Sinds het begin van dit millennium schaats ik mee met de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal. Aanvankelijk alleen op donderdagmorgen, in 2014 kwam de dinsdagmorgen erbij. Al die tijd was er een constante: normaal gesproken schaatsten we in piramidevorm.
Zo ook vanmorgen. We reden de klassieke piramide van 5, 10, 15, 20, 25, 20, 15,10 en 5 rondjes voor de laatste keer in de voormalige Ton Menken IJsbaan.
Zondag is het slotfeest van deze 200-meterbaan.
Wie had verwacht, dat de "Krasse knarren" en masse naar de Vondellaan waren getogen, die kwam bedrogen uit. Met een peloton van slechts 6 man was het dieptepunt van het afgelopen seizoen bereikt.
Nu heeft elk nadeel zijn voordeel, want er werd een stuk rustiger gereden dan normaal.
Desondanks moest ik het vijftal andere schaatsers in het begin laten lopen. De benen wilden niet, wat ik wilde. De weerslag van afgelopen vrijdag, toen alles moeiteloos ging en ik probleemloos 521 rondjes op kop kon rijden op de 400-meterbaan in Haarlem.
Aanvankelijk was 22 kilometer per uur het maximaal haalbare, maar bij de 5 kilometer op kop begon het met 23 in het uur weer ergens op te lijken. Desondanks heb ik bij de piramide van 25 kilometer meer pijn geleden dan bij de 208 kilometer van vrijdag.
De laatste 5 rondjes van de laatste piramide waren voor René Strelzyn. Samen met Jacques Doeleman is hij de enige "Krasse knar", die er nog bij is van de oorspronkelijke groep onder leiding van Ton Kamerling.
Toen het kleine peloton na afloop wat wilde gaan drinken in de kantine van de IJshal, wachtte ons een onaangename verrassing. Deze was dicht. De laatste piramide konden we niet afsluiten met een gezellige afdronk, terwijl schaatsen en gezelligheid toch hand in hand gaan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten