Marathonschema

Vanaf de Leidse IJshal fietste ik naar de Hardloopwinkel. Daar kocht ik een tiental energiegelletjes met het oog op de komende 6 weken. Op 15 mei staat de Marathon van Leiden op het programma.

Nu het schaatsseizoen op een oor na gevild is, kan ik me gaan richten op het volbrengen van de 42.195 meter hardlopen. Dat begon ik vanmiddag mee na met mijn vrouw geluncht te hebben.
Terwijl zij naar de volkstuin fietste, zette ik de kilometerteller weer op 0. In maart had ik 860 kilometer gefietst. Het totaal van het eerste kwartaal kwam daarmee op 2360 kilometer. Dat is 2 kilometer minder dan vorig jaar.

Het verschil is gemaakt door de 2 dagen, waarop ik geen meter het gefietst: de dagen van de Lastige Lijven Toertocht en de Bert Grotenhuis Bokaal. waarop ik in totaal 300 kilometer heb geschaatst. Beide evenementen ontbraken vorig jaar.
Daarna schreef ik me in voor de Braassemloop van aanstaande zondag en de Omloop van Noordwijkerhout van 1 mei. Op beide dagen loop ik de halve marathon.

De enige 30 kilometer, die ik ga lopen is op 24 april, als ik meedoe met de Henk Hakker Memorial.

De rest van het schema vul ik in met veel kortere lopen van 6 tot maximaal 14 kilometer. Dit schema is mij in het najaar van 2021 goed bevallen.

Een vakantie in Asturias lag aan de basis van dit voor mij wezensvreemde marathonschema. Daar ik bij de start van de marathon frisser was dan anders, hou ik deze innovatie erin.

Op het warmst van de dag liep ik naar de volkstuin en weer terug. Een afstand van 6 kilometer. Onderweg kreeg ik wel wat regen en hagel op mijn hoofd. 

Maar vergeleken met Deventer en omgeving stelt het niets voor,

Maart roert zijn staart

De wekker stoorde mij wreed in mijn droom.

Ik verliet de echtelijke sponde en trok mijn schaatskleding aan. Vanmorgen was de laatste training van de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal.
Na het ontbijt fietste ik naar de Vondellaan. Het was buiten gewoon koud te noemen met temperaturen net boven het vriespunt.

Waar we dinsdag met een kwartet begonnen, daar reden we vanmorgen met 9 schaatsers op de buitenbaan. Bij ons had het vannacht een piepklein beetje gesneeuwd, maar van één van de "Krasse knarren" hoorde ik, dat Deventer vanmorgen wakker werd in een witte wereld.

Maart roert zijn staart. De "Krasse knarren" deden dat ook. Wij hadden de vertrouwde spiegelgladde ijsvloer van de Leidse IJshal tot onze beschikking voor een combinatie van een piramide en een aftelrijmpje. 

We begonnen met 10 rondjes, 15, 20 en 25 om af te sluiten met 10, 9, 8 rondjes enzovoorts en zo verder. Tezamen kwam dit schema uit op de gebruikelijke 125 rondjes. 
Om half 11 zat de laatste schaatstraining van 2021-2022 van de "Krasse knarren" erop. Zo laat in maart heb ik dat nog niet meegemaakt. Na de koffie en thee in de kantine namen we afscheid van elkaar. Begin oktober pakken we de draad weer op.

"Oma kan alles maken!"

Vandaag werd onze oudste kleinzoon 4 jaar. Dat betekende, dat we vanmiddag op visite gingen om de kleuter te feliciteren. Na vanmorgen op de boerenmarkt in Leiden brood gehaald te hebben, fietsten Ada en ik naar Rotterdam toe. Dat ging redelijk gemakkelijk, want we hadden de wind goeddeels in de rug.
Langs de Vogelplas, waarop deze Oer-Hollandse sport afgelopen winter niet beoefend kon worden, fietsten we via onder andere Stompwijk, Nootdorp en Oude Leede naar Rotterdam  toe.
Terwijl oma een appeltaart bakte, mocht opa met zijn dochter de jarige kleinzoon op school ophalen.
Het feestvarken was niet verbaasd, dat Ada een taart gebakken had. Afgelopen maandag had hij verkondigd: "Oma kan alles maken!"
Opa kon dit wel beamen.

De andere grootouders waren er ook, dus thuisgekomen konden de cadeautjes worden uitgepakt. Daarna konden we aan tafel. Met al 50 fietskilometers op de teller, was opa er wel aan toe om wat te eten. Gezeten op een kruk tussen de beide kleinzoons kwam het eten op de tweede plaats.
Na het eten gingen we een stukje wandelen op het warmst van de dag.
Gezien de weersverwachtingen viel de temperatuur toch nog mee. Na een bezoek aan een speeltuintje in de buurt kuierden we weer terug naar het huis van de jarige, waar we van de heerlijke appeltaart konden genieten.

