De eerste duizend

Aan de vooravond van de meteorologische zomer was het vandaag inderdaad zomers weer te noemen.

Onze kleinzoon was echter nog in winterse sferen en hield een parttime winterslaap. De driejarige sliep tot half 10. Hij begon dan ook uitgerust aan de dag, waarop hij volop kon spelen.

's Ochtends speelde hij met de brandweerauto in de tuin, 's middags speelde hij op de volkstuin. Met Ada plantte ik een paar rijen zwarte bonen en aansluitend ging ik verder met het verwijderen van heermoes.

Nadat de peuter op de volkstuin was opgehaald door zijn vader, fietsten mijn vrouw en ik naar huis, waar ik me omkleedde. In sportkleding aten we in de tuin, waarna ik meteen na de avondmaaltijd op de fiets stapte. Met Jos Drabbels reed ik naar "De Bult", waar Andrea Landman de droogtraining van de IJVL vanavond verzorgde.
Het was even wennen om in deze temperatuur te sporten. Het was flink zweten. Andrea had een zeer gevarieerde training met veel oefeningen van een halve minuut opgesteld. Kort maar krachtig. Je voelde ze goed, maar dat is vermoedelijk ook de bedoeling.

Er zaten een paar voor mij nieuwe oefeningen bij. Toch verrassend na 34 jaar droogtraining. Na een uur vrij intensief getraind te hebben, fietste ik naar huis toe. Daar kon ik de totaalstand van de maand mei opnemen. De afgelopen maand het ik 1048 kilometer weggetrapt, waarmee het aantal kilometers van 2021 op 4230 uitkwam. De eerste 1000 van het jaar.

In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

Dat dachten de Nederlandse regering en de NAM ook....

Giro d'Italia

De Giro d'Italia is gisteren afgesloten met een tijdrit, en daarmee ook Ploegleider. Bij de wielrenners won Egan Bernal. Een terechte winnaar. Hij reed vanaf het begin al attent van voren mee. Deze Colombiaanse klimmer kende slechts één zwakke dag. Toen sleepte zijn ploeg en landgenoot Dani Martinez hem er doorheen.

Zelf heb ik het wat minder gedaan als ploegleider. Ik had Bernal in mijn ploeg, maar dat was niet genoeg voor een hoge klassering. Met 1515 punten eindigde ik bij Ploegleider als 945e. Van de 3684 deelnemers is dat geen slechte klassering, maar ik had graag stukken hoger gestaan.
Simon Yates, Joao Almeida en Tobias Foss reden naar behoren. De Noor zelfs boven verwachting. Remco Evenepoel was een vraagteken, daar hij een maand of 9 geen wedstrijden had gereden. Ook hij reed, ondanks het uitvallen, voor Ploegleider een goede Giro. Remi Cavagna reed 2 goede tijdritten, maar had net als Evenepoel niets extra's.
Vincenzo Albanese reed ook beven verwachting goed, maar net op de dagen, waarop ik hem reserve had staan.

De eerste tegenvaller was Pello Bilbao, die als kopman minder bracht, dan ik had verwacht. Dat gold ook voor de rest van mijn ploeg. Fausto Masnada, Ruben Guerreiro, Matteo Fabbro, David Dekker en Jefferson Alexander Cepeda scoorden onder de maat.
Nu moet je als leidinggevende altijd de fout bij jezelf zoeken. Ik had gewoon te weinig sprinters opgesteld en te veel verwacht van de klimmers.

Maar goed, het leuke van sport is, dat er altijd weer nieuwe kansen komen. Komende maand begint de Tour de France....

333m.nl is weer van de partij!

Getuigschrift

Met een dag vertraging als gevolg van een lekke band haalde ik vanmorgen het Getuigschrift voor Loffelijk gedag van mijn moeder op in het centrum van Leiden. De kleine tentoonstelling op Rapenburg 100 was afgelopen.

