Drizzleloop

Het was na de eerste droogtraining van het seizoen een vraagteken, hoe de benen de inspanningen van gisterenavond hadden verteerd. Welnu, beter dan gedacht. 
Daar ik om half 7 al wakker was en voor vandaag een loop van 5 kilometer gepland had, stapte ik uit bed en om 7 uur liep ik de deur uit voor deze korte training in aanloop naar de Leiden Marathon.

Het was niet koud onder een lichtgrijs wolkendek. Tijdens het lopen voelde ik drizzle. Tijdens een fietsvakantie in Ierland leerden we dit verschijnsel kennen: een ragfijne motregen, waar je niet nat van wordt.


Ik liep langs de nog rustige A44 naar het doodlopende weggetje, dat ik tijdens de coronatijd als trainingstraject gebruikte. Daar kwam je immers bijna niemand tegen.
Dat gold op dit tijdstip trouwens ook. Weidevogels waren er alom, die met luid gekwetter duidelijk maakten, dat zij al ontwaakt waren om een nieuwe dag met vogelzang te begroeten.

Op de terugweg maakte ik nog een kleine lus om de weilanden tussen de Rijnlandroute en de Stevenshof. Zo werd de loop 5,5 kilometer. Na me gedoucht te hebben, ging ik ontbijten. In de drizzle toonde ik me zodoende een nuchtere Hol-lander....

Daar kunnen ze in Den Haag nog wat van leren.

Nu we het toch over registratie hebben: met wat fietstochten naar de Leidse binnenstad, Cronesteyn, de volkstuin en mijn schoonmoeder reed ik vandaag 28 kilometer. De maandstand kwam daarmee uit op 880 kilometer en die van het eerste trimester op 3200 kilometer.

Eerste droogtraining

Aan de vooravond van de begrafenis van mijn schoonvader liet ik begrijpelijkerwijs de droogtraining van IJVL en VIJL schieten. Die van 2 weken geleden was al geschrapt door de flinke regenbuien. Zodoende werd het mijn eerste droogtraining van dit zomerseizoen.
De training van vorige week vond plaats onder een onbewolkte hemel, die van vandaag had slechts één wolk, die precies boven ons hoofd wat regendruppels aan de wet van de zwaartekracht overgedragen had. De eerste droogtraining verliep dus niet geheel droog. 

Maar eerlijk gezegd werden we natter van het zweet dan van de spetters, die naar beneden kwamen. Peter Daleman had weer een pittige droogtraining in elkaar gezet met een flinke variatie aan oefeningen, waarbij vooral de beenspieren flink aan het werk werden gezet. Ik merkte wel, dat door de marathontraining ik deze oefeningen makkelijker aankon dan diverse andere trainingsmaten. Morgenochtend voeg ik er nog een duurloop van 5 kilometer aan toe.

Het was een heerlijke lentedag geweest, maar 's avonds koelde het af naar en graad of 12. Een prima temperatuur om in te trainen met een met 4 nieuwelingen uitgebreide trainingsgroep. We gingen anderhalf uur door, zodat ik in het schemerduister naar huis fietste. Volgende week is de eerste strandtraining.

Gruttoloop

Vanmorgen nam ik een fruitig ontbijt. Met mijn sportkleding en mijn hardloopschoenen aan at ik een banaan, een kiwi, een sinaasappel en een mandarijn en liep richting de Rijn. 

Ik probeerde zo dicht mogelijk langs de Rijn naar Valkenburg te lopen. In het Morskwartier lukte dit heel aardig. Daar ligt een verborgen voetpad langs de rivier. In Oegstgeest was dit schier onmogelijk. In de wijk Nieuw Rhijngeest wemelt het van kasten van huizen en rijke mensen hebben de neiging om de rest van de samenleving buiten te sluiten. De verstening van de Rijnoever is hier aardig compleet.

Over de Joop van der Reijdenbrug liep ik naar Valkenburg, waar ik wel pal langs de Rijn kon trainen voor de Marathon van Leiden.

Op weg naar het Valkenburgse meer kwam ik een tweetal wandelaars tegen, die ik op de noordzijde ook al eerder was tegengekomen, toen een groep ganzen mij tegemoet vloog. 
"Zijn die ganzen bang voor jullie?" vroeg ik, terwijl ik in hun richting liep.

