Het leuke van grote evenementen als het WK voetbal is, dat er op de radio vaak andere muziek gedraaid wordt als in de rest van het jaar. Radio Tour de France is een befaamd voorbeeld hiervan. Normaal gesproken hoor je nauwelijks Franse liedjes, pardon, chansons, uit de geluidsboxen komen. Tijdens Radio Tour de France wel. Want wanneer hoor je deze prachtige chansons nog?
Helaas hoor je, net als in de rest van het jaar, in deze tijd ook nooit onterecht onbekende maar grandioze groepen als Ys:
Maar nu WIJ in Zuid-Afrika zo goed presteren en met niet zulk mooi voetbal wel "gewoon" bij de 8 beste landen van de wereld zitten, komen de voetbalhits weer te voorschijn. Zelf heb ik niet zo veel hier mee, maar er zijn uitzonderingen. Zoals deze leuke uitschieter van Johan & de Groothandel:
En zo brengt Dick me bij het thema van dit stukje: Advocaat!
Nu moet u weten: ik ben al ruim 40 jaar bevriend met Bas Warnink, maar dat komt niet door het etiket.
Iedereen die mij kent, weet, dat ik altijd voor de inhoud ga! En daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Dat deed ik dan ook!
Van je vroegste kinderjaren weet je je meestal niets te herinneren. Er zijn echter uitzonderingen. En zo'n uitzondering is het in mijn familie legendarische verhaal, dat tevens mijn eerste herinnering is. Een paar keer per jaar kwamen mijn ooms en tantes uit Hoogmade met de bus naar Nieuw-Vennep, waar ze bij halte Breed uitstapten. Ja, die halte had je destijds echt!
Ze maakten er een gezellige zondag van, met de ooms aan de jenever en de tantes aan de advocaat. Ik zal zo'n jaar of 2 geweest zijn en ik dacht, dat de tantes appelmoes zaten te eten. Daar was ik gek op, dus ik liep langs de tantes om te bedelen. Van diverse tantes kreeg ik een lepeltje "appelmoes". Tot hier toe kan ik me alles nog herinneren, maar daarna laat mijn geheugen mij in de steek.
Het verhaal gaat, dat ik daarna op tafel heb staan dansen.....
Boze tongen beweren, dat het daarna nooit meer is goed gekomen!
In de jaren '70 maakten de kappers reclame voor hun werk met de slogan "Ga rapper naar de kapper". Van die mogelijkheid maakte ik geen gebruik.
Sterker nog, ik kostte hen in die jaren nog geld ook.
Dat zit zo: ik was penningmeester bij jongerenkoor "Octopus" en iemand had geregeld, dat we mochten zingen voor de Katholieke kappersbond. Ja, die had je toen nog! En toen riep na het laatste lied de voorzitter van die bond de penningmeester van ons koor naar voren. Er werd om mij heen flink gegniffeld, toen ik mijn plicht verrichtte!
Ik ben dan ook niet verbaasd, dat kappers uit Nieuw-Vennep genoodzaakt zijn om bij te klussen. En dan pak je ook letterlijk alles aan: Nieuw-Vennepse kapper mee naar WK
"NIEUW-VENNEP De voetballers van het Nederlands elftal nemen hun eigen kapper mee naar het WK in Zuid-Afrika. De kapper uit Nieuw-Vennep is de "huiskapper" van onder andere Gregory van der Wiel, Arjen Robben en Wesley Sneijder."
Tegenwoordig ga zowaar ik 2 tot 3 keer per jaar naar de kapper. Eén keer in februari, als het natuurijsseizoen er op zit, en meestal in mei, vlak voor de marathon van Leiden, maar daar mei dit jaar vrij koud was, hoefde dat niet, en tot slot nog een keer in de zomer.
Zaterdagmiddag was het een graad of 25 en het beloofde een warme week te worden. Tijd voor de tondeuse. Ik reed naar kapper Eric, maar zijn winkel was gesloten, dus een andere kapper mocht de honneurs waarnemen. Ook als kapper mee naar Zuid-Afrika? In ieder geval: tot februari 2011 ben ik er klaar mee! Met een "wielrenkapsel" verliet ik de kapperszaak, om 's middags in de hitte nog een kilometer of 9 te gaan lopen. Maar hoe leg je dat aan niet-schaatsers uit: hardlopen bij temperaturen boven de 25 graden als training voor als het minimaal een graad of 30 kouder is?
Het was deze week mooi zomerweer, hetgeen rond de langste dag van het jaar betekende, dat we heerlijke sportavonden hadden. Dinsdagavond trainden we in park Cronesteyn, waar een koe verkoeling zocht in de sloot. Toen mijn kinderen jong waren, heb ik dit prentenboek eindeloos voorgelezen. Wij hadden echter geen tijd om naar deze koe te kijken, want we kregen Pieter Smit een serie gevarieerde oefeningen voor onze kiezen. Of kan ik beter zeggen: voor onze kuiten? De dag erop kregen we skeelerles van Frank Damen. Dit was eveneens een gevarieerde training, met slalommen en Steigerungen. Aan het eind van de skeelertraining zouden we in drie treintjes 4 grote ronden op "de Bult" rijden, waarbij iedere ronde iemand anders de kop zou nemen. De anderen moesten proberen in de slag van de voorganger te rijden. Ik zat in de middelste trein. Maar zoals het in de sport hoort: alle aandacht ging uit naar de voorste groep. En dit keer was het volkomen terecht. Een paar weken geleden was een Zuid-Afrikaanse wielrenner in de sloot gereden en Jaap Ruijgrok wilde daar niet voor onderdoen. In de tweede ronde reed hij in volle vaart de bocht in. Iets te snel, want met skeelers kun je niet zo goed remmen.... Terwijl wij die bocht in een lager tempo in gingen, zagen we Jaap uit de slootkant kruipen. Terwijl Gabriëlle Boon, Marijke Damen en ik Mary Gerardts en Rick Goddijn inhaalden, sprak ik hen er op aan, dat ze niet naar de trainer geluisterd hadden: de opdracht was immers om de voorganger de volle ronde te volgen!!!!
Een maand of 2 geleden kreeg ik een mailtje van Michiel van Straten. Ik werd uitgenodigd voor een boekpresentatie. Ik kende hem niet persoonlijk, maar had hem een paar keer te woord gestaan voor zijn rubriek "De Kwestie", die destijds in het Leidsch Dagblad stond. Het ging over de Elfstedentocht en over hoe je warm kunt blijven in de winter. Dit laatste stuk is grotendeels gebaseerd op de Toertochttips op dit weblog en dan met name het stuk over kleding. Ook al behaalde ik 31 jaar geleden mijn diploma voor bibliothecaris aan de Frederik Muller Academie in Amsterdam en was ik sindsdien werkzaam bij bibliotheken van Leiden en Katwijk, een uitnodiging voor een boekpresentatie is geen dagelijkse routine. Met de uitnodiging op zak vertrok ik dus naar de boekpresentatie van "Onzeker op zee" bij De Kler in Leiderdorp. Uiteraard schafte ik een gesigneerd exemplaar aan van dit debuut van Michiel van Straten. Het boek bevat 10 zeilverhalen. Op dit moment heb ik er een paar van gelezen. Een ervan speelt zich af op de Kagerplassen, voor (ijs)zeilers een gevaarlijk oord! De verhalen, die ik gelezen heb vond ik goed geschreven. "Onzeker op zee" is een prima boek om mee te nemen, als je met vakantie gaat. Vooral degenen, die het water op gaan, kan ik dit boek van harte aanbevelen. Vooral de ondertitel is prachtig: "Een onstoer vaarverhaal". Een prachtige tegenhanger van alle stoere zeeverhalen, waarbij de zee niet hoog genoeg kan gaan. Op de voorkant is een prachtige foto te zien van de vuurtoren van Marken. En laat ik deze winter nu 3 heerlijke dagen daar vlak bij geweest zijn op de Gouwzee.
De beleving blijft hetzelfde: zowel als zeiler als als schaatser zie je Nederland vanaf "het water". En de kunst blijft dan om de schoonheid van ons lage landje in woorden te vangen. Michiel van Straten heeft inmiddels een aardige ervaring als zeiler. Mijn ervaring is wat dat aangaat zeer beperkt. Ik ben een paar keer mee gevaren met mijn zwager Anton en zijn vrouw Annemarie, die op een tjalk woont in Harderhaven. Mijn enige andere ervaring is die van 30 jaar geleden.
In 1980 woonde ik ruim een half jaar in Leiden. Ik zou met Els Driever, Jochien Bakker, Harry van Oers en Jelle Sybesma gaan fietsen in de Loirevallei. Onderweg daar naar toe hadden we een tussenstop in Parijs, precies op de dag, dat de Tour de France op de Champs Elysee arriveerde. Daar beleefden we bij toeval HET hoogtepunt van het Nederlandse wielrennen: Joop Zoetemelk won de Tour de France, Hennie Kuiper mocht het tweede treetje op het erepodium betreden, terwijl Johan van de Velde ook nog eens het jongerenklassement won! Als voorbereiding op de fietsvakantie in de tuin van Frankrijk had Jelle Sybesma ons uitgenodigd om een weekend naar Terherne te komen, waar hij een zeilboot had liggen. Terherne, tussen twee haakjes, is het dorp, waar de serie "de Kameleon" van Hotze de Roos is gesitueerd. En ik moet eerlijk zeggen: als je nog nooit echt hebt gezeild, is zeilen een heel avontuur. In het begin doe je elke keer net het verkeerde. Hoor ik daar mensen mompelen, dat ik dat niet alleen in het begin doe? Maar goed, onder de bezielende leiding van Jelle Sybesma leden we geen schipbreuk en op een gegeven moment hing dit stuk tuig aan het tuig boven het water van het Sneekermeer. De foto's van het kielhalen zal ik jullie besparen....
In onze vriendengroep bestaan enkele zorgvuldig gekoesterde tradities. Eén ervan is om eens in de 2 jaar samen een EK- of WK-wedstrijd van het Nederlands elftal gezamenlijk te bekijken in Haarlem. Tim de Beer is op 18 juni jarig en dan is er altijd wel een wedstrijd van Oranje in de buurt van die datum te vinden.
Nu heeft Tim zijn huiskamer voor die gelegenheid steevast volgehangen met Oranje-attributen, terwijl hij zelf ook een oranje uitdossing uit zijn verkleedkist tevoorschijn tovert.
Nu heb ik geen aparte verkleedkist met Oranje-materiaal, dus ik dook in mijn klerenkast op zoek naar kleding in deze kleur. Ik trok een oranje T-shirt aan met de tekst "Supertijden. Straks ook in Leiden?", die ik gekregen had met de huldiging van Laurine van Riessen, Bob de Jong, Margot Boer en Liesbeth Mau-Asam.
Daarover trok ik een oranje hardloopjack en daarover mijn TNT-schaatspak.
Het geheel werd gecompleteerd met oranje zakdoek en een oranje wielerpet uit Asturias, die ik uit een la in Siebes kamer haalde. Toen ik deze gewaagde kledinglijn presenteerde aan mijn liefhebbende echtgenote, kreeg ik deze opmerking naar mijn hoofd geslingerd, die na 28 jaar samenwonen toch wel hard aankomt: "Ik ben blij, dat ik niet met jou over straat hoef!"
Ada ging namelijk 's middags naar een concert bij de Streekmuziekschool, pardon, BplusC aan het Rapenburg, waar onze jongste dochter piano mocht spelen. Ik vertrok in mijn Oranje-uitdossing om half 11 dus in mijn eentje met de krachtige noordwestenwind tegen op de fiets naar Haarlem. Af en toe werd er luid getoeterd, als automobiblisten me passeerden op de Heerenweg. Auto's met rood-wit-blauwe vlaggen. Ik hoorde er helemaal bij! Maar of je daar altijd blij mee moet zijn?
Ik passeerde de oude villa van Pedagogische Academie "De la Salle", waar ik 3 zeer plezierige jaren heb doorgebracht en nam op een omgezaagde boomstam in Groenendaal een korte pauze om mijn brood op te eten. Bij Tim aangekomen was deze nog druk bezig met het installeren van de beamer, maar helaas: de beamer werkte wel, maar niet samen met de televisie. Het werd dus gewoon ouderwets tv-kijken.
Om half 2 begon de wedstrijd tegen Japan.
De eerste helft was uitermate saai. Ze was zelfs slaapverwekkend te noemen. Rob Ammerlaan viel er letterlijk bij in slaap. Gelukkig was, terwijl de dames een rondje aan het lopen waren, de tweede helft wat beter.
We wonnen gewoon op zijn Duits met 1-0. Oerdegelijk. En dat, terwijl Deutschland, dat tot nu toe juist het mooiste voetbal speelt, waar Nederland altijd het patent op had, de eerste nederlaag al te pakken had. Als Hollander met het trauma van 1974 hoop je altijd, dat Deutschland er snel uitvliegt, als liefhebber van mooi aanvallend voetbal hoop je nu juist, dat die Mannschaft nog een heel eind komt. Wer die Wahl hat, hat die Qual. Of, om de dichter G.A. Bredero te citeren: 't Kan verkeren!"
De tweede wedstrijd was Ghana-Australië. Eén van de aanwezige vrouwen vond, dat ze genoeg gras had gezien en schakelde over op het huwelijk van kroonprinses Victoria van Zweden. Vooral de enorme sleep baarde opzien. Dit ontlokte, toen het bruidspaar de kathedraal verliet, aan Bas Warnink de opmerking: "Hoe langer de sleep, hoe schoner de vloer!"
Na het storten van geld in de pot van onze eigen voetbalpool reed ik voor het eerst van mijn leven op een elektrische fiets. Wat rijdt dat makkelijk! Tegenwind schiet je met een lichte pedaaltred zo naar 25 km per uur!
Aansluitend volgde een wandeling door de volksbuurt van Haarlem, waar Tim woont. De temperatuur was nog niet bepaald zomers. Ondertussen waren Ada en Tims vriendin Ria ook gearriveerd en konden we aan de barbecue. Deze vleesmaaltijd werd genuttigd, terwijl de mooiste wedstrijd van het WK tot nu toe, Kameroen-Denemarken, gespeeld werd. Het was een foutenfestival, die eindigde in 2-1 voor de Scandinaviërs, maar het had net zo goed 8-7 voor de Afrikanen kunnen worden. Dit was voetbal, zoals voetbal ooit bedoeld is!
Daar het regende, had ik mijn blauwe regenjas aan, toen ik met Ada achter op de fiets naar het station van Haarlem fietste. De regenbui voorkwam derhalve, dat mijn vrouw deze zin moest herhalen: "Ik ben blij, dat ik niet met jou over straat hoef!"
Het wereldkampioenschap voetballen is nu ruim een week bezig in Zuid-Afrika en op een enkele wedstrijd na kenmerkt het zich niet door sprankelend voetbal. Toch zijn er enkele zaken, waardoor dit kampioenschap toch in het geheugen gegrift zal blijven. Allereerst zijn daar de Bavaria-meiden, die voor een feestelijke stemming zorgen op de tribunes. Maar helaas, dat is niet toegestaan door de hoge heren van de FIFA en Budweiser. Voor degenen, die het nog niet weten: voetbal op dit niveau is vooral een manier om heel veel geld te verdienen. Vooraf verkondigde Sepp Blatter, dat het een onvergetelijk toernooi zou worden. En dat klopt, want met dit soort acties maakt de Bobo aller Bobo's zich onsterfelijk belachelijk!!! En wat doet Zuid-Afrika? Dit land, dat zich met veel moeite en een heuse boycot, iets wat Budweiser ook verdient, ontworsteld heeft aan de apartheid, buigt deemoedig het hoofd voor deze vorm van economisch kolonialisme. In een van de gewelddadigste landen van Afrika heeft justitie wel tijd, om een paar Bavaria-meiden te arresteren in opdracht van Budweiser, die alle reclamerechten in de stadions heeft opgekocht. En oordeel nu zelf: waar staat de reclame voor Bavaria?