Met de lijst veilig ingepakt fietste ik met het getuigschrift vanuit het centrum van de Sleutelstad naar huis terug. Ik moest daarbij terugdenken aan het loffelijk getuigschrift, dat ik na mijn vertrek bij de Leidse Openbare Bibliotheek mocht ontvangen. 
Ik geef hierbij een kenmerkend citaat: "Opvallend was zijn kreativiteit, niet alleen ten aanzien van de taken, waarvoor hij stond, maar ook met betrekking tot de bibliotheek als organisatie."
Kijk, daar kun je mee thuis komen!
Na mijn vertrek bij Openbare Bibliotheek Katwijk heb ik geen getuigschrift gevraagd. Mondeling heeft de directeur mij eens toevertrouwd: "Je bent een eigenwijze stijfkop!"

Ik was het roerend met hem eens!

Ik ben niet als jaknikker in de wieg gelegd.

Als ik gelijk heb, zal ik nooit een ander gelijk geven. Als een ander gelijk heeft, dan zal ik dat wel toegeven. Zo simpel is het. 
Wat ook heel simpel was, was de taak, die mijn vrouw mij 's middags voor mij bedacht had. Heermoes wieden.

Heermoes is echter een plant, welke je niet zo makkelijk verwijderd. Ik ben er dan ook anderhalf uur mee bezig geweest en toen was ik net aan op de helft van de tuin. Maar het zonnetje scheen en het was een aangename temperatuur.

Om half 4 fietste ik naar huis, waar ik de achtertuin gereed maakte om met onze kleinzoon en zijn ouders te eten. De tuintafel haalde ik naar beneden en voor het eerst dit jaar zette ik de parasol op.

Maar ja, het getuigschrift voor de meteorologische lente werd dan ook koeltjes in ontvangst genomen.

"Even kijken, wie er zo raar loopt!"

Het was vandaag, net als de afgelopen dagen, flink passen en meten om alles te doen, wat gedaan moest worden. Een aardige puzzel.

Onze kleinzoon sliep nog, toen ik al op de fiets zat om bij "De Helianth" de wekelijkse broodvoorraad op te halen. Mijn achterband voelde wat zacht aan, dus ik pompte deze even keihard op.
Op de terugweg fietste ik langs fietsenmaker Van Vliet om te kijken, of Ada's fiets al klaar was. Dat bleek het geval te zijn, dus bij thuiskomst zette ik de boodschappen in de keuken neer en rende naar Noord-Hofland om na een kwartier lopen weer naar huis te fietsen.

Ada vertrok vrij snel naar haar ouders, waar ze met een broer en een zus van haar had afgesproken om te gaan wandelen. Niet gek gekozen op deze zonnige dag.

Inmiddels was onze oudste dochter gearriveerd om haar zoon op te halen. In de achtertuin dronken we koffie, thee en perensap. Nadat ze vertrokken waren, ruimde ik het resterende deel van de boodschappen op en lunchte ik op mijn gemak. Om half 2 pakte ik mijn fiets om naar de Vlietlanden te fietsen, maar mijn achterband was weer zacht.

Ik pompte de band weer op en fietste naar Van Vliet toe. De antilekband zat er al ruim 2 jaar op, dus deze mocht na het complete raderwerk ook wel vervangen worden. Ik leende een leenfiets en na het hardlopen met Hans Boers zou ik de fiets weer op komen halen. Als dat geen service is!

Via de Vlietlanden reed ik naar de afgesproken plek op de Kniplaan, waar Hans en ik vrijwel tegelijkertijd aankwamen. Na een meter of 500 ingelopen te hebben gingen we op een onverhard pad inwerken: armzwaaien, hielaanslag, kleine sprongetjes en tot slot kruispassen, zowel voorwaarts als zijwaarts. 
Een man, die zijn hond uitliet, kwam ons tegemoet gelopen. Toen hij bij me was, keek hij me strak aan en zei: "Even kijken, wie er zo raar loopt!"

