recordinternational, werd geïnterviewd over zijn Foundation en over de marathon van New York, die hij ten behoeve van zijn Stimuleringsfonds voor mensen met (niet aangeboren) hersenaandoeningen in november gaat lopen.

Nu hadden we het op de heenweg toevallig net gehad over hersenen en hersenonderzoek. Hans was de dag ervoor naar een lezing van professor Dick Swaab geweest, die bekend is van zijn boek "Wij zijn ons brein".

Het is van het allergrootste belang, dat de moeder tijdens de zwangerschap gezond leeft. Een ongezonde levensstijl kan leiden tot hersenbeschadigingen, waar de baby haar of zijn leven last van kan hebben.
Een ander interessant gegeven: 5% van de top van het bedrijfsleven is psychopaat te noemen. Het enige wat telt zijn de kille cijfers. Empathie met de ontslagen werknemers is hen totaal onbekend. Als deze heren hun miljoenenbonus maar krijgen en ongestoord voort kunnen gaan met hun graaicultuur.
Om 12 uur klonk het startschot, een minuut later passeerde ik Teun de Reede, die ter hoogte van de startstreep stond geposteerd.

In tegenstelling tot Hans had ik niet ingelopen. Ik wilde mijn krachten zo veel mogelijk sparen. We waren vrij ver naar achteren gestart, maar het lopen ging makkelijker dan ik had verwacht. We waren al snel aan het inhalen en gingen daar mee door, toen we de duinen ingedraaid waren.
Er kwam al vlug meer ruimte, daar de lopers van de 5 kilometer ons gingen verlaten. De lopers van de 10 kilometer deden dat, voor we bij het Panbos waren. We hadden al wat korte klimmetjes achter de rug en ik begon mijn achillespees te voelen.
Tijdens de laatste oefening van het droogtrainingsseizoen, touwtje springen in de regen, begon mijn achillespees op te spelen. Afgelopen dinsdag kreeg ik er last van op de Horstlaan. Zonder klagen heb ik toen doorgelopen. Dat deed ik nu ook. Afzien hoort er bij duursport nu eenmaal bij.

Het wapen van de oude gemeente Katwijk was het Andreaskruis.

Over afzien gesproken: Sint Andreas, de schutspatroon van de vissers, liet zich kruisigen voor zijn ideaal. Kom daar heden ten dage eens om.
Wat dat aangaat ben ik ook maar een watje.

En dit watje was dolblij, dat de bosgrond in het Panbos zeer zacht was. Het veerde gewoon!
Na het verlaten van het Panbos liepen we weer terug naar het fietspad van Katwijk naar Wassenaar. Vanaf de drinkpost kwamen de echte beklimmingen. Ik had al een aantal kilometers minder last van mijn linkerachillespees, maar het aanzetten in de klimmetjes was niet bevorderlijk voor ontspannen lopen.
We zaten na 14 km nog steeds op een schema van 1.48. Op het parkeerterrein van Wassenaarse slag namen we een Squeezy energiegel, die we met water wegspoelden, alvorens we naar het stand liepen voor de laatste 6 km.
"Loop maar in je eigen tempo", zei ik tegen Hans. Hij liep een stuk soepeler doordat hij wel goed af kon zetten.
Langzaam maar zeker liep mijn trainingsmaat van mij weg. Het liep so wie so een stuk lekkerder dan het mulle zand van vorig jaar.
Op het strand werd ik door meer lopers ingehaald dan me lief was, maar vandaag zat er niet meer in.

Was ik vooraf bang geweest, dat de verkoudheid me parten zou spelen en ik van de ontsnappingsclausule van het lopen van de 10 km gebruik zou moeten maken, in de praktijk bleek mijn linkerbeen het probleem.
Maar als je gewoon doorloopt, kom je er. In februari bleek dit een afdoende middel om de Zelfstedentocht te volbrengen, nu liep ik over het strand met stevig zand naar Katwijk toe met de wind in de rug.

Met een brutotijd van 1.54.15 stond ik Teun de Reede te woord, voordat ik over de finish ging. En passant maakten we ook nog even reclame voor de 1000 rondjes van Leiden op zondag 16 december.

Voor een nettotijd van 1.53.08 had ik gisterenavond, en ook vanochtend, blind getekend.

Als je je niet helemaal fit voelt, ben je al snel tevreden met je tijd.

Hans had een nettotijd gelopen van 1.51.12. Hij had me op het strand op 2 minuten gelopen.

Onze doelstelling, om net als vorig jaar Edwin van der Sar voor te blijven, hadden we bij lange na niet gehaald.

De beste keeper, die Ajax en het Nederlands elftal ooit gehad hebben, kwam ongeveer tegelijk met André van der Zwan binnen in 1.48 brutotijd.
De haring, die we na afloop kregen, was heerlijk. Hans deelde zijn haring dit keer maar eens niet met een meeuw.
Nadat we ons in onze trainingspakken hadden gehesen zagen we Hans van der Plas in 2.02.54 (netto 2.02.26) binnen komen.
Hans was bang, dat hij een jaar lang zou moeten horen, dat hij langzamer was dan zijn trainingsmaat uit Katwijk. Zo ben ik niet. Daar hoeft hij dus niet bang voor te zijn. Ik zal er niets, maar dan ook niets over zeggen....

Wij fietsten via onze volkstuin naar Voorschoten terug, waar we op deze fraaie, halfbewolkte najaarsmiddag afscheid van elkaar namen.
Na me thuis gedoucht te hebben aten we 's avonds met bijna het hele gezin. Alleen Ike was er niet. Zij zit momenteel in Israël.

Inderdaad: het land van apostel Andreas: die van het Andreaskruis!

Opkomende verkoudheid

Het komt niet geheel onverwacht, want een paar huisgenoten waren deze week verkouden. Desondanks komt de opkomende verkoudheid uiterst ongelegen aan de vooravond van de Halve marathon van Katwijk. De vorm was goed, maar hoe het morgenmiddag uit gaat pakken is nu een groot raadsel voor me.
In ieder geval ga ik vroeg naar bed. Er is geen beter medicijn dan een goede nachtrust. Ik maak me wat dat aangaat nog geen zorgen voor morgen. Ik heb eerder met dit bijltje gehakt.

Ik maak me echter geen illusies. De opkomende verkoudheid is niet bepaald bevorderlijk voor een goede tijd.
Ik heb bij voorbaat al een goed excuus.

Lijntrekken met twee linkerhanden

Van de week had ik een mailtje gekregen van ijsmeester Jan van Rijn, dat de spuitgasten weer welkom waren om de ijsvloer voor het nieuwe schaatsseizoen te komen leggen. Gehuld in de kleding, waarin ik in de Leidse IJshal placht mijn rondjes te draaien, begaf ik me op de fiets naar de Vondellaan.
Bij binnenkomst bleek, dat het spuiten pas begin volgende week aanvangt. Wie wil helpen....
Maar er was vanmorgen nog genoeg te doen. Piet van Harskamp was druk bezig met het leggen van geplastificeerd ijzer aan de binnenzijde van de boarding. Met zijn tweeën gaat het een stuk makkelijker.
Daar er scherpe randen aan de dunne ijzeren stroken konden zitten, was het raadzaam om werkhandschoenen te dragen. Jan van Rijn kwam aanzetten met 2 linkerhandschoenen.

"Ik geef het maar meteen toe", zei ik: "Ik heb twee linkerhanden!"
Ruud Vermeulen, met wie ik deze winter diverse keren op natuurijs prachtige tochten heb geschaatst, kwam ook helpen.

Toen alle ijzeren stroken op hun plek lagen, lag er een tweede taak op me te wachten. Op de lijnen op de ijshockeybaan zag je overal stofsporen van banden en voeten. Met een luiwagen begaf ik me naar de binnenbaan, waar ik de lijnen met een vochtige zwabber nat maakte en daarna met een trekker het vuile water van de rode en blauwe lijnen af haalde.
Voor degenen, die mij verdenken van lijntrekken: vandaag kan ik het met geen mogelijkheid ontkennen....

"Dit was mijn laatste rondje!"

Met Jos Drabbels en Jaap de Gorter reed ik naar de ijsbaan in Leiderdorp, waar Arthur van Winsen skeelertraining zou geven. Ik sloot me, net als vorige week, bij deze snelle groep aan met het idee: "Als het te snel gaat, ga ik naar de groep van Dick van Goozen en Tjeerd Wierdsma terug."
Bij het vier rondjes inrijden leek het daar al erg op, want binnen de kortste keren reed ik op 50 meter achterstand, maar de volgende oefeningen kon ik redelijk goed bijblijven.
Net als vorige week bij Marieke en Willemijn van Hoek lag de nadruk van de training op de bocht. De rechte stukken werd rustiger gereden, zodat ik goed bij kon blijven.
Op een gegeven moment reden we in een rustig tempo 11 rondjes, waarbij iedereen een rondje op kop moest rijden. Af en toe werden we aan de binnenkant ingehaald door de snelsten van de andere groep.
"Hoog op", klonk er dan.
Ook Annerieke van der Beek beleefde dit glorieuze moment.

Pal nadat ze ons ingehaald had, rechtte ze haar rug en ging uitrijden met de historische woorden: "Dit was mijn laatste rondje!"
Uiteraard reed ze daarna nog flink wat rondjes, maar dan met een andere oefening. Net zo goed, als wij andere oefeningen opkregen van mijn tandarts, zoals een zestal Steigerungen over 200 meter en 5 kleine rondjes zijwaarts afzetten met de rechterskeeler constant op het asfalt. Aansluitend moesten we 5 rondjes aaneen constant overstappen.
Het was een leuke, gevarieerde training, die we besloten in de kantine van de ijsbaan van Leiderdorp. Het skeelerseizoen zat er op en wij konden Annerieke nazeggen: "Dit was mijn laatste rondje!"

Avondloop

In de wintermaanden train ik altijd op dinsdagavond van kwart over 8 tot 10 uur in de Leidse IJshal. In de zomer is dinsdag mijn vaste avond voor de droogtraining. Vorige week was de laatste van deze sportzomer.
Vanavond fietste ik om 8 uur naar station Voorschoten, waar ik met Hans Boers had afgesproken om te gaan hardlopen. De laatste training voor de Halve marathon van Katwijk.

Het begon al aardig donker te worden, toen we gingen lopen. Over de Velostrada liepen we naar Leidschendam. Hier was een stuk weg opgebroken. Wij lieten ons hierdoor niet weerhouden. We liepen wel wat rustiger, daar we niet goed konden zien, of er soms kuilen liggen. Maar deze lagen er niet, zodat we ongeschonden de Landscheidingsweg bereikten.
We liepen over het fietspad langs de Landscheidingsweg naar de A44, waar we over de parallelweg langs Wassenaar-Kerkehout noordwaarts liepen. Na door 2 tunnels de A44 2 keer deze snelweg gekruist te hebben, kwamen we bij de Horstlaan uit.
Waar we tot nu toe constant over verlichte wegen liepen, was de Horstlaan een avontuurlijke onderneming: er was na de oprit van Eikenhorst geen lantaarn te bekennen tot de spoorbaan. De enige verlichting kwam van de maan. Wat dat aangaat leek het wel wat op de start van de Elfstedentocht op 11 februari.

Terug op de Velostrada hadden we weer verlichting: LED-lampen met gedempt groen licht.
Om 10 uur waren we weer terug bij station Voorschoten, waar ik afscheid nam van Hans en naar huis fietste. Een paar jaar geleden heb ik met Jaap de Gorter een avondlloop gedaan bij de Dam tot Damloop en vorig jaar met Hans bij de Bruggenloop, maar daar liep je nog gedeeltelijk bij daglicht.
Deze avondloop van 16 km was tenminste een echte avondloop!

Sleutelstad

Het leek wel herfst vandaag. En dat klopt ook, want het is inmiddels ook herfst. Veel regen en een harde wind bepaalden het weerbeeld. Vanmorgen ben ik nog droog overgekomen, doordat ik eerder van huis ben gegaan. Het was toen droog.
Daar we een vergadering hadden, was het veel drukker in de fietsenstalling.
Een collega kwam melden, dat ze in mijn fietstas op zoek was geweest naar haar fietssleutel. Bij het op slot zetten was haar sleutel weggeschoten, maar ze kon hem nergens vinden.