Nee, als Zuid-Afrika werkelijk een belangrijk onderwerp aan wil pakken, dan zou ze zich op de vuvuzela's kunnen storten en dan met name op de hygiëne van deze toeters.
Want waar komen de vuvuzela's vandaan. Na een diepgaand onderzoek heb ik de feiten boven tafel weten te krijgen. Ik vermoed, dat geen weldenkend mens na het zien van deze schokkende beelden een vuvuzela meer in zijn mond zal stoppen.
Gisterenavond kon ik niet naar de skeelertraining van de IJVL, omdat mijn jongste dochter 20 jaar geworden was. En daar ik beschaafd ben opgevoed, ga ik niet weg, als er mensen bij ons komen eten. We konden trouwens buiten eten. Het was uit de wind erg lekker in de tuin. Vanochtend heb ik de schade ingehaald. Ik had met mezelf afgesproken om te gaan lopen bij regen en te gaan skeeleren bij droog weer. Het was zonnig, dus ik bond de skeelers onder en vertrok naar de stoplichten bij het Haagsche schouw. Hier vandaan reed ik richting Wassenaar en bij camping Maaldrift sloeg ik rechtsaf. Waar het met fietsen niet uitmaakt, wat voor asfalt je hebt, met skeeleren merk je het verschil tussen de ene soort en de andere. Op sommige stukken zweef je over de weg, op andere stukken lijkt het alsof je op kasseien rijdt. Op het stuk richting Katwijk heb je nieuw asfalt. Ondanks de tegenwind reed het erg lekker. Vooral als je op je kleine wieltjes een fietser inhaalt, geeft je dat vleugels. Na het rondje Valkenburg te hebben voltooid, reed ik nog een rondje langs de buitenrand van de Stevenshof, zodat ik een kleine 20 km gereden heb. Skeeleren is zwaarder dan schaatsen, maar mijn zoon Siebe zal het de komende dagen zwaarder krijgen in la Vuelta Ciclista a la Montaña Central de Asturias. Wij hebben in mei met eigen ogen deze bergen aanschouwd en weten, hoe hoog en steil delen van dit gebergte zijn. Daarmee vergeleken valt een rondje Valkenburg erg mee.
Op deze bewolkte zondagmiddag ben ik met Ada een stuk wezen fietsen als voorbereiding op de fietsvakantie deze zomer. Via Leiderdorp reden we naar de Ruigekade, waar we op een gegeven moment tientallen tegenliggers tegenkwamen: er was duidelijk een fietstocht georganiseerd, daar alle kinderfietsen versierd waren met een oranje ballon. We reden naar Koudekerk, waar we een bliksembezoek brachten aan Oscar en Annelies van Wijk om via Alphen aan den Rijn naar Hazerswoude te trappen over een rustig weggetje de weilanden door. We reden door naar Zoeterwoude-Weipoort, waar we pal naast de brug op een geopend Bommelmuseum stuitten. Dit museum konden we niet links laten liggen. Het was net gesloten, maar we konden wel een kop thee drinken op het terras, waar we praatten over de uit de hand gelopen hobby van een verzamelaar van het werk van Marten Toonder. Als u begrijpt wat ik bedoel? Museum "de Bommelzolder" is op afspraak te bezoeken. Vandaag was er een buurtfeest in de Weipoort en ze hadden zo'n 200 bezoekers getrokken. En ze hebben in ieder geval een duo getroffen, dat ook graag een keer een bezoek wil brengen. De bibliothecaris en de onderwijzeres reden na deze ontdekking dicht bij huis naar huis, waar ze na 50 km fietsen door het Groene Hart trek hadden in een eenvoudige doch voedzame maaltijd.
Vanochtend heb ik in de bibliotheek gewerkt en vanmiddag zou ik om 4 uur bij station Voorschoten zijn om met Hans Boers te gaan lopen. Soms gebeuren er vreemde dingen in het leven. Dit keer was Hans op tijd en was ik 10 minuten te laat. In Pamplona heb ik de batterij van mijn horloge laten vervangen en daarna loopt deze niet meer helemaal stipt. In Spanje noemen ze dit verschijnsel "Mañana, mañana". Hans wilde nog even pioenrozen kopen, dus we reden naar de Kniplaan op deze zonnige zaterdagmiddag. Ook Douwe Kinkel was op de fiets. Ik kwam hem onderweg tegen. Vanaf de Kniplaan liepen we een rondje door de Vlietlanden. Het was heerlijk weer om te lopen. Er was, aan het aantal zeilboten op de kant te zien, een zeilwedstrijd geweest. Bij de Vogelplas gekomen dribbelden we een klein stukje, toen we werden ingehaald door een oud-triatleet, die met zijn kleinkind achterop de fiets richting Voorschoten reed. "Zie je die loper daar" zei hij tegen ons, "die moeten jullie gaan inhalen!" Met de fiets als windbreker tegen de noordwestenwind in, kwamen we wel wat dichterbij, maar het gat was te groot om dicht te lopen. De triatleet wees ons op het feit, dat er wederom noordwestenwind stond. Dat was mij ook al opgevallen. Vanaf december zoekt de wind constant deze hoek op. Vandaar de sneeuwwinter, vandaar het koude, maar droge voorjaar en vandaar de as van IJsland. Voor meteorologen is 2010 inderdaad een heel bijzonder jaar. Op het laatste stukje naar onze voertuigen kletsten we nog wat over het wereldkampioenschap voetbal, voor Hans naar huis vertrok met een bos pioenrozen.
Wie weet kunnen we over een maand naar Schiphol met een bos KAMpioenrozen.
Iedere Nederlander kent de uitdrukking "Pompen of verzuipen" wel. Volgens de Dikke van Dale betekent dit: "Het gevaar is groot; men moet zijn uiterste krachten inspannen, alles op het spel zetten om de zaak te redden". Deze uitdrukking kwam boven drijven, toen Jos Drabbels en ik aan kwamen fietsen voor de droogtraining. Het was bij aankomst droog, maar 's middags had het flink geregend. Er regende bij de dinsdagavondcompetitie van Swift dan ook lekke banden. Op een gegeven moment waren er 4 wielrenners, die tegelijkertijd een band aan het oppompen waren. Terwijl wij ons aan het omkleden waren, kwam er een Engels sprekende Zuid-Afrikaanse jongen, die voor het eerst meereed met deze wedstrijd op "de Bult", de kleedkamer binnen. Hij was drijfnat en zat onder de modder. Hij was met zijn fiets "in the canal" gereden. En van deze sloot in het midden van het parcours wordt je niet bepaald schoon. Als dit de voorbode is van het wereldkampioenschap voetbal, dan luidt mijn voorspelling: Zuid-Afrika gaat kopje onder! De eerste training onder leiding van Pieter Smit, die samen met Letty Ruhaak naar Rome was wezen fietsen, was gevarieerd. Terwijl op de trappen bij station Lammenschans de regen met bakken uit de hemel kwam, was het droog bij de nieuwe oefeningen in Cronesteyn. Toen we terugliepen naar de kantine van Swift, werden we getracteerd op een prachtige zonsondergang boven de weilanden. In de kantine van Swift wachtten Jaap de Gorter en Juul Mentink met een taart ter ere van de pelgrims naar Rome. Pieter en Letty konden, terwijl wij een deel van de taart wegwerkten, smeuïge verhalen vertellen over wat ze op deze fietsreis meegemaakt hadden, zoals fietsen in de bergen met flinke sneeuwbuien. Natuurlijk reden ze regelmatig verkeerd, maar dat mocht de pret niet drukken. Alle wegen leiden immers naar Rome. Na de gezellige avond, wacht Nederland een spannende dag: de Tweede Kamerverkiezingen. Tal van onderwerpen zijn in talloze debatten aan bod gekomen, alleen de sport is een blinde vlek gebleven, terwijl de verkiezingen ook daar over gaan. Het grote gevaar dreigt, dat de sport met forse kortingen te maken gaat krijgen. Het staat niet letterlijk in de diverse partijprogramma's, maar indirekt. Er gaat voor miljarden bezuinigd worden. Een aanzienlijk deel van deze bezuinigingen zal worden "gehaald" door een korting op het Gemeentefonds. Alle gemeentes in Nederland worden dus gedwongen, om de buikriem aan te halen. Dit betekent, dat er ook gekort gaat worden op de sport, soms door ontslagen, maar vaak ook door sportcomplexen te gaan "versoberen". Ook voor de sport zal de komende jaren schraalhans keukenmeester zijn. Voor de aktieve sportbeoefening, en dan met name voor de sportinfrastructuur, wordt het de komende kabinetsperiode pompen of verzuipen!!!!
Op deze warme zondagmorgen reden Jaap de Gorter en ik met de trein naar station Bloemendaal, waar we mee zouden doen aan de Letterenloop. Als oud-studenten van de Frederik Muller Academie konden we natuurlijk niet ontbreken bij de 10-kilometerloop, waaraan ook diverse schrijvers meededen, zoals Bram Bakker, Kees van Beijnum en Elvin Post.
Vlak voor ik van huis ging, had ik op internet gezien, dat Siebe in el Memorial Luis Muñoz de Sabiñánigo, die door zijn ploeggenoot Paul Kneppers was gewonnen, keurig vierde was geworden!
Bij binnenkomst op de ijsbaan zagen we mede-IJVL-leden Max en Erne Blondeau.
Gelegen op het kunstgras op het middenterrein hoorden we Emile Raterband op zijn allerbest: we konden hem niet verstaan! En dat is maar goed ook, want ik heb altijd de grootste moeite met dit slag volk, dat een puinhoop maakt van hun eigen leven en dan jou komt vertellen, hoe je moet leven.
10 minuten voor de start begaven we ons naar het startvak op de Haarlemse kunstijsbaan, waar Emile Ratelband helaas wel verstaanbaar was. Ja, en dan ontkom je niet aan "Tsjakka!". Om 12 uur klonk het startschot en konden we gaan lopen. Eerst driekwart baan op de betonnen vloer van de ijsbaan en daarna via de kortste weg naar station Bloemendaal. Daar begon het mooiste stuk van de loop: over bospaden en brede lanen, die kronkelden en veel kleine klimmetjes en afdalingen telde.