Ik maakte een kort praatje met de ganzenhoeders en bij de Kwantumhallen stak ik de Valkenburgse weg over om bij het strandje uit te komen, waar een paar windsurfers zich klaarmaakten om te profiteren van de harde wind.

Het was  bijna15 graden, maar door de wind voelde aan als een graad of 10. Onder een bewolkte hemel een prima looptemperatuur trouwens. 

Mijn 10 kilometer ging verder naar de nieuwe fietstunnel onder de A44, waar ik kieviten in het weiland bezig zag met voedsel uit de grond halen. Kieviten zitten hier ieder jaar wel.

Maar toen zag ik een grutto lopen. En een stukje verderop nog eentje. De verbetering van de biotoop van de weidevogels is nu al geslaagd!

Dat kan ik van de foto's van de grutto's niet zeggen. Je ziet ze op deze met mijn mobieltje gemaakte kiekjes heel vaag, maar als herinnering aan deze gruttoloop wilde ik ze toch op mijn blog plaatsen.

Koningsdagloop

Na de 100 Bruggenloop van donderdag was het op vrijdag oppasdag in Rotterdam. Na een halve marathon pak ik altijd een rustdag en op een natuurlijke wijze had ik deze met spelen met de kleinkinderen, een wandeling naar de dichtstbijzijnde bibliotheek en veel voorlezen.

Vanmorgen regende het op deze Koningsdag behoorlijk hard.

Daar ik gravin Ada van Holland beloofd had om de thuis opgekweekte tomatenplanten naar haar volkstuin te brengen was er een kleine complicatie. 

De fietstas was geen optie, dus ik huurde voor de eerste keer sinds 2 jaar een auto van Greenwheels. 

Onder moeders paraplu wandelden we naar de standplaats toe.

We reden naar huis en laadden de planten in, die we naar de volkstuin brachten. Het was op deze Koningsdag niet bepaald een Koninginnenrit.

We reden nog even langs mijn schoonmoeder om wat planten af te geven en reden terug naar de standplaats. Inmiddels was het droog geworden.
We wandelden naar huis, dronken koffie en thee en fietsten naar de volkstuin. Terwijl mijn vrouw haar groene vingers aan het werk zette, vond ik het tijd om mijn benen te laten spreken.

Op het warmst van de dag begon ik aan de Koningsdagloop van ruim 6 kilometer. Vanaf ons huis liep ik zoveel mogelijk langs de rand van de Stevenshof. 

De halve marathon van eergisteren had ik goed verteerd. Het lopen ging soepel. Volgens mijn marathonschema is morgen weer een 10 kilometer aan  de beurt. Het is dan precies 2 weken voor de Leiden Marathon.

Jan van der Poel

In het Leidsch Dagblad stond bij de lintjesregen het volgende te lezen: Jan van der Poel (Oud Ade, 69): zet zich in voor de natuur en het waterschap, ijsmeester.
Achter dit simpele zinnetje gaat langdurig vrijwilligerswerk schuil. Jan was jarenlang ijsmeester in de Leidse IJshal aan de Vondellaan en is dat nu bij IJshal De Vliet.

Omroep West had een wat uitgebreidere toelichting voor de koninklijke onderscheiding: De heer J.J.M. (Jan) van der Poel, Oud Ade (1955) voor zijn inzet voor de natuur en het waterschap, zowel op de boerderij en kaasmakerij als daarbuiten. Als bestuurslid van de Land- en Tuinbouwbond maakte hij zich hard voor diverse belangrijke thema’s. Ook bij Waterschap de Oude Rijnstromen was hij bestuurslid. Hier streed hij voor schone voeten en droog water. Als ijsmeester en bestuurslid bij diverse organisaties heeft hij zijn passie voor schaatsen ingezet voor het bevorderen van de sport.
Bij het ijsvrij maken van de ijsbaan aan de Vondellaan kwam zijn tractor goed van pas.
Bij het gebruiksklaar maken van IJshal De Vliet droeg hij uiteraard zijn steentje bij.
Met zijn jarenlange ervaring met de Zamboni had hij de bediening van de "Mammoth" snel onder de knie en zorgde hij voor een versnelling in het leggen van de eerste ijsvloer.
In het eerste seizoen aan de Marie Diebenplaats zorgde hij ervoor, dat de schaatsers goed ijs konden betreden.

