Zwabberbenen

Met zware benen stapte ik vanmorgen uit bed. Hoewel 10 kilometer hardlopen en 80 kilometer schaatsen, uitgesmeerd over 2 dagen, geen extreme inspanningen zijn, voelde ik het toch wel. Mogelijk heeft de flinke verkoudheid van een paar weken geleden er meer ingehakt, dan ik had verwacht.

Om half 9 zat ik op de fiets naar de Leidse IJshal na een nacht, waarin het zowaar nipt had gevroren. Op klomphoogte was het bij meetpunt Voorschoten zelfs 2 graden onder 0 geworden.

Dat gold voor mijn schaatsen ook wel een beetje. Het wilde vandaag gewoon niet. Ik kan niet zeggen, dat ik niet in mijn slag kon komen, maar ik kon het gewoon niet vasthouden. Bij de eerste 10 rondjes werd ik gelapt en bij de series van 20 rondjes zelfs 2 keer.

Niet dat ik daar mee zit. Ik heb altijd de 5 kilometer nog, waar ik in een gelijkmatig tempo op kop rijd. Zo ook vandaag. Alles ging goed, al ging het niet van harte. Ik kon nog 24 kilometer in het uur rijden tot de 20e ronde. Het tempo zakte iets in, waarna ik 2 rondjes verder van het ene moment op het andere last kreeg van zwabberbenen.

Er zat maar één ding op: van kop af gaan. De kans op een misslag was nu behoorlijk groot geworden en als ik onderuit zou gaan, dan zou ik een paar "Krasse knarren" meenemen.
Het is al heel wat jaren geleden, dat ik last had van zwabberbenen. In een ver verleden trainde ik op dinsdagavond 2 uur aan een stuk door in de "Ton Menken IJsbaan".

Aan het eind van de avond, als de baan vrij leeg was, testte ik mezelf door een 10 kilometer zo snel mogelijk te rijden. Vaak lukte het, maar soms was het mezelf testen meer mezelf pesten.
En een enkele keer kreeg ik last van zwabberbenen. En dat gebeurt van de ene meter op de andere. Uit ervaring weet ik, dat je dan het beste even overeind kunt gaan en rustig rechtop gaan schaatsen. Na een paar rondjes kun je vaak weer verder, maar een hoog tempo kun je op je buik schrijven.

Aan het slot van de training ging het wel wat beter, maar veel was het niet vandaag.
Gelukkig is schaatsen een sociale sport en was het met een peloton van een kleine 20 "Krasse knarren" op de buitenbaan en een kleine 40 scholieren op de binnenbaan gezellig druk.
Hoewel politiek volledig incorrect moest ik hard lachen om de mop, die ik hoorde.

Een man was met zijn vrouw naar een kledingwinkel. Zij paste diverse jurken en bij een ervan zei ze vol trots: "Deze vind ik mooi."
"Nou, dat is goed", zei de man: "Dan gaan we er morgen toch nog een keer naar kijken...."