Kortom, onder de bewolkte hemel was het genieten op deze broeierige middag. Het lopen ging beter, dan ik verwacht had. De vorige Letterenloop liep ik een van mijn beste tijden op de 10 km, dat zat er gezien de hoge temperatuur niet in. Maar ja, als je als startnummer 221 krijgt toebedeeld, wil je daar natuurlijk zo snel mogelijk vanaf, he Bas?
De laatste 2 kilometer liepen we vanaf station Bloemendaal weer wat vlakker, maar er zat vandaag geen versnelling in. Zodoende kwam ik binnen in een brutotijd van 46.06, wat een nettotijd van 45.37 opleverde, goed voor de 160e plaats in een veld met 1040 gefinishte deelnemers. Jaap kwam in 47.33 netto binnen.
Gelukkig was Emile Ratelband al vertrokken. Zodoende kregen we in de laatste meters geen "Tsjakka!" naar onze kop geslingerd.
De Antoniusschool in Nieuw-Vennep bestaat dit jaar 100 jaar en dat is in dit dorp in de Haarlemmermeer niet geheel ongemerkt voorbij gegaan. Er was een reünie georganiseerd op vrijdagavond 4 juni en kennelijk hadden wij in onze jeugdjaren genoeg gebeden, want op deze zonovergoten dag volgde een zwoele zomeravond, zodat je tot 1 uur 's nachts gewoon lekker op het schoolplein kon kletsen met oud-schoolgenoten van de St. Antoniusschool en de St. Jozefschool.
Ja, vroeger waren het vlak bij elkaar gelegen twee scholen. Je had een jongens- en een meisjesschool. De kleuterklassen en de eerste klas waren nog gemengd, maar vanaf de tweede klas volgde de scheiding der seksen. Deze was vrij strikt, hoewel er één uitzondering de regel bepaalde. In de tweede klas kregen wij, als een soort gewenningsfase, les van juffrouw Brown, een mooie, nog jonge onderwijzeres. Voor de rest waren er enkel mannen aanwezig op de Sint-Jozefschool, zoals ook uit deze klassenfoto's blijkt.
Direct nadat ik van de Sint-Jozefschool af was gegaan naar "Porta Vitae" werd de scheiding tussen jongens- en meisjesschool opgeheven, geheel in stijl met de tijdsgeest van de jaren '60, die voor katholiek Nederland prachtig is verbeeld door Wim Sonneveld met zijn "Frater Venantius".
Om kwart voor 7 vertrok ik met een lichte tegenwind vanaf huis naar Nieuw-Vennep, waar een uur later al een lange rij stond, toen ik kwam aangefietst. Er waren diverse bekenden in de rij, waaronder een paar zussen van me. Daar wij thuis 12 kinderen hadden, kon mijn vader natuurlijk wel proberen om een korting te bedingen: het is immers voordeliger per dozijn.
Het duurde bijna een kwartier, voor we op het gezellig drukke schoolplein waren, maar dat gaf niet, want in de rij kon je al bijkletsen met oud-klasgenoten. Ik liep met Nico Blokker, met wie ik alle jaren in de klas had gezeten, meestal in de jeugdelftallen van DIOS had gespeeld en die ik vroeger met het stappen ook regelmatig tegenkwam.
Annemieke, Koos en Clemens Beenakker waren ook aanwezig, waarbij de wereld soms klein is: Guido, de zoon van Clemens, was aan de Vrije Universiteit een studiegenoot van mijn zoon Siebe.
Met het Jubileumboek met veel foto's uit de afgelopen eeuw in de hand begaf ik me in het feestgewoel. Daarbij liep je op tegen de wetmatigheid van een reünie: sommige mensen zijn nauwelijks veranderd, anderen zijn dat toch behoorlijk. Bij de eerste categorie hoef je geen moeite te doen, bij de tweede groep kostte het vaak veel moeite om op de naam te komen. "Raad eens wie?"
Het was klip en klaar, dat ik tot de duidelijk herkenbare personen behoorde. De constatering: "Kikker, jij bent geen spat veranderd" kreeg ik diverse keren te horen op deze fantastische avond.
Ik kwam naast een hele serie klasgenoten ook mensen tegen, die ik vooral kende van voetbalvereniging DIOS, jongerenkoor "Octopus" of van "De Hobbit".
Het was op deze zomeravond vooral GENIETEN!!!!
Zo kwam ik Liesbeth van Dongen tegen. Uit de tijd, dat ik met mij 1.33 "lengte" nog flink opkeek tegen de meisjes, hadden wij elkaar ons eerste zoentje gegeven. En zo kruisten onze wegen elkaar weer. Liesbeth woont tegenwoordig in Rijnsburg en nu wil het toeval, dat ik daar sinds kort eens in de 3 weken op zaterdagochtend ga werken. Als goed bibliothecaris deed ik meteen aan klantenbinding!
Terwijl "The old Strangers" speelden op het podium, praatte ik met een heleboel mensen bij: Jaap van den Eshof, wiens neef Henk ijsmeester is van IJsclub "Voorwaarts" in Katwijk, Anja Dickhoff, Phil Krom, Lammie Peters en Truus Blom, die ik in "De Hobbit" nog vaak ben tegengekomen, Rob en Leon Bakker en Piet Touw, die altijd consumptiebonnen uitdeelde bij het Midwinterfestival. Dit gaf me de gelegenheid om nu op mijn beurt Piet op een biertje te tracteren.