Jan, van harte gefeliciteerd. Dit lintje heb je verdiend!

100 Bruggenloop

Met het oog op de Leiden Marathon had ik met "Krasse knar" Aad Kleijweg afgesproken om de 100 Bruggenloop als parcours te gebruiken.

Het parcours was door de vele bruggetjes en het vele keren en draaien net wat zwaarder dan een gewone loop van dezelfde afstand, maar dat was ruim 2 weken voor de marathon juist goed bij de laatste lange loop.

Na een frisse start van de dag fietste ik naar het centrum van de Sleutelstad, waar ik de fiets bij Jaap de Gorter stalde. Daar pikte ik het parcours op en liep naar Aad toe waarna we over een zevental bruggen naar de Hortus Botanicus liepen.

Het was niet mogelijk om alle bruggen van het officiële parcours te lopen, dus af en toe pakten we een brug, die niet in het parcours zat, om toch de 100 vol te maken.

We slingerden onder een bewolkte hemel door onze prachtige binnenstad. Ter hoogte van de Zijlpoort kregen we de enige regenbui van de dag te verstouwen. We waren natter van het zweet dan van de regen.

Na de eerste lus liep Aad naar huis met 66 bruggen achter zich. Ik ging verder met nog een derde van het aantal te gaan. Nu begon de blaas zich wel te melden, dus ik ging op zoek naar een plek, waar ik de blaas kon legen. Ik kwam daarbij langs het Leger des Heils.

Als de nood het hoogst is, is de redding het meest nabij!
Hoewel het toiletgebruik bij het Leger des Heils gratis is, betaalde ik met een briefje van 5. Zij zullen het geld niet over de balk gooien, maar nuttig besteden. Bovendien is een bon voor wildplassen een stuk hoger.

Na de bui was het een stukje warmer geworden. Het was een prima temperatuur om het laatste stuk van de 100 Bruggenloop te volbrengen.

Met de rondenteller, die ik normaliter gebruik om de rondjes in IJshal De Vliet te tellen, had ik het aantal bruggen bijgehouden. Het waren er precies 100.

Na nog wat boodschappen gedaan te hebben bij "De Helianth" fietste ik naar huis, waar ik me douchte. De bont en blauwe teen had de halve marathon goed doorstaan.

Naschrift: 's Avonds heb ik me ingeschreven voor de 19,5 kilometer op 22 september bij de 100 Bruggenloop.

"Kom op nou jongens!"

Een paar weken geleden kreeg ik via de IJVL een uitnodiging voor "Kom op nou, jongens!" De gemeente Leiden had een avond over Positief coachen georganiseerd in het kader van Veilig sporten in Leiden.

Daar je nooit te oud bent om te leren, meldde ik me aan voor deze avond in "Ins Blau". Zodoende fietste ik na het avondeten naar de Haagweg, waar het nog lastig was om een plekje te vinden in de fietsenstalling. Sportief Leiden was op de fiets gekomen.
Met zo'n 100 andere sportcoaches konden we genieten van een solovoorstelling met publieksparticipatie over positief coachen met zeer herkenbare voorbeelden uit het werkleven en de gedragingen van een voetbalvader.

De voorstelling was hilarisch en leerzaam tegelijkertijd en liet duidelijk zien, wat er gebeurt als je in een positieve of negatieve spiraal zit.

Hockeycoach Marc Lammers werd ook aangehaald met deze fenomenale uitspraak: "Ik heb nog nooit een wedstrijd gewonnen op mijn zwakste punt!"
Tip voor alle coaches: het is veel effectiever om de sterke kanten van je pupillen nog beter te maken, dan om veel tijd en energie te besteden aan het verbeteren van de zwakste punten.
Positief coachen kent echter ook zijn valkuilen. Je moet niet verwachten, dat je iedereen meekrijgt. Zo'n 30% vindt meer genoegen in blijven klagen. Je hebt dus geduld nodig voor je blijvend resultaat boekt.

Als je zo'n 15% meekrijgt, dan is de kans groot, dat een flink deel van de middengroep zich aansluit. Voor sportclubs is dit de basis voor een veilig sportklimaat.