De kabinetsformatie is nog geen gelopen race, maar ik mag u verzekeren, dat de portefeuille van dit ministerie de komende kabinetsperiode voor mij is. Maar niet verder vertellen, hoor!
Bij het strandje zagen we, dat er inmiddels al gezwommen werd. De temperatuur van het water laat zich raden....

Wij liepen ons rondje door de Vlietlanden. Het laatste stuk was langs de Vogelplas, waar we de komende winter weer graag willen schaatsen.

Toen we net over de brug over de Vliet gelopen waren, kwam ons een skeeleraar tegemoet gereden. Al skeererend speelde hij ukelele!

Na 9 kilometer hardlopen namen Hans en ik afscheid van elkaar. Ik fietste weer via de Vlietlanden naar Van Vliet Fietsen toe, waar de achterband vervangen was. De fiets reed weer als een zonnetje. 
Thuisgekomen bleek, dat ik de laatste week 350 kilometer gefietst heb en 23 kilometer gerend. Al met al een alleraardigste trainingsweek!

"Mooie zakdoek" of "Dit is een afdankertje van mijn zoon!"

Ik was mijn tijd ver vooruit. Ver voor de mondkapjes in de mode kwamen, droeg ik het prototype al!

Een zelfde boerenzakdoek zou ik vandaag ook weer tevoorschijn toveren. Maar daarover later. 
Onze kleinzoon was gisterenavond bij ons gebracht. Hij zou een tweetal nachtjes komen logeren. Nou ja, nachtjes: onze driejarige sliep tot kwart over 9 door.

Opa mocht bij het naar bed brengen wat sprookjes vertellen. Op die leeftijd gaan kinderen helemaal in het verhaal op. Sprookjes en fabels gaan voor hen helemaal leven. Een groeiend aantal volwassenen heeft daar ook last van....

Mijn vrouw vertrok vrij snel na het ontwaken van onze kleinzoon naar haar ouders. We hadden later op de morgen afgesproken op de volkstuin. Rond half 12 reden we er naar toe. Ada was er met haar vader. Een klein uur later brachten we mijn schoonvader thuis, waarna we weer naar de volkstuin fietsten, waar één van mijn dochters kwam lunchen.
Om half 3 fietste ik naar Hillegom. Bij een stoplicht wachtte ik samen met IJVL-er Gerard Snel. Hij reed in een wielrenpak van Jumbo-Visma. 

De vader van  Tijmen Snel van wie ik de eerste trainer in de Leidse IJshal was, zei: "Een afdankertje van mijn zoon!"
Bij professionele sportploegen wordt je ieder jaar in het nieuw gestoken.
Ik fietste door naar Joep, met wie ik samen naar "Klein Duimpje" ging. Het was op het terras van deze Hillegomse brouwerij verrukkelijk weer.

Na bij een Vloeibaar goud en een Hillegomse Weizen bijgepraat te hebben, gingen we naar huis toe.

Met de wind schuin in de rug was het prettig fietsen. Het werd nog prettiger, toen ik bij Lisse werd ingehaald door 12 tot 14 jonge vrouwen, die allemaal op een eendere elektrische scooter reden. Dat gebeurde met horten en stoten. Sommige bleven achter en degenen, die mij ingehaald hadden, wachtten op de achterblijvers.

Mij viel bij het over en weer inhalen op, dat ze allemaal een boerenzakdoek on hun hoofd of om hun nek hadden. Het zag er vrij gezellig uit, dus ik vroeg, toen een van de vrouwen me inhaalde: "Een vrijgezellendag?"

Ze antwoordde bevestigend. Toen ik haar een kilometer verder weer inhaalde, zwaaide ik vrolijk met mijn boerenzakdoek. Dat bleef ik, tot vreugde der vrouwen, doen tot in Sassenheim.

Ondanks dat ik volledig aan de dresscode voldeed en ik "Mooie zakdoek" te horen kreeg, kreeg ik geen uitnodiging om de rest van de vrijgezellendag mee te maken. En dat is jammer. Het had ongetwijfeld een hilarisch blogverhaal opgeleverd!