Om kwart over 4 werd het zoetjesaan tijd om op huis aan te gaan.

We hadden de wind tegen. Gelukkig was het een zachte bries.

Via Berkel-Rodenrijs en Pijnacker fietsten we naar de Driemanspolder, waar we een banaan en twee sneetjes noten-rozijnenbrood aten bij dit nieuwe recreatiegebied bij Zoetermeer.
Om half 7 waren we weer thuis. Ik had vandaag 82 kilometer gefietst. De langste fietsrit in 2022 tot nu toe. Een prima duurtraining in de slotweek van het schaatsseizoen.

Afbouwen

Het schaatsseizoen loop zo zoetjesaan op zijn laatste benen. Normaal gesproken zou het al zijn afgelopen, maar door de lockdown in december en januari is de Leidse IJshal twee langer open dan normaal.
Gisterenmiddag heb ik voor de laatste keer een bedrijfsuitje met Eisstockschiessen begeleid. Het was weer een gezellige bedoening.

Vanmorgen fietste ik wederom naar de Vondellaan toe. Ondanks dat we afgelopen donderdag het seizoen met de "Krasse knarren" hebben afgesloten, was er een select groepje, dat de piramide van 125 rondjes aflegde. We waren met 4 man. Het leek wel op de tijden van weleer, toen de kernploeg uit ongeveer dit aantal schaatsers bestond.

Met Jaap Kroes, René Strelzyn en Aad Kleijweg reden we wat rustiger dan anders. Ontspannen rijden op techniek. Met 6 man op de buitenbaan kon dat makkelijk. We waren dan ook aan het afbouwen.
Na de koffie en thee deed ik nog wat boodschappen in de Leidse binnenstad, waarna ik doorfietste naar de Voorschoterweg, waar gebouwd werd aan de nieuwe kunstijsbaan.

Iedere week zie je dat de bouw van Zwembad en IJshal "De Vliet" gestaag vordert. En zo kwamen op deze dinsdag de twee betekenissen van afbouwen samen.

Ik fietste met de boodschappen naar huis, waarna ik mijn brood klaarmaakte. Ik fietste naar de volkstuin, waar ik in het zonnetje met mijn vrouw lunchte.

Na de lunch gaf ik de planten op de tuin water uit de sloot. Dat was hard nodig, want maart is een kurkdroge maand.

Om 3 uur fietste ik naar huis, waar ik later op de middag nog een rondje ging hardlopen. Op zondag 15 mei wacht de Leiden Marathon.

Het werd een rondje in en om de Stevenshof en door het park van "Ter Wadding" van 6 kilometer. De schaatsconditie mag ik zoetjesaan afbouwen, de loopconditie moet ik vanaf nu gaan opbouwen.

ELOCKdown

Na 2 jaar van lockdown op lockdown was er gisteren eindelijk ELOCK. Het Eerste Leidse Open Curling Kampioenschap zou in eerste instantie op 22 maart 2020 gehouden worden, maar corona gooide, zoals bij veel zaken, die het leven aangenamer maken, constant roet in het eten.

Maar aan alles komt een eind, dus ook aan de wachttijd op de strijd om de Gouden Bezem.

De teams, die zich 2 jaar geleden hadden ingeschreven, kwamen bijna allemaal opdraven. Drie teams trokken zich op het laatste moment terug. We hadden 1 reserveteam, dus gingen we op zoek naar een paar nieuwe teams. Dat viel niet mee, zodat twee van de 6 poules drie teams hadden in plaats van 4.
Zulke zaken waren ingecalculeerd. Iedereen, die wel eens iets georganiseerd heeft weet, dat hoe goed je alles op papier ook hebt geregeld, er altijd foutjes naar voren komen of dingen, waar je niet aan hebt gedacht. Alle begin is moeilijk.

Een kenmerkend voorbeeld was het toespreken van de 96 deelnemers in de kantine van de Leidse IJshal. Waar was de microfoon gebleven?
Gelukkig heb ik een luide stem en kan ik de 100 decibel halen, dus mijn verzoek om "Stilte" was duidelijk hoorbaar.

Zo konden Willem van Vliet en ik onze toespraakjes verstaanbaar houden, waarna we het volgende leermoment konden ervaren. Hoe krijgen we de 24 teams op je juiste tijd op de juiste curlingbaan. Zonder in details te vervallen durf ik te bekennen, dat dit niet geheel vlekkeloos verliep.

Het is handig, als alle teams van tevoren het hele schema al thuis hebben, zodat ze het aldaar al kunnen bestuderen.