Na afloop praatte ik bij een Palm nog een tijdje na met een paar mensen van Leiden Atletiek. De sporten mogen dan anders zijn, met coachen stuit je op dezelfde problemen en kansen!

Run-bike-run

Gisteren kreeg ik na de begrafenis van mijn schoonvader een laptop op mijn linkervoet. Deze lag onder mijn jas, die iemand op een stoel had gelegd. Ik ben niet zo gauw op mijn teentjes getrapt, maar dit voelde ik meteen. Thuis gekomen nam ik de schade op.

Met een gekneusde teen was ik er niet ongeschonden vanaf gekomen. Niet bepaald iets dat je ruim 2 weken voordat je de Leiden Marathon gaat lopen, op wil lopen.
Vanmorgen kreeg ik de eerste test. Ik zou een fiets ophalen, die Siebe gisteren gebruikt had om bij het dichtstbijzijnde station neer te zetten. Deze zou ik ophalen.
Het lopen was af en toe wat gevoelig, maar in het algemeen kon ik goed en pijnloos door blijven rennen. Een hoopvolle test.

Er stond een behoorlijke wind tijdens de loop van 5 kilometer naar het station, waar ik de fiets uit de rekken haalde. 

Ik fietste naar de school, waar Ada vrijwilligerswerk doet en zette het rijwiel in de stalling aldaar. Vandaar liep ik een kleine 4 kilometer naar huis toe. Onderweg kreeg ik op deze wisselvallige dag een buitje op mijn hoofd.

Met deze Run-Bike-Run had ik mijn marathontraining voor vandaag weer volbracht. Morgen wacht de 100 Bruggenloop. Als voorbereiding daarop fietste ik naar de Leidse binnenstad, waar ik bij Bever een nieuwe heuptas kocht. Het is niet handig als je onderweg je drinkflesjes kunt verliezen.
Na boodschappen gedaan te hebben op de Boerenmarkt en bij "De Helianth" fietste ik naar Aad Kleijweg. Met deze "Krasse knar" loop ik morgen een stuk van de 100 Bruggenloop.

In het zonnetje fietste ik met de boodschappen naar huis toe. 

Afscheid van een aimabele schoonvader

We beleefden vandaag een koude start van de dag met ruim 4 graden vorst aan de grond.

Dit betekende een onbewolkte lucht en weinig wind. Hetgeen klopte.
We fietsten naar de begraafplaats toe, waar we alles klaar zetten voor het gebruik in de uitvaartdienst. Daarna gingen we naar het huis, waar mijn schoonvader opgebaard lag. In een stoet wandelden we achter de baar aan naar het kerkhof.

Cees was geboren op 11 februari 1929 aan de vooravond van de tot 1963 zwaarste Elfstedentocht als oudste zoon van een gezin van 10 kinderen. Na de MULO in de Tweede Wereldoorlog ging hij werken en deed daarbij de avond-HTS.  
Voor zijn werk ging hij veel naar het buitenland. Hij zat in India, toen Ada te vroeg geboren werd. Zijn baas hield het telegram van de geboorte achter. Zo kon hij zijn dochter pas na een maand in de armen sluiten.
Ik leerde hem eind 1980 kennen. Hij bleek in Krimpen aan den IJssel de Openbare Bibliotheek opgericht te hebben en was voorzitter van het bestuur. Met de boekenliefde zat het wel goed.

Hij was een aimabele man met een luisterend oor, maar als hij eenmaal op zijn praatstoel zat, dan was hij een boeiend verteller. Daarnaast kon hij redelijk goed mondharmonica spelen.

Dankzij hem heb ik een vrouw met een gouden hart als levenspartner.

De liefde voor planten en tuinieren kreeg ze met de paplepel ingegoten.
Toen hij op 53-jarige leeftijd een hartinfarct kreeg, konden we niet bevroeden, dat hij 95 jaar zou worden en dat hij, na in 1960 weduwnaar te zijn geworden, vorig jaar zijn 60-jarig huwelijksfeest kon vieren.

De laatste jaren kreeg hij te maken met het door Kees van Kooten bedachte woord, dat hierop volledig van toepassing was:  "Levensnevel".