Ik liep met haar mee naar de fietsenkelder en zag de sleutel al vrij snel. Hij hing over een stangetje van mijn voorspatbord. Als je honderd keer werpt, zal het je misschien 1 keer lukken om dit voor elkaar te krijgen.
"Jij kunt goed naar sleutels zoeken", kreeg ik te horen.
"Dat klopt", antwoordde ik: "Maar ik woon dan ook in de Sleutelstad!"

Haagweg 4

Ieder jaar is in Leiden in september de Kunstroute. Ateliers van alle soorten kunstenaars zijn dan opengesteld. Ik was naar de binnenstad van Leiden gefietst en bezocht de oude Ambachtschool aan de Haagweg, waar tegenwoordig tal van kunstenaars hun ambachtelijk werk verrichten.

Net als vorig jaar ging ik in Haagweg 4 langs bij Mary Geradts.
Daar zij in gesprek raakte met een potentiële koper van een van haar kunstwerken, wilde ik verder niet storen in de zakelijke besprekingen en begaf ik me naar de hoogste verdieping, waar Douwe Kinkel een lokaal deelt met Wim Kuin.
Bij binnenkomst zag ik een aantal werken aan de muur hangen met schaatsers.
"Die zijn van Douwe", dacht ik, maar dat was fout gedacht van me. Deze waren van Wim Kuin.

Zoals het een goed architect betaamd had Douwe veel moderne stadsgezichten geschilderd. Het lijnenspel beheerst hij helemaal.
"Douwe kan eindeloos op iets oefenen", zei Wim.
"Dat klopt", beaamde ik: "Net als met schaatsen is hij een echte doorDOUWEr!"

Om 2 uur fietste ik naar huis om na wat gegeten te hebben nog even te gaan skeeleren.
Buienradar gaf me niet veel hoop, maar gezien de voorspellingen voor de komende week wilde ik het toch nog even waarnemen. Daar skeeleren op nat asfalt aan mij nog niet besteed is, bleef ik in de buurt van huis. Ik reed vooral rondjes om en door het park.

Om half 4, na een uurtje skeeleren met veel aandacht voor de bijhaal, begon het inderdaad flink te betrekken. Ik reed naar huis, waar ik een verfrissende douche nam, waarna ik keek naar de ontknoping van het WK in Valkenburg. Philippe Gilbert maakte zijn favorietenrol, net als Marianne Vos, waar.

Rondje IJVL

Regeren is vooruitzien. Met de formatie van het kabinet van VVD en PvdA in het achterhoofd deden Hans Boers en deze eenvoudige bibliothecaris deze wijsheid alle eer aan.
Vanmorgen had ik in de bibliotheek van Rijnsburg gewerkt. Op weg er naar toe zat ik in een korte, maar krachtige bui. Mijn collega Vera was deze maand op vakantie geweest naar Boulogne sur Mer. Doordat ik met Ada 2 keer de Noordzeeroute had gefietst, kende ik deze mooie omgeving vrij goed.

's Middags was het vrij fris, maar lekker herfstweer. Ik bracht het oud papier weg, deed wat boodschappen, maakte ons bed op en ging kijken naar het WK wielrennen in en om Valkenburg. Het wereldkampioenschap wierp zijn schaduwen vooruit, want toen wij 3 weken geleden de Mergellandroute fietsten, zagen we diverse borden met de aankondiging, welke weg op welke dag was afgesloten voor alle verkeer.

Het was een prachtige wedstrijd, die tactisch sterk werd gereden door de Nederlandse damesploeg. Marianne Vos maakte de favorietenrol waar en kwam solo over de finish in Vilt. Ze was veel dank verschuldigd aan Anna van der Breggen, die als vooruitgeschoven post in de kopgroep het vuile werk deed, nadat Vos vanuit het peloton op 2 ronden voor de eindstreep een machtige jump deed naar de koplopers. In mum van tijd reed ze een gat van een halve minuut dicht.

Hans was net op tijd om bij mij de ontknoping van het WK op de Bemelerberg en de Cauberg te kunnen zien, waarna wij op weg gingen voor ons "Rondje IJVL". Vanaf mijn huis liepen we naar de Haagsche Schouw, waar we aan de overkant van de Rijn het rondje oppikten, dat we met de winterbiatlon ook lopen.

Wat dat aangaat was het natuurlijk "Regeren is vooruitzien". Over een half jaar lopen we dit parcours weer met de door de IJVL georganiseerde winterbiatlon. De wind was een beetje gaan liggen, waardoor het minder koud aanvoelde dan vanochtend en vanmiddag.
Om 7 uur waren Hans en ik weer terug van een duurloop van 14 km. Een prima voorbereiding voor de Halve marathon van Katwijk van aanstaande zaterdag.
We aten pas om half 9. Ana was met Siebe mee naar Ameide, waar deze Swift-coureur een criterium reed. Het was zijn beste wedstrijd van dit seizoen. Helaas zorgde een los zittend zadel er voor, dat hij zich niet kon mengen in de strijd om de prijzen.

Bij het eten van de kool uit eigen tuin proostten we op Marianne Vos, die met twee wereldkampioenschappen en een Olympische titel een gouden tripel had volbracht!

Eerlijk duurt te lang

Het is al een wat ouder boek, maar nog steeds de moeite waard om te lezen: "Eerlijk duurt te lang" van Jeroen en Herman Jansen.

"Eerlijk duurt te lang" is een boek, dat in zijn geheel is gewijd aan het fenomeen vals spel. Aan de hand van vijf categorieën gaan de schrijvers op zoek naar de meest spraakmakende, hilarische en ook schrijnende voorbeelden van foul play in de geschiedenis van de sport. "Eerlijk duurt te lang" is enerzijds een ode aan de sporter die met creatieve middelen zijn gebrek aan kracht en snelheid poogt te compenseren, en anderzijds een aanklacht tegen de toegenomen macht van het geld in de sport. Met name het dopinggebruik, dat trouwens van alle eeuwen is, wordt genoemd als een van de ernstigste vormen van vals spelen. Wat dat aangaat is het jammer, dat het boek al wat ouder is, want anders zou er ongetwijfeld een heel hoofdstuk gewijd zijn aan Lance Armstrong.
"The Boss" raakt vermoedelijk zijn 7 eindzeges in de Tour de France kwijt. En dat is ook het leuke van de Tour de France: ook na de Ronde van Frankrijk blijft het spannend. Je weet nooit, of er niet nog een nieuwe winnaar op gaat duiken.

Wat dat aangaat is Lance Armstrong 1 jaar te laat wielerprof geworden. Hij begon zijn profcarriére bij Motorola. Het jaar ervoor werd die wielerploeg nog gesponsord door winkelketen 7 Eleven. Want 7 Eleven is niet alleen een winkelketen, maar ook iets, wat veel beter bij valsspelers past: het ik ook een gokspel....

"Ik heb geen dienst vanavond!"

Om 7 uur 's avonds fietste ik naar Jaap de Gorter, om samen met hem naar de skeelerbaan van Leiderdorp te trappen. Ik was in de veronderstelling, dat ik training moest geven aan de G-schaatsers, maar daar er maar weinig deelnemers waren opgekomen vanwege de overvloedige regenval op deze doorweekte woensdag, kon Jens Postma het wel in zijn eentje af. Zodoende kon ik meetrainen met de groep skeeleraars, die iedere woensdagavond de polder in trekt voor hun wekelijkse trainingsronde. Hoe leuk ik dit ook vind, hun tempo ligt echter te hoog voor mij. Ik zou alleen als blok aan het been fungeren.

Deze groep IJVL-ers kreeg les van Marieke van Hoek, een van de beste skeeleraars van Nederland. Op een 400-meterbaan geeft het niet, als je de langzaamste bent. Verder dan 200 meter raak je nooit verwijderd van de groep. Van Marieke en haar zus Willemijn kregen we een training, die geënt was op de bochtentechniek.

Na 6 rondjes ingereden te hebben kwam de eerste oefening ter sprake. We moesten op het rechte eind een flinke vaart maken en dan tweebenig de bocht in en dan de hele bocht op het linkerbeen rijden.

Tandarts Van Winsen maakte meteen duidelijk, dat dit geheel op eigen risico geschiedde: "Ik heb geen dienst vanavond!" Dat was ook totaal niet nodig, want het lukte niemand om de oefening goed uit te voeren. Na een korte aanvullende uitleg over de heupinzet naar links lukte het al beter. De volgende oefening was om de gehele bocht op het rechterbeen te rijden. Dit ging ons heel wat beter af. Met het rechterbeen kun je in de bocht heel wat beter sturen. We reden zo heel wat rondjes van 400 meter, maar het zwaarste moest nog komen: in twee groepen van 6 moesten we de kleine bocht gaan lopen. Zo liep je een rondje of 10 aan een stuk door alleen maar bochten. Een soort shorttracktraining dus. Ik kan u verzekeren: je benen lopen dan aardig "vol"! Maar Marieke had nog wat ijzers in het vuur. We moesten de bocht lopen en daarbij alleen goed zijwaarts afzetten met rechts, terwijl we het linkerbeen van het asfalt tilden. Aansluitend moesten we opnieuw een tiental bochten lopen en ziedaar: het ging ineens veel beter! We mochten het nu op de 400-meterbaan proberen. En dat werd het ook, want het ging een stuk minder. Daar we de bocht te snel wilden lopen, ging het mis. We mochten nog 5 rondjes uitrijden met de nadrukkelijke opdracht de bochten rustig en beheerst te lopen met een goede zijwaartse afzet met rechts. En inderdaad, het ging een stuk beter. Zo heb ik dit seizoen heel veel bijgeleerd. Van Tjeerd Wierdsma en Dick van Goozen, die me gisterenavond ook nog af en toe aanwijzingen gaf, als ik langs hem skeelerde, leerde ik vooral de bijhaal en de valbeweging. Deze is inmiddels aardig geautomatiseerd. En dan nu een betere bochtentechniek. Het ziet er goed uit. Nu kijken, of ik deze techniek over een paar weken in de Leidse IJshal ook op het ijs kan laten zien. Daar het met skeeleren altijd onzeker is, of de training doorgaat, had ik 2 exemplaren van "Molen- en Merentocht" meegenomen, die ik na afloop van de anderhalf uur durende skeelertraining aan Tjeerd en Dick gaf om hen te bedanken voor hun inzet in het afgelopen zomerseizoen.

Valkenburg

Het zal geen sportliefhebber ontgaan zijn: deze dagen is Valkenburg het middelpunt van de wielerwereld. In en om deze plaats wordt het wereldkampioenschap wielrennen gehouden. Doordat ik ook af en toe nog moet werken, was het voor mij onmogelijk, om in Valkenburg aan de Geul te verblijven, maar Valkenburg aan den Rijn was voor mij het alternatief. Gisterenochtend was het noodweer. Ada ging er om half 6 al uit, daar ze met een vriendin ging wandelen en om 6 uur de trein moest hebben. Het regende pijpenstelen en er waren enkele flinke donderklappen. Ik dommelde weer in, om om 7 uur wreed gewekt te worden door de wekker. Na het ontbijt vertrok ik naar mijn werk. Aan de lucht te zien zou ik niet droog overkomen. Ik trok mijn regenbroek dus alvast aan en na een kilometer fietsen kreeg ik de eerste spetters al op me. Het begon steeds harder te regenen en daar er op de Kooltuinweg, die ik meestal neem, weinig schuilplekken zijn als het gaat onweren, koos ik voor de route door Valkenburg. In dit dorp aan de Rijn ging de regen over in hagel. Dat ging zo hard, dat de straat half wit was. Een bliksemflits en een donderklap na 4 tellen maakten het weerbeeld compleet. Het is trouwens typisch iets voor deze tijd van het jaar: de bovenlucht kan al flink koud zijn, de Noordzee is nog behoorlijk warm en dan kunnen er aan de kust makkelijk buien ontstaan. In het voorjaar is het aan de kust juist droger. Dan is de zee kouder dan de lucht boven het land. Een soort moesson dus. 's Middags moest ik weer in Valkenburg zijn. Tussen de buien door reed ik van de Hoofdbibliotheek in Katwijk aan Zee naar de bibliotheek van Valkenburg, waar ik in moest vallen. Als roostermaker was ik door mijn mogelijkheden heen en dan schuif ik mezelf maar in het rooster. Vanmorgen zou ik het liefst gaan skeeleren, maar de regenbuien maakten dat onmogelijk. Ik ging dus maar trainen voor de Halve marathon van Katwijk en liep via de Maaldrift naar het Valkenburgse meer, waar ik met een U-bocht omheen liep. Via de Voorschoterweg liep ik weer naar de Stevenshof toe, waar ik op de markt nog een tros bananen kocht, waarmee ik naar huis liep. Thuis gekomen bleek, hoeveel mazzel ik had: toen ik van huis vertrok, werd het net droog, terwijl ik nog geen 5 minuten binnen was, toen de hemelsluizen opnieuw open gingen. Om 1 uur fietste ik met droog weer naar Katwijk toe. Langs het voormalige vliegveld Valkenburg werd ik ingehaald door een scooter. Geheel in de geest van het WK wielrennen ging ik in het kielzog rijden en met 30 km per uur passeerde ik Valkenburg.