Een kenmerkend voorbeeld was een team, dat op het allerlaatste moment aan de poule, die ik zou leiden, was toegevoegd. Dit team bestond niet uit de voorgeschreven 4 man, maar uit 5. Bij het eerste potje, dat zij speelden, wandelde ik naar het doelvak, waar 8 Eisstocken lagen. De nummer 5 van de nieuwkomers schoot toen zijn Bavarian curlingsteen, die het veld aardig overhoop schoot.

Een ander punt was, dat niet iedereen de spelregels helemaal tot zich door had laten dringen. Een deelnemer van een ander team legde doodgemoedereerd de Daube, die door een steen was weggeschoten, weer terug op de middenstip, tegen alle regels in. Waar lag die Daube exact?

Daar de strijd om de Gouden Bezem een combinatie was van Eisstockschiessen en curling, kregen alle deelnemers de gelegenheid om kennis te maken met deze andere tak van sport.

En hier kwam het volgende verbeterpunt aan het licht. Daar de microfoon, waarmee om de 20 minuten werd aangekondigd, dat de wedstrijd was afgelopen, had het om onduidelijke reden begeven, zodat sommige teams hun tijdstip om te mogen curlen misten.

Nog lastiger was het, dat daardoor teams niet op kwamen dagen op de tijd, dat zij een wedstrijd moesten spelen. Daar ik in de 30 jaar, waarin ik schaatstraining geef, wel vaker voor verrassingen ben komen te staan, heb ik aardig leren improviseren. Die eigenschap kwam me nu goed van pas. Stoïcijns werkte ik de 6 wedstrijden op baan 1 af.
Daarna leidde ik op baan 2 één van de 4 kwartfinales en zat mijn taak erop. Ik had tijd om te praten met accordeonist Peer van den Burgh, die ik nog kende van zijn optredens met Kees Ouwejan en Makkers in "De Hobbit" en Folkclub "Horus" in "Catena".

Samen keken we naar de halve finale, terwijl Peer daar nog een paar nummers van "The Dubliners" speelde en zong.


Uiteraard zong ik met deze toffe Peer mee.

Ondertussen woedde op het ijs de strijd om een plaats in de finale.


Uiteindelijk leidde dit tot dit erepodium.


Nog een klein aandachtspunt. De meeste deelnemende teams waren allang vertrokken, toen de strijd om de Gouden Bezem zijn ontknoping naderde. En dat is jammer: een finale met weinig publiek. Maar de sfeer leed er niet onder. Die was opperbest bij deze ELOCK zonder lockdown.

Maar ja, toen wisten de winnaars nog niet, dat ze het hele komende seizoen de binnenbaan schoon mogen komen bezemen....

Met een Gouden Bezem, dat dan wel weer!

Singelparkwandeling

Goede wijn behoeft geen krans. Leidenaren weten, dat de Sleutelstad net zo mooi is als Amsterdam, maar dat je hier niet overlopen wordt door hordes toeristen.

Gisteren liepen Ada en ik met een zevental vrienden de Singelparkwandeling. 

Na een frisse start met vorst aan de grond was het 's middags verrukkelijk weer.

Dat kwam mooi uit, want we hadden om half 2 afgesproken. Ada wachtte de vrienden op, die met de trein gekomen waren, ik degenen, die naar parkeerterrein Haagweg gereden waren. Bij de Witte Singel troffen we elkaar.

Het Singelpark is mooi in alle seizoenen, dus zeker ook in deze vroege lente. We liepen via de Hortus Botanicus naar het Plantsoen toe.


Daar konden we met zijn achten een boom omarmen.

We kuierden rustig langs de Zoeterwoudse Singel door het Plantsoen.




De bloemenweelde deed nauwelijks onder voor de Keukenhof.




Daarna bezochten we het kleinste huisje van Leiden.


Zo kwamen we uit bij de Plantage.

Daarna wandelden we door naar begraafplaats Groenesteeg met de dikste boom van Zuid-Holland.



Op twee derde van de Singelparkwandeling werd het tijd om aan de inwendige mens te denken. Dat deden we op het terras van "De Poort", waar we bij de Zijlpoort een frisse neus haalden.

Drie kwartier later wandelden we via  het Museum van Volkenkunde naar de Morspoort toe.



Vandaar was het nog maar een klein stukje naar "Proeflokaal Sijgje", waar we met zijn negenen een gezellige maaltijd hadden. 

We waren niet de enigen. Er waren twee vrij grote groepen vrouwen, die ieder voor zich een vrijgezellenfeest hadden. Leiden is inderdaad een vrij gezellige stad.

Over de vraag of Nederland een gaaf land is, valt te twisten, maar Leiden is wel een gave stad!