Kalibreren in komkommertijd

Om te zeggen, dat we de afgelopen dagen heerlijk lenteweer hebben, is een tikkeltje overdreven.

Nu was het tijdens het kampeerweekeinde in Landsmeer, waarvan binnenkort wat meer op dit blog komt, niet bepaald warm te noemen, maar vergeleken met de Pinksterdagen heeft de temperatuur toch nog een stapje terug gedaan.

Eergisteren kwamen we terug. Dit hield in, dat we gisteren en vandaag een aardige hoeveelheid wasgoed hadden, terwijl er ook de nodige boodschappen gedaan moesten worden. Zowel gisteren als vandaag reed ik 's morgens naar "De Helianth" in de Herenstraat om de voedselvoorraad aan te vullen.
Gisterenmiddag reed ik opnieuw naar Leiden, waar de bestelde accu voor de laptop bij Computer Care aan de Telderskade was gearriveerd.

De accu werd voor me in de laptop geplaatst. Daarnaast werd me uitgelegd, hoe ik de laptop moest kalibreren. De service van Computer Care is gewoon goed te noemen.
Thuisgekomen begon ik hier aan, waarna ik naar de spectaculaire bergetappe in de Giro d'Italia ging kijken. Mijn zoon Siebe tipte mij over deze etappe. Samen met Ronald Meijer had hij in deze prachtige omgeving de San Valentino en de Sega di Ala beklommen.

Op deze slotklim ging roze truidrager Egan Bernal kapot.

Vanmorgen werd ik om 6 uur wakker. Daar ik een aardig vol programma had, trok ik mijn sportkleding en hardloopschoenen aan en om half 7 liep ik naar de volkstuin via de kortste weg en via een iets langere weg terug naar huis.


Bij het Valkenburgse meer is het fietspad verbreed en ligt er nu prima skeelerasfalt. Nu de werkzaamheden nog niet helemaal klaar zijn is het nog wat modderig, maar het is alvast een tip.

Na me na ruim 8 kilometer gedoucht te hebben, ontbeet ik met mijn vrouw, die daarna naar haar ouders ging. Ik deed zoals gezegd boodschappen, waarna ik deze thuisbracht en vrijwel meteen doorfietste naar trainingsmaat Aad van Tol, van wie ik een zestal komkommerplanten kreeg.
Bij de thee konden we bijpraten over het schaatsen, of beter het gebrek daaraan door de coronacrisis.

De Leidse IJshal was immers vanaf half december al gesloten, zodat de "Krasse knarren" het zonder hun vaste dinsdag- en donderdagtraining moesten doen. Maar goed, we zijn nu individueel in training voor het nieuwe schaatsseizoen en kijken uit naar de dag, dat de IJshal weer open gaat.

Na een kleine anderhalf uur vertrok ik met 6 komkommerplanten in mijn fietstas naar de volkstuin, waar ik ze neerzette voor mijn vrouw. Zij heeft groene vingers en ik ben op dat gebied een beginneling.

Ik fietste naar huis toe en lunchte daar. Anderhalf uur later stapte ik op mijn oude Batavus Jakima en trapte naar het huis van mijn schoonouders, waar ik van fiets wisselde met Ada. Ik bracht haar fiets naar fietsenmaker Van Vliet, waar ik mijn Batavus Galibier ophaalde, die de jaarlijkse onderhoudsbeurt had gekregen. Ik liet de fiets van mijn vrouw achter, die eveneens nagekeken zou gaan worden.
Thuisgekomen had ik met al deze korte ritjes toch 46 kilometer gefietst in deze komkommertijd.

Het Twiske

Alles stond klaar. Na het door Italië gewonnen songfestival werden we om 6 uur wakker.

Een kwartier later hadden we ons aangekleed en sjouwden we de fietstassen naar beneden. We ontbeten samen, maakten de lunchpakketten klaar en laadden de fietsen op. 