Virtueel touwtjespringen

Op de Derde Dinsdag van september werd veel ellende aangekondigd. We zouden er sneller mee te maken krijgen, dan wenselijk was. Met dank aan de weergoden.
Om 7 uur vertrokken we met de schaatsplanken naar "De Bult". Na een tweetal rondjes inlopen volgde de touwladder. Iedereen kent de uitdrukking "twaalf ambachten, dertien ongelukken" wel. Daar hadden we onze eigen variant op. Nadat de trainer de coördinatie-oefening had voorgedaan, deden wij de shuffle na. Nou, ik kan u garanderen: er waren meer varianten dan deelnemers!

Aansluitend volgde de schaatsplanken. De piramide van 90, 120 en 150 seconden en weer terug zorgde voor flink wat regendruppels.
Daarna volgde de glorieuze momenten van Robert Nozeman. We moesten tweebenig over twee laag gespannen elastieken springen en daarbij bij de tweede sprong 180 graden draaien. Robert deed een volledige pirouette!
Het begon te spetteren, toen we gingen touwtjespringen. Robert heeft regelmatig moeite met het touw, maar daar het om de springbeweging gaat, die de kuiten sterker maakt, ging hij touwtje springen zonder touw. Een nieuwe bezuinigingsmogelijkheid voor de heren formateurs. Bij virtueel touwtje springen heb je geen touw nodig!
Een paraplu was tijdens deze oefening wel handig geweest, want de regen kwam met bakken uit de hemel.
Drijfnat liepen we nog een rondje uit op deze herfstavond. Het droogtrainingsseizoen zat er op.
Daar de kantine van Swift gesloten was, weken we uit naar cafe "Plantage". Daar sloten we de gezelllige sportzomer af. Er was, voor een Plantage toch wel vreemd, geen Palm te bekennen.

Maar er was een smakelijk alternatief: Leidsch blond.

Hoofdverzorging

Bij mijn scheerapparaat zat een klein kammetje. Op de morgen van mijn vertrek naar Zuid-Limburg dankte ik mijn oude kam aan en stopte het kleine kammetje in mijn heuptas. Veel plezier heb ik daar niet van gehad, want bij het bekijken van de route naar onze Hoeve bij Partij moet ik het ergens in het Mergelland verloren zijn.

Geen nood, voor € 1,- kocht ik een vervangend exemplaar. Gisteren zat het in mijn broekzak, toen ik met Hans Boers naar Wassenaarse slag fietste. Bij thuiskomst kon ik het nergens meer vinden. Vermoedelijk ligt het ergens in het zand op het strand. Hoor ik daar al iemand mompelen over een ezel en een steen?

Met enigszins warrig haar fietste ik vanmorgen naar mijn werk. Boze tongen beweren, dat zoiets wel past bij een warhoofd.
Vanmiddag fietste ik voor een ander onderdeel van de hoofdverzorging naar de Oude Singel in Leiden, waar eerst de mondhygiëniste het tandsteen eraf bikte en daarna mijn tanden polijstte, waarna ik voor controle bij mijn trainingsmaat Arthur van Winsen op de stoel plaats mocht nemen.
Na het eerst over het skeeleren gehad te hebben, werd mijn gebit in orde bevonden.
Mijn hoofdverzorging is dus niet helemaal hopeloos.
Op weg naar huis fietste ik nog even langs een drogist om een nieuw kammetje aan te schaffen. Bij de bookmakers kunt u nu inzetten op hoe lang ik er dit keer mee doe....

Windsurfers en kitesurfers

Net als vorige week zaterdag heb ik vanmiddag met Hans Boers een alternatieve zomertriatlon gedaan. Om 10 over half 3 vertrokken we per fiets vanaf station Voorschoten naar Wassenaarse slag. Het was bewolkt en winderig weer, maar de temperatuur was lekker.
Op het strand was het aanzienlijk rustiger dan vorige weekeinde. Vooral het aantal mensen in zee was minimaal. Dat waren voornamelijk windsurfers en kitesurfers. Voor hen was het ideaal weer.

Het plan was, om door de duinen naar Katwijk te lopen en dan over het strand terug naar Wassenaarse slag. Bij het zien van het zand, dat over het strand geblazen werd, wijzigden we ons plan en liepen zo minder kans gezandstraald te worden.
Het lopen ging erg makkelijk. We liepen door tot de strandopgang bij Skuytevaert. Deze namen we voluit. Hijgend kwamen we boven. Dit is de bonus van een strandtraining.
Over het schelpenpad langs het fietspad liepen we op en neer golvend door de duinen, genietend van dit prachtige natuurgebied vlak bij huis. Na een kilometer zaten we op de route, die we bij de Halve marathon van Katwijk ook voor onze kiezen krijgen. Deze training was dus een prima terreinverkenning.
Via het parkeerterrein liepen we naar onze tassen, die we op het strand achtergelaten hadden. In onze zwembroek liepen we naar de ruwe zee. Het water was nog heerlijk en met de hoge golven werd je af en toe een meter of 5 meegesleurd.
Ook de kitesurfers werden dat in de harde wind. Een kitesurfer kwam een meter of 10 bij me vandaan omlaag zetten.
Dat deed me denken aan mijn collega Irene, die een paar jaar geleden nietsvermoedend aan het wandelen was op het strand, toen ze gewond raakte door een neerdwarrelende kitesurfer.

Valt er een keer een man op haar, is het weer niet goed....

Wij haden geen last van deze vallende ziekte. Integendeel.
Geheel verfrist, zowel lichamelijk als geestelijk, fietsten we om 5 uur weer op huis aan.

"Hebben ze je niet eens uitgenodigd op de thee?"

Drie dagen op rij was de regen spelbreker bij mijn voornemen, om te gaan skeeleren. Vanmiddag was het droog en zonnig, dus niets stond een tocht van een kilometer of 25 meer in de weg.
Via de rand van de Stevenshof reed ik naar de Velostrada, waar ik wat rustiger skeelerde dan anders. Er lagen veel kleine takjes op het eerste stuk in Voorschoten.
Via de Horstlaan en de Veurseweg rolde ik naar de Northeylaan in Leidschendam tot bij de voetbalvelden van SEV.

Hier vind je het bordje "Auto te gast" en dat betekent, dat je een brede weg met prima asfalt tot je beschikking hebt. Deze reed ik helemaal af, tot het asfalt ophield en de klinkers begonnen. Hier keerde ik en reed terug.

Ik nam de tunnel onder het spoor door en reed naar de Horstlaan. Hier was het redelijk druk met fietsers, wandelaars en hardlopers. Bij Eikenhorst stond ik aan de kant van de weg een flesje water te drinken, toen een oudere fietser langs me reed met de vraag: "Hebben ze je niet eens uitgenodigd op de thee?"
"Nee", antwoordde ik waarheidsgetrouw: "Maar volgens mij kunnen ze het best betalen!"
Aan gespreksstof zou het niet ontbroken hebben bij deze sportieve familie. De moeder des huizes had meegedaan aan Amsterdam Swim en had 2 km door de grachten gezwommen om geld in te zamelen voor onderzoek naar medicijnen tegen de dodelijke spierziekte ALS.

Ik moet bekennen: ik doe haar dat niet na.
En de vader is een echte schaatsliefhebber. Het verhaal van zijn Elfstedentocht zou ik graag eens uit zijn eigen mond vernemen, en niet uit de tweede of derde hand. Want dat is het leuke van de Tocht der Tochten: iedereen heeft zijn eigen verhaal!

Al skeelerend haalde de fietser in en daalde via de zijingang af in de tunnel onder de A44.
Op de Via 44 had ik de wind in de rug en kon ik lange slagen maken, terwijl ik goed lette op mijn bijhaal en het laten hangen van het achterste been.

In Wassenaar wachtte ter hoogte van "De Bosrand" een nieuw obstakel. De rotonde werd opnieuw geasfalteerd, dus ik moest over klinkerwegen naar de tweede helft van Via 44.
Met een bocht door en om de Stevenshof reed ik op ons op een brandgaatje na intact huis.

Gordijnbonus

We leven in een tijd, die gekenmerkt wordt door een bonuscultuur. Deze week hoorde ik weer een nieuwe variant: de gordijnbonus. De opiniepeilers, die hadden bedacht, dat de PVV in de peilingen altijd te laag wordt ingeschat, omdat mensen er niet graag voor uitkomen dat ze op de B.V. Geert Wilders stemmen. Bij verkiezingen komt deze eenpersoonspartij dan groter uit de stembus dan vooraf ingeschat. Dit gegeven wordt de "Gordijnbonus" genoemd.

Welnu, de heren peilers zaten er dit keer slechts 24 tot 28 zetels naast, geen gek gemiddelde bij 150 Kamerzetels.
"Maar de trends hebben we zeker opgepikt", wisten deze blaaskaken op de radio zonder blikken of blozen te vertellen.
Maar Ada had het woord "Gordijnbonus" wel degelijk opgepikt, dus fietsten wij vanmorgen naar Zirkzee in Leiden, waar we op zoek gingen naar gordijnstof. De oude gordijnen zijn na jaren trouwe dienst versleten, dus het is niet meer verantwoord om Ada daar in te jagen. We zochten dus stevige gordijnstof uit.

Na nog andere boodschappen gedaan te hebben in de Leidse binnenstad fietsten we op deze redelijk zonnige zaterdag naar huis, waar Ada even ging kijken, of de wasmachine al klaar was. Boven gekomen rook ze een brandlucht.

Ana had haar scheerspiegel op een tafel onder het schuine dakraam staan en deze stond in een dusdanige stand, dat het weerkaatsende zonlicht als een loep een gaatje brandde in het houtwerk pal naast het kantelraam.

We hadden geluk, dat af en toe wat wolken voor de zon schoven en dat we bijtijds thuis waren, want voor hetzelfde geld zou het huis in brand gevlogen kunnen zijn.

"Zo, pyromaan", begroette ik onze Spaanse huisgenoot bij thuiskomst.
Natuurlijk kon ze er niets aan doen. Dit was gewoon een toevallige samenloop van omstandigheden.
In de zomer speelde dit niet: toen zaten de rolgordijnen gewoon dicht om de zonnestralen buiten te houden.
Wij hadden onze gordijnbonus dus allang binnen....

Hobbitreünie

Ik had deze zomer een mailtje gekegen, dat er in "De Stip" in Nieuw-Vennep een nieuwe Hobbitreünie aanstaande was. De vorige was in 2007 en deze was erg gezellig.