Verder sprak ik mijn nichten Marianne en Jenny, de moeder van oud-marathonschaatser Peter Baars, Bertus Spreeuw en zijn vader en moeder, Siem Munsterman, Sjaak Huiberts, Peter Stevens en Piet en Joop Verhoeve, die net als ik in DIOS 8 speelden. De Duitsers scoren altijd in de laatste minuut, wij deden dat veelal in de derde helft.
Verder kwam ik Agatha Kortekaas en Rita de Wildt tegen, die met mij in de klas zaten op "Porta Vitae" in Hoofddorp, sprak ik met Jan van Tol en Ted van Zelst en met Lia Munsterman, die ik in de Stevenshof nog regelmatig tegenkom, alsmede met Karin Bakker, die altijd aanwezig is als het gezellig is. Ieder mens heeft zo zijn of haar talenten en Karin is iemand, die het overal gezellig weet te maken. Eén keer zat ik in de wachtkamer bij tandarts Koetsier, toen Karin binnenkwam. Zelfs in die wachtkamer werd het gezellig! Voorts kletste ik met Dorien Spaan en met Gert Dol en Annemieke Warnink. Bij hen had ik een slaapplek geregeld, zodat ik om kwart over 1 niet naar Leiden terug hoefde te fietsen.
Tot slot wil ik Jan Schrama niet onvermeld laten. Hij was de grote motor van het jeugdvoetbal van DIOS en hij heeft altijd een positieve invloed op me gehad met zijn hameren op sportiviteit. In mijn jeugd kon ik absoluut niet tegen mijn verlies en dan heb je toch een probleem, als voetballen niet bepaald je grootste talent is. Er school geen Arjen Robben in mij. Daar staat tegenover, dat ik nooit geblesseerd was.
Jan Schrama was jarenlang directeur van de Antoniusschool en dezelfde tomeloze inzet, die hij voor de jeugdvoetballers had, had hij voor de kinderen op zijn school. Serieus werken en gezelligheid kunnen prima samen gaan!
Ondanks alle drukte, waren er toch mensen, die je miste.
Deels was dat een eigen keus van die mensen. Jammer, maar je moet het gezellig maken met de mensen, die er wel zijn. En dat waren er heel veel! Sommigen waren er niet bij, omdat ze inmiddels zijn overleden. Op zulke momenten besef je pas goed, dat je gezegend bent met een goede gezondheid. Hoeveel mensen kunnen er immers zeggen, dat ze op 54-jarige leeftijd probleemloos een marathon lopen? Wat dat aangaat heb ik een rijk leven!
Om half 2 namen Gert Dol en ik nog een afzakkertje, voor ik om half 4 op het logeerbed als een blok in slaap viel na deze geweldig gezellige reünie van de Antoniusschool
Nadat Jaap de Gorter op dinsdagavond vanwege een blessure de droogtraining noodgedwongen moest laten schieten, was hij op woensdag om miraculeuze wijze hersteld. Zozeer zelfs, dat hij skeelertraining kon geven. Eerst waren de G-schaatsers zijn proefkonijn en de oefeningen, die bij hen goed waren uitgepakt, kregen wij voor onze kiezen op deze prachtige zomeravond. Een prachtige oefening was vaart maken en dan uitrollen met een tennisbal tussen de knieën. Daarna iets moeilijker: de tennisbal tussen de schoenen. En tot slot een bal tussen de knieën en tussen de schoenen. Hierbij viel de bal vaak. Je reed hierbij in tweetallen, en je partner reed achter je en raapte de tennisbal op. Ik was gekoppeld aan Lars Möller, een Deen. Volgens mij staat er op 14 juni een afspraak.... Terwijl de snelle groep onder leiding van Arthur van Winsen naar Leidschendam en Zoetermeer skeelerde, kreeg onze groep een serie speelse techniekoefeningen van Jaap. Door de Fietsvierdaagse was de kantine van Swift op woensdagavond open. Met z'n zevenen gingen we even wat drinken. Jaap en ik hadden een Palm, Mary Geradts had een Amstel. Wij wachtten even op de bierglazen, die Ingrid Heijnsbroek mee zou nemen vanaf de bar. Annerieke van der Beek was weer ouderwets op dreef. Jaap en ik kregen van haar te horen: "Een echte vent drinkt uit het flesje!" en ze voegde deze twee Elfstedenbikkels toe: "Eigenlijk zijn jullie mietjes!" Toen ze zag, dat Mary een slok uit haar bierfles nam, was het bingo. "Kijk", zei Annerieke: "Mary is tenminste een echte vent!"
Ik vertrok op de fiets van huis naar Jos Drabbels, die voor het eerst in zeer lange tijd thuis opgehaald werd door zijn trainer.