Het geheugen ging achteruit, maar het gemoedelijke karakter bleef tot het laatst fier overeind.

In het lentezonnetje brachten we deze onverstoorbare gemoedelijke man naar zijn laatste rustplaats. Ik had een geweldige schoonvader en zal met veel plezier aan deze milde man terugdenken.

Spaanse gasten

Normaal gesproken zijn wij blij als wij onze Spaanse gasten over de vloer krijgen. Zo vaak komen ze niet over uit Asturias. 

Maar ja, de reden was natuurlijk een treurige: het overlijden van Siebes opa. Hij was met zijn vriendin over voor de begrafenis. De afgelopen dagen stonden in het teken ervan en mijn kinderen zijn volop in touw geweest om in woord en beeld een passend eerbetoon voor hun opa te maken.
Vader en moeder zijn trots op hun 4 kinderen. Ze hebben de afgelopen dagen bergen werk verzet voor een schitterende powerpoint en een prachtig in memoriam. 

Eén van mijn dochters zal bij de uitvaart piano spelen, zodat dit kwartet er alles aan gedaan heeft om bij de begrafenis een passend afscheid voor hun aimabele grootvader.

Daar ik zelf natuurlijk niet achter kon blijven, verleende ik aardig wat hand- en spandiensten en zoals bekend kosten die de nodige tijd. Maar goed, de saamhorigheid van je gezin is natuurlijk een onbetaalbaar goed.
Dat de marathontraining op het tweede plan komt, neem je op de koop toe. Vanmiddag deed zich om 4 uur zo'n gelegenheid voor. Deze benutte ik voor een loop van ruim 8 kilometer, die grotendeels op de Velostrada plaatsvond.
Vanavond hebben we een gezamenlijke avondmaaltijd met onze Spaanse gasten. Morgenmiddag is het alweer "Adiós, Corazón".

Volkstuinloop

Zo op het eerste oog was dit een gewone zaterdag. Ik haalde vanmorgen boodschappen voor onszelf en mijn schoonmoeder bij "De Helianth". En daar zit meteen het verschil. Twee weken geleden was het nog gewoon voor mijn schoonouders.
Vorige week bezocht ik mijn schoonvader in het ziekenhuis, waar we genoten van het concert van "De Pittige Tantes". Toen konden we nog niet bevroeden, dat het zijn laatste concert zou worden.

Met de boodschappen fietste ik naar het ouderlijke huis van mijn vrouw. Daar was men druk bezig met het voorbereiden van de uitvaart van mijn schoonvader.
Ik fietste naar de volkstuin toe, waar ik wat moest regelen, waarna ik naar huis fietste op deze winderige dag.

Thuis lunchte ik in mijn eentje en trok daarna mijn sportkleding en hardloopschoenen aan. Ik zou een kilometer of 8 gaan lopen met het oog op de Leiden Marathon. In het begin viel het niet mee. De bovenbenen hadden de halve marathon van eergisteren nog niet verteerd. Maar naarmate ik langer liep, verdween het zware gevoel.

Met het oog op mogelijke nachtvorst de komende nachten, deed ik de deur van de kas dicht. Niet alle planten kunnen tegen de vorst.

Het mag dan een koude corso geworden zijn, grootschaliger gezien is de gemiddelde maandtemperatuur vanaf augustus veel te warm!

Waar het er ook warm aan toe gaat, is in Den Haag, waar de formatie inmiddels 5 maanden onderweg is.

Of kan men beter spreken over witheet?

Fries ijs

Vorige week kreeg ik van een vriend een foto van een schilderij toegestuurd.

Iedere schaatser herkent de Friese doorlopers, waarop menigeen heeft leren schaatsen.

Hieronder nog  een detail uit het schilderij "Winter in Friesland".

Hieronder een in memoriam van Piet Venema, ijsmeester bij de Koninklijke Vereniging "De Friesche Elf Steden" in het tijdperk van een immer verder weg lijkende winter in Friesland.

Klik op de tekst om deze te vergroten.
Piet Venema, die 9e werd in de Elfstedentocht van 1963, komt ook uitgebreid aan het woord in "IJsmeester" van Bas Sleeuwenhoek.

Rust zacht, Piet.