Om 8 uur reden we naar Leiden Centraal, waar we de tijd hadden om de fietsen in de trein naar Amsterdam Centraal te zetten. Om 8.38 reisden we naar Mokum.
In onze hoofdstad aangekomen bleek mijn fiets te groot voor de lift. Ouderwets tilde ik de fiets met bepakking de trappen af. We hadden geluk. Het pontje over het IJ lag al klaar.

We staken meteen het IJ over. Dat ging schuiner dan we dachten. We kwamen dan ook op een ander punt uit dan gedacht. Het gevolg was, dat we in Amsterdam-Noord op zoek moesten naar de inmiddels vervallen LF7, de Oeverlandroute.

Gelukkig vonden we deze vrij snel. Over stille fietspaden tussen de weilanden door trapten we onder zware bewolking naar Landsmeer. Daar vergisten we ons in de route door even niet op te letten. We kwamen op een woonerf terecht.

Gelukkig was er een Landsmeermin zo vriendelijk om ons de juiste weg naar camping "Het Rietveen" te wijzen.

Om half 11 zetten we onze tent op in een miezerregentje. Een uur later was de tent ingeruimd en waren Peter, Sheila en Bas ook aanwezig. Na de koffie, koude chocomel en rabarbertaart verliezen we de rustige camping voor een wandeling door "Het Twiske".

Dit vrij ruige recreatiegebied zag op sommige plekken geel van de miljoenen boterbloemen.

Onze driejarige kleinzoon had onlangs de boterbloem ook leren kennen. Hij trok een geel blaadje van de bloem en zei: "Ik zie de boter zitten!"
Het woei door de vele plekken met open water behoorlijk hard. De Twiskemolen draaide dan ook op volle toeren.

Over stille paden wandelden wij, terwijl we bijpraatten. Sommigen hadden elkaar al een jaar of meer niet gezien. Er was dus genoeg om elkaar te vertellen.

Door de overvloedige regenval van de afgelopen dagen was het af en toe flink laveren tussen de grote regenplassen op en om de wandelpaden in dit laagveengebied.

Op een bank aan het Stootermeer aten we in het zonnetje onze lunch, terwijl de kiekendief boven de diepe plas zagen vliegen.
Een eindje verderop wandelden we langs een zwanenpaar met jongen. De ouders waren zeer agressief, vooral naar de langslopende honden toe.

Ongeschonden konden we het zwanennest verlaten. Dit voorval deed me denken aan het begin van "De droomkoningin" van Maarten 't Hart.

Rond 3 uur waren we na ruim 11 kilometer wandelen door "Het Twiske" wandelen terug op de camping.


Bas ging met de auto naar huis toe, wij fietsten met zijn vieren door Landsmeer, waar Peter een andere route naar Amsterdam nam dan wij. Ada en ik reden met Sheila mee naar Amsterdam-Noord via Zunderdorp na door een pontje overgezet te zijn over het Noord-Hollands kanaal.
Na afscheid te hebben genomen van Sheila trapten we door naar de Schellingwouderbrug, waar we onze jongste dochter ontmoetten. Samen aten we bij de Landmarkt.
Op een verscholen terras smulden we van een groenteschotel met geitenkaas en walnoten met patat erbij. net als de thee en de "Zatte" van brouwerij "'t IJ".

Over de dijk reden we een paar kilometer door Amsterdam-Noord. Daar namen we afscheid van onze dochter en reden we over vrijwel dezelfde weg als vanmorgen door Noord naar Landsmeer, waar we het idyllische Kistenmakerseiland nog even bekeken.

Om 8 uur waren we na 42 kilometer fietsen op deze Eerste Pinksterdag terug op "Het Rietveen", waar we de € 52,- campinggeld aan de Landsmeermin betaalden. 

In de tent las Ada en schreef ik het dagboek bij, terwijl de regen op het tentdoek kletterde. Het was geen mooie Pinksterdag, maar wel eentje met veel mooie momenten.