Behalve de gewone trainingsspullen was ik dit keer voorzien van een stopwatch en een een A4-tje met de volgende tekst: Droogtraining 1 juni 2010 Inlopen naar bruggetje Cronesteyn via industrieterrein Rekken en strekken Doorlopen naar volgende bruggetje Rondje inlopen Slalomloop Estafette (iedereen 1 volle ronde) Slalomloop Schaatsstappen piramide 1-2-3-2-1 minuut Koprollen Half rondje dribbelen met telkens andere veldoefeningen -Statisch zitten -Opdrukken (geboortedag) -Koprollen -Buikspieroefeningen (2 x 15 recht) -Statisch zitten op 1 been (wisselen na 15 seconden) -Kunstschaatsen been voor -Kunstschaatsen been achter -Kunstschaatsen been voor -Balansoefening arm been aan een kant -Stopsprongen -Inzakken op 1 been -Buikspieroefeningen schuin (15 x links, 15 x rechts) -Shorttrackbocht lopen (links en rechts) -Roeien -Luchtfietsen Slalomloop Rekken bij bruggetje Lopen naar de Bult Klim in totaal 3 keer nemen Uitlopen Rekken Voor degenen, die nog nooit aan een droogtraining hebben meegedaan, is zo'n schema waarschijnlijk abacadabra, en daar kan ik in dit stukje niets aan veranderen. Doe gewoon een keer mee met een droogtraining en je weet van de meeste oefeningen, wat ik er mee bedoel. Zoals in het stukje Voorpret is aangekondigd, had ik wat nieuwe oefeningen bedacht. Deze wil ik hier straks uit de doeken doen. Mijn reputatie was mij echter vooruit gesneld. Er waren bij aankomst slechts 3 personen, die mijn training aandurfden. Behalve Jos waren dat Wil Verbeij en Lieke ten Velde. Mijn Elfstedenmaat Jaap de Gorter liet het wegens een blessure afweten. U moet weten, dat Jaap een verstokte Feyenoord-fan is en hij had er alles voor over om te voorkomen, dat hij onder leiding van een fan van Bekerwinnaar Ajax zou moeten trainen. Hij had er vrijdagavond zelfs een duikeling met de skeelers over een veerooster voor over om onder mijn training uit te kunnen komen! Kun je nog even de uitslagen van beide bekerfinales opsommen, Jaap? In de kleedkamer bleek, hoe gedegen mijn voorbereiding was geweest: ik had 2 korte broeken bij me, maar geen T-shirt. Behalve zonder Jaap vertrokken we om 10 over half 8 ook zonder Hans, zie zondag nog niet zeker wist of hij zou komen. Vanwege de Fietsvierdaagse vanaf de Swift-kantine had ik een andere route gepland dan we normaal nemen. Ook de rest van de training was deels anders dan normaal. Na de eerste slalomloop kwam Hans toch opdraven in park Cronesteyn. Zo kon hij meteen meedoen met de estafette in 2 teams van 2. Deze had ik gepland als speelse vorm van één rondje voluit. Als je wilt, dat mensen voluit gaan, moet je het in een wedstrijdvorm gieten. De tweede slalomloop was met 5 personen nog leuker. Iedereen dribbelt op een meter of 10 afstand van elkaar. Nummer laatst slalomt hier tussendoor naar voren, tot hij 10 meter voor de voorste loper uitkomt. Dan start de persoon, die dan de rode lantaarndrager is. Een prima intervaltraining, waarbij je je lijf ook nog traint op souplesse. Daarna kwamen de 5 koprollen. Zaterdag was ik bij het oefenen een beetje duizelig geworden, nu weer, en ik bleek niet de enige te zijn. Wil wist te vertellen, dat dit normaal is, als je ouder wordt. Bedankt, Wil! Daarna kwam het hoogtepunt van de avond: opdrukken. Normaal gesproken moet iedereen hetzelfde aantal keren opdrukken, maar deze droogtrainer had besloten, dat je geboortedag het aantal bepaalde: Wil is op 6 mei jarig en moest dus 6 keer opdrukken. Hans, die een broertje dood heeft aan opdrukken, probeerde zich te drukken door zijn geboortedag een paar dagen te verzetten. "1 april" probeerde Hans, maar helaas, het was toch echt 29 maart.... Dat ik mezelf hiermee veroordeelde tot 23 keer opdrukken, had ik er graag voor over. Het statisch zitten doe je eigenlijk altijd met 2 benen, maar je kunt het ook prima op 1 been uitvoeren: 15 seconden links, 15 seconden rechts. Dan waren er 2 kunstschaatsoefeningen: die met een been naar achteren is een prima balansoefeningen. Bij die met het been naar voren, net als een stap van een clown in slow-motion, hoort een kleine uitleg. Als trainer kun je 100 keer tegen schaatsers zeggen, dat ze druk achterop moeten voelen. Voer deze oefening uit, en je voelt gegarandeerd, dat je flinke druk hebt op je hiel van je standbeen. Precies waar je als schaatser je druk moet voelen! De balansoefening met arm en been aan een kant op de grond en de andere arm en been 5 seconden gestrekt in de lucht is een variant op de balansoefening met linkerarm en rechterbeen (en vice versa) tegelijk gestrekt in de lucht. Bij de shorttrackbocht hou je 1 arm gestrekt in het gras en je "loopt" de bocht door met redelijk gestrekte benen pootje over te doen. Zo loop je linksom en rechtsom een rondje. De alternatieve droogtraining besloten we met het 3 keer hardlopend beklimmen van de heuvel in het wielerparcours van Swift. Je hoeft niet altijd naar het stand om duinopgangen te beklimmen, als vlakbij ook een prima gelegenheid zich aandient. In de kantine van Swift, die door de Fietsvierdaagse gezellig druk was, zaten we daarna niet op een droogje en gaf deze droogtrainer zich daar af en toe over aan droge humor.