Gisterenavond keek ik op de site van de Hobbitreünie en zag, dat deze aangekondigd staat voor zaterdag 3 november. Uit welingelichte kringen heb ik vernomen, dat de datum nog niet 100% vaststaat, maar dat de reünie er aan zit te komen is wel duidelijk. Uiteraard ben ik dan van de partij, net zoals in de jaren '70, toen "Kikker" met een iets weelderiger haardos zeer vaak in "De Hobbit" te vinden was.

In die jaren traden de Hobo String Band en Jan van Rhenen regelmatig op in "Lambiek" en "De Hobbit". Een enkele keer mocht ik een nummer met hen meezingen.

Maar zoals meestal het geval is: het origineel is beter!

Ik heb menige bardienst gedraaid in de ruimte, waar ik als kind heb leren lezen, schrijven en rekenen.

Een flink aantal klasgenoten, die ook regelmatig in "Lambiek" en "De Hobbit" kwamen, heb ik 2 jaar geleden gezien en gesproken bij de reünie van de Antoniusschool.

Ik hoop, dat we een gezellig weerzien zullen hebben op 3 november in onze oude stamkroeg aan de Venneperweg, waarbij we, wat ik zeer vaak deed als ik bardienst had, ook nog even kunnen "bijschuimen"!

Strategische kiezen

De verkiezingsuitslag liet gisteren een politieke aardverschuiving zien. Vooral door de opgeklopte tweestrijd tussen Rutte en Samson is er door een kwart van het electoraat strategisch gekozen.

Dan hebben we het pakweg over een kleine 40 zetels in de Tweede Kamer, die anders ingevuld, dan als de "premierverkiezingen" geen rol zouden spelen.
De conclusie, die ik hieruit trek, is dat onze volksvertegenwoordiging er anders uitziet, dan zonder de vele peilingen, die gebracht werden als feiten. Welnu, ondanks de vele peilingen zaten de opiniepeilers er 24 tot 28 zetels naast. Een procent of 16 dus. Met dit soort cijfers moet jij bij je baas aankomen....

Desondanks zullen de heren opiniepeilers bij volgende verkiezingen weer hoog van de toren blazen, gesteund door de media, want een spannende tweestrijd tussen 2 lijsttrekkers is veel interessanter dan een juiste weerspiegeling van wat mensen met hun hart zouden willen stemmen.
De opgeklopte tweestrijd ging tusssen Rutte en Samson.

Welnu, we krijgen ze straks allebei. Jammer trouwens, dat Ruttes voornaam Mark is en niet Gert.

Vanmorgen stond ik ook voor een strategische keuze: ga ik skeeleren of ga ik hardlopen. Het was zwaar bewolkt na een regenachtige avond en nacht. Ik koos voor hardlopen, waar ik niet wist, of er nog veel plassen lagen en of het droog zou blijven.
Ik liep een rondje langs de nu nog groene rand van de Stevenshof en over de Korte Vliet van 10 km.

Een prima voorbereiding op de halve marathon van Katwijk over ruim 2 weken, ook al had ik achteraf ook prima had kunnen skeeleren.
Want dat blijft het nadeel van strategisch kiezen: je blijft toch het gevoel houden, dat je niet de juiste keuze hebt gemaakt.

Tweestrijd

Vanavond was er sprake van een heuse tweestrijd. Wat mij betreft niet over wat ik wilde gaan stemmen, want dat had ik vanochtend al gedaan.
Nee, er was een tweestrijd, die zich, net als de politiek, boven onze hoofden afspeelde.
Lange tijd leek het er op, dat het tot een uur of half 9 en misschien wel tot 9 uur droog zou blijven. Ik zat ik skeelerkleding gehuld aan tafel, klaar om na het avondeten op de fiets te stappen om te gaan skeeleren.
Onder het eten belde Jens Postma me, dat de G-schaatsers, die ik vanavond skeelerles zou gaan geven, afgebeld waren. Ik kon dus gewoon zelf mijn wekelijkse skeelertraining weer volgen.
Maar een behoorlijke bui om 10 voor 7, net voor ik zou vertrekken, maakte me duidelijk, dat de tweestrijd in het voordeel van de regen was beslist.
De uitslag was duidelijk. Ik bleef vanavond thuis.

Op kousenvoeten

Eenieder kent de uitdrukking "op kousenvoeten" wel. Het betekent stilletjes of ongemerkt. Gisterenavond hadden we bij de droogtraining een geheel nieuwe variant op deze uitdrukking. Tijdens de droogtraining dreigde het te gaan regenen, toen we op de schaatsplanken stonden.
Even leek het, of de wolken overtrokken, maar het ging toch een beetje spetteren. Een natte schaatsplank wordt stroef, dus je kunt dan je oefening niet goed uitvoeren.
We deden de sokken, die we over onze sportschoenen getrokken hadden, uit en legden de schaatsplanken omgekeerd op het wandelpad, waar we coördinatie-oefeningen op de touwladder gingen doen.
We waren hier al een tijdje mee bezig, toen iemand opeens opmerkte: "Hé Hetty, je hebt nog een sok aan!"

En inderdaad, ze had 1 sok uitgetrokken en de ander aangehouden. Een kwestie van concentratie.
Het was snel weer droog, dus we konden de piramide op de schaatsplank alsnog uitvoeren, net als de piramide met touwtjespringen en na de Usain Bolt volgde het inmiddels traditionele partijtje bidonvoetbal.
Van iedereen werd de bidon wel een keer omgeschopt, behalve die van Hetty. Maar zij speelde dan ook op kousenvoeten.

Winterverwachting

Het is nog wat vroeg voor een winterverwachting, maar ik durf mijn nek nu toch al uit te spreken.
Daarbij ga ik uit van het weer van het afgelopen jaar. Tot en met maart grossierde het weer de afgelopen paar jaar in extremen. Welnu, de extremen zijn er daarna een beetje uit gegaan. Het is, kortom, veel meer het wisselvallige Nederlandse weer.
De afgelopen zomer riep bij mij veel gedachten op aan de zomers van 1978 en 1979. Wisselvallige en vrij koele zomers.
Op de zomer van 1978 volgde befaamde winter van 1979, de strengste winter zonder Elfstedentocht. Dit kwam door de enorme hoeveelheid sneeuw. Een tamelijk extreme winter dus.
Ik ga derhalve voor een winter als die van 1980. Deze winter leverde 1 natuurijsperiode van ruim een week op. Ik woonde toen net een paar maanden in Leiden en had de Menkenbaan net ontdekt. Met een beperkte training als basis reed ik voor het eerst van mijn leven een Molentocht van 50 km uit.

