Hersteltraining

Vannacht werd ik wakker met een kriebelhoest. Het klinkt alsof je verkoudheid erger wordt, maar het tegendeel is waar. Het is een teken van herstel!
Mijn vrouw, die in een andere kamer sliep, ging er om half 7 uit. Zij is nog steeds klachtenvrij en na een eerdere negatieve test deze week pasten we een scheiding van tafel en bed toe, zodat zij vandaag op onze kleinzoons kon gaan passen. Om kwart voor 7 verliet ze het huis en fietste naar Leiden Centraal.

Ik las het voorste katern van Trouw in bed, waarin een interessant artikel over groepsimmuniteit tegen corona. Welnu, op dit moment draag ik mijn steentje daar aan bij!

In ieder geval hoef ik het komende jaar geen boosterprik te gaan halen. Het virus op eigen kracht wegwerken werkt beter dan welke vaccinatie ook.
Daar ik van mijn vorige huisarts geleerd heb, dat de afweer in een goede doorbloeding zit, en je deze doorbloeding kunt bevorderen door te bewegen, leek het me een goed plan om een fietsritje te maken op deze frisse morgen.


Uiteraard deed ik dat alleen op stille wegen en fietspaden. De komende dagen zal ik alle drukke plekken vermijden, want ik wil niemand aansteken.

Maar uit de korte natuurijsperiode van februari 2021 weet ik, dat de kans op besmetting in de buitenlucht uiterst gering is en zelfs nog positief uit kan pakken.
Om half 10 deed ik over nagenoeg verlaten fietspaden en wegen een hersteltraining. Door een wonderlijke speling van lot kwam ik tijdens de fietsrit uit bij het bouwterrein van IJshal "De Vliet". Het hek van de Leiden Road Runners Club was open en er was niemand te zien. Zonder iemand te kunnen besmetten kon ik zodoende vanaf de tribune van voormalige voetbalclub Leidsche Boys foto's maken van de bouw van de energiezuinige 250-meterbaan.
Men was verder, dan ik had verwacht. De contouren van de 250-meterbaan kun je nu echt goed zien.

Deze hersteltraining, waarbij ik zeer weinig mensen tegenkwam, was niet alleen goed voor het lichaam, maar ook voor de geest!