Mijn verwachting is dus, dat we komende winter een natuurijsperiode krijgen in een winter, die verder niet tot de verbeelding zal spreken.
Gisteren heb ik dit ook gedroomd, met een temperatuurstaatje: een week vorst, een korte dooi en nog een paar dagen vorst. Net genoeg voor een kleine week schaatsen.
Ik zal u melden, als u weer terecht kunt op de Fûgelmar of de Fûgelplasse.

Boerengolf

Het was gisteren "Buijzendag" en zoals de traditie de laatste jaren wil, betekende dat mooi weer. Dat kwam goed uit, want we zouden gaan boerengolfen.
Ik heb in mijn jeugdjaren en toen de kinderen klein waren regelmatig gegolfd, maar dat betrof de variant Midgetgolf. Sterker nog: afgelopen zomer hebben Ada en ik in Gerolstein geslapen op een heuse midgetgolfbaan!

Dit was de eerste keer, dat ik voor een andere vorm van golfen ging. En wat dat aangaat kwam het prima uit, dat er gekozen werd voor de variant, die het best past bij mijn subtiliteit: Boerengolf.
Dat kun je op je klompen aanvoelen.

En dat klopt volledig, want boerengolf wordt gespeeld met een klomp aan een stok. Voor we zo ver waren, moesten we eerst nog een heel eind fietsen naar Maasland. Voor Siebe, Ada en mij was dat een klofje naar onze hand, maar voor Ana was dat een heel ander verhaal.
Zelf had ik er al 13 km opzitten, voor we vertrokken, daar ik de Asturiaanse rijstepap naar mijn schoonouders had gebracht, die dat in de auto mee zouden nemen.
We fietsten langs over de zeer drukke Oostvlietweg naar Leidschendam. Heel Holland leek hollend, fietsend en varend te genieten van deze prachtige septemberdag.
Via Nootdorp en de Delftse Hout trapen we naar Oude Leede, waar we op een bankje in de schaduw onze lunch nuttigden, om via de Ackerdijkse plassen via het recreatiegebied onder Delft naar Schipluiden te rijden en vandaar naar Hoeve Bouwlust, waar we werden verwelkomd met koffie, thee en een groene tompoes.
We hadden de dag ervoor trouwens een mailtje gekregen, waarin gemeld werd, dat we niet via Maasland moesten reizen, daar tussen 1 en 3 de weg tussen Maassluis en Maasland was afgesloten voor "Ride for the Roses", waar ik vorig jaar aan had meegedaan.

Om 3 uur, ruim een uur nadat we afgesproken hadden, was de familie Buijs compleet en konden we, letterlijk, aan de slag. Een deel van de familie deed niet mee. Zij begaven zich naar het maïsdoolhof.

Ik had dat niet nodig. Mijn leven is al één groot doolhof....
Zodoende waren we met 12 personen, die de wei in mochten.

De boer van "Bouwlust" legde het spel uit en verdeelde ons in 4 groepen van 3. Ike, Siebe en Ana vormden een team, de neven Sebastian, Micha en Samuel het tweede. Maar de echte strijd moest komen van de twee laatste teams. Ada was ingedeeld bij haar zus Marja en haar broer Anton, hun levenspartners Annemarie, Dik en ik zaten in het laatste trio. "De echte Buijzen" tegen "De aangetrouwden" zou dus de wedstrijd in de wedstrijd worden!

In het begin zat er nog niet veel muziek in ons golfspel, maar langzaam maar zeker trokken we zingend als minstrelen door de weilanden. Al was het maar, omdat we veel lol hadden om ballen, die een heel andere kant op gingen, dan we gepland hadden.
Om een of andere duistere reden had de boer de meeste holes in de buurt van sloten gegraven, zodat regelmatig een bal in de sloot belandde.
Zodra dat bij andere teams gebeurde, verhoogde dat onze spelvreugde, maar de waarheid gebiedt me te vertellen, dat dit ook regelmatig met onze bal gebeurde, zodat we zelf ook te maken kregen met het nodige leedvermaak.
Na 7 holes te voltooid, kregen we een drankje, dat we dronken op een bankje. De tussenstand werd bekend gemaakt en "De aangetrouwden" hadden 1 slag meer gemaakt dan "De echte Buijzen". Het kwam nu aan op de laatste 3 holes.
Bij de eerste de beste slag werden we gehinderd door Anton. Onze bal kwam tegen zijn voeten aan. De volgende slag verdween in de sloot. Een lekkere hervatting.
Intussen werden we verrast door Siebes slagkracht, die de bal minstens 2 keer zo ver wegsloeg als de rest van de deelnemers. Het was dus geen verrassing, dat "Team Breed" met slechts 96 slagen winnnaar was, met "De neven" met 100 op de tweede plaats.
Maar de echte strijd was met 107 om 112 in het voordeel van "De aangetrouwden" beslist.
Mocht u nu denken, dat er stront aan de knikker was, dan heeft u het mis, maar onze schoenen hebben we bij het verlaten van het weiland bij een wasbak ontdaan van de resten koeienvlaai, waar we op onverklaarbare wijze toch in gestapt bleken te zijn.
Met de Mergellandroute nog vers in het geheugen: de Limburgse vlaaien zien er een stuk smakelijker uit.
Ik vertrok wat eerder op de fiets naar het huis van Marja en Dik, waar we in de tuin een prima buffet zouden krijgen.

Daar ik er eerder was dan de meeste andere familieleden, bladerde ik nog even door het mooie "James Herriots Yorkshire".
Om kwart voor 9 was de zon vertrokken achter de horizon, en vertrokken wij ook op de fiets naar Leiden, waar we om half 11 arriveerden. De reis naar Maasland en terug bleek 77 km lang geweest te zijn. Voor Ana betrof dit een persoonlijk record, waar ze in Asturias mee aan kan komen.